Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Σ'ΕΧΩ ΔΕΝ Σ'ΕΧΩ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ



Στίχοι: Λία Χατζοπούλου
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σε ονειρεύομαι

Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρα, νερό κι αέρας, φωτιά
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω, πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω στ' αδειανό μιας φυλακής

Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω
Σε ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Αδάμαστος - Θες Να Μάθεις



Έχεις νιώσει ποτέ το μέσα σου να πεθαίνει;
Έχεις νιώσει τι θα πει τίποτ' άλλο να μην μένει;
Έχει τύχει ποτέ να βρίζεις τον εαυτό σου, για ό,τι αγάπησες πολύ μα δεν το κανες δικό σου
Έχεις νιώσει τι θα πει να 'σαι μόνος σου εντελώς;
Ένιωσες ποτέ πως είσαι απλά ένας τρελός;
Αισθάνθηκες ποτέ πως τίποτα δεν έχει μείνει
Πως όλα τελείωσαν σαν τσιγάρο που σβήνει

Να θες να φύγεις μακριά, να χαθείς μέσα στ' αστέρια
Να λες "τι είμαι;" και να φλερτάρεις με μαχαίρια
Έχεις μείνει μοναχός απέναντι σ' ένα καθρέφτη;
Έχεις δει ποτέ τον θάνατο να σε καταστρέφει;
Κρατήθηκες ποτέ να μην κάνεις αυτό που θέλεις;
Να μην πειράζεις τους άλλους, να προτιμάς να υποφέρεις

Έχεις νιώσει να χάνεις, να θες να παίξεις ξανά
Μα όσα κέρματα κι αν βάλεις να μην είναι αρκετά

Είναι αγάπη κι όχι μίσος, αυτό που πάντα νιώθω
Όλοι με παρεξηγήσατε, βάλατε στόχο
Να με καταστρέψετε,
Να δείτε να πονάω,
Ναι, το καταφέρατε, μ' ακόμα αγαπάω

Δε θ' αλλάξω τώρα πια γιατί έτσι έχω μάθει
Δε θ' αλλάξω ποτέ κι ας με σβήσετε από το χάρτη
Εγώ δεν κάνω ραπ, εγώ δεν τραγουδάω
Γράφω απλά αυτά που νιώθω κι όνειρα κυνηγάω

Φτάνουνε στιγμές που λέω άλλο δε θ' αντέξω
Θα βγω απ' το παιχνίδι το άδικο, δε θα παίξω
Έν' ανούσιο κυνήγιτο να βγείτε απο πάνω
Εγώ γεννήθηκα, αγάπησα, έκλαψα, θα πεθάνω
Όταν κοιτάω τον ουρανό μου, πλζ μην μ' ενοχλείτε
Αφήστε το πλέον, ούτε συγνώμη μη μου πείτε
Σας συγχώρεσα ήδη γιατί έχω ψυχή, ένα λουλούδι που γεννήθηκε απ' την καταστροφή

Κάποτε είχε πει πως όλα θα τα κάνω
Είχα πει θα πολεμάω μέχρι να πεθάνω
Το σπαθί δεν το χρειάστηκα, πολέμησα μ' αγάπη
Την ασπίδα μου την έδωσα σ ένα μικρό παιδάκι
Την πανοπλία έβγαλα που μου 'χατε δώσει, την έθαψα στο χώμα μήπως λουλούδι φυτρώσει
Όλα τα άφησα και στέκομαι γυμνός
Ορκίστηκα μέχρι το τέλος να μαι αληθινός
Είναι το μαύρο τ' ουρανού, που ντύνει τα όνειρά μου
Που με πάει αλλού μα είναι πάντα κοντά μου
Είναι τ αστέρια, τα σύννεφα που με κάνουν να ζω
Είν το στυλό και το σήμερα που με έφεραν εδώ
Είναι σημάδια αγάπης, είναι σημάδια ζωής
Στάσου λιγάκι, μη με κρίνεις, ακόμα μη βιαστείς
Είναι το δάκρυ μου που έκρυψα βαθιά μες τη ψυχή μου
Ένα σημάδι που χάραξα, δέρμα μου να χω μαζί μου
Αυτή είναι η ζωή μου, κι αυτός είναι ο Άκης
Κι όσοι ήρθανε μαζί μου είδαν το δρόμο της στάχτης

Δε θα τ' ανεχτώ να χω ξανά φτερά σπασμένα
Μανά δεν θα ρθω σπίτι απόψε, φάτε χωρίς εμένα...

Θες να μάθεις τι βλέπω όταν κλείνω τα μάτια;
Θες να μάθεις τι κάνω για να ενώσω τα κομμάτια;
Θες να μάθεις, να νιώσεις όπως νιώθω κι εγώ;
Σκέφτηκες ποτέ να κοιτάξεις τον ουρανό;

ΔΕΝ Τ'ΑΞΙΖΕΙΣ.....



ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΚΟΜΑ
ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΚΟΜΑ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΑΥΤΗΥ ΜΗΝ ΚΛΕΒΕΙΣ
ΤΟΣΑ
ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΑ ΜΗΝ ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕΙΣ

Άναψε τη φωτιά σου άναψε
Τα όνειρα μου άλλαξες
Μα εσύ δεν άλλαξες
Έλα δώσε
μου και θα φύγεις δώσε μου
Στο κορμί σου στρώσε μου
Να χαθούμε γι' άλλη μια φορά

Δεν το
αξίζεις να σε θέλω
Δεν το
αξίζεις μα σε θέλω

ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΚΟΜΑ
ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΕΧΩ ΤΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ

ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΨΑΧΝΩ
ΝΑ ΜΕΝΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟΣΟ ΔΕΝ ΘΕΛΩ
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΧΑΝΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

Άναψε τη φωτιά σου άναψε
Τα όνειρα μου άλλαξες
Μα εσύ δεν άλλαξες
Έλα δώσε μου και θα φύγεις
δώσε μου
Στο κορμί σου στρώσε μου
Να χαθούμε γι' άλλη μια φορά

Δεν το
αξίζεις να σε θέλω
Δεν το
αξίζεις μα σε θέλω

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΑΔΙΕΞΟΔΟ



Δεν έχω τι να τραγουδήσω, τι να πω
Είν' η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
Κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω

Για τίποτα άλλο να μην ξαναμιλήσω
Μα πάλι πως θα ζήσω...
Μες σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
Μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
Κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
Και ένσημα για το ΙΚΑ

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα

Με τέτοια που 'χω ψυχολογία πως θα βγω στη συναυλία
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
Πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
Και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
Μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις τη ψυχή
Μ' άραγε θα μου βγει;

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
Μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
Αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
Μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
Τη μια τους νότα στο σκοτάδι

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα
Με τέτοια που 'χω ψυχολογία πως θα βγω στη συναυλία

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

VOLVER.....



Yo adivino el parpadeo
Μαντεύω το βλεφάρισμα
de las luces que a lo lejos
των φώτων που από μακριά
van marcando mi retorno.
μαρκάρουν το δρόμο της επιστροφής μου.

Son las mismas que alumbraron
Είναι τα ίδια που φωτίζουν
con sus pálidos reflejos
με τις χλωμές αντανακλάσεις τους
hondas horas de dolor.
βαθιές ώρες του πόνου.

Y aunque no quise el regreso
Παρ’ όλο που δεν το ήθελα, επιστροφή
siempre se vuelve
πάντα γίνεται
al primer amor.
η πρώτη αγάπη.

La vieja calle
Ο παλιός δρόμος
donde me cobijo
στον οποίο μου είπε
tuya es su vida
δική σου είναι η ζωή του
tuyo es su querer.
δική σου είναι η επιθυμία του.

Bajo el burlón
Κάτω από το κοροϊδευτικό
mirar de las estrellas
κοίταγμα των αστεριών
que con indiferencia
που με αδιαφορία
hoy me ven volver.
σήμερα με βλέπουν να επιστρέφω.

Volver
Να επιστρέφω
con la frente marchita
με το μέτωπο μαραμένο (γερασμένο)
las nieves del tiempo
τα χιόνια του χρόνου
platearon mi sien.
κάνουν ασημί τους κροτάφους μου.

Sentir
Να αισθάνομαι
que es un soplo la vida
ότι δεν είναι η ζωή ένα φύσημα
que veinte años no es nada
που είκοσι χρόνια δεν είναι τίποτα
que febril la mirada
που πυρετώδης η ματιά
errante en las sombras
πλανημένη στις σκιές
te busca y te nombra.
σε ψάχνει και σε καλεί.

Vivir
Να ζω
con el alma aferrada
με μια ψυχή πεισματάρα
a un dulce recuerdo
σε μια γλυκιά ανάμνηση
que lloro otra vez.
που κλαίω άλλη μια φορά.

Tengo miedo del encuentro
Φοβάμαι τη συνάντηση
con el pasado que vuelve
με το παρελθόν που επιστρέφει
a enfrentarse con mi vida.
να αναμετρηθεί με τη ζωή μου.

Tengo miedo de las noches
Φοβάμαι τις νύχτες
que pobladas de recuerdos
που πλήθος από αναμνήσεις
encadenen mi soñar.
αλυσοδένουν τα όνειρά μου.

Pero el viajero que huye
Αλλά ο ταξιδιώτης που τρέπεται σε φυγή
tarde o temprano
αργά ή γρήγορα
detiene su andar.
καθυστερεί το περπάτημά του (περπατάει πιο αργά).

Y aunque el olvido
Και παρ’ όλο που η λήθη
que todo destruye
που καταστρέφει τα πάντα
haya matado mi vieja ilusión,
έχει σκοτώσει την παλιά μου ψευδαίσθηση,

guardo escondida
φυλάω κρυμμένη
una esperanza humilde
μια ταπεινή ελπίδα
que es toda la fortuna
που είναι όλη η περιουσία
de mi corazón.
της καρδιάς μου.

Volver
Να επιστρέφω
con la frente marchita
με το μέτωπο μαραμένο (γερασμένο)
las nieves del tiempo
τα χιόνια του χρόνου
platearon mi sien.
κάνουν ασημί τους κροτάφους μου.

Sentir
Να αισθάνομαι
que es un soplo la vida
ότι δεν είναι η ζωή ένα φύσημα
que veinte años no es nada
που είκοσι χρόνια δεν είναι τίποτα
que febril la mirada
που πυρετώδης η ματιά
errante en las sombras
πλανημένη στις σκιές
te busca y te nombra.
σε ψάχνει και σε καλεί.

Vivir
Να ζω
con el alma aferrada
με μια ψυχή πεισματάρα
a un dulce recuerdo
σε μια γλυκιά ανάμνηση
que lloro otra vez.
που κλαίω άλλη μια φορά.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Χωρίς να σε βλέπω – Τίτος Πατρίκιος


Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω μια σκιά απ’ το βήμα σου

χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα’ θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μην με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ηλιοτρόπια-Κική Δημουλά



Αντί για υακίνθους
είπα να σου φέρω σήμερα ηλιοτρόπια
να έχει η φροντίδα μου πιο ευθυτενές κοτσάνι
και το οστεώδες πλέον νόημά της να μου φανεί
στρογγυλοπρόσωπο ηλιόσπορους γεμάτο.

Ηλιοτρόπια. Συσσωρευτές λάμπουσας θερμότητας.
Ευχήθηκα να επωφεληθείς.

Κι αφού ετακτοποίησα σε ύψος ομοιόμορφο
αισθητικά το χρέος μου στο βάζο
κοντοστάθηκα λίγο να βεβαιωθώ
ότι τα ηλιοτρόπια θα τραπούν
εκεί που επαγγέλλει το όνομά τους.

Κατάπληκτη να στρέφουνε τα είδα
προς της ευχής μου την παράφρονα εκπλήρωση
κοιτάζοντας αντί τον ήλιο εσένα.

Τιμής ένεκεν.
Υπήρξες
χιλιάδες έτη φωτός
απέχεις.

IN MEMORIAL...





Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Julieta Venegas ~ Me Voy



ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΕΣ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ
ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΘΟΡΥΒΟ ΑΠ'ΕΞΩ
ΚΑΙ ΕΓΩ
ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ
ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΩ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΩ ΑΥΤΟ
ΕΠΕΙΔΗ
ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟ
ΝΑ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ!
ΓΙΑΥΤΟ..
ΦΕΥΓΩ!!!
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΜΑ ΑΝΤΙΟ
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΩ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΜΑ ΑΝΤΙΟ
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΩ....

ΕΠΕΙΔΗ ΞΕΡΩ
ΟΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ
ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ
ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΛΑΤΙ
ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ
ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ
ΕΦΕΥΓΑ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ
ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΑΓΑΠΗ
Η ΑΙΩΝΙΑ
ΑΛΛΑ.....
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΗ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥς ΔΥΟ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΩ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΩ ΑΥΤΟ
ΕΠΕΙΔΗ
ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟ
ΝΑ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ!
ΓΙΑΥΤΟ..
ΦΕΥΓΩ!!!
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΜΑ ΑΝΤΙΟ
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΩ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΜΑ ΑΝΤΙΟ
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΩ....

Me voy -Yasmin Levy




ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΤΗΝ ΓΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΣΟΥ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ
ΓΙΑΥΤΟ..
ΦΕΥΓΩ

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΓΙΑ ΟΣΑ
ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΩΣΕΙ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
ΟΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΙΤΙΑ
ΓΙΑΥΤΟ
ΦΕΥΓΩ

ΠΕΣ ΜΟΥ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ
ΚΟΙΤΑ, ΚΟΙΤΑ ΜΕ
ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ
ΔΕΣ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΤΗΝ ΓΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΣΟΥ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ
ΓΙΑΥΤΟ ΦΕΥΓΩ
ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ
ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ
ΚΟΙΤΑ ΚΟΙΤΑ ΜΕ
ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ
ΔΕΣ ΠΟΥ
Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΤΩΝΕΙ

Μικρό ταξίδι...

Σκαλίζοντας απο εδώ και απο εκεί για όνειρα και εικόνες έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι... Το δανείζομαι και το μοιράζομαι μαζί σας με την σειρά μου. Όμορφα λόγια κεντημένα προσεχτικά που μιλούν στην καρδιά σου.



*Δανεισμένο από το:
http://filippidisyannis.blogspot.com

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Βόλτα στην παραλία

Καλοκαιράκι... Η ζέστη απίστευτη! Φόρεσα τα πέδιλα μου και βούρ για μια βόλτα στην όμορφη παραλία μας... Αυτός ο χώρος αν και δημόσιος αποτελέι το "καταφύγιο" για πολύ κόσμο. Τώρα το καλοκαίρι ιδιαίτερα προτιμάται ως μια ανάπαυλα απο το διάβασμα της εξεταστικής, μια συνάντηση για να ονειρευτείς αγκαλιά με το έταιρον ήμιση, να αναπολίσεις όμορφες στιγμές, να πίεις έναν δροσερό σπαστό φραπέ ή μια πορτοκαλάδα απο το περίπτερο με την παρέα εκεί στα σκαλάκια του Μακεδονία....





Είναι απο εκέινες τις στιγμές που ο ήλιος κατεβαίνει και γεμίζει χρώματα ο ουρανός και η θάλασσα και εσύ για κάποιο λόγο αισθάνεσαι μια μελαγχολική χαρά...






Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η παραλία ανοίγει την αγκαλιά της στην καθιερωμένη έκθεση βιβλίου. Πολλοί επισκέπτες, πολύς κόσμος και εγώ κάπου εκεί αναμεσά τους... Πως με τόσο κόσμο νιώθω μόνη? Νοσταλγία γεμίζει ξανά η καρδιά μου και ένα αχ... Στρέφω το βλέμμα στην θάλασσα, στα κύματακια που σκάνε στην προβλήτα. Χαμογελάω σε μια φευγαλαία σκέψη.


Ποιά σκέψη θα μου φέρει κοντά μου όσους αγάπησα? Για μια βόλτα πλάι στην μαβιά θάλασσα, δίπλα στα κυματάκια που σκάνε στην προβλήτα... Ένας κύριος μοιράζει τριαντάφυλλα στις κοπέλες.. Χαμογελάει πλατιά... Τα καραβάκια-καφετέριες σαλπάρουν με δυνατή μουσική χαρίζοντας στους επιβάτες τους μια ώρα χαλάρωσης...



Μια κοπέλα φορώντας καπέλο οδηγού τράμ σε προτρέπει να ανεβείς στο τρενάκι για μια βόλτα στην Νέα Παραλία, πλάνοδιοι πωλητές περιφέρονται με την πραμάτεια τους, μπαλόνια και διάφορα παιχνιδάκια για τους μικρούς επισκέπτες της έκθεσης. Ο αέρας μυρίζει ψητό καλαμπόκι και έχει μια γλύκα απο τους φρεσκοψημένους ζεστούς λουκουμάδες... Κάθε χρόνο αυτό το πανηγύρι... Κάθε χρόνο εκεί, πιστή στο ραντεβού.. Κάθε χρόνο με διαφορετική παρέα. Ψάχνω μέσα στον κόσμο μήπως βρω κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, ξεγελάω τον εαυτό μου ξανα... Χαμογελάω. Ναι η ζωή καμιά φορά μπορεί να θυμίζει σίριαλ αλλά το σίγουρο είναι πως είναι ωραία και γιαυτό το λόγο θα συνεχίσουμε να βολτάρουμε, να ταξιδεύουμε, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να χαμογελάμε, να θλιβόμαστε και να ξαναρχίζουμε απο την αρχή! Τις κυριακές πάντα θα μαζευόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα γύρω απο κάποιο τραπέζι και τα καλοκαιρινά απογεύματα θα την βγάζουμε στην παραλία εκεί στα σκαλάκια του ΜΑκεδονία με σπαστό καφέ η κάποια προτοκαλάδα απο το περίπτερο... Να περνάτε όμορφα ότι και αν κάνετε...

Μουσικό διάλειμμα! ;)

Τριανταφυλλάκι




Μαχαίρι με χρυσή λαβή και κοφτερή λεπίδα
Ότι δεν είχα ξαναδει σε σένανε το είδα
Βρήκα το αθάνατο νερό και τώρα δεν το χάνω
Και απ' τα χειλάκια σου θα πιω ποτέ να μην πεθάνω..

Για 'σένα λέω
Για 'σενα λέω.....

Ψηλά στου Ολύμπου την κορφή
δεν λίωσανε τα χιόνια
για την γλυκια σου
την μορφη
μου τραγουδουν
τα αηδόνια

Τριανταφυλλάκι ζηλευτό
που κρύβεις το αγκάθι...
Αχ όποιος δεν σε μύρισε
έχει πολλά να μάθει

Για 'σενα λέω..
Για 'σενα λέω..

Ζωή μου
τέλος μου
και αρχή
κανένας δεν
το ξέρει
πρόλαβα και
έκανα ευχή
σαν έπεφτε
το αστέρι

Πες το και 'συ
πως μ'αγαπας
και κόμπο
θα το δέσω
Και στην φωτιά
για χάρη σου
ματάκια μου
θα πέσω

Για 'σενα λέω
Για 'σενα λέω...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!



Και αν δεν με ακούτε, και αν δεν με βλέπετε ακόμα θυμάστε όπως και εγώ...

ΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΩΣ ΕΔΩ
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΖΗΤΩ
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΟΥΛΑ
ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ
ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΤΕ
ΔΥΣΤΥΧΩΣ....

ΜΑ ΚΑΙ ΑΝ
ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ
ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ
ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΠΑΙΔΙ
ΜΗΝ ΔΙΑΤΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ
ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΜΑΘΕΙ
ΤΗΝ ΖΩΗ
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

ΣΤΗ ΓΗ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ
ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΚΙΖΩ ΟΤΙ
ΔΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ
ΝΑ ΖΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ
ΓΙΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ
ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ
ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

ΜΑ ΕΣΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ
ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ
ΕΝΑΝ ΛΟΓΩ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΞΑΝΑ
ΓΙΑΥΤΟ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ
ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΤΕΡΑ
ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ
ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ Η ΨΥΧΗ
ΤΟΤΕ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑΧΤΗ ΜΕ ΜΙΑΣ
ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΑΛΛΑΞΕΙ
ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ

ΣΤΗΝ ΓΗ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ
ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΚΙΖΩ ΟΤΙ ΔΩ
ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ
ΝΑ ΖΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ
ΕΔΩ ΘΑ ΑΝΗΚΩ ΠΙΑ ΕΔΩ
ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΟΡΩ
ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ
ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!!!!

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Yasmin Levy - Una Noche Mas



Recuerdo tu imajen alejandose
Θυμάμαι την εικόνα σου να απομακρύνεται

La tierra se hundia bajo mis pies
Η γη βυθιζόταν κάτω από τα πόδια μου

Fui cayendome al vacio
Έφευγα πέφτοντας στο κενό

Sin poderme agarrar a la vida
Χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από τη ζωή

Como pude imaginarme
Πώς μπόρεσα να φανταστώ

Que tenia algo que darte
Ότι είχα κάτι να σου δώσω

Yo en mi madurez
Εγώ στην ωριμότητα μου...

Y tu en tu plena juventud
Κι εσύ στην πλήρη νεότητα σου!!!!

Los años no perdonan
Τα χρόνια δε συγχωρούν

Solo te ruego que me des
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις

Una noche de amor
Μια νύχτα έρωτα

Solo pido una noche mas
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα

Que me vuelvas a engañar
Nα με ξεγελάσεις πάλι

Te maldigo para que no puedas llorar
Σε καταριέμαι να μην μπορείς να κλάψεις

Que tu corazon se vuelva piedra
Η καρδιά σου να γίνει πέτρα

Que tu alma pierda su alegria
Η ψυχή σου να χάσει τη χαρά της

A la vez que mi cuerpo emvejece
Την ίδια ώρα ενώ το σώμα μου γερνάει

Solo te ruego que me des
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις

Una noche de amor
Μια νύχτα έρωτα

Solo pido una noche mas
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα

Que me vuelvas a engañar
Να με ξεγελάσεις πάλι...

Lyrics : Yasmin Levy
Music : Yasmin Levy & Yechiel Hasson



Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Τα ορια μου...



Ο Μιχάλης Τζουγανάκης είναι τραγουδοποιός από την όμορφη Κρήτη. Το πάθος, η ένταση και η ενέργεια που βγάζει αυτός ο άνθρωπος στην σκηνή δεν υπάρχουν! Σε παρασύρει η αισθαντική του φωνή, το λαγούτο του και οι μοναδικές του μαντινάδες!!! Απολαυστικός κάθε φορά, μοναδική εμπειρία για όποιον βρεθεί σε κάποια απο τις συναυλίες του... Εδώ ενα τραγούδι απο τον τελευταίο του δίσκο "Τα ρεύματα του κόσμου".

ΠΗΡΑ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΕΣΠΑΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ
ΔΟΚΙΜΑΣΑ
ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ
ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ
ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ
ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩ
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ
ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ
ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ
ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ
ΝΑ ΤΟ ΜΑΓΕΥΩ

ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΠΑ
ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΗΚΑ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ
ΚΑΙ ΑΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ
ΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΜΙΣΟΥΣΑ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ
ΕΙΧΑΝ ΑΞΙΑ
ΝΑ ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ
ΑΝΕΜΟΥΣ ΧΙΛΙΟΥΣ
ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΟΤΑΝ ΦΥΣΟΥΝ
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ
ΕΚΕΙΝΟΥΣ
ΠΟΥ ΧΑΝΟΜΑΙ ΚΑΙ
ΑΣ Μ'ΑΓΑΠΟΥΝ

ΕΦΥΓΕ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ....


Ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου, με διεθνή καριέρα και μεγάλη ακτινοβολία, ο Ανδρέας Βουτσινάς, έφυγε από τη ζωή, σήμερα το πρωί στις 9.00, στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα και πέρασε δύσκολες ώρες.

Ο Ανδρέας Βουτσινάς είχε υποβληθεί σε επέμβαση στο πόδι, ύστερα από ατύχημα. Είχε χρειαστεί να μεταφερθεί εσπευσμένα στο χειρουργείο ενώ η υγεία του είχε αρχίσει να κλονίζεται πριν από χρόνια, όταν υπέστη ένα βαρύτατο εγκεφαλικό.

