Σκόρπιες σκέψεις και βγήκα να τις μαζέψω ....

Χάθηκα για λίγο γενικότερα και ειδικότερα. Έχω ξεκινήσει κάποια μαθήματα σε μια σχολή μαγειρικής, σαν μετεκπαίδευση θα το έλεγα και με έχει απορροφήσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση που δεν έχω κουράγιο να ασχοληθώ με όλα τα υπόλοιπα μου. Όταν πήρα την απόφαση να μπω σε αυτή την σχολή ήμουν ενθουσιασμένη Το έβλεπα σαν νέο ξεκίνημα, σαν μια δεύτερη ευκαιρία για να κάνω επιτελoυς αυτό που θα ήθελα στην ζωή μου. Βλέπω την μαγειρική σαν έναν τρόπο για να εκφράζομαι. Επειδή λοιπόν είναι ένα αντικείμενο το οποίο αγαπώ και ασχολούμαι ιδιαίτερα είχα ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό, ήταν και ότι επιτέλους μετά από έναν χρόνο αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα στην ζωή ξανά. Αρκετά με είχα τιμωρήσει για τις αμαρτίες μου και τις αμαρτίες άλλων που με τράβηξαν στον γκρεμό μαζί τους. Τα σχεδίαζα όλα στο μυαλό μου σαν γιορτή. Και ανυπομονούσα, περίμενα να δω τους συνδαιτυμόνες μου, και σκεφτόμουν όλα αυτά που πρόκειται να μάθω. Σαν νύφη που κοιτάει το νυφικό της και κρυφογελάει σκεπτόμενη την επερχόμενη ευτυχία της. Βιάστηκα λίγο.. Για ακόμα μια φορά ο ενθουσιασμός μου με παρέσυρε... Αυτη την στιγμή κλείνω σχεδόν ενα μήνα μαθημάτων. Νιώθω οτι είμαι μετέωρη όμως. Κάτι δεν με καλύπτει, δεν με ολοκληρώνει, δεν με αφήνει να το νιώσω όπως θα ήθελα. Νιώθω οτι είμαι ξένη σε εκείνη την αίθουσα. Σαν να μην ανοίκω εκεί. Θα ήθελα η κουζίνα εκείνη να μην είναι απλά μια αίθουσα εκμάθησης, αλλά να είναι μια κανονική κουζίνα και να εργάζομαι κανονικά. Νιώθω πως βιάζομαι να ζήσω, να προλάβω να βρω ότι έχασα τα προηγούμενα χρόνια. Ψάχνω τρόπο να κολλήσω τα φτερά μου. Ψάχνω τρόπο να βγάλω και πάλι τον ήλιο να φωτίσει και να ζεστάνει την ψυχή μου. Κάποτε είχα πει σε ένα πολύ καλό μου φίλο "Νιώθω σαν γάτα που μετά από μια βόλτα στην ταράτσα έχει αράξει νωχελικά στον ήλιο και κουνάει την ουρά της απολαμβάνοντας την ζέστη του" . Αλλά εκείνη την στιγμή ήμουν ευτυχισμένη. Εκείνη την στιγμή ένιωθα όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου. Ήμουν η Sunny! Μετά από εκείνη την στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα. έσβησα περίεργο όλο αυτό που νιώθω. Νιώθω σαν να βλέπω την ζωή μου πίσω που έζησα χθες και αυτό γιατί Τώρα είναι στιγμές που δεν θέλω να κάνω κάτι. Έχω ξεκινήσει να γράφω πολλές φορές αλλάότι έγραψα γιατί δεν μου ήταν αρκετό. Προσπαθώ να κοιμάμαι πολλές ώρες για να ξεχνάω μα όταν τα βλέφαρα βαραίνουν ανοίγουν τα ντουλάπια της ψυχής και ότι κρύβεις καλά για να μην το δει κανείς ούτε και εσύ καλά καλά περνάει από μπροστά σου. Είναι λίγοαπό διάφανο σεντόνι. Βλέπω την ζωή μου σαν να είμαι σε όνειρο και λέω σε λίγο θα ξυπνήσω. Σχεδόν ξεχνάω αυτάμάλλον δεν με ολοκληρώνουν Και ο καινούργιος άνθρωπος.... Ψέμα είναι και εκείνος. Λάθος βιαστικό. Δεν έπρεπε να γίνει. Και τώρα γράφω ημερολογιακά και δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτό αλλά νιώθω αυτή την στιγμή πως πρέπει να ¨μιλήσω" και πριν το μετανιώσω θα πατήσω δημοσίευση! Και μένω ξανά πίσω από το τζάμι να περιμένω σαν γάτα να ακούσω βήματα στην πόρτα και κλειδί. Μα δεν έρχεσαι. Και όλα φαίνονται άδεια, όλα φαίνονται ψέματα, τίποτα δεν με ευχαριστεί, όλα με αγχώνουν και μου μοιάζουν γκρίζα. Συνεχίζω να ζω με τα πρέπει μου και όχι με τα θέλω μου γιατί... Δεν ξέρω γιατί. Γιατί έτσι απλά... Και τώρα που πήρα φόρα και γράφω ,γράφω ,γράφω η μορφή του κειμένου μου έχει αλλάξει ξαφνικά και από ημερολογιακό κείμενο έγινε αυτόματη γραφη και νομίζω ότι είναι λίγο ασυνάρτητο πλέον.... Και μου ακούγομαι σαν να κάνω σπικάζ σε μεξικάνικο σίριαλ και.... Στοπ! Έξω έχει μια πολύ όμορφη και ηλιόλουστη ημέρα. Αλλά δεν ξέρω που να πάω, ούτε τι να κάνω. Ντύνομαι, περπατάω,βγαίνω έξω αλλά νιώθω κουρδισμένη να τα κάνω όλα αυτά. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σταματήσω να γράφω τώρα...

