Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

S.S.D.D.

Αυτή την στιγμή νομίζω ότι τίποτα δεν έχει ουσία. Ότι με ολοκληρώνει δεν το έχω δίπλα μου. Οι σκέψεις πάλι με καλύπτουν σαν ιστός αράχνης, κάθε μέρα λίγο ακόμα. Άρχισε να χειμωνιάζει κάπως, το παλεύει ο καιρός για να μπούμε στο "κλίμα των ημερών", τι ανέκδοτο και αυτό ε? Το μόνο κλίμα που βλέπω είναι γκρίνια, ανεργία, προβλήματα και όλο και περισσότερο κόσμο να αφήνεται στο ευρωπαϊκό χάος! Κάπου κάπου κάνω μια παύση από αυτά και ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι στιγμές ανάσας αλλιώς δεν ξέρω τι θα έκανα... Όταν φοράω την στολή μου, όταν μπαίνω στην κουζίνα της σχολής και πιάνω τις κουτάλες μου και τα μαχαίρια μου και βγάζω μικρά αριστουργήματα(όχι δεν είμαι ψώνιο, οι καθηγητές είναι πολύ ευχαριστημένοι με την απόδοσή μου :) ) τότε λοιπόν εν μέσω καπνών, αιθέριων αρωμάτων και πολλών γεύσεων ξεχνάω τα πάντα. Είναι σαν να φοράω και εγώ το μαύρο μαντήλι στα μάτια και όλες οι αισθήσεις μου είναι εκεί... Και μετά.. φεύγω και επιστρέφω σε αυτό που ήμουν πριν. Βρίσκομαι κάπου μεταξύ συναισθηματικής κούρασης, απόγνωσης, νοσταλγίας, συνήθειας μια δόση κατάθλιψης... Ο φόβος να είναι ο καλύτερος σου φίλος κάθε βράδυ, να σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο? Είναι παράλογο... Με τρομάζει που αναγκάζομαι να χάνω την παιδικότητα μου, με τρομάζει που μεγαλο-ωρίμασα απότομα και ίσως πιο πολύ απ'οτι θα έπρεπε, με απογοητεύει το ότι όταν μου μιλάει ένας νέος άνθρωπος στην ζωή μου τον κοιτάω από όλες τις πλευρές γιατί φοβάμαι μήπως πληγωθώ ξανά. Με εκνευρίζει που ζω σε αυτή την κατάσταση, που δεν ακούω ξυπνητήρι για να παώ στην δουλειά, που δεν λέω έχω ρεπό (έχω μακράς διαρκείας όντας άνεργη...) μα πάνω απ' ολα με εκνευρίζει αυτή η στεναχώρια που δεν με αφήνε να αναπνέυσω! Και με κάνει να σκέφτομαι ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα! Να γράφω τα ίδια πράγματα, να βλέπω στον υπνο μου τα ίδια πράγματα... Παραδίνομαι στον χαμό μου, ναι, ναι εγώ φταίω θα έπρεπε να κάνω κάτι... Και αν όμως εχω κάνει? Και αν δεν πέτυχε? Να συνεχίσω την προσπάθεια... Έτσι λέτε? Εντάξει λοιπόν.... Άντε να δούμε....

Τα πάγια-Σωκράτης Μάλαμας




Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Τα βράδια είναι ατέλειωτοι αιώνες μαζεμένοι
μέσα στον ύπνο το βαθύ πολυταξιδεμένοι
άλλοι γυρνάνε με το νου και άλλοι στα εμπόδια
άλλοι ψηλά αρμενίζουνε έχουν φτερά στα πόδια

Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ' ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου 'στησαν καρτέρι

Να 'σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένος
να μη σε πιάνει πανικός ούτε κι ο ίδιος ο Θεός
αλλιώς στα πάγια κολλάς σέρνεσαι βρίζεις και πονάς
αγάπες σε κυκλώνουνε και στο μαντρί σε χώνουνε

Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ' ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου 'στησαν καρτέρι

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Regina Spektor -Hero



He never ever saw it coming at all
He never ever saw it coming at all
He never ever saw it coming at all

It's al-right, it's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right

Hey, open wide here comes original sin
Hey, open wide here comes original sin
Hey, open wide here comes original sin

It's al-right, it's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right

No one's got it all
No one's got it all
No one's got it all

Power to the people
We don't want it
We want pleasure
And the T.V.s try to rape us
And I guess that they're succeeding
Now we're going to these meetings
But we're not doin' any meetin'
And we're trying to be faithful but we're cheatin', cheatin', cheatin'

Hey, open wide here comes original sin
Hey, open wide here comes original sin
Hey, open wide here comes original sin

It's al-right, it's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right

No one's got it all
No one's got it all
No one's got it all

Power to the people
We don't want it
We want pleasure
And the T.V.s try to rape us
And I guess that they're succeeding
And we're going to these meetings
But we're not doin' any meetin'
And we're trying to be faithful but we're cheatin', cheatin', cheatin'

I'm the hero of the story
Don't need to be saved
I'm the hero of the story
Don't need to be saved
I'm the hero of the story
Don't need to be saved
I'm the hero of the story
Don't need to be saved

It's al-right, it's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right
It's al-right, it's al-right, it's al-right

No one's got it all
No one's got it all
No one's got it all

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Αγκαλιά μου....


ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ
ΝΑ ΜΠΕΡΔΕΥΤΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΖΗΤΑΩ...
ΝΑ ΧΑΘΩ ΜΕΣΑ ΤΗΣ
ΞΑΝΑ
ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ
ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ...
ΠΟΥ ΟΛΑ ΜΥΡΙΖΑΝ
ΑΓΑΠΗ

Καληνύχτα φίλοι μου, και ελπίζω απόψε να χαρίσετε και να σας χαρίσουν μια όμορφη αγκαλιά για καληνύχτα.....

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Σκιές, απουσία και προδοσία



Στίχοι: Νεκτάριος Τυράκης
Μουσική: A. Amati
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Λιανός


Δες ο έρωτάς σου ήταν μια απάτη
μαχαίρι που μου κάρφωσες στην πλάτη
ποτέ δε το ξεχνάω εγώ να σ΄αγαπάω
κι εσύ να με πονάς
Πώς μπορείς κι αντέχεις τη συνείδησή σου
ίσως γιατί είναι άδεια η ψυχή σου
σ΄έμαθα καλά σε πλήρωσα ακριβά
με δάκρυα πολλά

Πάντα θα πονάει η προδοσία δε περνάει
δε το περίμενα τόσο ψέμα από σένα
Πάντα θα πονάει και το μυαλό δε το χωράει
δεν εμπιστεύομαι τώρα πια εγώ κανέναν

Για τον εαυτό σου μόνο σ΄ενδιαφέρει
και κάνεις πάντα ό,τι σε συμφέρει
με πνίγει το γιατί και μέσα μου η πληγή
παραμένει ανοιχτή

Πάντα θα πονάει η προδοσία δε περνάει
δε το περίμενα τόσο ψέμα από σένα
Πάντα θα πονάει και το μυαλό δε το χωράει
δεν εμπιστεύομαι τώρα πια εγώ κανέναν



Δεν μπορώ να πω ότι σε μισώ. Είναι μεγάλη λέξη αυτή και πολύ βαριά.. Ακούγεται σχεδόν σαν αμαρτία που την παίρνεις επάνω σου, και μου έχεις κάνει αρκετό κακό για να φορτωθώ και αυτό επιπλέον. Αλλά μπορώ να πω οτι εξαιτίας σου έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους ακόμα περισσότερο. Ξέχασα να αγαπάω η μάλλον φοβάμαι να αγαπήσω ξανά. Και αυτό είναι το χειρότερο κακό που θα μπορούσες να μου κάνεις άσχετα απο όλα τα υπόλοιπα. Θέλω να πάρεις ότι απέμεινε απο την σκιά σου και να φύγεις πια! Και εσύ και όλοι σας! Θέλω να με αφήσετε ήρεμη επιτέλους να προχωρήσω... Φύγε...

(Παραθέτω ένα κείμενο-ποίημα της Καλυψώς Διακίδη, μπορείτε να επισκευτείτε και το blogg της http://logiaanemoy.blogspot.com/ (για όσους δεν το γνωρίζουν) το οποίο διάβασα εχθές και με συγκλόνισε! Την ευχαριστώ και απο εδώ που μου επέτρεψε να το χρησιμοποιήσω)

Ότι με πονάει..Είναι αυτός εδώ ο τόπος..Δεν ζω εγώ εδώ.Εκείνοι ζουν ανάμεσα
στις σκιές μου..Δεν μιλούν Εκείνοι..Εγώ τους ακούω..Και δεν με σκοτώνει
κανείς..Παρά μοναχά η απουσία.Τόσο βάναυση..Σαν την θυσία ενός
βρέφους,στο σκοτάδι..Ότι με πονάει,δεν υπάρχει.Εγώ υπάρχω μέσα σε
αυτό..Παραδομένη μες την άγνοια μου.Μέχρι να θυμηθώ....τι με
εξουσιάζει..

Σιωπή!


Μερικές φορές η σιωπή είναι χρυσός...
Σςςς... Άκου, νιώσε, σκέψου!
Πριν μιλήσεις...
Μην βιαστείς!


Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ




Στίχοι: Rick Ocasek & Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Rick Ocasek
Πρώτη εκτέλεση: Σύννεφα με παντελόνια


Άκουσε με λίγο μαμά
Θα σου πω πως γίνονται τα τραγούδια
Εμείς τα σπίτια φτιάχνουμε ψηλά
Μα αν τα θέλει ο θεός λιβάδια τα γκρεμίζει
Σε μαύρα σπίτια ο ποιητής σα πόρνη γελά

Άκουσε λίγο μαμά
Πως γίνονται τα τραγούδια

Οι ποιητές βρεγμένοι από κλάματα μαμά
Ταιριάζουν δάκρυα σε αστικά σαλόνια
Κρύβονται πίσω από γυναίκες δυνατές
Δεν είναι άντρες μα σύννεφα με παντελόνια

Άκουσε λίγο μαμά
Πως γίνονται τα τραγούδια

(Αφιερωμένο σε κάποια συννεφάκια....)

The Fountain (Η πηγή της ζωής)



Την ανακάλυψα τυχαία. Την εποχή που βγήκε εγώ αλλού "ταξίδευα" και δεν ήξερα τίποτα για αυτήν την ταινία. Καθώς όμως έκανα το καθημερινό μου σουλάτσο πρίν απο λίγους μήνες απο blogg σε blogg ένας ήχος, όμορφος ήχος τράβηξε την προσοχή μου... "χμμμ τι είναι αυτό????"
Ήταν ένα απόσπασμα απο την μουσική της ταινίας. Λίγες μερες μετά ένας άλλος φίλος είχε ποστάρει κάτι σχετικά με αυτό το έργο και μετά ενας άλλος και μετά ένας άλλος και ξαφνικά εδώ και τουλάχιστον 2 μήνες "Η πηγή της ζωής" ξεπετάγεται διαρκώς μπροστά μου! Οκ... Θα το πάρω να το δω.... Έτσι και έγινε!
Είναι περιττό να πω οτι μπήκε στην λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες...
Σκηνοθέτης ο Ντάρεν Αρονόφσκι δημιουργός του επίσης συγκλονιστικού "Requiem for a dream". Με ταξίδεψε, με τράβηξε μαζί του στις εικόνες του, έγινα και εγώ ενα κομμάτι απο το πάζλ διοτι για παζλ πρόκειτε καθως η ταινία παίζει με τρεις εποχές... Ο Χιου Τζάκμαν με εξέπληξε! Μου άρεσε πολύ έτσι και αλλιώς, εδώ όμως αφήνεται, τσαλακώνεται, μεταμορφώνεται σε κάτι περισσότερο. .... Η Ρέιτσελ Βάις(ερμηνεύει την σύζυγο του Τζάκμαν) γλυκητατη ως Ίζι και ώς Βασίλισσα Ισαβέλα. Ο σκηνοθέτης μέσα απο αυτό του το έργο θέλει να δώσει πολλά μηνύματα, πρέπει να έχεις όλες τις αίσθησεις σου ενεργοποιημένες για να καταλάβεις τι θέλει να σου πει.. Ένα έργο που μιλάει για την αγάπη, τον πόλεμο, την θρησκεία, την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι υψηλότερο. Την ανάγκη του ανθρώπου να βρει τον τρόπο να ζει για πάντα και ανακαλύψει επιτέλους αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο.
Μια πολυ αξιόλογη τανία για όλους τους σινεφίλ!

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Rous- Μαριονέτες



Δως μου τα ματια λιγο να δω ,να βρω το φως μου
Κι υστερα θα σου πω αν σ'αγαπαω
'Η πραγματικα σε μισω,που μ'εχεις ριξει απο μωρο σ'ενα μπουρδελο να ζω

Όλο το ψεμα , στο 'χω πληρώσει διπλά με λίτρα αίμα για να ΄σαι πάντα ψηλά
Όλα τα βράδια που κάνω έρωτα μαζι με σένα,χωρίς εμένα

Να κάθεσαι στα τέσσερα με θύματα και δημογέροντες που τραγουδούν για αισθήματα
Πουλάνε έρωτα στίχους και συνθήματα,
Αλλα δεν ξέρουν αν ο Θεός τους ,ζει στη Μέκκα
Φέρει στεφάνει ή κουβαλάει σταυρό ή μήπως είναι γυναίκα
Μια μαύρη γυναίκα

Όλα τελειώνουν αργά κι εμείς μένουμε εδώ
Κι είναι αυτό που μας πονάει το άπιαστο άπειρο
Όλα τελειώνουν απλά κι εμείς παίζουμε εδώ
Σα μαριονέτες ζωντανές στης γης το θέατρο αυτό

Δρόμοι και σκόνη ,για όλους αυτούς που έχουνε μείνει πια μόνοι
Η συννεφούλα μας πέθανε πια και πάει
Μα αυτοί δεν το χουνε μάθει ακόμη

Χθες!Πες μου τι θες
Γιατί με θέλεις να ζω για πάντα μες στις σκιές
Έχω στις τσέπες μου μπόλικο αύριο,τρέχω για το αύριο(χ2)

Χορεύω σαν τον Μοχάμετ Αλι
Για να αντέξω σ'αυτά που κάνεις εσύ
Να μην πιστέψω σ'αυτή τη σάπια ζωή
Που με εχεις ρίξει νοκ αουτ και κάτω ,και είμαι τώρα

Μεσα στα μάτια σου βλέπω καλώδια
Μέσα στις φλέβες σου τρέχουν μικρόβια
Έξω στα γήπεδα βλέπω επεισόδια
Σα σαπουνόπερα για να περάσει η μέρα
Και εσύ μιλάς και γελάς για μία όμορφη μέρα

Όλα τελειώνουν αργά κι εμείς μένουμε εδώ
Κι είναι αυτό που μας πονάει το άπιαστο άπειρο
Όλα τελειώνουν απλά κι εμείς παίζουμε εδώ
Σα μαριονέτες ζωντανές στης γης το θέατρο αυτό

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Εδώ Πολυτεχνείο!


Κωστούλα Μητροπούλου


1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ


"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.


www.sarantakos.com-Ποιητικές συλλογές για το Πολυτεχνείο

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Απορίες...

