Σκόρπιες σκέψεις και βγήκα να τις μαζέψω ....

Χάθηκα για λίγο γενικότερα και ειδικότερα. Έχω ξεκινήσει κάποια μαθήματα σε μια σχολή μαγειρικής, σαν μετεκπαίδευση θα το έλεγα και με έχει απορροφήσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση που δεν έχω κουράγιο να ασχοληθώ με όλα τα υπόλοιπα μου. Όταν πήρα την απόφαση να μπω σε αυτή την σχολή ήμουν ενθουσιασμένη Το έβλεπα σαν νέο ξεκίνημα, σαν μια δεύτερη ευκαιρία για να κάνω επιτελoυς αυτό που θα ήθελα στην ζωή μου. Βλέπω την μαγειρική σαν έναν τρόπο για να εκφράζομαι. Επειδή λοιπόν είναι ένα αντικείμενο το οποίο αγαπώ και ασχολούμαι ιδιαίτερα είχα ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό, ήταν και ότι επιτέλους μετά από έναν χρόνο αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα στην ζωή ξανά. Αρκετά με είχα τιμωρήσει για τις αμαρτίες μου και τις αμαρτίες άλλων που με τράβηξαν στον γκρεμό μαζί τους. Τα σχεδίαζα όλα στο μυαλό μου σαν γιορτή. Και ανυπομονούσα, περίμενα να δω τους συνδαιτυμόνες μου, και σκεφτόμουν όλα αυτά που πρόκειται να μάθω. Σαν νύφη που κοιτάει το νυφικό της και κρυφογελάει σκεπτόμενη την επερχόμενη ευτυχία της. Βιάστηκα λίγο.. Για ακόμα μια φορά ο ενθουσιασμός μου με παρέσυρε... Αυτη την στιγμή κλείνω σχεδόν ενα μήνα μαθημάτων. Νιώθω οτι είμαι μετέωρη όμως. Κάτι δεν με καλύπτει, δεν με ολοκληρώνει, δεν με αφήνει να το νιώσω όπως θα ήθελα. Νιώθω οτι είμαι ξένη σε εκείνη την αίθουσα. Σαν να μην ανοίκω εκεί. Θα ήθελα η κουζίνα εκείνη να μην είναι απλά μια αίθουσα εκμάθησης, αλλά να είναι μια κανονική κουζίνα και να εργάζομαι κανονικά. Νιώθω πως βιάζομαι να ζήσω, να προλάβω να βρω ότι έχασα τα προηγούμενα χρόνια. Ψάχνω τρόπο να κολλήσω τα φτερά μου. Ψάχνω τρόπο να βγάλω και πάλι τον ήλιο να φωτίσει και να ζεστάνει την ψυχή μου. Κάποτε είχα πει σε ένα πολύ καλό μου φίλο "Νιώθω σαν γάτα που μετά από μια βόλτα στην ταράτσα έχει αράξει νωχελικά στον ήλιο και κουνάει την ουρά της απολαμβάνοντας την ζέστη του" . Αλλά εκείνη την στιγμή ήμουν ευτυχισμένη. Εκείνη την στιγμή ένιωθα όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου. Ήμουν η Sunny! Μετά από εκείνη την στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα. έσβησα περίεργο όλο αυτό που νιώθω. Νιώθω σαν να βλέπω την ζωή μου πίσω που έζησα χθες και αυτό γιατί Τώρα είναι στιγμές που δεν θέλω να κάνω κάτι. Έχω ξεκινήσει να γράφω πολλές φορές αλλάότι έγραψα γιατί δεν μου ήταν αρκετό. Προσπαθώ να κοιμάμαι πολλές ώρες για να ξεχνάω μα όταν τα βλέφαρα βαραίνουν ανοίγουν τα ντουλάπια της ψυχής και ότι κρύβεις καλά για να μην το δει κανείς ούτε και εσύ καλά καλά περνάει από μπροστά σου. Είναι λίγοαπό διάφανο σεντόνι. Βλέπω την ζωή μου σαν να είμαι σε όνειρο και λέω σε λίγο θα ξυπνήσω. Σχεδόν ξεχνάω αυτάμάλλον δεν με ολοκληρώνουν Και ο καινούργιος άνθρωπος.... Ψέμα είναι και εκείνος. Λάθος βιαστικό. Δεν έπρεπε να γίνει. Και τώρα γράφω ημερολογιακά και δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτό αλλά νιώθω αυτή την στιγμή πως πρέπει να ¨μιλήσω" και πριν το μετανιώσω θα πατήσω δημοσίευση! Και μένω ξανά πίσω από το τζάμι να περιμένω σαν γάτα να ακούσω βήματα στην πόρτα και κλειδί. Μα δεν έρχεσαι. Και όλα φαίνονται άδεια, όλα φαίνονται ψέματα, τίποτα δεν με ευχαριστεί, όλα με αγχώνουν και μου μοιάζουν γκρίζα. Συνεχίζω να ζω με τα πρέπει μου και όχι με τα θέλω μου γιατί... Δεν ξέρω γιατί. Γιατί έτσι απλά... Και τώρα που πήρα φόρα και γράφω ,γράφω ,γράφω η μορφή του κειμένου μου έχει αλλάξει ξαφνικά και από ημερολογιακό κείμενο έγινε αυτόματη γραφη και νομίζω ότι είναι λίγο ασυνάρτητο πλέον.... Και μου ακούγομαι σαν να κάνω σπικάζ σε μεξικάνικο σίριαλ και.... Στοπ! Έξω έχει μια πολύ όμορφη και ηλιόλουστη ημέρα. Αλλά δεν ξέρω που να πάω, ούτε τι να κάνω. Ντύνομαι, περπατάω,βγαίνω έξω αλλά νιώθω κουρδισμένη να τα κάνω όλα αυτά. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σταματήσω να γράφω τώρα...