Μες την δική σου την ζωή...

Κάποτε με συντροφευσε πολύ Ήταν δύσκολη περίοδος και η φωνή της Ελευθερίας μιλούσε για εμένα. Σήμερα που η μνήμη άνοιξε το χρονοντούλαπο ξεπήδησε από μέσα μου αυθόρμητα...

Λιζέττα Καλημέρη- Με τους περαστικούς

Αν ξέμαθες να μ`αγαπάς
κι αν είναι να σε χάσω
πες το,προτού προφτάσω
να το μαντέψω εγώ.
Αλύπητα πριν λυπηθώ
πριν σκίσω το μετάξι
να δεις τι μου`χες τάξει
και τι θα νοσταλγώ.

Η λύπη αυτή θα ξεχαστεί
και θα`ρθει λύπη άλλη
θα με ξηλώσει πάλι
σα να`μουνα κλωστή.

Αν σου φωνάξω μην ακούς
δε φτάις που επιμένω
τον έρωτα να δένω
με τους περαστικούς.

Αν ξέμαθες να μ`αγαπάς
κι αν είναι να μ`αφήσεις
πες το,πριν με δακρύσεις
σα να`μουν Παναγιά.
Αλύπητα κι αν λυπηθώ
κι αν τα μαλλιά μου λύσω
το δρόμο να σου κλείσω,
προσπέρνα με και γειά.

* Ευχαριστώ το Ξωτικάκι που μου το έμαθε....

çok gec..

Ξύπνα , από τα όνειρα χωρις τέλος , ξύπνα
Είναι πολύ αργα τώρα
πολύ αργα...

'Αντεξε ψυχή μου
Άντεξε αυτον τον πόνο
Ειμαι απελπισμένος
Πολύ αργά.
...Θα περάσει άλλη μια μέρα μου ?
Χωρις εσένα είμαι κομμάτια
Εντελώς μόνος
Αυτή η αγάπη ήταν το λιμάνι
που βρήκα καταφύγιο
Κοίτα για μια φορα την καρδια σου
είμαι εκει
Η αναμονή σταματά τον πόνο?
Δεν υπάρχει γιατρεια στο να είμαι χωρις εσένα
Και ο πόνος της αγάπης αιμορραγεί
μέρα με τη μέρα.
Διαλύεται, καταστρεφεται ο χρόνος
Ξύπνα , από τα όνειρα χωρις τέλος , ξύπνα
Είναι πολύ αργα τώρα
πολύ αργα...

Dayan ruhum
Bu aciya dayan
Caresizim
...Cok gec…
Bir günüm daha gecermi
Sensiz darmadagin
Yapayanlizim
Sigindigim limandi
Bu ask
N olur kalbine bir bak ah
Ben oradayim
Beklemekle dinermi sızı
Sessizligimin yok ilaci
Gün be gün kanarken
Ask acisi
Savurur yikar gecer zamani
Uyan sonsuz rüyalardan uyan
Cok gec artik
Cok gec…
Dayan ruhum
Bu aciya dayan
Caresizim
Cok gec…
Bir günüm daha gecermi
Sensiz darmadagin
Yapayanlizim

(Οι στίχοι και οι μετάφραση είναι δανεισμένα απο το γκρούπ της ομάδας Kismet στο facebook)

Εν λευκω.....

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Ακόμα σ'αγαπω

Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
σαν παραμύθι θα στο πω
ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
κι εγώ ακόμα σ'αγαπώ
ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
κι εγώ ακόμα σ'αγαπώ

Τώρα που γρήγορα βραδιάζει
σαν τραγουδάκι θα στο πω
ό,τι θυμάσαι δεν βουλιάζει
μη με ξεχνάς που σ'αγαπώ
ό,τι θυμάσαι δεν βουλιάζει
μη με ξεχνάς που σ'αγαπώ

Είναι πολλά που δεν τα ξέρεις
κι ήθελα τόσο να στα πω
όμως δεν θέλω να υποφέρεις
γιατί ακόμα σ'αγαπώ
όμως δεν θέλω να υποφέρεις
γιατί ακόμα σ'αγαπώ

Άλκιστης Πρωτοψάλτη-Αντίθετα Πια

Πήγαινα
με το σώμα αγκαλιά
με το σώμα μου μόνο εξηγούσα
Πήγαινα κι εξηγούσα τον άνθρωπο
πως να διαλέγει βουνά

Πήγαινα
και τα μάτια στη πλάτη
αχ τα μάτια στη πλάτη γυρνούσα
Πήγαινα
και στους ώμους τα βλέφαρα
ζωγραφισμένα ανοιχτά

Αχ να σε δω
να πηγαίνεις αντίθετα πια
Αχ να σε δω
ν' ανεβαίνεις δικά σου βουνά
να σε βλέπω
και τα μάτια να ζητάνε να γίνουν πουλιά
να σε βλέπω
μα το σώμα να πηγαίνει αντίθετα πια

Πήγαινα
και τα μάτια στη πλάτη
αχ τα μάτια στη πλάτη γυρνούσα
Πήγαινα
και στους ώμους τα δάκρυα
τα δάκρυα ποτάμια ανοιχτά

Αχ να σε δω
να πηγαίνεις αντίθετα πια
Αχ να σε δω
ν' ανεβαίνεις δικά σου βουνά
να σε βλέπω
και τα μάτια να ζητάνε να γίνουν πούλια
να σε βλέπω
μα το σώμα να πηγαίνει αντίθετα πια

Πήγαινα
και τα μάτια στη πλάτη
αχ τα μάτια στη πλάτη γυρνούσα
Πήγαινα
και στους ώμους τα δάκρυα
τα δάκρυα ποτάμια ανοιχτά

Βροχή!

