Ψάχνοντας το χαμένο χαμόγελο..

Θυμάμαι κάποτε ζούσα... Ήμουν παιδί και χαμογελούσα.. Εποχή ανεμελιάς, με φίλους στις αυλές και στα πάρκα, τρέχαμε, παίζαμε, πέφταμε και ξανασηκωνόμασταν χωρίς να μας νοιάζουν οι γρατσουνιές σε αγκώνες και γόνατα. Έπαιζα ώρες ατελείωτες μόνη όταν δεν είχα τους φίλους μου, ονειρευόμουν, βιαζόμουν να μεγαλώσω και να κάνω όλα αυτα τα όνειρα πραγματικότητα. Θυμάμαι υπήρχε ποιότητα σε αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση, στα παιχνίδια που έπαιζα, στην μουσική που άκουγα. Κάποτε ζούσα και ανέπνεα. Κάποτε όλα γυρω μου είχαν χρώμα, είχαν απλότητα και μια σιγουριά... Ένιωθα οτι μπορώ να εμπιστευτώ όποιον ήταν δίπλα μου. Ο κόσμος δεν με κοιτούσε με μισό μάτι. Οι εποχές ήξεραν την θέση τους και έρχονταν στην ώρα τους. Η ντομάτα είχε γεύση και τα βερύκοκα μοσχοβολούσαν μόλις η μάνα μου τα έβγαζε απο την χάρτινη σακούλα τους. Και η καρδιά μου... Άθικτη δίχως μπαλώματα, δίχως μαχαιριές και τρύπες του μέλλοντος... Στο επόμενο τραγουδάκι τα λέει και η Ευσταθία καλύτερα....




Όσο μεγάλωνα και πάλευα για τα όνειρα που έκανα παιδί κάτι άρχισε να άλλαζει... Σαν να χάσαμε τον δρόμο όλοι μαζί...


Πόσοι δεν έχουμε σιγοτραγουδίσει αυτό το τραγούδι... Άλλα ήταν τα ονειρά μου. Άλλη ήταν η ζωή που ήθελα.... Για αλλού ξεκινάς και αλλού σε βγάζει η ζωή τελικά....
Καθημερινά τρέχουμε και δεν ξέρουμε για ποιόν λόγο τρέχουμε! Να προλάβουμε, να πληρώσουμε χρέη, να δούμε ειδήσεις, πόσο πήγε το χρέος? Πόσο της εκατό ανέβηκε η ανεργία? Άλλος καημός αυτός! Δεν θέλω να φύγω πάλι απο τον τόπο μου για να βρω δουλειά ρε γαμώτο! Δεν θέλω να αφήσω πάλι το σπίτι μου, την ζωή μου για να βγάλω ενα κομμάτι ψωμί που θα μου το αρπάξουν ξανά απο τα χέρια... Κάθε μέρα ακούμε τόσοι έφυγαν έξω και άλλοι τόσοι ετοιμάζονται. Και τα μεγάλα κεφάλια? Κάθονται και μαλώνουν για το ποιός θα κάτσει στην καρέκλα! Κάτσε ρε ξεφτύλα στην καρέκλα να δούμε τι θα καταλάβεις.... Μόνο ο τίτλος μετράει? Να το βράσω! Για να πάρουν τίτλους, χρήμα και δόξα και για να βολευτούν 300 οι υπόλοιποι θα τρελαθούμε! ΚΑι τα όνειρα που έκανες παιδί πάνε περίπατο...
Κάποτε το επαγγελμά μου ήταν απο τα λίγα που είχε τόση διαθεσημότητα! Έλεγες "είμαι μάγειρας" και ο άλλος σου πετούσε ένα απαξιωτικό "α, ωραία". Πόσοι ήταν αυτοί που ξέραν πως λειτουργούσε η σεζόν στα νησιά? Πρίν απο χρόνια οι μόνοι γνωστή μαγείρισα (που μεταξύ μας δεν είναι) ήταν η Βέφα και αργότερα δειλά δειλά βγήκε ο Μαμαλάκης. Το να κάνεις εκπομπή μαγειρικής ήταν ρίσκο! Όταν πρωτο βγήκε το "Νηστικό αρκούδι με τον Στάθη Παναγιωτόπουλο (των Ράδιο Αρβύλα σήμερα) πόσοι το βλέπαν και πόσοι την ξέραν την εκπομπή? σήμερα ακόμα και τα 10χρονα ξέρουν να κάνουν κουλί ανανά, τσιπς απο περουβιανές πατάτες, τούρτες με μάρτζιπαν και άλλα πολλά που ένας επαγγελματίας τα μαθαίνει μετά απο χρόνια πάνω στις φωτιές και στα τηγάνια... Παλιότερα το επαγγελμά μου είχε προοπτική και αυτοι που το ασκούσαν το αγαπούσαν. Όταν αποφάσισα να μπω στην σχολή το προηγούμε έτος απο εμένα είχε 7 μαθητές! Και φέτος η σχολή δέχτηκε 30 παιδιά!!! Το δυστυχές είναι οτι μόνον τα 5 ξέρουν γιατί μπήκαν εκεί μέσα και τι προκειται να κάνουν σαν τελιώσουν τις σπουδές τους! Το άλλο κακό είναι οτι ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ!



Αυτό ισχύει για όλους και για όλα και όχι μόνο για τους καρεκλοκένταυρους που μας κυβερνάνε! Το δίκιο σου που να το βρεις, και την αξία σου ποιός θα στην αναγνωρίσει?Για να μπορέσεις να δεις μιαν άσπρη ημέρα να πρέπει να γίνεις σαν και αυτούς? Όχι ρε! Εγώ θέλω τα χέρια μου καθαρά... Θελώ ξανά χρώμα στο πλάνο μου! Και θέλω τα ονειρά μου να πάρουν εκδίκηση! Θέλω ξανά να αναπνεύσω, να γελάσω, να παίξω με τους φίλους μου...



Τέρμα η τρεχάλα σήμερα! Θα βγώ βόλτα να δω λίγο τον ήλιο! Έχω πολύ καιρό να αφεθώ στο χάδι του. Και αν προσπαθείτε να με ρίξετε εγώ θα ξανασηκώνομαι... Που θα πάει κάποια μέρα θα βρώ και το δίκιο μου και την αξία μου θα την αναγνωρίσει κάποιος!!!!
Και όταν με πιάνει η μελαγχολία και το παράπονο θυμάμαι έναν φίλο που μου σιγοτραγουδούσε.... " Ακόμα στο καλό εγώ πιστεύω, ακόμα την πιστεύω την ζωή... Και αν δεν μπορώ στον ουρανό να ανέβω μπορεί ο ουρανός να κατεβεί!"


Θα ξαναβρω το χαμόγελο μου για διώξω την ασχήμια σας... Θα ξαναβρω το χαμογελό μου γιατι υπάρχει κάποιος που ζεί απο αυτό. Γιατί τελικά όσο σκέφτεσαι όλα τα παραπάνω αρκεί ένα γέλιο, μια στιγμή, μια αγκαλιά απο κάποιον που αγαπάς και καταλήγεις να λές "Εγώ ακόμα πιστέυω! Ονειρεύομαι, αγαπάω, χαμογελάω" και παίρνεις θάρρος για να ξαναπέσεις στην μάχη που λέγεται ζωή. Αξιωματικός στο Β5, Ρουά Ματ!

Καλό μεσημέρι σε όλους...