Τελευταία επιθυμία του Ανδρέα Βουτσινά, όπως δήλωσε ο γιος του, Μάριος, ήταν η σορός του να αποτεφρωθεί και οι στάχτες να σκορπιστούν στην Επίδαυρο, ώστε, όπως με χιούμορ έλεγε ο αξέχαστος σκηνοθέτης, «οι κακοί ηθοποιοί που πηγαίνουν στον ιερό χώρο της Επιδαύρου να φτερνίζονται».

Σπούδασε υποκριτική και ενδυματολογία στο Old Vic και στην Σχολή Δραματικής Τέχνης και Τραγουδιού του W. Douglas. Φοίτησε στη Σχολή του L. Strassberg και το 1957 έγινε μέλος του Actors' Studios.

Έχει σκηνοθετήσει πάνω από 130 παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου στο Λονδίνο, στον Καναδά, τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και την Ελλάδα. Έχει συνεργαστεί με διεθνούς φήμης ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων η Φαίη Ντάναγουέι, την Τζέιν Φόντα, τον Ουόρεν Μπίτι, τη Φανί Αρντάν, την Ειρήνη Παπά και άλλους, σκηνοθέτησε επίσης στο Μπροντγουέι, την Κομεντί Φρανσέζ, το Θέατρο του Πήτερ Μπρουκ.

Συνεργάστηκε με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Εθνικό Θέατρο, την Πειραματική Σχολή της Τέχνης, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, το Θεσσαλικό Θέατρο και πολλούς θιάσους του ελευθέρου θεάτρου.

Έχει παίξει στον κινηματογράφο σε ταινίες του Μελ Μπρουκς, Ζιλ Ντασέν και Λυκ Μπεσόν.

Τέλος έχει τιμηθεί από τη γαλλική κυβέρνηση με δύο ύψιστες τιμητικές διακρίσεις. Τελευταία του σκηνοθεσία στο θέατρο είναι το έργο του Τζορτζ Μπερνάρ Σο «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» που ανέβηκε το περασμένο χειμώνα στη σκηνή του θεάτρου «Ορφέας».

Ανακοίνωση του υπ. Πολιτισμού

Θλίψη για την απώλεια του Ανδρέα Βουτσινά, εκφράζει με ανακοίνωσή της, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, υπογραμμίζοντας ότι η επιρροή του σκηνοθέτη υπήρξε σημαντική, η προσωπικότητά του έντονη, η αγάπη και ο ενθουσιασμός για το θέατρο και τον κινηματογράφο καθόρισαν τη ζωή του.

«Ο Ανδρέας Βουτσινάς υπήρξε, για την παγκόσμια σκηνή, πηγή αστείρευτης έμπνευσης, καλλιτεχνικής τόλμης και καινοτομίας», τονίζεται στην ανακοίνωση.

www.kathimerini.gr

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Το μέτρημα....



Είναι απο αυτές τις στιγμές που ένα τραγούδι λέει ΑΚΡΙΒΩΣ οσα θέλεις να πεις..... Μιλάω με ξένη φωνή.... Και είναι όλα εδώ....

Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
...

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......

ΉΤΑΝΕ ΑΕΡΑΣ.....



Μαγικό τραγούδι... Βγάζει ένα γλυκό παράπονο η φωνή της, σε ταξιδεύει... Βουτάω πίσω απο τις λέξεις και στο βυθό τους βρίσκω πάλι εμένα κρυμένη μέσα στα σύννεφα... Ήμουνα αέρας πάντα, ναι... Ταξιδιάρα ψυχή σαν τα σύννεφα ψάχνω ουρανό, γή και θάλασσα. Πέφτω στις φωτιές για ένα όνειρο και ας καώ... Ψάχνω τον χαμό, και δεν με βρίσκεις, δεν με φτάνεις ότι και αν γίνει.... Δεν θα σταματήσω να ονειρέυομαι ποτέ!

Στίχοι: Γιώργος Χρονάς
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Ερμηνεία: Λιζέττα Καλημέρη.

Τι ξέρεις για τον καιρό
γι αυτόν τον άνεμο,
την κάθε της ματιά
που γυρνάει και σβήνει.

Τι γνώριζες γι αυτή
για τα χείλη της,
την κάθε της φωτιά
που γυρνάει και δίνει.
Ήτανε αέρας πάντα
σύννεφο σκοτεινό,
δεν τη βρίσκεις
δεν τη φτάνεις,
ψάχνει το χαμό.
Ήτανε αέρας πάντα
σύννεφο βιαστικό,
μες σε τρένα μες σε πλοία,
κλαίει το χωρισμό.

Τι γνώριζες γι αυτή
για τη μάνα της,
την κάθε της σιωπή
πριν τραγούδι γίνει.