Is it really necessary every single day
You're making me more ordinary in every possible way
This ordinary mind is broken
You did it and you don't even know
And leaving me with words unspoken
You better get back cause I'm ready for

More than this, whatever it is
Baby, I hate days like this
Caught in a trap, I can't look back
Baby, I hate days like this
When it rain and rain and rain and rains...
More than this, Baby, I hate days like

Trying to be ordinary, was it me who was the fool?
Thought you found the man you wanted
Till you turn him into something new
Well even if our minds are broken
There's something that I need you to know
It's nothing like the life we wanted
You better move on cause Im ready for

More than this, whatever it is
Baby, I hate days like this
Caught in a trap, I can't look back
Baby, I hate days like this
When it rain and rain and rain and rains...
More than this, Baby, I hate days like

(Spoken)
I'm not angry, don't know what to do
After all the years that I spent with you
Can't blame you for the things you say
I was using you just to hide away

More than this, whatever it is
Baby, I hate days like this
Caught in a trap, I can't look back
Baby, I hate days like this

When it rain and rain and rain and rains...
More than this, Baby, I hate days like

Don't think of me...

Η λατρεμένη μου....

so you're with her
not with me
I hope she's sweet
and so pretty
I hear she cooks delightfully
a little angel beside you

so you're with her
not with me
oh how lucky
one man can be
I hear your house is smart and clean
oh how lovely with your homecoming queen
oh how lovely it must be

when you see her sweet smile baby
don't think of me
and when she lays in your warm arms
don't think of me

so you're with her
not with me
I know she spreads sweet honey
in fact your best friend I heard he spent
last night with her
now how do you feel, how do you feel?

when you see her sweet smile baby
don't think of me
and when she lays in your warm arms
don't think of me
and it's too late
and it's too bad
don't think of me
and it's too late
and it's too bad
don't think of me

does it bother you now all the mess I made
does it bother you now, the clothes you told me not to wear
does it bother you now all the angry games we played
does it bother you now when im not there

when you see her sweet smile baby
don't think of me
and when she lays in your warm arms
don't think of me
and it's too late
and it's too bad
don't think of me
and it's too late
and it's too bad
don't think of me...

Blue chair

He's back
He's back

I'm not asking you stay forever
A few numbers on a dial
Long enough to see the sun down
Long enough to slow it down

Take hold of your pain
Let it fly
There's no shame
Stand still
This time
Close the door
For a moment you are mine

Here in my blue chair
It's safe and warm
I'll show you where
Here in my blue chair
Grab the velvet arms around you and surround you
You can hide in there

Close your eyes you can be back here
Close enough for you to see
That somewhere
You want it
Take it all
I got all you ever need

Here in my blue chair
It's safe and warm
I'll show you where
Here in my blue chair
Grab the velvet arms around you and surround you
You can hide in there

Here in my blue chair
It's safe and warm
I'll show you where
Here in my blue chair
Grab the velvet arms around you and surround you
You can hide in there

Stop chasing shadows! Just enjoy the ride...

Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ ιδιαίτερα. Με συντρόφευσε πολλά βράδια τον περσινό δύσκολο χειμώνα μπορώ να πω. Μου θυμίζει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και πολλές ακόμα καταστάσεις.. Αλλά πάνω απ' όλα αυτή η φωνή με νανούρισε και ακόμα με ταξιδεύει σε κόσμους δικούς μου. εκεί που ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι και να χαμογελάω όπως παλιά. Enjoy with me!
Καληνύχτα...

Σκουφίτσα πέτα το κοκκινό σου.. ο λύκος είναι μες στο μυαλό σου...

Τα κλισέ είναι βαρετά. Καμία φορά... Είναι όμως και αληθινά καμιά φορά. Γιατί πραγματικά εκεί που δεν το περιμένεις σε βρίσκουν τα περισσότερα, είτε καλά είτε άσχημα. Έτσι ξαφνικά (ναι, ναι σαν το τραγούδι) ήρθε και εκείνος στην ζωή μου. Γεμάτος υποσχέσεις, γεμάτος λόγια και πρόθυμος να μου προσφέρει την αγάπη που λαχταρούσα. Πρόθυμος να εκπληρώσει την ανάγκη μου να ερωτευτώ. Με επεξεργάστηκε, με μύρισε, με ανακάλυψε Δεν ήταν και δύσκολο. Η φωτιά του προηγούμενου άφησε αποκαΐδια και εγώ προσπαθούσα να σβήσω τις στάχτες. Και εκείνος το κατάλαβε. Δεν ξέρω αν έπαιξε, δεν ξέρω αν όλα αυτά που μου έλεγε ήταν πράγματι μέσα από την καρδιά του. Αν ήταν η αλήθεια του. Μπορεί να μην μάθω και ποτέ... Να μείνω με την ιδέα, με την απορία και σίγουρα με ένα μεγάλο γιατί... αυτά τα άτιμα τα γιατί γιατί δεν υπάρχει κάποιος κάπου να τα απαντάει επιτέλους κάποια στιγμή? Γιατί να πρέπει να περνάς του Χριστού τα πάθη για να μάθεις τι τελικά συνέβη εκείνη την στιγμή? Και θέλω να φωνάξω κάτι τέτοιες στιγμές. Από τα νεύρα μου, από την απελπισία μου, από την απογοήτευση μου. Ήρθε γεμάτος υποσχέσεις, γεμάτος όνειρα... Και τον πίστεψα. Γιατί ήθελα, γιατί το είχα ανάγκη, γιατί είπα στον εαυτό μου "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό... Μια ακόμα μαχαιριά στην πλάτη..." Πόσες μαχαιριές μετράει αυτή η πλάτη δεν ξέρω. Πάντα στην αρχή πιστεύεις ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Πιστεύεις ότι αυτή την φορά θα την πάρεις την στροφή. Και ελπίζεις. Και ονειρεύεσαι. Και εύχεσαι όλα να πάνε καλά, αυτή την φορά... Μέσα σου όμως υπάρχει ο φόβος. Που τρυπώνει στην καρδιά σαν το φίδι και σε τρώει αργά αργά.. Μέχρι να χορτάσει και να σε πετάξει. Λόγια, υποσχέσεις και τελικά τι μένει? Ένα γιατί. Όπως ξεκίνησε απότομα έτσι και τελείωσε. Και δεν πήρα ποτέ μια απάντηση. Έμεινα με το γιατί στα χείλη... Ακόμα αναρωτιέμαι αλλά είμαι καλύτερα πια.. Βέβαια δεν ξέρω τι γίνεται με το φίλο μας το σύμπαν και τις συμπτώσεις του καθώς όπου πάω και ότι κάνω βρίσκω κάτι μπροστά μου δικό του. Το όνομα του, το τραγούδι του, κάποιον να του μοιάζει... Όλα συνωμοτούν και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει... Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει, αλλά δε θέλω να πω και περισσότερα και σίγουρα αυτή την φορά είτε είναι λάθος είτε είναι σωστό την κουρελιασμένη αξιοπρέπεια μου θα την κρατήσω εκεί που βρίσκεται,μακριά του... Έτσι.. γιατί έτσι όπως τα κάναμε κάποια στιγμή η καρδιά παγώνει... Και για λίγο ο ήλιος κρύβεται να ξεκουραστεί... Κουράστηκα μακριά σου... αλλά δεν θα έρθω κοντά σου ποτέ ξανά. Αρκετά...
Καληνύχτα...

