Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Όνειρα, χρώματα και αισθήσεις. Σκέψεις που χάνονται με την αυγή.

Όλα αλλάζουν, εγώ οι φίλοι μου, οι καθηγητές, τα θέματα στις εξετάσεις, οι γονείς μου, οι παππούδες, οι γάτες μου, ο διαδικτυακός μου κόσμος, ο αδερφός μου, οι άνθρωποι γύρω μου, η μέρα που ξημερώνει και βραδιάζει. Όλα αλλάζουν... Η γεύση τους είναι διαφορετική. Η εικόνα τους άλλοτε φωτεινή και άλλοτε θολή. Τα πάντα με μουσική υπόκρουση.. Ο κόσμος μου περίεργος και θαμπός. Και θολός, γεμάτος υγρασία. Γεμάτος περίεργα όνειρα, σκιές, τύψεις. Τα βράδια με επισκέπτονται ολοζώντανες... Εκείνες.. Εκείνη... Πότε γελάει, πότε κλαίει... Μου απλώνει το χέρι, με ρωτάει γιατί... Στέκει μπροστά στην θάλασσα ήρεμη και χαμογελάει σαν καλοκαιρινό όνειρο, όπως την ήξερα πάντα με τα σγουρά πυκνά μαλλιά της, τα βυσσινή χείλη, και το λευκό χαμόγελο... Τα μάτια της αμύγδαλα μισόκλειστα από τον ήλιο... Και σαν κάνω πως πλησιάζω χάνεται... Πάντα θεατής. Από εδώ και πέρα θεατής. Δεν θα σε ξαναπλησιάσω φίλη μου. Ούτε εσύ.... Βάλαμε γραμμές και όρια.... Παίζουμε στα κύματα κάποιες στιγμές, είμαστε και πάλι παιδιά. Φοράω το μαγιό μου το παιδικό, έχω πλεξιδάκια στα μαλλιά, κοκαλάκια και ενα σπασμένο δόντι. Εκείνη μια μεγάλη μπάλα. Μου τη πετάει και γελάει... Μετά φως. Άμμος ξανθή, κυμα γαλάζιο με αφρό λευκό. Ενα κοράλι, μια πετρούλα, μια καρδιά... Μεγαλώνουμε πάλι. Καπνίζω. Σε εναν κήπο. Πράσινο παντού και κόκκινα λουλούδια. Προσπαθώ να τα κόψω για εκείνη. Αίματα στα χέρια μου. Κλαίω. Εκείνη με κοιτάει βουβά. Δεν μιλάει, δεν γελάει, δεν κλαίει. Μου απλώνει το χέρι. Την ακολουθώ σε εναν περίεργο λαβύρινθο.
Γαλάζιο και κόκκινο και μαύρο μετά.... Φως δυνατό και έρχεται εκείνος ξανά... Να με φάει αργά... Η ζωή προχωράει και οι κρυφές πληγές δεν φεύγουν, δεν κρύβονται, δεν καλύπτονται... Με την πρώτη ευκαιρία ξανά εκεί στο προσκήνιο. Και εγώ εκεί στην μέση ενός ατέλειωτου κύκλου να γυρνάω σαν την χρυσόμυγα... Βζζζζζζζζζζζζ.........