Τι γνώριζες γι αυτή
για το γέλιο της,
την κάθε της φωτιά
που γυρνάει και δίνει.
Ήτανε αέρας πάντα
σύννεφο σκοτεινό,
δεν τη βρίσκεις
δεν τη φτάνεις,
ψάχνει το χαμό.
Ήτανε αέρας πάντα
σύννεφο βιαστικό,
μες σε τρένα
μες σε πλοία,
κλαίει το χωρισμό.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ



Είναι κάτι αγάπες μου
που σηκώνω στις πλάτες μου,
είναι χέρια που κράτησα
- κράτα με -
σαν πουλάκια τ'άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό κι απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
- γυάλινος -
σκοτεινός και διάφανος.

Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.

Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα,
είναι χρόνια που φύγανε
- μίλα μου -
πες μου που πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν,
είναι μάτια που φίλησα
- μάτια μου -
κι από φως ξεχείλισα.

Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα,
ένα σχήμα που μπόρεσα
- σώμα μου -
κι άλλα που δεν χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
- πόνα τα -
με σκιές και χρώματα.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

El corazon- Arno Elias



"Πόσο μπορεί να σε ταξιδέψει μια μελωδία? Πόσα συναισθήματα μπορούν να γεννηθούν μέσα απο έναν στίχο? Πόσες εικόνες ξαναζωντανεύουν πίσω απο την κάθε νότα? Ε, καρδιά μου? "

Γιατί πρέπει να ξεχάσεις?
Είχες τόσο φόβο...
Γιατί πρέπει να ξεχάσεις?
Όταν το μόνο που ζητάω είναι η αγάπη σου?

Είναι η ψυχή μου που μου λέει να σε ακολουθήσω...
Θέλω να σου δώσω τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα...
Την συγχώρεση σου
μα ξέρω πως να αγάπω καρδιά μου
ναι, ξέρω από αγάπη..καρδιά μου, καρδιά μου!

Θέλω να δώσω τοσο τοσο τοσο την συγχωρεσή μου
Το ξέρω αγάπη μου
Ξέρω να αγαπώ
Καρδια μου καρδια μου

Γιατι πάς να φύγεις?
καταλαβέ με...
σ'αγαπαώ
Και παλεύω για μια ζωή
Που να αξίζει
Αυτό είναι αγάπη
Καταλαβέ το αγάπη μου
Και έχω συγχώρεση
Την συγχωρεσή σου
Εχω περισσότερα απο αυτά
Εχω την αγάπη σου
Θέλω να σου δώσω
ολα όσα
θέλεις....

Ξέρω αγαπή μου
καρδιά μου
Ξέρω απο αγάπη
Είσαι η καρδιά μου
Είσαι η καρδιά μου
Θέλω να σου δώσω αγάπη
Καταλαβέ το
Θέλω να ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου...

Είναι η ψυχή μου που μου λέει
να σε ακολουθήσω.....

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

ΟΔΥΣΣΕΑΣ....



Στίχοι: ΝΑΜΑ
Μουσική: ΝΑΜΑ

Σε θυμάμαι
Κάθε ώρα που περνάει
Απ' το χθες στο σήμερα με φέρνει και με πάει
Κι όλα γυρνάνε
Γύρω από 'σένανε ξανά
Όλα είναι εδώ κι εσύ δεν είσαι πουθενά
Δε λυπάμαι
Που είμαι μόνη τώρα πια
Ούτε που με πλήγωσες με λόγια που πονάνε
Μα φοβάμαι
Να μη σε πάνε μακριά
Του καινούριου σου έρωτα τα χάρτινα φτερά

Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου Οδυσσέα
Κι όσο λείπεις θα 'μαι εδώ
Θα υφαίνω ατέλειωτο πανί
Ώσπου να βρεις το δρόμο σου μοιραία
Στης Ιθάκης το νησί να ξαναβγείς . . .

Λέξη μην πεις....



Στίχοι: Πόλυς Κυριακού
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω
κι ας ταξιδέψαμε μαζί.
Με γκρίζο και με θαλασσί,
εκεί που τ' όνειρό σου ζει
κι φλέβα σου κρυφή πατρίδα,
πως δεν μ' αγάπησες το είδα.

Λέξη μην πεις το ξέρω,
πως δεν μ' αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.
Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω,
πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω.

Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω,
μα δεν σου το 'δειξα γιατί
ήταν η θάλασσα ζεστή
κι εγώ καράβι από χαρτί
να λιώνω στον υγρό σου πόθο,
πως δεν μ' αγάπησες το νιώθω.

Λέξη μην πεις το ξέρω,
πως δεν μ' αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.
Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω,
πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010



Μαγευτική Μελίνα Κανά... Είμαι εδώ και περιμένω, καρβουνάκι αναμμένο... Σσσσσ... Μη μιλάς.... Άκου....

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά

Το παράθυρο ανοίγω
έλα απόψε εδώ για λίγο
όπως η βροχή που πέφτει
σαν τον άνεμο τον κλέφτη
έλα να σε δω

Πότισέ με ένα δάκρυ
απ' του σύννεφου την άκρη
η καρδιά μου ζει ακόμα
σαν το διψασμένο χώμα
έλα να σε δω

Είμαι εδώ και περιμένω
καρβουνάκι αναμμένο
που αέρας το φυσάει
κι όλο για να σβήσει πάει
έλα να σε δω

Έλα σαν σιωπή που πιάνει
ό,τι το μυαλό δε φτάνει
σε δυο μάτια θολωμένα
μες στα όνειρα κρυμμένα
έλα να σε δω

Έλα λίγο φανερώσου
και πριν φύγει τ' όνειρό σου
μια ματιά σου άσε πίσω
το θηρίο να νικήσω
έλα να σε δω

Είμαι εδώ και περιμένω
καρβουνάκι αναμμένο
που αέρας το φυσάει
κι όλο για να σβήσει πάει
έλα να σε δω

Έλα σαν μικρό στιχάκι
στο μικρό μου μυαλουδάκι
κι αν η πένα μου δε φτάνει
κάνε το αίμα μου μελάνι
έλα να σε δω..

Φυλακή με ορθάνοιχτη πόρτα....



Η διάθεση ενός ανθρώπου είναι κάτι πολύ περίεργο και άπιαστο... Αν δε, βρίσκεσαι και κάτω απο τον αστρολογικό ζωδιακό χάρτη με ανάδρομο Ερμή, Κρόνο και όλο το υπόλοιπο δωδεκάθεο σε τρελά κέφια τότε σφύρα μου κλέφτικα και δες αν έρχομαι απο την γωνία! Είναι στιγμές και μέρες που λές "Μα καλά! γκαντεμιάστηκε ολο το σύμπαν? Έλεος!!!!" Και πως την παλεύεις όταν η κατάσταση ξεφεύγει απο τον ελεγχό σου? Πως μπορείς να πάρεις πάλι την στροφή και να πεις "Οπα! Ως εδώ! Καλά μελαγχολήσαμε, καλά καπνίσαμε σαν φουγάρα για να κρύψουμε στους καπνούς τον πόνο μας! Τώρα το κεφάλι ψηλά!" Τι γίνεται όταν ξυπνάς και βλέπεις παντού κάγκελα σαν να πρωταγωνιστείς σε τραγούδι του Τζίμη Πανούση? Συχνά για την "καλή σου διάθεση" ευθύνονται οι συνήθεις ύποπτοι! Φίλοι, γονείς, σχέσεις κ.οκ.
Πίστευα οτι κάνοντας κάποιες κινήσεις στο παρελθόν θα έβγαινα απο την "φυλακή" μου...
Πίστευα πως όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους και επιτέλους ο φίλος μου ο Ερμής θα μετακόμιζε σε άλλον χάρτη απαλάσσοντας με επιτέλους! Και είναι τότε που ηχεί στα αφτιά σου εκείνο το γνωστό ανέκδοτο "Ψιτ, ψιτ! Καραμήτρο παιδί μου εσύ που πας?" Φυλακή με ορθάνοιχτη πόρτα. Καταδικάζεσαι μόνη σου... Το άκουσα και αυτό! Μα αν δεν ξέρεις πως μιλάς? Έξω απο τον χορό πολλά λέμε ετσι? Στον δικό μου χορό πως θα μάθεις τα βήματα? Τρελό καλοκαίρι θα ζήσουμε πάλι... Πολλές φορές αυτή η σιωπή της κατάθλιψης δεν αντέχεται. Και όλα αυτά που κόβουν βόλτες στο μυαλό! Ααααααα! Σταματήστε να κατέβω! Το κεφάλι μου γυρίζει πιο γρήγορα απο την γη αυτό είναι το μονο σίγουρο!
Έχασα τον εαυτο μου.... Αν βάλω αγγελία στην εφημερίδα λές να τον ξαναβρώ?
Ζητείτε ελπίς....
Καμιά φορά νομίζω ότι τελειώνει το οξυγόνο μου... Δυστυχώς δεν είμαι παιχνίδι στο internet έτσι ώστε ο ιδιοκτήτης μου να μου κάνει reload.... Είμαι άνθρωπος με αίσθηματα, καρδιά, ψυχή, μάτια και πολλές φορές όλα αυτα τα τσαλαπατούν και οδηγούμαι σιωπηλά στην μικρή ορθάνοιχτη φυλακή μου.... Υπάρχουν όμως στιγμές, σαν χαραμάδες.... Όπως εκείνη που είμασταν παρέα..... Αυτό ήταν αρκετό. Αυτό ηταν οξυγόνο. Φως στο πυκνό σκοτάδι μου. "Τελευταία έξοδος Ρίτα Χειγουορθ" . Κάπως έτσι..... Και εδώ διακόπτεται η σύνδεση με την έμπνευση μου. Πάω να μασήσω δαφνόφυλλα και επανέρχομαι!
Καλό σας βράδυ....