Αδιέξοδο?

Νομίζω οτι κουράστικα. Να περιμένω, να ελπίζω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι. Πλέον φοβάμαι. Φοβάμαι να σκεφτώ. Φοβάμαι ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει για να καταστρέψει αυτό που θέλω και όχι για να το φέρει κοντά μου όποτε φοβάμαι καν να μπω στην διαδικασια της σκέψης. Που αυτοματα σημαίνει ότι κλείνομαι στον εαυτό μου και υψώνω τοίχους γιατι βαρέθηκα να πληγώνομαι! Έχω χάσει την ικανοτητά μου να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, το σωστό απ' το λάθος. Έχω μπερδέψει την καρδιά μου τόσο πολύ και στον αγώνα μου να την προστατέψω δεν αφήνω πλέον τίποτα να την διαπεράσει... Αυτη την στιγμή αυτό σκέφτομαι. Αυτό νιώθω και δεν ξέρω γιατί αλλά πολύ σκοτεινά είναι εδώ μέσα στο μυαλό μου...

HAPPY BIRTHDAY MR.LENNON

«Κύριε Λένον!» φώναξε και μετά πυροβόλησε πέντε φορές...

H αλήθεια είναι πως ακόμη και αυτοί που υποτίθεται ότι γνώριζαν τον Τζον και τον ήξεραν καλά- και δεν ήταν μόνο η Γιόκοδεν έπαψαν να αναρωτιούνται «τι άνθρωπος ήταν ακριβώς». Ηταν ο Λένον των τραγουδιών του; Αυτό ακριβώς λέει πάντα η Γιόκο. Ηταν ο άνθρωπος που πίστευε σε εκείνα που τραγουδούσε. Που δεν πετούσε στα σύννεφα. Είχε απόλυτα συνείδηση των πράξεών του. Ηξερε πως έκανε πολιτική διαμαρτυρία και ότι η φωνή του επηρέαζε πολύ κόσμο. Πολύ συχνά- είναι γνωστό- ο Λένον στεκόταν απέναντι στον εαυτό του και μετρούσε τα λάθη του. Πάνω από όλα, λένε, ο Λένον ήταν ανασφαλής χαρακτήρας. Εκανε συχνά την αυτοκριτική του και άκουγε τους άλλους προσεκτικά.
Από την άλλη έλεγε απλώς «all you need is love» (ό,τι χρειάζεσαι είναι αγάπη), κάτι που φρέναρε κάθε κριτική. Και συνεχίζουν να ρωτούν. Για τη δυναμική της σχέσης με τον ΜακΚάρτνεϊ. Για το δημιουργικό ύφος του ενός και του άλλου. Για το αν ο Πολ ήταν αυτός που βρισκόταν πίσω από τα πιο σύνθετα μουσικά κομμάτια και ο Τζον πίσω από τις παρορμητικές μελωδίες και τα πιο ροκ τραγούδια τους. Για τον καθένα, τελικά, ο Λένον μπορεί και να ήταν κάτι διαφορετικό.
Για τον Μαρκ Τσάπμαν, ο Λένον ήταν η απόλυτη διασημότητα και εκείνος το απόλυτο τίποτε που όμως είχε τη δύναμη να εξαφανίσει το μεγάλο είδωλο. Γι΄ αυτόν ο Λένον ήταν ένας ψεύτης και ένας σατανάς και εκείνο το βράδυ, στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, ο Τσάπμαν είχε αποφασίσει να κάνει πράξη την παράνοιά του. Σχεδιάζει να περιμένει έξω από το κτίριο Ντακότα και να τον συναντήσει. Κρατάει στα χέρια του τον δίσκο «Double fantasy». Ο Τζον στο πρόσωπό του βλέπει έναν φαν, παίρνει τον δίσκο από τα χέρια του 25χρονου και τον υπογράφει. Ο Τσάπμαν κοντοστέκεται. Παίρνει λίγο θάρρος και ρωτάει μήπως υπάρχει καμιά θέση για να δουλέψει στο γραφείο και ο Τζον του λέει να στείλει ένα βιογραφικό και φεύγει για το στούντιο. Ο Τσάπμαν όμως δεν φεύγει, περιμένει.
Εχει πάει αργά, αλλά δεν φεύγει. Κατά τις 11 βλέπει μια λιμουζίνα να πλησιάζει.
Ξέρει ποιος είναι μέσα. «Κύριε Λένον», φωνάζει. Μετά ρίχνει πέντε φορές.
(Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010 ΤΑ ΝΕΑ on-line)



Φαντάσου να ζούσε ο Τζόν Λέννον

Το «Δώσε- επιτέλους- μια ευκαιρία στην ειρήνη» μπορεί να ήταν μια φράση στο twitter του Τζον Λένον.
Αν ζούσε, θα γινόταν σήμερα 70 χρόνων, θα αφουγκραζόταν τον κόσμο και θα απαντούσε στα ερεθίσματα
με αυτά που πάντα τον χαρακτήριζαν- πνεύμα και ειλικρίνεια
Θα ήταν προφανώς ένα μεγάλο πάρτι. Η Γιόκο θα είχε καλέσει τους φίλους στο σπίτι και ο Τζον τους δικούς του. Τα παιδιά θα είχαν έρθει από νωρίς και ο Πολ θα ήταν σίγουρα εκεί. Το δώρο που θα έκανε στον Τζον μπορεί να ήταν ένα τραγούδι. Ενα τραγούδι για τα γενέθλιά του. Τα 70 χρόνια είναι κάτι που θέλεις να το γιορτάσεις. Ολο το σκηνικό θα θύμιζε και λίγο από Βeatles, αφού o Τζον και ο Πολ- Lennon & ΜcCartney- θα έβρισκαν μια γωνιά για να προβάρουν το τραγούδι. Το οποίο μπορεί κάποια στιγμή να το ακούγαμε κι εμείς. Τι λες τώρα! Σπουδαία σκηνή. Και φέτος ήταν- ας μην ξεχνιόμαστε- μια πολύ καλή χρονιά. Οι επανεκδόσεις των Βeatles έσκισαν, έδωσαν στη δισκογραφία λόγους για να γιορτάζει και αυτή, μέσα στην παραζάλη των παλιών-νέων κυκλοφοριών της. Την ίδια στιγμή το παιχνίδι Βeatles Rock Βand βγάζει φωτιές στην κονσόλα. Με άλλα λόγια, «Τζον, θα έλεγε ο Πολ, Ιt΄s just like starting over». Σα να αρχίζουμε από την αρχή.
Το συγκεκριμένο κομμάτι- και ένα από τα πιο αγαπημένα μου του Λένον - μπορεί και να σε ανατριχιάζει λίγο. Είναι σαν το θρίλερ που τελειώνει και νομίζεις ότι ο παρανοϊκός δολοφόνος είναι πια κάτω από το νερό και ψήνεται στην κόλαση, αλλά εκεί που περιμένεις το happy end να ανθήσει σαν την ωραία κάθαρση, πετάγεται ο δαίμονας και ξανά προς τη δόξα τραβά. Ιt΄s just like starting over. Αλίμονό μας. Και η επέτειος (σήμερα ο Τζον Λένον θα γινόταν 70 χρονών) κολλητά με την άλλη- στις 8 Δεκεμβρίου θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από τον θάνατό του- είναι just like starting over τρομακτική. Στο ροκ, στην ποπ και στο Lost άλλωστε δεν πεθαίνει κανείς τελείως, παραμένει μάλλον για πάντααλλά δεν θα είμαι εδώ για να σας το πω- στην ενδιάμεση φάση, «ζωντανός» και επαγγελματικά πολύ επιτυχημένος .
Αν ο Τζον γινόταν 70 θα είχε προφανώς προλάβει να βγάλει μερικούς κακούς δίσκους, να κάνει μια περιοδεία με τους Βeatles (μαζί ξανά), θα ήταν αμερικανός πολίτης, θα τραγουδούσε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν για τον Μπαράκ Ομπάμα, θα έκανε ντουέτο με τον Μπόνο, αφού εκείνος πρώτα είχε διατυπώσει τη σκέψη του πολύ καθαρά πάνω στο θέμα- «είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε και κλόουν αν χρειαστεί να διαδώσουμε το μήνυμα της ειρήνης». Φαντάσου, ή αν θέλεις Ιmagine, όλα αυτά τα πράγματα. Σε αυτό θα βοηθήσουν σημαντικά οι εκδηλώσεις, οι γιορτές, τα πικνίκ και τα σοβαρά αφιερώματα μαζί με επιμελημένες «νέες» κυκλοφορίες και λοιπές δραστηριότητες που μπορεί το κοινό να περιμένει για να συναντήσει, ανακαλύψει ή προσπεράσει τον Τζον Λένον- ακόμη μια φορά. Δηλαδή, αν καταλάβατε, η Γιόκο Ονο θα τραβήξει πάλι το κουπί.
Με τόσο πολλά χαμογελαστά πρόσωπα γύρω του, ο Τζον Λένον θα πρέπει να ήταν ευτυχισμένος. Τα κατάφερε και πάλι. Αυτός ο τυπάκος, που από το Λίβερπουλ βρέθηκε στο κέντρο της προσοχής του κόσμου και έμεινε εκεί ακόμη και όταν έφυγε από τον κόσμο. Αν δεν είχε δώσει το μοιραίο αυτόγραφο για να εισπράξει σφαίρες από τον δολοφόνο του, ο Λένον θα γιόρταζε σήμερα τα 70 χρόνια του. Επέτειος από αυτές που κάνουν τη δισκογραφία να πηδάει από τη χαρά της ώς το ταβάνι. Λένον σε ολική επαναφορά. Η Γιόκο περίμενε υπομονετικά τη στιγμή και είναι έτοιμη να μοιραστεί τις σκέψεις της. Τι θα έγραφε ο Τζον στο twitter του; «Δώσε- επιτέλους- μια ευκαιρία στην ειρήνη» ή «Η μακαρονάδα του Τζο είναι χάλια». Δεν μπορείς να ξέρεις- μπορείς να υποθέσεις (και πάλι να «Φανταστείς») ότι η τεχνολογία θα είχε γοητεύσει τον Τζον για να στείλει το μήνυμά του όσο πιο μακριά γίνεται. Πώς έκαναν παλιά τα ραδιόφωνα; Ετσι. Μια λεπτομέρεια όμως αν θέλουμε να είμαστε έστω και λίγο στο πνεύμα του: Νοσταλγικός τύπος δεν ήταν και τόσο. Δεν του άρεσε να κοιτάει πίσω, ενώ τον αφορούσε πάρα πολύ η επόμενη κίνηση. Γι΄ αυτήν παθιαζόταν και το επόμενο βήμα τον πάθιαζε για να δημιουργήσει. «Οι Βeatles δεν μπορεί να ξαναγίνουν», έλεγε. «Ολα τα καλά πράγματα τελειώνουν, λένε οι άνθρωποι, σαν να τελειώνει η ζωή. Αλλά δεν είναι έτσι. Εγώ γίνομαι 40 ετών, ο Πολ είναι 38. Ο Ελτον Τζον, ο Μπομπ Ντίλαν, είμαστε όλοι σχετικά νέοι. Εχουμε άλλα 40 δημιουργικά χρόνια μπροστά μας». Και αν ήταν εδώ, μπορεί να ετοίμαζε τώρα καινούργιο άλμπουμ. Ή να ηχογραφούσε στο στούντιο ένα απρόσμενο ντουέτο με τον Jay-Ζ. Κανείς δεν ξέρει. Ο Τσάπμαν είχε άλλα σχέδια για τον Τζον. Τώρα, πάλι, όπως δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής και του θεάματος, κανείς δεν αιφνιδιάζεται όταν βλέπει τα άλμπουμ του να κυκλοφορούν σε remastered εκδόσεις με τέλεια επεξεργασμένο ήχο, νέες συλλογές, νέα πακέτα, νέες συναυλίες. Η Γιόκο master of ceremony. Αφού προηγουμένως έχει επιμεληθεί προσεκτικά την επιστροφή του Τζον στον πλανήτη «2010», όπου όλα είναι καινούργια, πρωτάκουστα, φρέσκα σαν το «Α Day in the Life» να ξεκινάει μια καινούργια ζωή. «Αφήστε τον ήσυχο» και «Καλύτερα να τον ξεχάσετε» γράφουν τα σχόλια στο Ιντερνετ. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι με το παγκόσμιο πάρτι. Θα ήταν, αν ο Λένον ήταν ακόμη ζωντανός. Η φήμη σκοτώνει. Ετσι, η Γιόκο Ονο συναντά δημοσιογράφους γιατί η περίσταση το επιβάλλει και εξηγεί γιατί εκείνη συνεχίζει να έχει τον πλήρη έλεγχο. Αν μερικοί εξακολουθούν να τη βλέπουν σαν «εχθρό», μάλλον είναι δικό τους το πρόβλημα. Εκείνη δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη. Δεν είναι μια απρόσωπη εταιρεία και πάντα- μα πάνταθα έχει κάποιο κομμάτι κρυμμένο στο συρτάρι.
Να τι εννοεί: «Ηταν πολύ σημαντικό το ότι ασχολήθηκα εγώ προσωπικά, γιατί πάντα ήμουν στο πλευρό του Τζον όταν έγραφε τα τραγούδια του. Ξέρω ακριβώς πώς ήθελε να ακούγονται». Οσο τυπικό Γιόκο είναι αυτό, από την άλλη είναι αλήθεια. Επίσης η κυρία (που εμφανίστηκε και με την Gaga στη σκηνή) ετοίμασε μια διαφορετική έκδοση του «Double Fantasy». Το οποίο βέβαια σε πολλά αυτιά θα είναι εντελώς καινούργιο. «Βάζοντας στην άκρη μερικά όργανα, βοηθάει να ακούσεις καλύτερα τη φωνή του Τζον. Και ο Τζον ήταν απίστευτος τραγουδιστής, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχε η τάση να σκεπάζουν τη φωνή», είπε η Γιόκο με αφορμή τη «νέα» κυκλοφορία. Φώναξε μάλιστα και τον ορίτζιναλ παραγωγό Τζακ Ντάγκλας. Αλλά δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο που είπε η Γιόκο στις συνεντεύξεις της. Οταν τη ρώτησαν, τελικά ποια ήταν η μεγαλύτερη προσφορά του Τζον στη μουσική, απάντησε: «Ηταν η μεγάλη ικανότητά του να λέει την αλήθεια, συχνά με σκληρό τρόπο, κάτι που του στοίχιζε αρκετές φορές... Δεν υπάρχει όμως ειρήνη χωρίς την αλήθεια».


«Αφήστε τον ήσυχο» και «Καλύτερα να τον ξεχάσετε» γράφουν τα σχόλια στο Ιντερνετ. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι με το παγκόσμιο πάρτι για την επέτειο

Aναδημοσιευση Απο τα Νεα (Δανεισμένο απο το blog του MOLEMOU)

Seni seviyorum λέμε.... :)

Τώρα τελευταία κόλλησα και εγώ με το καινούργιο απόκτημα του Αντ1... Και πιο πολύ με την μουσική του. Απο μικρή την είχα μια αγάπη με τα ανατολίτικα ε, ήρθε και έδεσε το σιρόπι!

Requiem for a dream

Ένα τέλειο mix για μια μοναδική μελωδία....

Ερωτας σαν την βροχή!

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση. Απόσπασμα απο το βιβλίο της Λένας Μαντά "Έρωτας σαν βροχή" δανεισμένο απο το http://otiaksizei.pblogs.g

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται.....
Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;
Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;
Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........
Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>>με καταδίκασε να ζήσω......
Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου..............
Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου.....
Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........
Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές......
Και οι περισσότερες κλεμένες......
Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας......
Έγραψα το <<σ`αγαπώ>>σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου......
Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ......
Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους.......
Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ,<<η δυνατή>>,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα............
Και μετά......μετάνιωσα.....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει........
Την είχα διώξει εγώ.....Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα.......
Δίκαιη τιμωρία..........

Χορός μέσα στην βροχή

Το τοπίο βροχερό. Μια πόλη μέσα στο νερό. Παραδίνομαι ξανά στις σκέψεις μου. Η μουσική μου κρατάει συντροφιά, με ταξιδεύει στους δικούς μου κόσμους. Αναζητώ την καινούργια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που με κάνει να νιώθω και πάλι σαν παιδί. Μου δημιουργεί την αίσθηση ασφάλειας, θέλω να μείνω εκεί, να χαθώ μέσα της. Τρίβω τα δάχτυλά μου απαλά σαν να προσπαθώ να την νιώσω στην παλάμη μου, σαν να ήταν κάποιο μπαχαρικό... Η ζωή μου καμία φορά έχει τόσες γεύσεις,μαγειρεμένες στην αλμύρα της θάλασσας και της βροχής. Προχωράω μπροστά και ξανά αναζητώ εκείνο το βλέμμα που με γαληνεύει. Ήταν ένα άγγιγμα που το φοβήθηκα στην αρχή δεν ξέρω γιατί. Ίσως καμιά φορά τιμωρώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Νομίζω πως δεν αξίζω να αγαπηθώ. Και κρύβομαι στο καβούκι μου. Αδικώ και αδικούμαι. Γιατί έχω μπερδέψει τόσο πολύ την καρδιά μου Θεέ μου? Αυτή η βροχή μου αρέσει. Με μαγεύει το άρωμα της, η μουσική της, η δυναμή της. Το σώμα μου διψασμένο, λαχταράει μια βροχή. Τα βράδια κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι στον κόσμο σου. Παραδίνομαι, κουλουριάζω το σώμα μου για να σε νιώσω κοντά μου. Και είναι η αίσθηση αυτή ζεστή, με παρασύρει, με νανουρίζει... Και τότε χαμογελάω.
Περίεργο και δυνατό συναίσθημα. Με πλημυρίζει σαν βροχή. Αυτό το ονειρευόμουν απο παιδί, εναν χορό μέσα στην βροχή. Με τυλίγει σαν αγκαλιά, σαν φιλί τρυφερό και μοναδικό...

Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ -Μάρω Βαμβουνάκη

απόσπασμα...

"Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική. Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει, περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας. Τα μάτια της γίνονται βελόνες στο σκοτάδι, το τρυπούν χωρίς να το φωτίζουν πουθενά. Οι τρύπες στο σκοτάδι, πάλι σε σκοτάδι βγάζουν. Νιώθει να τον μισεί που την αφήνει έτσι. Πάλι σε φυλακή μοναξιάς την αφήνει, πιο μόνη κι απ’ οταν ήταν μακριά του την αφήνει γιατί εδώ, κοντά του, δεν έχει να ελπίζει πως θα έρθει. Ήρθε και λείπει, η πνοή του είναι πνοή ύπνου, το σώμα του κενό, ολόκληρη μεταμορφώθηκε σε μια επίκληση χωρίς ανταπόκριση. Επιστρέφει πάνω της η επίκλησή της, πέφτει στο κορμί της σα κτήνος και τη βιάζει. Η αγάπη είναι και παγωμένη. Κρύα σα νερό στη σάρκα το χειμώνα, κρύα σα δρόμος αδιέξοδος. Τον μισεί που την απογοητεύει. Μόλις πάει να γοητευτεί την απογοητεύει, αθελά του, ανυποψίαστα, χαζά κι αυτό χειροτερεύει τα πράγματα, τα απελπίζει. Τον μισεί που τον έχει ανάγκη, που τον περιμένει, που σπάνια έρχεται. Τον μισεί που τη βγάζει μεσοπέλαγα και την εγκαταλείπει. Στέκει μόνη και κρυώνει ανάμεσα σε φωτιές, αισθάνεται μια αηδία πολέμου. Ο εραστής είναι ο αντίπαλος. Οι επιχειρήσεις του έρωτα συνεχώς αποδεικνύονται αποτυχημένες. Ο άλλος δεν κατακτιέται τελικά, γιατί ο άλλος δε γνωρίζεται. Ο εραστής είναι ένας ξένος που κρύβεται, ένας κατάσκοπος που μεταμφιέζεται, ένας εχθρός που ψηλώνει σε σκιές σούρουπου. Παίζουν τυφλόμυγα, ψάχνει ο ένας τον άλλο με δεμένα μάτια, μ’ απλωμένα χέρια, χάνονται στο λαβύρινθο. Κι ο λαβύρινθος του έρωτα είναι ο χειρότερος, είναι απλωμένος πάνω στην έρημο, χωρίς καν βοηθητικούς τοίχους."

The weeping song

Με την βροχούλα το θυμήθηκα πάλι...

Go son, go down to the water

And see the women weeping there

Then go up into the mountains

The men, they are weeping too

Father, why are all the women weeping?