Ψάχνοντας για απάντηση σε μια απορία ενός φίλου έπεσα πάνω σε κάποια ακόμα ερωτήματα που μας απασχολούν όχι τόσο συχνά αλλά σίγουρα κάποια στιγμή όλοι αναρωτηθήκαμε. Έτσι αναρτώ ερωτήσεις και απαντήσεις προς τέρψη της μάθησης :)

(Πηγή: http://www.in2life.gr)

7 καθημερινές απορίες ζητούν απαντήσεις
Σε στιγμές φιλοσοφικών αναζητήσεων (ή απόλυτης βαρεμάρας) έχουμε την τάση να αναρωτιόμαστε για τα πιο απλά, καθημερινά, ίσως και ασήμαντα ζητήματα της ζωής μας. Κάποια στιγμή, οι ερωτήσεις μας αυτές συγκεντρώνονται, αναζητούν απαντήσεις και αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον διαχρονικό, από αυτά που δημιουργούν μία αστραπιαία λάμψη στα μάτια μας και μετά κλείνονται στο χρονοντούλαπο για να αναζητηθούν πάλι στο μέλλον και να δώσουν την πολύτιμη εξήγηση. Τόσο πολύτιμη όσο ο χρυσός! Αλήθεια, γιατί ο χρυσός είναι τόσο πολύτιμος;

Αυτή και άλλες έξι ερωτήσεις βρίσκουν σήμερα τις απαντήσεις τους.

- Γιατί το ξύσιμο ανακουφίζει την φαγούρα;
Παρά την τρομακτική πρόοδο της επιστήμης, και δη της ιατρικής, το ανθρώπινο σώμα παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο. Τόσο που ακόμα και η πιο απλή κίνηση του φυσιολογικού μας μηχανισμού, το ξύσιμο, δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως κατανοητή από τους γιατρούς. Μία έρευνα που δημοσίευσε πρόσφατα το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ωστόσο, στηρίζει την υπόθεση ότι ο μηχανισμός, σύμφωνα με τον οποίο το ξύσιμο προκαλεί ανακούφιση, λαμβάνει χώρα όχι στις νευρικές ίνες του δέρματος που νιώθει φαγούρα αλλά βαθιά στο κεντρικό νευρικό μας σύστημα, και συγκεκριμένα στους νευρώνες της νοτιοθαλαμικής οδού του νωτιαίου μυελού, που μεταφέρουν στο μυαλό πληροφορίες σχετικά με τον πόνο, την θερμοκρασία και την αφή. Η θεωρία των επιστημόνων στηρίζει πως η φαγούρα δημιουργεί μία κατάσταση έκστασης στους νευρώνες αυτούς, την οποία το ξύσιμο αναστέλλει, σαν να στέλνουν τα νύχια μας ένα μήνυμα στους νευρώνες του νοτιαίου μυελού, για να ανακτήσουν την ηρεμία τους. Άρα δεν είναι το δέρμα που ανακουφίζεται με το ξύσιμο αλλά το μυαλό μας. Μένει ακόμα πολύς δρόμος για να εξηγηθεί πλήρως η διαδικασία αυτή, αλλά οι επιστήμονες ελπίζουν ότι σύντομα θα μπορέσουν να βρουν ακόμα και κάποιο φάρμακο που να ανακουφίζει την φαγούρα, η οποία μπορεί να είναι τόσο ενοχλητική.

- Γιατί το πιπέρι φέρνει φτάρνισμα;
Γιατί η χημική (και ερεθιστική) ουσία πιπερίνη μπαίνει στην μύτη. Το φτάρνισμα είναι μία αντανακλαστική πράξη που «πυροδοτείται» όταν διεγείρονται οι νευρικές απολήξεις του βλεννογόνου υμένα της μύτης. Το πιπέρι, είτε είναι λευκό, μαύρο ή πράσινο, περιέχει ένα αλκαλοειδές της πυριδίνης, που λέγεται πιπερίνη. Η πιπερίνη δρα ως ερεθιστικό αν εισχωρήσει στην μύτη. Διεγείρει (ή ερεθίζει) τις νευρικές απολήξεις μέσα στον βλεννογόνο υμένα και αυτή η διέγερση μας κάνει να φτερνιζόμαστε. Στην πραγματικότητα, η μύτη μας θέλει να αποβάλλει αυτόν τον ερεθισμό και ο μόνος τρόπος που ξέρει για να το κάνει αυτό είναι το φτάρνισμα. Αξίζει, σχετικά με το φτάρνισμα, να αναφέρουμε ότι όταν φταρνιζόμαστε, ο αέρας «ορμά» από την μύτη μας με περίπου 45 χλμ./ώρα. Επίσης, είναι μύθος πως ότι φταρνιζόμαστε σταματάει η καρδιά μας. Απλά, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πριν το φτάρνισμα, συσφίγγονται οι μύες του στήθους και αλλάζει η πίεση του αέρα αλλά και η ροή του αίματος, άρα μπορούν να αλλάξουν και οι παλμοί της καρδιάς μας. Δηλαδή, να καθυστερήσει ο επόμενος χτύπος, όχι να διακοπεί προσωρινά.

- Ποιες είναι οι 7 θάλασσες;
Όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή ακούσει για τον μύθο των Επτά Θαλασσών. Εκεί που ταξιδεύουν τέρατα και πειρατές. Ποιες είναι τελικά οι επτά αυτές θάλασσες; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σαφής απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η φράση «7 θάλασσες» είναι μάλλον ένα σχήμα λόγου που έχει χρησιμοποιηθεί αναφερόμενο σε διαφορετικά τμήματα νερού και σε διάφορες εποχές και μέρη. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, για παράδειγμα, αποκαλούσαν τις λιμνοθάλασσες που χωρίζονταν από την ανοιχτή θάλασσα, κοντά στην Βενετία, «septem maria» ή «επτά θάλασσες». Πιο πρόσφατες πηγές υποστηρίζουν ότι οι επτά θάλασσες αναφέρονται στον Ινδικό Ωκεανό, την Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία Θάλασσα, την Αδριατική, την Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα. Δεν συμφωνούν, όμως, όλοι οι γεωγράφοί με αυτήν την λίστα τονίζονταν ότι μπορεί να αλλάζει σε άλλα μέρη του κόσμου και σε άλλες εποχές. Κάποιοι, μάλιστα, εστιάζουν στην Εποχή των Ανακαλύψεων και προτείνουν ότι οι επτά θάλασσες ανταποκρίνονται στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό, τον Αρκτικό και τον Ινδικό Ωκεανό, καθώς και στην Μεσόγειο, την Καραϊβική και τον Κόλπο του Μεξικό. Ενώ, άλλοι, περιλαμβάνουν στην λίστα τους την Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό, τον Περσικό Κόλπο, την θάλασσα της Κίνας και την δυτική και ανατολική αφρικανική θάλασσα. Σήμερα, πάντως, έχουν αναγνωριστεί περισσότερες από 50 θάλασσες παγκοσμίως. Θάλασσα, άλλωστε, ορίζεται ένα τμήμα του ωκεανού που εσωκλείεται (μερικά συνήθως) από στεριά. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, η Κασπία Θάλασσα, η Νεκρά Θάλασσα και η Αράλη Θάλασσα είναι στην πραγματικότητα λίμνες αλμυρού νερού, γιατί δεν εκβάλλουν σε ωκεανό. Αντίθετα, και σύμφωνα με τον ίδιο ορισμό, ο Κόλπος του Μεξικό και το Hudson Bay είναι θάλασσες. Για την ιστορία, ανάλογα με την ποσότητα αλατιού στο νερό, το θαλασσινό νερό παγώνει στους 2,2 βαθμούς Κελσίου. Έτσι, η υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι χαμηλώνει την θερμοκρασία παγώματος, ενώ η χαμηλή περιεκτικότητα σε αλάτι ανεβάζει την θερμοκρασία παγώματος.

- Γιατί τα ρολόγια γυρνούν δεξιόστροφα;
Τα μηχανικά ρολόγια εφευρέθηκαν στο βόρειο ημισφαίριο από εφευρέτες που προσπαθούσαν να φτιάξουν μοντέλα με την κίνηση του ηλίου στον ουρανό. Για να κοιτάξεις τον ήλιο από το βόρειο ημισφαίριο, πρέπει να στραφείς προς τον νότο. Τότε ο ήλιος θα ανέβει από τα αριστερά σου, θα περάσει πάνω από το κεφάλι σου και θα καταλήξει στα δεξιά σου. Καθώς ο δείκτης της ώρας στα ρολόγια φτιάχτηκε για να ακολουθεί την κίνηση του ήλιου στον ουρανό, κινείται από τα αριστερά στα δεξιά, περνώντας από την κορυφή του ρολογιού –έτσι λέμε «με την φορά του ρολογιού». Οι δείκτες, στην ουσία, διαμορφώθηκαν από την σκιά που δημιουργεί ο ήλιος σε ένα ηλιακό ρολόι.

- Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κόψουμε το κάπνισμα;
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κόψουμε το κάπνισμα λόγω της εθιστικής φύσης της νικοτίνης, ενός ναρκωτικού που περιέχει φυσικά στην καπνό. Η νικοτίνη είναι εξίσου εθιστική σωματικά και πνευματικά, όπως είναι η κοκαΐνη ή η ηρωίνη, και οι καπνιστές εθίζονται πολύ γρήγορα σε αυτήν. Για να διακόψουμε, λοιπόν, οριστικά το κάπνισμα θα πρέπει να ξεπεράσουμε τόσο τις σωματικές όσο και ψυχολογικές επιδράσεις του εθισμού στη νικοτίνη. Επιπλέον, η πράξη του καπνίσματος, με τον χρόνο γίνεται ρουτίνα και, όπως πολλές επαναληπτικές συνήθειες, είναι δύσκολο να διακοπεί. Άλλωστε, η νικοτίνη δημιουργεί ένα αίσθημα ευεξίας, το οποίο κάνει τους καπνιστές να την λαχταρούν περισσότερο. Ενώ εμποδίζει την σωστή λειτουργία των νευρικών κυττάρων. Καθώς το νευρικό σύστημα του καπνιστή προσαρμόζεται στο ναρκωτικό, αυτός συνήθως καπνίζει περισσότερο, κάτι που στην πορεία αυξάνει τα επίπεδα νικοτίνης στο αίμα. Σταδιακά ο καπνιστής αναπτύσσει ανεκτικότητα στη νικοτίνη και αυτό οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση του καπνίσματος. Τελικά επιτυγχάνεται ένα συγκεκριμένο επίπεδο νικοτίνης στο σώμα του καπνιστή, ο οποίος καπνίζει αρκετά για να το διατηρήσει. Όταν κανείς προσπαθεί να κόψει το κάπνισμα, βιώνει πνευματικά και σωματικά στερητικά συμπτώματα, όπως ευερεθιστότητα, θυμός, κατάθλιψη, κούραση, αϋπνίες, αδυναμία συγκέντρωσης, υπερένταση, πονοκεφάλους και αυξημένη όρεξη για φαγητό. Αυτά τα δυσάρεστα συμπτώματα τον οδηγούν στο να καπνίσει ξανά, μέχρι αυτά να πάψουν. Τα στερητικά συμπτώματα, μάλιστα, μπορούν να διαρκέσουν για μέρες ή για εβδομάδες, ενώ ο ψυχολογικός εθισμός διαρκεί πολύ περισσότερο.

- Γιατί μας καθαρίζει το σαπούνι;
Αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής μας ζωής, σε διάφορα σχήματα και αρώματα, σε υγρή ή στερεά μορφή, το σαπούνι είναι ο βασικός σύμμαχός μας στην καθαριότητα. Έχετε, όμως, ποτέ σκεφτεί γιατί; Υπάρχουν ουσίες που μπορούν να διαλυθούν στο νερό (π.χ. το αλάτι) και ουσίες που δε μπορούν (π.χ. το λάδι). Το λάδι και το νερό, λοιπόν, δε μπορούν να αναμειχθούν, γι’αυτό αν προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε π.χ. έναν λιπαρό λεκέ από ένα ρούχο ή από το δέρμα μας, το νερό δεν είναι αρκετό. Χρειαζόμαστε και σαπούνι. Το σαπούνι δημιουργείται από μόρια με «βάση» φιλική προς το νερό (υδροφιλικά) και από μία μακριά αλυσίδα εχθρική προς το νερό (υδροφοβικά). Λόγω αυτής της «αντιπαράθεσης», τα υδροφιλικά μόρια παίζουν τον ρόλο του διπλωμάτη, βελτιώνοντας την σχέση των υδροφοβικών (του ελαίου) με το νερό. Έτσι, όταν το νερό έρχεται σε επαφή με το σαπούνι, η υδροφιλική βάση μορίων μένει μέσα στο νερό, ενώ η υδροφοβική αλυσίδα ενώνεται με τα σωματίδια του λαδιού και παραμένει εσωτερικά σε αυτά (δραπετεύοντας από το νερό). Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται κυκλικές ομάδες που λέγονται λιπόφιλες, στις οποίες το λιπαρό υλικό απορροφάται και παγιδεύεται. Τότε σχηματίζεται ένα γαλάκτωμα λαδιού στο νερό, που σημαίνει ότι τα σωματίδια του λαδιού αιωρούνται και διασκορπίζονται στο νερό. Έτσι, τα σωματίδια αυτά απελευθερώνονται από το ρούχο ή το δέρμα και το γαλάκτωμα φεύγει με το ξέπλυμα. Συμπερασματικά, το σαπούνι δρα ως γαλακτωματοποιητής: Επιτρέπει στο λάδι και το νερό να αναμειχθούν έτσι ώστε η βρομιά να μπορέσει να απομακρυνθεί κατά το ξέπλυμα.

- Γιατί είναι τόσο πολύτιμος ο χρυσός;
Ο χρυσός είναι το ένα από τα τρία πολύτιμα μέταλλα. Τα άλλα δύο είναι η πλατίνα και λιγότερο το ασήμι. Ο κύριος λόγος που ο χρυσός είναι τόσο πολύτιμος, είναι ότι πρόκειται για ένα σπάνιο μέταλλο. Όλος ο χρυσός του κόσμου μέχρι σήμερα μπορεί να τοποθετηθεί σε έναν κύβο με πλευρά μικρότερη από 45 μέτρα, μέγεθος όχι ιδιαίτερα μεγάλο. Σε ένα πλούσιο ορυχείο, πρέπει να μετακινηθούν και να επεξεργαστούν τουλάχιστον δέκα τόνοι πέτρας και λάσπης για να ανακτηθούν 28 γραμμάρια χρυσού. Και δεν υπάρχουν πολλά πλούσια ορυχεία στον κόσμο. Ο δεύτερος λόγος που το μέταλλο αυτό είναι τόσο πολύτιμο, είναι επειδή είναι «άτρωτο» στα στοιχεία: Δεν σκουριάζει, δεν διαβρώνεται, δεν υποβαθμίζεται από άλλα στοιχεία. Ο χρυσός είναι τόσο αδρανής που συχνά βρίσκεται στην φύση, στην εντελώς φυσική μεταλλική του μορφή, σε σχήμα ψήγματος. Αυτό επέτρεπε στους ανθρώπους, στα αρχαία χρόνια, να δημιουργούν με αυτά τα ψήγματα ολόκληρα μεταλλικά αντικείμενα. Επειδή δεν οξειδώνεται και δεν διαβρώνεται, το σχήμα του μπορεί να παραμείνει ως έχει για χιλιάδες χρόνια. Τέλος, ένας ακόμα λόγος που το κάνει τόσο πολύτιμο είναι η ανθεκτικότητά του: Μπορείς να το χτυπήσεις ή να το πετάξεις κάτω, και δεν θα σπάσει. Μπορεί να σφυρηλατηθεί τόσο πολύ και να γίνει τόσο λεπτό που να περνά το φως του ήλιου από μέσα του και πάλι να διατηρηθεί άφθαρτο για πάντα. Η δε αξία του δεν θα πέσει ποτέ. Λέγεται, μάλιστα, πως κάποια στιγμή τα ορυχεία θα κλείσουν γιατί θα είναι ασύμφορα και τότε θα δημιουργηθεί το ζήτημα αν θα φτάνει ο χρυσός για μελλοντικές χρήσεις. Δεν μένει παρά να το δούμε…

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Yasmin Levy- Una noche mas



Recuerdo tu imajen alejandose
Θυμάμαι την εικόνα σου να απομακρύνεται

La tierra se hundia bajo mis pies
Η γη βυθιζόταν κάτω από τα πόδια μου

Fui cayendome al vacio
Έφευγα πέφτοντας στο κενό

Sin poderme agarrar a la vida
Χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από τη ζωή

Como pude imaginarme
Πώς μπόρεσα να φανταστώ

Que tenia algo que darte
Ότι είχα κάτι να σου δώσω

Yo en mi madurez
Εγώ στην ωριμότητα μου...

Y tu en tu plena juventud
Κι εσύ στην πλήρη νεότητα σου!!!!

Los años no perdonan
Τα χρόνια δε συγχωρούν

Solo te ruego que me des
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις

Una noche de amor
Μια νύχτα έρωτα

Solo pido una noche mas
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα

Que me vuelvas a engañar
Nα με ξεγελάσεις πάλι

Te maldigo para que no puedas llorar
Σε καταριέμαι να μην μπορείς να κλάψεις

Que tu corazon se vuelva piedra
Η καρδιά σου να γίνει πέτρα

Que tu alma pierda su alegria
Η ψυχή σου να χάσει τη χαρά της

A la vez que mi cuerpo emvejece
Την ίδια ώρα ενώ το σώμα μου γερνάει

Solo te ruego que me des
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις

Una noche de amor
Μια νύχτα έρωτα

Solo pido una noche mas
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα

Que me vuelvas a engañar
Να με ξεγελάσεις πάλι...

Lyrics : Yasmin Levy
Music : Yasmin Levy & Yechiel Hasson

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ποσο ακομα?



Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ'έχω

Πόσο ακόμα }Χ4

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα

Στίχοι rap:
Κρατώ φεγγάρι φωτεινό ήλιο ηλιόλουστο
κι απομακρύνομαι άπ'το κάθε τι κακόγουστο
θα στίψω όλο τον ουρανό κι απ'αυτόν θα πλυθώ
αν τυχόν εκεί που είσαι κι εγώ ξαναβρεθώ

Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
(rap) : μέρα νύχτα δίχως προορισμό
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
(rap) : να πέφτω και να ζω στο κενό
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
(rap) : και τέλος δε μπορώ να βρω
Να μη σ'έχω

Πόσο ακόμα
(rap) : θα ζεις στην καταιγίδα του νου
(rap) : να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα
(rap) : θα ζεις μέσα σ'ομίχλη καπνού
(rap) : με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα

Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού

Πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
(rap: Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού)
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
(rap: Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού)
Πόσο ακόμα

Πόσο ακόμα....

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Don't worry! Be happy!!!!



Είμαστε όλοι ύποπτοι.. Και εγώ και εσύ και η γάτα μου μαζί!!!! :)

Στο τέλος όλα θα πάνε καλά... Αν δεν πάνε απλά δεν είναι το τέλος!
Καλό σας βράδυ φίλοι μου....

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

A single man

Η αλήθεια είναι οτι δεν το περίμενα τόσο καλό... Ο Tom Ford το προσπάθησε, το ρίσκαρε πέρασε μια άλλη διάσταση και τα κατάφερε! Ένα έργο με τρομερές ισορροπίες καθώς το θέμα του είναι ιδιαίτερα λεπτό και δωσμένο μάλιστα σε μια ακόμα πιο δύσκολη εποχή...
Όπως είπε και ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος στην παρουσίαση της ταινίας "Το πένθος ενός άνδρα που έχει χάσει τον εραστή του. Ένα κομψό ρέκβιεμ και μαζί μια σπουδή χώρων και προσώπων από τον σχεδιαστή μόδας Τομ Φορντ, ο οποίος αποδεικνύει πως γνωρίζει εξίσου καλά τα στριφώματα της κάμερας και τη γεωγραφία του συναισθήματος. Μεγάλη ταινία, από τις εκπλήξεις της χρονιάς, με βραβείο ερμηνείας του υποψήφιου για Όσκαρ Κόλιν Φερθ στη Βενετία."


Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Αγκάθια...

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΟΥ
ΧΩΘΗΚΑΝ ΣΕ ΜΕΡΟΣ
ΠΟΥ ΑΓΚΑΘΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ
ΠΟΤΕ ΝΑ ΔΕΙ...

ΣΑΡΑ ΚΕΙΝ

Nightwish- nemo



This is me for forever
One of the lost ones
The one without a name
Without an honest heart
as compass

This is me for forever
One without a name
These lines the last endeavor
To find the missing lifeline

Oh how I wish
For soothing rain
All I wish is to dream again
My loving heart
Lost in the dark
For hope I'd give my eveything

My flower, withered between
The pages 2 and 3
The once and forever bloom
gone with my sins

Walk the dark path
Sleep with angels
Call the past for help
Touch me with your love
And reveal to me my true name

Oh how I wish
For soothing rain
All I wish is to dream again
My loving heart
Lost in the dark
For hope I'd give my eveything
Oh, how I wish
For soothing rain
Oh how I wish to dream again
Once and for all
And all for once
Nemo my name forevermore

Nemo sailing home
Nemo letting go

Oh, how I wish...

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Σου γράφω πάλι...

Η ζωή προχωράει και μαζί της και εγώ. Γιατί όμως εγώ νιώθω στάσιμη? Εγκλωβισμένη στα συναισθήματα μου και στα προβλήματα μου. Πίστευα πως το είχα περάσει αυτό το στάδιο, του να σκέφτομαι ασταμάτητα όλη την ημέρα. Και συγκεκριμένα πίστεψα ότι πλέον η σκιά σου άρχισε να εξατμίζεται... Άραγε είναι επιλογή μου που το φάντασμα σου ακόμα περπατάει δίπλα μου? Κοιμάται μαζί μου κάθε βράδυ και στα όνειρα μου ζω ξανά και ξανά τις στιγμές μας. Είναι σαν να μου χαμογελάς ειρωνικά λες και με έχεις δέσει με μια αόρατη αλυσίδα και δεν με αφήνεις να περπατήσω. Πάντα και παντού υπάρχει κάτι δικό σου. Όλα μου φαίνονται λίγα χωρίς εσένα. Σε κάθε πρόσωπο βρίσκω κάτι δικό σου, δεν ξέρω αν το κάνω συνειδητά ή όχι αλλά ξέρω πως το κάνω. Καμιά φορά οτα είμαι κοντά στην θάλασσα σου μιλάω. Νομίζω πως τα κύματα θα σου φέρουν τα λόγια μου, θα σε χαϊδέψουν όπως εγώ απαλά. Μπερδεμένη είμαι καλέ μου, και δεν μπορώ να με βρω... Έχω χαθεί εδώ και καιρό.. Πάνω που λέω πως βρήκα την άκρη ένα αόρατο ψαλίδι κόβει τον μίτο και ξαναβρίσκομαι να ψάχνω από την αρχή. Υπάρχουν στιγμές απίστευτης διαύγειας! Και τότε όλα φαίνονται εύκολα, νιώθω απίστευτα δυνατή και ατρόμητη. Η λύση που ζητάω είναι εκεί μπροστά μου. Αλλά πριν προλάβω να "αποθηκεύσω" πάει... χάθηκε! Κουρασμένη είμαι μάτια μου... Από την απουσία σου, από την απουσία πολλών ανθρώπων, από την απουσία την δική μου καταρχήν. Για άλλο μονοπάτι ξεκίνησα γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αισιοδοξία αλλά και έναν κρυφό φόβο, να βγει το όνειρο αληθινό και να κρατήσει. Μα τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα σχεδιάζουμε ούτε όπως τα επιθυμούμε. Δεν ξέρω τι έκανα λάθος, ποιο κακό πληρώνω μα ξέρω ότι το πληρώνω ακριβά. Μπορεί να είναι για καλό από την άλλη πλευρά βέβαια αλλά ο δρόμος που με έβγαλε η μοίρα μου είναι γεμάτος χαλίκια. Με κουράζουν , με πονάνε και αναρωτιέμαι μέχρι που θα με πάει αυτός ο δρόμος? Ίσως όταν σταματήσω να μπερδεύω το χθες με το σήμερα να πάψουν όλα αυτά, οι σκέψεις, ο πόνος, η στεναχώρια. Ίσως τώρα έχουν μείνει οι σκιές και με τον καιρό θα σβήνουν και αυτές και θα μείνουν μόνο οι αναμνήσεις σαν μια φωτογραφία κλεισμένες στο συρτάρι. Σου γράφω εδώ, δεν ξέρω αν διαβάζεις με κάποιον τρόπο τις σκέψεις μου... Σου γράφω εδώ γιατί πλέον μόνο "σιωπηλά" μπορώ να σου μιλάω... Οι μουσικές μας, οι βόλτες, αυτή η πόλη δική μας. Με καταδίκασα να σε αγαπώ τώρα και για πάντα. άραγε είσαι ευτυχισμένος? Απορίες που δεν θα απαντηθούν. Οι κουβέντες μας τυπικές, προσεγμένες για να μην ξεπεράσουμε την γραμμή. Όρια παντού, μια ζωή με θυμάμαι να πηγαίνω με τα όρια τω άλλων... Με τα όρια της λογικής και του καθωσπρεπισμού . Δεν θέλω να μπω στην διαδικάσι να ρωτήσω γιατί. Τα γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία. Άλλες φορες βρίσκουν απάντηση, άλλες και συνήθως τις περισσότερες όχι. Δίκαιο ή άδικο ποίος το ξέρει? Το παιχνίδι της αγάπης έτσι είναι. Κάθε μέρα σου γράφω εκατομύρια γράμματα στο μυαλό μου. Κοιτώ τα τρένα να φεύγουν και θέλω να έρθω να σε βρω. Η απόσταση σε όλες της τις διαστάσεις. Οι μέρες περνούν , οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται. Αυτές τις ημέρες κάνει λίγο ψυχρούλα αλλά έχει λιακάδα και είναι όμορφα. Μου αρέσει που ο καιρός χειμωνιάζει όλο και περισσότερο.

Πλησιάζει ο μήνας που αγαπώ! Ο μήνας σου. Όλος ο μήνας μια γιορτή, μια ατελείωτη γιορτή. Η πόλη φοράει τα καλά της, ο κόσμος ντύνεται ζεστά και έρχεται πιο κοντά για να ζεστάνει την ψυχή και το κορμί. Μουσικός μήνας, ονειρεμένος, γεμάτος φώτα. Κάποτε ήταν πολύ πιο ποιητικός. Τώρα έχει αρχίσει να χάνει σιγα σιγά το νοημά του όπως και πολλά ακόμα πράγματα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Μου λείπεις το ξέρεις?
Καληνύχτα...