Σου γράφω πάλι...

Η ζωή προχωράει και μαζί της και εγώ. Γιατί όμως εγώ νιώθω στάσιμη? Εγκλωβισμένη στα συναισθήματα μου και στα προβλήματα μου. Πίστευα πως το είχα περάσει αυτό το στάδιο, του να σκέφτομαι ασταμάτητα όλη την ημέρα. Και συγκεκριμένα πίστεψα ότι πλέον η σκιά σου άρχισε να εξατμίζεται... Άραγε είναι επιλογή μου που το φάντασμα σου ακόμα περπατάει δίπλα μου? Κοιμάται μαζί μου κάθε βράδυ και στα όνειρα μου ζω ξανά και ξανά τις στιγμές μας. Είναι σαν να μου χαμογελάς ειρωνικά λες και με έχεις δέσει με μια αόρατη αλυσίδα και δεν με αφήνεις να περπατήσω. Πάντα και παντού υπάρχει κάτι δικό σου. Όλα μου φαίνονται λίγα χωρίς εσένα. Σε κάθε πρόσωπο βρίσκω κάτι δικό σου, δεν ξέρω αν το κάνω συνειδητά ή όχι αλλά ξέρω πως το κάνω. Καμιά φορά οτα είμαι κοντά στην θάλασσα σου μιλάω. Νομίζω πως τα κύματα θα σου φέρουν τα λόγια μου, θα σε χαϊδέψουν όπως εγώ απαλά. Μπερδεμένη είμαι καλέ μου, και δεν μπορώ να με βρω... Έχω χαθεί εδώ και καιρό.. Πάνω που λέω πως βρήκα την άκρη ένα αόρατο ψαλίδι κόβει τον μίτο και ξαναβρίσκομαι να ψάχνω από την αρχή. Υπάρχουν στιγμές απίστευτης διαύγειας! Και τότε όλα φαίνονται εύκολα, νιώθω απίστευτα δυνατή και ατρόμητη. Η λύση που ζητάω είναι εκεί μπροστά μου. Αλλά πριν προλάβω να "αποθηκεύσω" πάει... χάθηκε! Κουρασμένη είμαι μάτια μου... Από την απουσία σου, από την απουσία πολλών ανθρώπων, από την απουσία την δική μου καταρχήν. Για άλλο μονοπάτι ξεκίνησα γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αισιοδοξία αλλά και έναν κρυφό φόβο, να βγει το όνειρο αληθινό και να κρατήσει. Μα τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα σχεδιάζουμε ούτε όπως τα επιθυμούμε. Δεν ξέρω τι έκανα λάθος, ποιο κακό πληρώνω μα ξέρω ότι το πληρώνω ακριβά. Μπορεί να είναι για καλό από την άλλη πλευρά βέβαια αλλά ο δρόμος που με έβγαλε η μοίρα μου είναι γεμάτος χαλίκια. Με κουράζουν , με πονάνε και αναρωτιέμαι μέχρι που θα με πάει αυτός ο δρόμος? Ίσως όταν σταματήσω να μπερδεύω το χθες με το σήμερα να πάψουν όλα αυτά, οι σκέψεις, ο πόνος, η στεναχώρια. Ίσως τώρα έχουν μείνει οι σκιές και με τον καιρό θα σβήνουν και αυτές και θα μείνουν μόνο οι αναμνήσεις σαν μια φωτογραφία κλεισμένες στο συρτάρι. Σου γράφω εδώ, δεν ξέρω αν διαβάζεις με κάποιον τρόπο τις σκέψεις μου... Σου γράφω εδώ γιατί πλέον μόνο "σιωπηλά" μπορώ να σου μιλάω... Οι μουσικές μας, οι βόλτες, αυτή η πόλη δική μας. Με καταδίκασα να σε αγαπώ τώρα και για πάντα. άραγε είσαι ευτυχισμένος? Απορίες που δεν θα απαντηθούν. Οι κουβέντες μας τυπικές, προσεγμένες για να μην ξεπεράσουμε την γραμμή. Όρια παντού, μια ζωή με θυμάμαι να πηγαίνω με τα όρια τω άλλων... Με τα όρια της λογικής και του καθωσπρεπισμού . Δεν θέλω να μπω στην διαδικάσι να ρωτήσω γιατί. Τα γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία. Άλλες φορες βρίσκουν απάντηση, άλλες και συνήθως τις περισσότερες όχι. Δίκαιο ή άδικο ποίος το ξέρει? Το παιχνίδι της αγάπης έτσι είναι. Κάθε μέρα σου γράφω εκατομύρια γράμματα στο μυαλό μου. Κοιτώ τα τρένα να φεύγουν και θέλω να έρθω να σε βρω. Η απόσταση σε όλες της τις διαστάσεις. Οι μέρες περνούν , οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται. Αυτές τις ημέρες κάνει λίγο ψυχρούλα αλλά έχει λιακάδα και είναι όμορφα. Μου αρέσει που ο καιρός χειμωνιάζει όλο και περισσότερο.

Πλησιάζει ο μήνας που αγαπώ! Ο μήνας σου. Όλος ο μήνας μια γιορτή, μια ατελείωτη γιορτή. Η πόλη φοράει τα καλά της, ο κόσμος ντύνεται ζεστά και έρχεται πιο κοντά για να ζεστάνει την ψυχή και το κορμί. Μουσικός μήνας, ονειρεμένος, γεμάτος φώτα. Κάποτε ήταν πολύ πιο ποιητικός. Τώρα έχει αρχίσει να χάνει σιγα σιγά το νοημά του όπως και πολλά ακόμα πράγματα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Μου λείπεις το ξέρεις?
Καληνύχτα...