They are weeping for their men

Then why are all the men there weeping?

They are weeping back at them

This is a weeping song

A song in which to weep

While all the men and women sleep

This is a weeping song

But I won't be weeping long

Father, why are all the children weeping?

They are merely crying, son

O, are they merely crying, father?

Yes, true weeping is yet to come

This is a weeping song

A song in which to weep

While all the little children sleep

This is a weeping song

But I won't be weeping long

O father tell me, are you weeping?

Your face seems wet to touch

O then I'm so sorry, father

I never thought I hurt you so much

This is a weeping song

A song in which to weep

While we rock ourselves to sleep

This is a weeping song

But I won't be weeping long

No, I won't be weeping long

No, I won't be weeping long

No, I won't be weeping long

Η Ελλάδα του 1903 με 1920

H Ελλάδα του 1903 με 1920

Ο Φιλέλληνας Ελβετός Fred Boissonnas είναι ο πρώτος ξένος φωτογράφος που περιηγήθηκε τόσο πολύ στον ελληνικό χώρο, από το 1903 και για περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα. Ταξίδεψε από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη και τον Όλυμπο και από την Ιθάκη ως το Άγιο Όρος. Περιηγήθηκε, φωτογράφισε, έγραψε. Το έργο του, πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα. Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του.
μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.
Το έργο του Φρεντ Μπουασονά, αν και γνωστό στην Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα, αξίζει σήμερα μια δεύτερη ανάγνωση. Η πρόοδος σε τεχνικά θέματα, η ανακάλυψη του χρώματος, η ευχρηστία των μηχανών και οι ανέσεις του ταξιδιού, μπορεί σήμερα να καθιστούν το έργο του απαρχαιωμένο, αλλά η ιστορική ματιά αποκαλύπτει τον μοντερνισμό του σε σύγκριση με άλλους φωτογράφους που περιπλανήθηκαν στην Ελλάδα. Ο καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία. Η μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ' αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες.

ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ :

Παρθενώνας, 1908

Πρόβατα κάτω από την Ακρόπολη, 1903

Άποψη της Ακρόπολης από το Θησειο,1920

Αθήνα, οδός Αθηνάς, 1920

Αθήνα, οδός Ερμού 1920

Αθήνα, Πλάκα, 1920

Κηφισιά, 1920

Ανδρίτσαινα, αγορά, 1903

Καταπληκτικές φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1903 με 1920

Ανδρίτσαινα, εσωτερικό σπιτιού, 1903

Άνδρες στο δρόμο της Ανδρίτσαινας 1903

Κρήτη, Ομαλός, 1911

Κρήτη, εσωτερικό σπιτιού, 1911

Κρήτη, οι αδελφοί Μάντακα στο χωριό Λάκκοι 1911

Κρήτη, εσωτερικό σπιτιού στο χωριό Λάκκοι, 1911

Το μάζεμα της ελιάς στη Πρέβελη Κρήτης, 1911

Κρήτη, προαύλιο σπιτιού, 1919

Μετέωρα, το μαγκάνι, 1908

Μετέωρα, ανάβαση του FRED BOISSONNAS με το καλάθι, 1908

Καταπληκτικές φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1903 με 1920

Ζεμενό Κορινθίας, οικογένεια ιερωμένου 1903

Ζεμενό Κορινθίας, ο Fred και ο Daniel τσουγκρίζουν τα ποτήρια με τους οδηγούς των ζώων τους, 1903

Οικογένεια στο Ζεμενό Κορινθίας, 1903

Ζεμενό Κορινθίας, η οικογένεια του ιερέα 1913

Ακράτα, αυλές 1903

Λαγκάδια Αρκαδίας, 1903

Άθως, η μονή μεγίστης Λαύρας, 1929

Άθως, μονή Βατοπαιδίου, 1929

Οδοιπορικό στον Άθω, 1928-1930

Οδοιπορικό στον Άθω, 1928-1930

Καταπληκτικές φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1903 με 1920

Κερκυραίες στην έξοχη, 1903

Γαστούρι Κέρκυρας, στην πηγή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, 1903

Γιορτή στο Γαστούρι Κέρκυρας, 1903

Όλυμπος, το «ΠΑΝΘΕΟΝ», 1914

Όλυμπος, καταυλισμός κτηνοτροφών, 1914

Κοκκινόπουλο, Ελασσόνα, 1913

Βοσκοί στην κορυφή του Παρνασσού, 1903

Αμοργός, γυναίκες, 1911

Μύλος στην Μαρώνεια, 1911

Καταπληκτικές φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1903 με 1920

Έδεσσα, 1908

Κλεισούρα Καστοριάς, εσωτερικό αρχοντικού, 1911

Μακεδονία, λίχνισμα, 1911

Μακεδονία, φρουρός σε φυλάκιο, 1913

Άνδρες και σκυλιά στο δράμα Πρέβεζας Ιωαννίνων, 1913

Δελβινάκι Ιωαννίνων, πρόκριτοι, 1913

Καβαλάρι Ζαγορίου, παλικάρι, 1913

Μετσοβο,1913

Μέτσοβο, στη βρύση, 1913

Καταπληκτικές φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1903 με 1920

Κόνιτσα, Μεσογέφυρα, 1913

Μεσογέφυρα Κόνιτσας, χωρικοί 1913

Ιωάννινα, η λίμνη με το κάστρο, 1913

Το γεφύρι της Άρτας, 1913

Πάργα, 1913

Παραμυθιά, κρεοπωλεία, 1913

Παραμυθιά, 1913

Παραμυθιά, οικία Ρίγκα, 1913

Καστρί Πρεβέζης, Ιερέας στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο εκκλησιά, 1913

Φιλιάτες, εξοχή, 1913