Καλοκαιριάζει. Φοράω μια μπλούζα χρωματιστή, σαγιονάρες, τα μαλλιά μου σγουρά αφημένα στους ώμους. Προχωράω. Κάνει ζέστη. Δεν με νοιάζει, Είμαι ευτυχισμένη. Κρατώ στα χέρια μια σακούλα. Μέσα έχει θησαυρό... Τα βήματα μου αργά με μια βιασύνη. Λαχταρώ να φτάσω στον προορισμό μου μα φοβάμαι... Κόβεται η ανάσα... Σκέφτομαι... Σκέφτομαι και προχωρώ. Στο μυαλό μου μια μουσική ασταμάτητη. Μουδιάζω ολόκληρη όλο και περισσότερο... Τα βήματα μου πετάνε.... Η καρδιά μου είναι ακόμα ψύχραιμη. Κλείνω τα μάτια, κατεβαίνω από το λεωφορείο. Στην τελική ευθεία. Σε λίγο η ζωή θα παίξει την καρδιά μου στα χαρτιά.... Η καρδιά μου Άσσος στο μανίκι του. Η φωνή του στα αφτιά μου. Σκάλες... Πολλές σκάλες και ξαφνικά μια αγκαλιά. Ονειρεύομαι. Μπορώ να μείνω εκεί μέσα για πάντα? Μπορώ να χαθώ αυτή την στιγμή? Λίγα δευτερόλεπτα μπορούν να γίνουν ξαφνικά ώρες? Βρίσκομαι εκεί στον χώρο σου. Τα μάτια μου σαν κάμερα. Προσπαθώ να σε χορτάσω. Κοιτάω. Δεν το πιστεύω. Μόνο να ήξερες τι σημαίνεις για εμένα.... Καπνίζω. Φυσάει ξαφνικά ένα δροσερό αεράκι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η θάλασσα μου κλείνει το μάτι. Ξέρουμε και οι δυο την συνέχεια. Καπνίζω. Μιλάω. Δική μου είναι αυτή η φωνή? Εγώ είμαι αυτή που μιλάω και εσύ με ακούς? Και χάνομαι. Χακί, μπεζ, λευκό, πράσινο, λίγο μαύρο και πάλι μπεζ... Ριγέ ασπρόμαυρο και έρχεσαι πιο κοντά μου... Τα χέρια ταξιδεύουν. Αφή, γεύση. Φιλί κόκκινο και βαθύ. Τα χείλια σου στα μάτια μου, στον λαιμό. Τα μάτια κλειστά. Αγκαλιά. Ακοή, όσφρηση, όραση.... Όλες οι αισθήσεις σε τέλεια εναρμόνιση... Αγκαλιά. Δεν θέλω να φύγω. Δεν θα φύγω ποτέ από αυτή την αγκαλιά. Γίνεται να περιμένεις 27 χρόνια για να ζήσεις 27 χρόνια ολόκληρα σε ένα απόγευμα? Φως Λευκό ξανά. Εκείνος στο φως Εκείνος απλώνει το χέρι του, κλείνει το παραθυρόφυλλο. Αφή... Οι αισθήσεις μου αχόρταγες. Τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν, ψάχνουν, νιώθουν. Καπνίζω για να κρύψω πίσω απο τους καπνούς την καρδιά μου. Κλείνω τα μάτια για να μην φανούν τα δακρυά μου... Γυρνάω την πλάτη. Αγκαλιά. της παρηγοριάς. Δεν θα φύγω ποτέ απο αυτη την αγκαλιά. Ένα χάδι ξανά. Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη ή εκείνη την στιγμή σταμάτησε η καρδιά μου. Να αγαπάει, να νιώθει, να ακούσει, να αντιλαμβάνεται.
Πως γίνεται όμως? Γιατί γίνεται? Στέκομαι και κοιτώ. Εκείνος φεύγει. Πάλι μόνη. Και η σκηνές επαναλαμβάνονται. Κάθε βράδυ ατελειώτο μαρτύριο. Κάθε βράδυ το παραθυρόφυλλο κλείνει. Κάθε βράδυ κρύβομαι σε εκείνη την αγκαλιά. Κάθε βράδυ παίζω στα κύματα. Κάθε βράδυ ζώ σιωπηλά με αυτούς που αγάπησα. Κάθε βράδυ ζω με κλειστά μάτια για να μην βλέπω αυτους που αγάπησα και με πόνεσαν. Και ο τοίχος μεγαλώνει. Και τελικά αλλάζω και εγώ!Γιατί η καρδιά μου "έφυγε" εκείνο το απόγευμα. Κρύφτηκε σε ενα πράσινο μανίκι, σε ενα μάυρο αυτοκίνητο, ταξίδεψε μακριά μου. Η καρδιά μου έμεινε πίσω σε κάποιο νησί και κάθε βράδυ παίζει δίπλα στα κύματα. Ακούει τραγούδια ροκ και μπαλάντες για χαμένες αγάπες. Δεν κοιμάται τα βράδια.Όχι πια.... Δεν αφήνει κανέναν να την πλησιάσει.. Φοβάται... Κρύβεται σε μια αγκαλιά σφιχτή μα φτιαγμένη απο το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα και ο ύπνος. Κρύβεται σε ένα χαμόγελο λευκό σαν τα σύννεφα. Πικρό χαμόγελο.....
Και όταν χαράζει... Ψάχνει χαραμάδα να ξεγλυστρίσει απο εκείνη την αγκαλιά. Θέλω να πάρω σκούπα κα φαράσι και να εξαφανίσω κάθε κόκκο άμμου. Και οταν τα κύματα έρχονται κοντά εγώ τσιρίζω σαν παιδάκι και τρέχω μακριά να σωθώ. Και ξαφνικά γαλάζιο και λευκό. Πετάω!!!

3 σχόλια:

  1. όλα αλλάζουν... μπορεί να τα βλέπω όλα μαύρα τώρα λόγω των προβλημάτων με την δουλειά αλλά ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος που εφαρμόζει αυτό που λένε ότι όλα αλλάζουν για το καλό. Εγώ ακόμα δεν το έχω δει αυτό το καλό. Αντιθέτως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν... :( Τι να πω?Προσπαθούμε κάθε μέρα να βγούμε απο την λακούβα. Περιμένω να δω ποτε θα αποφασίσει το σύμπαν να μου κλείσει το μάτι...
    Ευχομαι να έχεις αίσια κατάληξη με την δουλειά! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. '' Κλείνω τα μάτια, κατεβαίνω από το λεωφορείο. Στην τελική ευθεία. Σε λίγο η ζωή θα παίξει την καρδιά μου στα χαρτιά.... Η καρδιά μου Άσσος στο μανίκι του. Η φωνή του στα αφτιά μου. Σκάλες... Πολλές σκάλες και ξαφνικά μια αγκαλιά. Ονειρεύομαι. Μπορώ να μείνω εκεί μέσα για πάντα? Μπορώ να χαθώ αυτή την στιγμή? Λίγα δευτερόλεπτα μπορούν να γίνουν ξαφνικά ώρες? Βρίσκομαι εκεί στον χώρο σου. Τα μάτια μου σαν κάμερα. Προσπαθώ να σε χορτάσω. Κοιτάω. Δεν το πιστεύω. Μόνο να ήξερες τι σημαίνεις για εμένα.... Καπνίζω. Φυσάει ξαφνικά ένα δροσερό αεράκι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η θάλασσα μου κλείνει το μάτι. Ξέρουμε και οι δυο την συνέχεια. Καπνίζω. Μιλάω. Δική μου είναι αυτή η φωνή? Εγώ είμαι αυτή που μιλάω και εσύ με ακούς? Και χάνομαι.'' Δεν μπορει....το εχω ζησει...το ζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή