Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!


Ας είναι αυτή η εβδομάδα γεμάτη με όμορφο, ηλιόλουστο και καθαρό ουρανό.. Ας είμαστε έτσι και μέσα μας... Καλή εβδομάδα φίλοι bloggers χαμογελαστή...

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

I don't love the way you lie!!!!

Έχετε πληγωθεί ποτε απο κάποιο ψέμα δικού σας ανθρώπου? Και ποιος δεν εχει πληγωθεί θα μου πείτε... Ακόμα και αυτοί που μας έχουν πει ψέμματα δεν σκέφτονται οτι κάποια στιγμή θα βρεθούν στην θέση που άφησαν κάποιον άλλο... Το χειρότερο ειναι βέβαια να ζητάς την αλήθεια να σου λένε μα φυσικά εννοείτε! Και με την πρώτη ευκαιρία να σε καρφώνουν πισώπλατα!Εχω κουραστεί με αυτή την κατάσταση....





























Είμαστε άνεργοι!

Σκέψεις για το πως να επιβιώσεις χωρίς να σου στρίψει!
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ 11.01.2011
Πηγή: http://www.doctv.gr

Η ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ, έγραφε πρόσφατα σε ένα φύλλο της κυριακάτικης Καθημερινής, για το πόσο αλλάζει η γενικότερη ισορροπία των σχέσεων γύρω σου όταν υπάρχει τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Έλεγε και για τη συνάρτηση ευτυχίας και χρημάτων -γιατί τώρα γίνονται και τέτοιες έρευνες: πες μου πόσα χρήματα βγάζεις, να σου πω πόσο ευτυχισμένος είσαι. Δεν αστειεύομαι, έτσι θα μετράμε σε λίγο την ευτυχία και δυστυχώς είναι κάτι που πολύς κόσμος δεν περίμενε ποτέ ότι, σε ένα βαθμό (προς Θεού κιόλας) θα συνέβαινε και στον ίδιο. Θα ένιωθε δηλαδή, λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένος σε σχέση με τον τραπεζικό του λογαριασμό, τον τραπεζικό λογαριασμό του συντρόφου του και των γονιών του (καλά να ‘ναι και να έχουν για να βοηθούν όπως στις παλιές δεκαετίες).

ΓΙΑΤΙ, ΝΑΙ, ΕΤΥΧΕ Κ ΣΤΡΑΒΗ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ. Είναι πολύς ο κόσμος που έμεινε άνεργος και πολύς γύρω μου, κόσμος που δεν το είχε ποτέ διανοηθεί.­­­

ΎΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ, με μεγάλη εμπειρία και γνωρίζοντας το σύστημα, ο Χ είχε πάντα τη βεβαιότητα ότι εκείνος και μόνο εκείνος θα επέλεγε στη ζωή του για το πού και πώς θα δούλευε και όχι οι άλλοι. «Έντιμος/η και δουλευταράς/ού είσαι», έλεγε, «προσπαθείς, ακούς, προχωράς προσεκτικά, σταθερά χωρίς ματαιοδοξία. Πώς να μείνεις στην απέξω;». Και όμως, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες (όχι ότι δουλειά έχουν οι πραγματικά καλύτεροι σήμερα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που δεν θα το πιάσουμε και αυτό, είναι γνωστή η αναξιοκρατία σε αυτή τη χώρα και δοκιμασμένο το «ότι δηλώσεις, είσαι»). Ειδικά, στον χώρο της δημοσιογραφίας που γνωρίζω καλά, δεν είναι λίγοι οι απολυμένοι.

ΈΝΑΣ ΜΗΝΑΣ, ΔΥΟ, ΤΡΕΙΣ… ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ. Ραντεβού, μπες-βγες, συζητήσεις, υποσχέσεις, συμβουλές και τίποτα. Χρήματα λοιπόν, σε ένα σπίτι ανέργων, φέρνουν κυρίως οι γονείς - για να πιάσουμε την πρώτη ντροπή: να είσαι 30 ή 40 και να σε ταΐζουν οι γονείς σου, είναι κάπως θλιβερό. Ειδικά αν έχεις ανεξαρτητοποιηθεί στα 18 σου ακριβώς, μόλις έπιασες το δίπλωμα αυτοκινήτου στα χέρια, μπήκες στο Πανεπιστήμιο και άκουσες το πρώτο «ναι» για δουλειά.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΟ ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΕΙ Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΑΓΚΙΑ, πόσες αλληλεπιδράσεις δημιουργούνται που δεν είχες φανταστεί και πώς, αυτό το φαινόμενο-ντόμινο δεν σταματά την αλματώδη εξέλιξή του. Οι σκέψεις δεν σταματούν, οι φόβοι επιβεβαιώνονται, οι παρεξηγήσεις δεν λείπουν.

• Ο εφιάλτης του σπάταλου -πού έχεις ξοδέψει τόσο λεφτά τα προηγούμενα χρόνια;- έρχεται κάθε μέρα στον ύπνο σου. Τρύπιες τσέπες και μια γαλαντομία άνευ όρων. Ανευθυνότητα παρέα με μια αίσθηση παντοκρατορίας: εγώ πάντα θα έχω με κάποιον τρόπο.
• Όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη ζωή των φίλων σου, που τυχαίνει να έχουν οικονομική άνεση, αλλάζουν όλα. Θα δεις κατ’ ιδίαν τους πολύ δικούς σου, αλλά τέρμα οι βραδινές έξοδοι, τέρμα οι ξαφνικές βόλτες, ούτε λόγος για σαββατοκύριακα. Δε μοιράζεσαι λοιπόν, και οι -όχι τόσο κοντινοί σου αλλά απαραίτητοι για την κοινωνική σου θέση-, γνωστοί αρχίζουν σταδιακά να μη σε καλούν. Όταν δεν σε καλούν πουθενά και δε βγαίνεις, δε συναντάς και αυτόν που μπορεί να σου δώσει δουλειά.
• Όσο δεν σου δίνει κάποιος δουλειά και όσο περισσότερους γνωστούς έχεις που το ξέρουν αυτό, τόσο περισσότεροι σκέφτονται ότι μπορεί και να μην αξίζεις τελικά. Και εσύ, όλο και περισσότερο βυθίζεσαι στην κρυψώνα που σε προστατεύει από τα μάτια που σε κρίνουν, ή από εκείνα που νομίζεις ότι σε κοιτούν κριτικά.
• Διότι σε τέτοιες περιόδους, εκπέμπεις την απελπισία και την απογοήτευση ακόμη και όταν υποκρίνεσαι. Είναι σα τη μυρωδιά του φόβου: πώς να κρύψεις κάτι που σε κατατρέχει ολόκληρο, που σε κρατάει ξύπνιο τις νύχτες, που παλεύεις με νύχια και δόντια όλη μέρα για να μη τους χάσεις όλους γύρω σου.
• Ξέρεις πια ότι κανείς δε θέλει δίπλα του τον χαμένο. Δε θέλει να βλέπει και να νιώθει αγωνίες, δε θέλει να του υπενθυμίζεις ότι μπορεί να βρεθεί και αυτός σε αυτή τη θέση, δε θέλει να βλέπει κατήφεια –αρκετά προβληματισμένος είναι από μόνος του. Εσύ του έλειπες.
• Ασχημαίνεις. Παχαίνεις. Δεν κινείσαι. Χαλάς τον ύπνο σου. Έχεις μεταπτώσεις συνεχώς, ξεσπάς στον σύντροφό σου, το μετανιώνεις, στενοχωριέσαι και πάλι από την αρχή. Τύψεις και αγωνία γιγαντώνονται. Η απραξία, αυτή που σε καθηλώνει και σε υποχρεώνει στην εσωστρέφεια, αυτή η ίδια είναι το μικρόβιο που καλείσαι να γιατρέψεις.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ πως πρέπει να είσαι αισιόδοξος και να χαίρεσαι που έχεις την υγεία σου. Και φυσικά, αυτή είναι η αλήθεια και τώρα, τόση ώρα, μιλάμε και πάλι για μια σχετική πολυτέλεια μέσα στην κρίση. Υπάρχουν δηλαδή άλλοι πολλοί άνθρωποι σε τρις χειρότερη θέση, που δεν μπορούν ούτε να θρέψουν τα παιδιά τους. Όμως το κείμενο αφορά κάθε έναν που βγαίνει από τη θέση ισορροπίας του, ξαφνικά και απροειδοποίητα, τον κάθε έναν που δεν είχε σε καμία εκτίμηση το χρήμα και τώρα, δυστυχώς, πρέπει να αναθεωρήσει. Αφορά όλους όσοι έχουν κατεβάσει το κεφάλι και πρέπει να το ανεβάσουν και πάλι. Γιατί, παρά τα παραπάνω, ΘΥΜΗΣΟΥ

• Ότι έχεις την υγεία σου. Και αυτή πραγματικά δεν ξαναβρίσκεται, αν χαθεί.
• Διότι, έχει αποδειχθεί πως πράγματι, κάθε εμπόδιο είναι για καλό.
• Διότι, γίνεσαι πιο εφευρετικός και ίσως πιο ουσιαστικός.
• Διότι ξεσκαρτάρεις κόσμο και κοσμάκη και ξεκαθαρίζεις μια ώρα αρχύτερα σχέσεις που κάποτε θα τελείωναν ούτως ή άλλως.
• Διότι, αλήθεια, ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό και ξέρεις ότι αφού τα κατάφερες τώρα, δε θα ξαναμασήσεις ποτέ.
• Διότι, αναπόφευκτα θα ανοίξεις το σπίτι. Αν δεν έχεις λεφτά για έξω, θα καλείς περισσότερους ανθρώπους στον χώρο σου και τα χαμόγελα στο σπίτι θα πληθαίνουν. Το ίδιο και η θετική ενέργεια.
• Διότι, όταν θα ξαναέχεις λεφτά, θα ξέρεις να κάνεις οικονομία.
• Και τότε θα απολαμβάνεις πιο πολύ ότι σου προσφέρεται.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.


*Μοιράζομαι το κείμενο όπως ακριβώς το διάβασα στην ιστοσελίδα που αναφέρω επάνω. Το κείμενο δεν μου ανήκει!

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Αδριάννα Μπάμπαλη Compilation

Τις περισσότερες φορές ανακαλύπτω κάποιον καλλιτέχνη μέσω του αδερφού μου ο οποίος λόγω δουλειάς φέρνει πολλά cd's και βιβλία για promotion στην εκπομπή του. Κάπως έτσι έγινε και με την Αδριάννα Μπάμπαλη μερικά χρόνια πριν... απο την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση η γυάλινη φωνή της και το μικροσκοπικό φιζίκ της!
Η Αδριάννα ξεκίνησε δίπλα στον Νίκο Πορτοκάλογλου με τον οποίο και ένκανε τις πρώτες μαγάλες της επιτυχίες. Μέχρι σήμερα μας έχει δώσει πολλά όμορφα κομμάτια. Εμένα προσωπικά με εμπνεύει και με αντιπροσωπεύει. Μου δίνει φωνή όταν αυτή δεν υπάρχει μέσα απο τα τραγούδια της... Παραθέτω κάποια αγαπημένα κομμάτια!


Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη


Βάζω φωτιά στη νύχτα κι ακόμα να φανείς
κι ακόμα να με δεις
αχ να φανείς
αχ να με δεις

Γύρνα πίσω, γύρνα πίσω
τώρα ξέρω ν' αγαπήσω
γύρνα πίσω, δε κοιμάμαι
και τα λάθη μου θυμάμαι
αχ και θυμάμαι και δεν κοιμάμαι

Στο πιο ψηλό μπαλκόνι
στο πιο ψηλό βουνό
θ' ανέβω να σε δω
αχ να σε δω
αχ να στο πω

Γύρνα πίσω, γύρνα πίσω
τώρα ξέρω ν' αγαπήσω
γύρνα πίσω, δε κοιμάμαι
και τα λάθη μου θυμάμαι
αχ και θυμάμαι και δεν κοιμάμαι.



Στίχοι: Ανδριάνα Μπάμπαλη
Μουσική: Χρυσόστομος Μουράτογλου
Πρώτη εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη


Δεν ξέρω από που έρχεσαι,
δε μοιάζεις με κανένα
Μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα 'ρθεις
Μια θάλασσα περπάτησες, για μένα και για σένα
Τα κύματα ησύχασες, μαζί μου να ενωθείς

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη
σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις
και να μ' αγαπάς
μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι
που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει
για να μ' αγαπάς.

Τίποτα δε φοβάμαι πία, σφιχτά κλείνω τα μάτια
σ' αφήνω να με οδηγείς σ' άγνωστα μονοπάτια
Εσύ 'σαι μόνο που μπορείς
Να μπαίνεις στη σιωπή μου
Ν' ακούς την κάθε σκέψη μου
πριν να στην πει η φωνή μου

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη
σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις
και να μ' αγαπάς
μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι
που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει
για να μ' αγαπάς ...


Αν θα βγεις δε θα βγω μέσα θα κλειστώ
ένα φως θα κρεμάσω για να έχω ουρανό
θα κοιτώ θα γελάω θα φυσάω τον καπνό
και θα λέω δεν πονάω μα βαθιά θα πονώ
Η καρδιά, η καρδιά μου έτσι είναι η καρδιά
θα τη βρω θα την πιάσω θα την πάρω αγκαλιά
και θα βγω άλλο βράδυ με φιλιά και ποτά
και θα λέω είμαι εντάξει μα δε θα΄μαι καλά

Δες καθαρά για σένα υπάρχω
δες καθαρά εσένα θα΄χω
πάντα βαθιά σαν σφαίρα στην καρδιά
σαν σφαίρα στην καρδιά

Κι αν με δεις κι αν σε δω έναν ξένο κοιτώ
και δε θα σε γνωρίζω και δε θα σε κρατώ
η ζωή μου θα κυλάει σαν βροχή σαν νερό
και εγώ δε θα σ΄έχω και θα λέω δεν πονώ
Η ζωή, η ζωή μου θα γεμίζει μπετό
ένας άνθρωπος χτίζει τον πιο ωραίο γκρεμό
και θα πάω και θα πέσω και μετά θα γελώ
και θα λέω δεν πονάω μα βαθιά θα πονώ

Δες καθαρά για σένα υπάρχω
δες καθαρά εσένα θα΄χω
πάντα βαθιά σαν σφαίρα στην καρδιά
σαν σφαίρα στην καρδιά

Δες καθαρά αυτή η φωνή
για σένα ξεσπά, για σένα αντηχεί
πιο δυνατά
για σένα τραγουδά


Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς
Μουσική: Οδυσσέας Τσάκαλος
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Λειβαδάς & Ανδριάνα Μπάμπαλη ( Ντουέτο )


Μια μέρα έμεινε ακόμα τι να προλάβω να σου πω
τι να προλάβεις να μου δείξεις και τι ν'αφήσουμε κρυφό
Έρχεται ζόρικος χειμώνας έρχονται νύχτες δανεικές
κι άμα θα φεύγει κάθε εικόνα κι οι φλόγες κι οι φλόγες οι περαστικές

Στην καρδιά μου υπάρχει θέση μοναχά για μια πληγή
μη φοβάσαι δε στερεύει της αγάπης η πηγή
που όταν τρέμει τρέμει το αίμα στο φιλί

Μια μέρα έμεινε ακόμα
τι κι αν το ξέραμε καιρό
τ' άδειο δε βγαίνει απ' το στόμα
και το κεντρί και το κεντρί απ' το μυαλό

Στην καρδιά μου υπάρχει θέση μοναχά για μια πληγή
μη φοβάσαι δε στερεύει της αγάπης η πληγή
Στην καρδιά μου υπάρχει θέση μοναχά για μια πληγή
μη φοβάσαι δε στερεύει της αγάπης η πηγή
που όταν τρέμει τρέμει το αίμα στο φιλί



Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου & Ανδριάνα Μπάμπαλη ( Ντουέτο )


Ξέχασα τ' όνομά μου, το δρόμο, τα κλειδιά...
Απόψε, καρδιά μου, ποιος φεύγει, ποιος γυρνά;

Ποιο σκοτεινό φεγγάρι, ποια δίψα, ποια φωτιά;
ποια τρέλα, ποια ζάλη, απόψε σ' οδηγά;

Κλείσε τα μάτια, κλείσ' τα και χόρεψέ μου,
γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,
μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...

Κάποιος σε περιμένει, κάπου έξω μακριά...
Μα η νύχτα πως βγαίνει, σ' αυτή την ερημιά;

Τελειώσαν πια τα λόγια, τελειώσαν τα λεφτά,
Μα δωσ' μου τη φλόγα, κι ανάβω πυρκαγιά...

Κλείσε τα μάτια, κλείσ' τα και χόρεψέ μου,
γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,
μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...


Μες στη φωτιά θα πέσω
Και μες στα μαύρα κύματα
Μαζί σου να χορέψω
απ' την αρχή τα βήματα

Χίλιες μέρες χίλια χρόνια
δεν είναι αρκετά
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μην πεις πως είναι αργά

Αααααα, κι αν είναι αργά
κοντεύουν πια χαράματα
Αααααα, κι αν είναι αργά
δεν είναι αργά για θαύματα

Πώς πέρασε η ώρα
πώς άδειασαν τα βλέμματα
πώς να πιστέψεις τώρα
μετά από τόσα ψέματα

Χίλιες μέρες χίλια χρόνια
δεν είναι αρκετά
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μην πεις πως είναι αργά

Αααααα, κι αν είναι αργά...


Κι έμεινα εδώ
να κοιτάζω την βροχή
μια σταγόνα της εγώ
μια σταγόνα της εσύ
τόσο μικρή μα με τόσο εγωΐσμό
μία λέξη είναι σκληρή
και πεθαίνουμε κι οι δυο

Μην πεις ποτέ
κι ας μη ζω για σένα
κι ας μη ζείς για μένα
Μην πεις ποτέ
κάποια μέρα ίσως
το μεγάλο μίσος
θα κρύβεται
και θ΄ανάβει πάλι
μια καρδιά απ΄την άλλη
γι΄αυτό ποτέ μην πεις ποτέ

Φύγε αν θες αλλά φύγε σιωπηλά
τίποτα άλλο μη μου λες
που να κόβει οριστικά
ξέρω θα΄ρθούν καλοκαίρια δειλινά
ίσως μόνη να με βρούν
ίσως να΄μαστε αγκαλιά

Μην πεις ποτέ
κι ας μη ζω για σένα
κι ας μη ζείς για μένα
Μην πεις ποτέ
κάποια μέρα ίσως
το μεγάλο μίσος
θα κρύβεται
και θ΄ανάβει πάλι
μια καρδιά απ΄την άλλη
γι΄αυτό ποτέ μην πεις ποτέ

Ποτέ
κάποια μέρα ίσως
το μεγάλο μίσος
θα κρύβεται
και θ΄ανάβει πάλι
μια καρδιά απ΄την άλλη
γι΄αυτό ποτέ μην πεις ποτέ
Ποτέ μην πεις ποτέ
μην πεις ποτέ


Ξέρω πως δε ζητάω συγγνώμες και αδιαφορώ για τις υπόλοιπες γνώμες
ακούω μόνο την καρδιά μου και ενεργώ σε κάθε της θέλημα
και έτσι συχνά δεν ψάχνω τα ωφέλημα
μα αναζητώ επίμονα εκείνα που έχουνε έρωτα
και αγγελάκια φτερωτά να πετάνε τριγύρω
Κράτησα μια φράση απ' ό,τι μου χες πει εκείνο το βράδυ
ένα μικρό παιδί πέρασε από μπροστά σου
καθώς σου πρόσφερα ένα χάδι και ένα λιβάδι γεμάτο κίτρινες τουλίπες
κι εσύ μου πες "συγγνώμη μοιάζει αστείο, αλλά μου δίνεις τα πάντα
ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα και έτσι χωρίζουμε τώρα ανύποπτα, για να μη πληγωθούμε αργότερα"
Θεέ μου, μη χειρότερα.
Πάθος ήμουν κι όχι λάθος
τώρα φεύγω ήρθε η ώρα...
μη μου λες να γυρίσω
μόνη θα συνεχίσω..
Μα θα υπάρχουν και εκείνα τα βράδια που μετανιώνεις και στο τηλέφωνο απάνω θα περιμένεις μια λέξη μου
και το ξέρω πως τώρα θα σαι μόνη σου
και δε μου φαίνεται παράλογο
μα θα μ'ήθελες πίσω
Μη ζητάς άλλη εξήγηση
δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρεις
μες στα όρια του κόσμου σου
δεν κατάφερα να είμαι αυτή που θέλεις..
Έκανα τα πάντα
ο κανόνας έλεγε αγάπη και αφοσίωση
και εξοικείωση με κάθε σου τρέλαχορούς στη βροχή, κολύμπι το Νοέμβριο
γυμνοί στην ταράτσα με ξαπλώστρες και ομπρέλα
Και τώρα που έφυγες ο κόσμος άλλαξεΘα ξεκουμπώσω τα φτερά μου από τα χέρια
Δε θα μιλάω σουαχίλι στο σκύλο σου
και δε θα κελαηδούν electro-dance τα περιστέρια
Φώτα λάμπουν όπως πρώτα
μόνη είμαι κι είσαι πιόνι
μη μου λες να γυρίσω
μόνη θα συνεχίσω..
Μα θα υπάρχουν και εκείνα τα βράδια που μετανιώνεις και στο τηλέφωνο απάνω θα περιμένεις μια λέξη μου
και το ξέρω πως τώρα θα σαι μόνη σου
και δε μου φαίνεται παράλογο
μα θα μ'ήθελες πίσω
Πάθος ήμουν κι όχι λάθος
τώρα φεύγω ήρθε η ώρα...
Το ποτάμι πλημμύρισε το δρόμο
πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο
που χε στα χέρια του ένα κίτρινο δέμα με δύο τουλίπες, μια καρδιά και ένα ψέμα
και έβρεχε μικρές πυγολαμπίδες
για να διαβάζει μέρα νύχτα τις σελίδες που χεις κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα
δικός σου για πάντα
Μη ζητάς άλλη εξήγηση
δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρεις
μες στα όρια του κόσμου σου
δεν κατάφερα να είμαι αυτή που θέλεις..


Έλα εδώ να βουτάμε στην πισίνα μαζί,
άμα είχα πισίνα, θα σου έλεγα.
Μα αφού δεν έχω κήπους, σπίτια στην εξοχή,
μες στην πόλη που ζω τη θάλασσα έφερα.

Διακοπές στη μπανιέρα τελικά
φύγαν όλοι μείναμε αγκαλιά,
διακοπές κι ας μη μπούμε πουθενά
όπου είσαι, είναι η θάλασσα.

Με τα μαύρα γυαλιά μας πλάι σε μια φοινικιά
να ρουφάμε τον ήλιο με το βλέμμα μας.
Μη μου λες παραμύθια, δε χρειάζομαι πια
τα πιο όμορφα ταξίδια είναι μέσα μας.

Διακοπές στη μπανιέρα τελικά
φύγαν όλοι μείναμε αγκαλιά,
διακοπές κι ας μη μπούμε πουθενά
όπου είσαι, είναι η θάλασσα.


Κοίτα μικραίνω παντού χωράω
δε σου ανήκω, δε σου χρωστάω.
Κοίτα με σβήνω με ευκολία
στον μαύρο τοίχο, σαν κιμωλία.

Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο

Κοίτα γλιστράω μακρία απ' όλους
σαν το νεράκι στους υπονόμους
Κοίτα αλλάζω, αλλάζω χρώμα
γίνομαι αέρας, φωτιά και χώμα.

Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο

Κοίτα πως πέφτω και την γλιτώνω
έγινα πέτρα, δε νίωθω πόνο.
Κοίτα ανεβαίνω έγινα αστέρι
που τ' όνομά του κανείς δε ξέρει.

Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο.

ο κατάλογος δεν τελειώνει! Αλλά άφησα τελευταίο για αυτό εδώ το αφιέρωμα το πιο αγαπημένο μου....


Έχω δυο άδεια χέρια

σαν πουλιά καρφωμένα στην πλάτη

και στα δάχτυλα πάνω

τις πληγές μου μετρώ

Έχω ένα άγριο βλέμμα

έναν γύπα στο μάτι, στο μάτι

που γυρίζει τον κόσμο

και βουτάει στο κενό

Με κοιτάω στον καθρέπτη

μια κούκλα σπασμένη, σπασμένη

και τον τρόπο δεν ξέρω

που ξανά θα ενωθώ

Δεν έχω τι να νιώσω για ζωή

να ‘ρθει μια βροχή να μου πει: κλείσε τα μάτια

Δεν έχω ποιον να νιώσω εαυτό

να ‘ρθω να σου πω: γύρνα εδώ είμαι κομμάτια

Δεν έχω ποιον να νιώσω εαυτό

να ‘ρθω να σου πω: γύρνα εδώ είμαι κομμάτια

Είμαι κούκλα κλεισμένη σ’ ένα γυάλινο κόσμο

στον κόσμο

κι έχω σπάσει στα δύο

στην προσπάθεια να βγω

Με κοιτάω στο καθρέπτη

πες μου κούκλα θλιμμένη, θλιμμένη

από μένα τι θέλεις

πες – για ν’ αγαπηθώ

Δεν έχω τι να νιώσω για ζωή

να ‘ρθει μια βροχή να μου πει: κλείσε τα μάτια

Δεν έχω ποιον να νιώσω εαυτό

να ‘ρθω να σου πω: γύρνα εδώ είμαι κομμάτια

Δεν έχω ποιον να νιώσω εαυτό

να ‘ρθω να σου πω: γύρνα εδώ είμαι κομμάτια

Καλό απόγευμα σε όλους με όμορφες μουσικές! :)


Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Εκδρομή επιθεώρηση!

Αγαπητοί φίλοι Bloggers καλημέρα! γκουχ γκουχ γκουχ! Εδώ και λίγες ημέρες με βασανίζει ενα κρύωμα (μάλιστα ένας φίλος μου ευχήθηκε να μην είναι η καινούργια φονική γρίπη!) και ο βήχας πάει σύννεφο! Μην φταίνε οι Αλκυωνίδες που έληξαν απότομα και ο Γενάρης τα πήρε πάλι και μας πάγωσε? Μην φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη? Ναι, ναι βρεθήκαμε με την σχολή για εκπαιδευτικούς λόγους στην Αθήνα! Πέρασα την ημέρα της γιορτής μου στο λεωφορείο με τους "αξιαγάπητους" συμμαθητές μου.... Η αλήθεια είναι οτι δεν ειναι η πρώτη φορά που βρέθηκα στην πρωτεύουσα. Αλλα οφείλω να ομολογήσω οτι αυτή ηταν η πιο αγχώδης όλων.... Βασικά είχε ανάμικτά συναισθήματα τα οποία κατέληξαν σε 3ημερο τζετ-λαγκ μολις επέστρεψα σπίτι μου, γιατί κάπως έτσι νιώθω και όχι τίποτα άλλο πλησιάζει και η εξεταστική και αν δεν συνέρθω αμέσως δεν με βλέπω καλά.... Από μικρή με θυμάμαι πάντα μπροστά σε ένα τζάμι παρέα με την αγαπημένη μου μουσική... Τρένο, λεωφορείο, καράβι (εντάξει εκει έχει κουπαστή!), αεροπλάνο κάθε φορά, καθε ταξίδι μια εμπειρία για εμένα... Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω τουριστικά, να μάθω οσα περισσότερα μπορώ για τα ταξίδια... Πάντα έφευγα... Δεν ηταν λύση αυτό βεβαια ίσως και γιαυτο να πληρώνω ότι πληρώνω σήμερα αλλα αυτό ειναι μια άλλη ιστορία... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και παντα έψαχνα αφορμές για να πραγματοποιήσω κάποιο... Όταν λοιπόν μας ανακοινώθηκε οτι θα κατεβούμε στην Αθήνα για την εκπαιδευτική ήμουν απο τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή και η μοναδική ίσως που το μετάνοιωσα που πήγα.... Το πρόγραμμα της εκδρομής ανακοινώθηκε μια εβδομάδα μετά την ενημέρωση που μας έγινε και ηταν σαφές,πρώτη στάση καθ'οδον για Αθήνα σε ενα απο τα μεγαλύτερα catering, επίσκεψη σε 5 μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Αθήνας, επίσκεψη στην μεγαλύτερη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής, και την τελευταία μέρα βόλτα στο Μοναστηράκι για να επισκευτούμε κάποιο γνωστό εργαστήρι μαγειρικής το οποίο εξάγει και είδη μαγειρικής και ρουχισμό με την υπογραφή του. Το ξενοδοχείο που θα μέναμε βρίσκεται στις στήλες του Ολυμπίου Διός... Όλα ωραία και καλά μεχρι εδώ... Ενημέρωσα περιχαρής τους φίλους μου στην Αθήνα οτι κατεβαίνω και περίμενα την ημέρα εκείνη... Η φίλη μου απο την σχολή επέλεξε να μην έρθει καθως είχε άλλες υποχρεώσεις κάτι που με στεναχώρεσε βεβαια αλλα με παρηγορούσε το γεγονός οτι θα δω παλιούς μου συμφοιτητές και αγαπημένους φίλους απο την εποχή του ΤΕΙ καθώς και έναν άνθρωπο πολυ ξεχωριστό για εμένα... Ο καλός μου βρίσκεται με το ενα πόδι στην Αθήνα και το άλλο στην Αθήνα λόγο δουλειάς οπότε οι στιγμές που είμαστε μαζί είναι ελάχιστες....
Ξεκινάμε λοιπόν... Μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη στάση μετά απο περίπου 9 ωρες ταξιδιού (μαζί με τις στάσεις 3 στο σύνολο) είχα ενα κεφάλι καζάνι και μια απεγνωσμένη αίσθηση να κατέβω απο το λεωφορείο και να συνεχίσω για Αθήνα με τα πόδια! Η κυρία που αναγκαστικα συμφώνησα να μείνω μαζί της 9 ώρες μιλούσε ακατάπαυστα και για ότι θεμα μπορείτε να φανταστείτε! Μου ανέλυσε όλη την Σωκρατική φιλοσοφία, το Κεφάλαιο του Μάρξ και ακόμα περισσότερα... Προσπαθώντας να μην φανώ αγενής της είπα πως θα ήθελα να κοιμηθώ λιγάκι... Δεν πτοήθηκε καθόλου, μόλις ξύπνησα συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό... Ήταν η μέρα της γιορτής μου και το τηλεφωνό μου χτυπούσε συνεχώς για ευχές καθως επίσης είχα και επικοινωνία με τον φίλο μου που με περίμενε εδώ και ώρες.. Το κακεντρέχες σχόλιο της με ενόχλησε αφάνταστα.. "Συγνώμη εσύ όλη την ημέρα με ένα κινητό στο χέρι είσαι? Πόσες κάρτες χαλάς όλη την ημέρα???" την κοίταξα με ενα βλέμμα που έλεγε "να μην σε νοιάζει!" και απάντησα "Είναι η γιορτή μου σήμερα...." κάπως έτσι συνεχίστηκε η μέρα μέχρι που επιτέλους φτάσαμε στην Αθήνα και εκεί μας περίμενε μια έκπληξη... Ο τομεάρχης μας ανακοίνωσε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και γενικά της εκδρομής... ΟΛΟ ΜΑ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΙΧΕ ΑΛΛΑΞΕΙ!!!!! Τα ξενοδοχεία απο 5 έγιναν 3 και αυτα με το ζορι, αποφασίσαμε να πάμε σε μια άλλη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής, την 3η μερα θα πηγαίναμε ημερίσια στο Ναυπλιο την τελυταία ημέρα θα πηγαίναμε στο Αττικο ζωολογικό πάρκο και το κορυφαίο... το ξενοδοχείο άλλαξε και τελικά απο τις στήλες του ολυμπίου Διός καταλήξαμε στην ΟΜΟΝΟΙΑ!!!!!!!! Κρύος ιδρώτας με έπιασε... Όλο αυτό έγινε επειδή οι συνάδελφοι Ξενοδοχουπάλληλοι (εμείς είμαστε Μάγειροι και Ζαχαροπλάστες) δεν συμπληρώσαν άτομα για την δική τους εκδρομή οπότε η σχολή έκανε τις δύο εκδρομές σε μια και θεώρησε πρέπων να μας ενημερώσουν 5 λεπτά πριν κατεβούμε απο το πούλμαν... Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ηρεμίσω! Σκέφτηκα οτι εντάξει μπορεί να άλλαξε το πρόγραμμα, μπορεί να μας κρέμασαν και πάνε να μας χρυσώσουν το χάπι όπως όπως αλλα δεν μπορεί καλά θα περάσουμε.... Κατέβηκά απο το λεωφορείο, ανέβηκα στο δωμάτιο τρέχοντας η κυρία δεν με άφησε λεπτό μόνη μου, είχε κολλήσει σαν το στρείδι πάνω μου.... "Θέλω να ανασάνω γλυκιά μου δεν το βλέπεις?????????" μου ηρθε να της φωνάξω. Κοιτούσα το δωμάτιο του ξενοδοχείου, αξιοπρεπές δεν μπορώ να πω... Βγήκα στο μπαλκόνι. Μέτρησα τουλάχιστον 30 αλλοδαπούς και 10 Έλληνες. Δεν το λέω με ρατσισμό αλλά με φόβο.... Έχω ακούσει διάφορα για την περιοχή που πήγαν και μας έχωσαν και εκείνη την στιγμή αγχώθηκα πάρα πολύ! Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Ήταν ο φίλος μου!
"Έλα μάτια μου! Φτάσατε?"
"Έλα να με πάρεις τώρα απο εδώ!"
"Τι έπαθες? Τι έγινε?"
"Θα σου τα πω απο κοντά... Σε παρακάλω έλα γρήγορα... Α, και ξέχασα να σου πω.. Όμόνοια θα έρθεις τελικά!"
"Που??????????"
Καθώς ετοιμάστηκα να φύγω ακούω μια φωνή απο πίσω μου... "Δεν θα κάτσεις να ξεκουραστείς? Θα φύγεις αμέσως δεν ήρθαμε?" Δηλαδή συγνώμη αγαπητοί αναγνώστες... Είμαι παράλογη? Ή μηπως πήγα εκδρομή με τηνμητέρα μου η οποία είναι και πιο διαλλάκτική σε αυτά τα θέματα! Την καληνύχτησα και έφυγα. ο φίλος μου με περίμενε στην πόρτα του ξενοδοχείου... Περάσαμε ενα βράδυ το οποίο θύμιζε κωμωδία Ρέππα-Παπαθανασίου με εμάς να μπαινοβγαίνουμε στα δωμάτια του σπιτιού και τα τηλεφωνά μας να χτυπάνε και να ακολουθούν οι πιο άκυροι διάλογοι σε αυτές τις περιπτώσεις! Είχε πολύ γέλιο!
Την επόμενη ημέρα πιο κουρασμένη ξύπνησα για το πρώτο σετ επισκέψεων στις ξενοδοχειακές μονάδες... Ακολούθησε η Μεγάλη Βρετανία, το Χιλτον και ο Αστέρας Βουλιαγμένης, Η πολυτέλεια και ο πλούτος διάχυτοι στους χώρους..Ένοιωσα λίγο περίεργα μέσα σε τόση πολυτέλεια. Η θέα όμως ήταν εξαιρετική! Αποζημιώθηκα! Μετά πήγαμε στο εργοστάσιο Ζαχαροπλαστικής για το σεμινάριο που είχεμα κανονισμένο και επιστρέψαμε αργά το βράδυ σαν τα κοτόπουλα... Ο φίλος μου θα έφευγε εκτάκτως απο Αθήνα οπότε βρέθηκα με μια πολύ καλή φίλη που είχαμε να τα πούμε μήνες! Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η καλή μου με περίμενε με το φως ανοιχτό! "Μπα γύρισες?" Εκεί δεν άντεξα οπότε επιτόπου το λύσαμε το θεματάκι το οποίο βέβαια ξεχάστηκε το πρωί καθώς η καλή μου συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό.... Ήταν η μέρα που θα πηγαίναμε Ναύπλιο. Δήλωσα στον τομεάρχη οτι δεν θα πάω μαζί τους και θα προτιμούσα να μεινω Αθήνα. Επιτέλους λίγες ώρες ηρεμίας! Βρέθηκα με τους φίλους μου, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε πολύ ήταν μια υπέροχη ημέρα και νύχτα καθως τα παιδιά μου δεν με αφήσαν να επιστρέψω παρα μόνο λίγη ωρα πριν το πρωινό! Μπήκα στο δωμάτιο, ετοίμασα την βαλίτσα μου, κατέβηκα για πρωινό και μετά στο πούλμαν για την επιστροφή. Η ψηφοφορία απεφάνθει Αττικό Ζωολογικό πάρκο... Δεν ξετρελάθηκα με την ιδέα, άλλωστε ψυχοπλακόμαι με τους ζωολογικούς κήπους, ενα παραπάνω εκεί. Δεν είναι δυνατόν να φυλακίζεις Τσιτάχ και λιοντάρια! Καμια ψυχούλα δεν ειναι δυνατόν να φυλακίζεται.... Όταν έφτασα στο κλουβι με τις αρκουδίτσες πραγματικά μου ηρθε να κλαίω... Το βλέμμα της αρκούδας δεν πρόκειτε να το ξεχάσω ποτέ... Η αρκουδίτσα ξαπλωμένη με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφαλάκι της επάνω είχε ενα βλέμμα απογοητευμένου ανθρώπου που περνάει κατάθλιψη! Τα κακόμοιρα τα Τσιταχ βογγούσαν σαν αν παρακαλάνε να ανοίξουν τα σίδερα και να τρέξουν ξανά σαν τον άνεμο....
Και κάποια στιγμή έφτασε η ωρα της επιστροφής... Για πρώτη μου φορά σε ταξίδι κοιμήθηκα σε όλη σχεδόν την διαδρομή.... Αργά το βράδυ είδα τα φώτα της Θεσσαλονίκης και ένιωσα μετά απο μέρες ξανα μια ανακούφιση... Τελικά όπου και να πάω, ότι και να κάνω την πόλη μου δεν την αλλάζω με τίποτα! Αχ Θεσσαλονίκη μου....

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Φτερωτό μου τραγουδάκι...



Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Κεράσματα τα λόγια που μου λες
που φτάνουν στην καρδιά σαν προσευχές
στο κάλεσμά σου σέρνω το χορό
σαν καραβάκι πρίμα στον καιρό
τραγούδι μου κοντά σου θα βρεθώ
στο πέταγμά σου για να λυτρωθώ

Φτερωτό μου τραγουδάκι ποιος σε κυβερνά
ποια νεράιδα σ' έχει μάθει να γλεντάς τον πόνο
κι όταν το παράπονό μου στην ψυχή ξυπνά
να 'ξερες στο άκουσμά σου τι καημούς γλιτώνω

Σεργιάνισέ με απόψε να χαρείς
στο πείσμα μιας αγιάτρευτης πληγής
που μ' άφησε μια αγάπη μου παλιά
σαν να 'τανε χορού παραγγελιά
τραγούδι μου κοντά σου θα βρεθώ
στο πέταγμά σου για να λυτρωθώ

Φτερωτό μου τραγουδάκι ποιος σε κυβερνά
ποια νεράιδα σ' έχει μάθει να γλεντάς τον πόνο
κι όταν το παράπονό μου στην ψυχή ξυπνά
να 'ξερες στο άκουσμά σου τι καημούς γλιτώνω

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Ένα θέλω μόνο....



Έχε τα μάτια σου κλειστά και εγώ θα σε κρατώ σφιχτά
Θα είμαι εγώ η βόλτα σου κι η κλειδωμένη πόρτα σου

Μη φοβηθείς ούτε στιγμή κι αν σε τρομάζουν οι καιροί
Θα είμαι εγώ το θάρρος σου στις θάλασσες ο φάρος σου

Ένα θέλω μόνο το πρόσωπό σου για καθρέφτη μου
μέσα του να πιάνω να σταματώ τον κλέφτη μου
Τον χαμένο χρόνο να φυλακίζω μες τα μάτια σου
έλα μη μου σπάσεις και ζω με τα κομμάτια σου

Εσύ κανέναν μην ακούς κι εγώ σε δρόμους μυστικούς
θα είμαι πάντα ο ήχος σου και ο πιο γλυκός ο στίχος σου

Έχε τα μάτια σου κλειστά και εγώ θα σε κρατώ σφιχτά
θα είμαι η κάθε σκέψη σου και η πιο ωραία λέξη σου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΘΕΣ!



ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΘΕΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΙΧΟΙ: ΕΡΩΦΙΛΗ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΕΡΩΦΙΛΗ

Τη μοναξιά μου στο δρόμο ξεχνώ....
όλους τους νιώθω..μα δεν τους κοιτώ...
Μόνο πες μου εσύ....Θά' ρθεις το πρωί?

πέρασαν οι μέρες...συνήθισα πια...
την απουσία σου παίρνω αγκαλιά...

Βιαστικά η αγάπη πριν το τέλος ξυπνάει
δε μου λες...δε ρωτάω..η ζωή μας που πάει...
Φυλακή το κρεβάτι που ένα σώμα ακουμπά...
στα όνειρά μου μονάχα η μορφή σου γυρνά...

Τη μυρωδιά σου στο σπίτι φορώ...
ρούχο που κρύβω εδώ και καιρό...
Θέλω να με θες...θέλω να με θες...

Όλα για μένα κανένα είναι πια...
εσύ απουσία κι εγώ μοναξιά....

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Όπου πας θα σε κοιτάζω....



Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιάννης Κωνσταντινίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας


Όπως φεύγεις άνοιξέ μου στο τσεπάκι σου να μπω
δε θα σε καθυστερήσω, δε θα σε στεναχωρώ
Μόνο όπου θα πηγαίνεις να ‘ρχομαι δειλά κι εγώ,
να πατώ τα βήματά σου κι ό,τι ζεις εσύ να ζω

Όπου πας θα σε κοιτάζω,
όπου φτάνεις θα ‘μαι εκεί
Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Είναι άγριος ο κόσμος μη μ’ αφήσεις να χαθώ
που δεν έμαθα ποτέ μου πώς να κάνω το σκληρό
Μια σκιά σου φώτισέ μου, στο κορμί σου μια ρωγμή
να τη ζω, να τη φιλάω μέχρι που να γιατρευτεί

Όπου πας θα σε κοιτάζω,
όπου φτάνεις θα ‘μαι εκεί
Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Δυστυχώς....



Κανέναν δεν πιστεύω πια και δεν φοβάμαι
Καλό δεν έχω τίποτα για να θυμάμαι
Για την αγάπη που 'δωσα,γι'αυτή λυπάμαι
Δεν πιστεύω σε κανέναν,δε φοβάμαι

Εγώ δεν πείραξα κανέναν
Μα όλοι με πειράξανε
Αγάπες πλήρωσα με αίμα
Κι εκείνες με ρημάξανε

Κανέναν δεν πιστεύω πια και δεν φοβάμαι
Αυτοί που λένε μια ζωή πως μ'αγαπάνε
Στα λόγια έχουν την ψευτιά και την πουλάνε
Δεν πιστεύω σε κανέναν,δε φοβάμαι

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ

Αυτές οι συνταγές ειναι διαφορετικές.... Έχουν χρώμα ξεχωριστό, ειναι γεμάτες απο τα όνειρα μου.....



Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες
Άλλες ερμηνείες: Περικλής Μιχαηλίδης

Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν' αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάμανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

INDESTRUCTIBLE...



