Χμ... Σκέφτηκα....

Ήταν η ώρα για να ετοιμαστώ… Ήμουν λίγο ράθυμη μα συνέχισα να ετοιμάζομαι κανονικά. .Για να βοηθήσω την κατάσταση έβαλα λίγο μουσική… Χμ… Εκείνη την ώρα τίποτα δεν μου έκανε…. Ούτε καν εκείνος ο μελαγχολικός σκοπός που σιγοψιθύριζα μέρες τώρα. Με την τελευταία πινελιά κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Όχι τόσο για να δω αν είμαι έτοιμη, αν είχα βαφτεί σωστά όσο για να «βουτήξω» φευγαλέα και πάλι μέσα μου…. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που εγώ ήμουν στο σαλόνι και η ψυχή μου είχε πάρει ήδη «τους δρόμους»….. Με κοίταξα μέσα στα μάτια… «Περιμένεις απάντηση τώρα?» σκέφτηκα χαμηλόφωνα και χαμογέλασα αμυδρά. Έδιωξα την κάθε σκέψη μπροστά από τα μάτια μου κάλυψα το σώμα μου με το μαύρο παλτό και πήρα την γνωστή διαδρομή για το κέντρο της πόλης. Αγαπημένα μουσικά κομμάτια συντρόφευαν το βήμα μου το οποίο άλλαζε συχνότητα κατά διαστήματα. Έξω είχε έναν υπέροχο ήλιο που ήθελες δεν ήθελες σου ζέσταινε την καρδιά. Και έναν αέρα που άρμοζε στην ημέρα, Καθαρά Δευτέρα! Περπατούσα στην σχεδόν άδεια πόλη, σκόρπια πηγαδάκια που ετοιμάζονταν να φύγουν τελευταία στιγμή ή αποφάσισαν όπως και εγώ να γιορτάσουν κάπου εντός πόλης με παρέα. Μια απροσδιόριστη θλίψη δεν με άφηνε να ευχαριστηθώ την διαδρομή. «Χμ...» σκέφτηκα. Όταν κάποια στιγμή άφησα την παρέα μου για να επιστρέψω, μιας και το περπάτημα έχει γίνει λατρεμένη συνήθεια τους τελευταίους μήνες πήρα τον δρόμο για την Λεωφόρο Νίκης. Έστριψα το κεφάλι μου απότομα από την αρχή της πλατείας Αριστοτέλους η οποία φάνταζε μπροστά μου σαν κάρτ- ποστάλ! Ήταν τόσο όμορφα που ευχόμουν να μπορούσα να φωτογραφίσω το τοπίο με τα μάτια μου και να το μεταφέρω να το μοιραστώ με όλους…. Ένιωθα σαν την Αμελί που παρατηρεί τον κόσμο και τον περιγράφει τόσο τρυφερά σε έναν τυφλό άνδρα.. Ζευγάρια που κρατιούνται χέρι με χέρι για να ζεσταθούν από τον κρύο αέρα, μαμάδες και μπαμπάδες με καρότσια και παιδάκια που τρέχουν και γελάνε με τέτοια ευτυχία που πολλές φορές δεν την αντέχουν, αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια που περπατούν ανέμελα με ένα μποέμ ύφος στους δρόμους της πόλης, η θάλασσα μπροστά μου να λαμπιρίζει καλύτερα από οποιοδήποτε διαμάντι του κόσμου, μυρωδιές από διάφορα μπαλκόνια που ψήνουν σαρακοστιανά θαλασσινά για να γιορτάσουν την μέρα, γέλια και μουσικές να ακούγονται από τριγύρω παρέες, δέντρα να χορεύουν με τον ρυθμό του ανέμου, αυτοκίνητα βιαστικά, τρέχουν να προλάβουν άραγε τι? «Χμ…ξανασκέφτηκα κοιτώντας ψηλά, με πόση έμπνευση άραγε τα ζωγράφισες όλα αυτά Κύριε?» Άφησα το χάδι του κρύου αέρα να με παρασύρει και το βήμα μου έγινε πιο ταχύ αυτή τη φορά….. Όμορφα ε?