I'm going back through time*
At the speed of light
I'm yours, your mine
2 satellites, not alone
No we're not alone

A freeze ? your eye
In the strobe-light
Sweat dripping down
From your brow, hold tight
Don't let go
Don't you let me go

And I never was smart with love
I let the bad ones in
And the good ones go, but

I'm gonna love you like
I've never been hurt before
I'm gonna love you like
I'm indestructible


Your love is ultra magnetic
And its taking over
This is hardcore
And I'm indestructible

Hands up in the air
Like we don't care
We shooting deep into space
And the lasers ?quit? the dark
Cut right through the dark

Its just a sweet ? ? dancing
Fall to the floor
Beats in my heart
Put your hands on my heart

And I never was smart with love
I let the bad ones in
And the good ones go, but

I'm gonna love you like
I've never been hurt before
I'm gonna love you like
I'm indestructible

Your love is ultra magnetic
And its taking over
This is hardcore

And

I'm gonna love you like
I've never been hurt before
I'm gonna love you like
I'm indestructible


Your love is ultra magnetic
And its taking over
This is hardcore
And I'm indestructible

And I never was smart with love
I let the bad ones in
And the good ones go, but

I'm gonna love you like
I've never been hurt before
I'm gonna love you like
I'm indestructible


Your love is ultra magnetic
And its taking over
This is hardcore
And

I'm gonna love you like
I've never been hurt before
I'm gonna love you like
I'm indestructible

Your love is ultra magnetic
And its taking over
This is hardcore and
I'm indestructible

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Παιδί της βροχής



Δεν μπορείς στο μυαλό μου να μπεις
Να διαβάσεις την κάθε μου σκέψη
Μα μπορείς μια κουβέντα να πεις
Και να πάρει η ζωή άλλη γεύση
Δεν μπορείς τη ψυχή μου να δεις
Δεν το νιώθεις εκείνο που νιώθει
Μα για λίγο μπορείς να βρεθείς
Στη δική μου απέναντι όχθη
Ήρθες τον ήλιο να βρεις
κι είμαι παιδί της βροχής

Σα μικρή προσευχή, τ' όνομα σου στα χείλη μου πιάνω
Έχω εμπιστευτεί την καρδιά μου στα χέρια σου πάνω
Ένα φως ανοιχτό βρήκα μέσα στη νύχτα του κόσμου
Μη μου κάνεις κακό, την αγάπη σου δως μου

Δεν μπορείς στο μυαλό μου να μπεις
Και απ' τα μάτια μου μέσα να βλέπεις
Μα μπορείς πάλι να με αισθανθείς
Και ό,τι θέλω σχεδόν το προβλέπεις
Δεν μπορείς στη ψυχή μου να δεις
Με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις
Μα με πίστεψες τόσο νωρίς
Και με τίποτα πια δε με χάνεις
Ήρθες τον ήλιο να βρεις
κι είμαι παιδί της βροχής

Σα μικρή προσευχή, τ' όνομα σου στα χείλη μου πιάνω
Έχω εμπιστευτεί την καρδιά μου στα χέρια σου πάνω
Ένα φως ανοιχτό βρήκα μέσα στη νύχτα του κόσμου
Μη μου κάνεις κακό, την αγάπη σου δως μου

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Σκέφτομαι και γράφω!



Καινούργιος χρόνος ξεκίνησε.... Καινούργιες εμπειρίες, καινούργιοι πόνοι και χαρές... Καινούργιοι έρωτες, απογοητέυσεις, φιλίες, δουλειές.... Όλα απο την αρχή. Και ότι με πόνεσε τον προηγούμενο χρόνο θα μείνει πίσω... Θα μείνει άραγε?
Μόλις το ρολόι έδειξε 12 ακριβώς ένας μικρός θάνατος και μια καινούργια ζωή. Κοιμάσαι και μετά ξυπνάς και είσαι καινούργιος. Και χαμογελάς και λες "Φτου και απο την αρχή". Άλλες φορες πάλι συνεχίζεις λες και και δεν έγινε τίποτα.... Θυμάμαι την πρώτη μου ανάρτηση... Ο κήπος μου έκλεισε ένα χρόνο ζωής... Μαζί του και μαζί σας μοιράστηκα πολλά... Θα συνεχίσω να το κάνω όσο μου επιτρέπεται... Όσο αντέχω... Θα συνεχίσω να πονάω, να χαμογελάω να ερωτεύομαι, να μετανιώνω και πάνω απο όλα να ονειρεύομαι....
Χρόνια πολλά σε όλους οσους γιορτάζουν σήμερα!

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Το γράμμα



Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σαν να 'ταν όλα ψέμματα
Στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα
Να με χτυπάει αέρας
Να 'χω το νου μου αδειανό
Να 'χω και πρίμο τον καιρό

Δεν θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια
Το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να 'ρθεις και να με βρεις
Να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δεν θέλω να πικραίνεσαι
Τις Κυριακές τα βράδυα
Χωρίς αυτήν τη σκοτεινιά
Τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς
Να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή
Ποιος ήσουν και πως μοιάζεις
Κι έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σαν μια γυναίκα μακρινή
Π' αγάπησα πριν φύγω

Δεν θέλω να πικραίνεσαι
Τις Κυριακές τα βράδυα
Χωρίς αυτήν τη σκοτεινιά
Τα χρόνια μένουν άδεια.


Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

ΣΑΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ



Στίχοι: Νικολακοπούλου Λίνα
Μουσική: Παραδοσιακό
Διασκευή: Τρίφωνο, Δίδυμο
Ερμηνευτές: Τρίφωνο

Απ' τη γέννα σου θες και δεν θες
Όλα δίδυμα, λύπες, χαρές.
Πίκρα, ζάχαρη, τα 'χει ο Θεός
Θα 'σουν άχαρη ζήση μου αλλιώς.

Σαν παράσταση να το φανταστείς
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής.
Σαν παράσταση του παραμυθά
και καλό και κακό θέλουν Γολγοθά.

Όλα δίδυμα τα 'χει η ζωή
γέλια, δάκρυα, βράδυ, πρωί.
Όλα δίδυμα, κόσμε ντουνιά
κέρδη, χάσιμο, μια πετονιά.

Σαν παράσταση να το φανταστείς
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής.
Σαν παράσταση του παραμυθά
και καλό και κακό θέλουν Γολγοθά.