Το γράμμα

Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σαν να 'ταν όλα ψέμματα
Στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα
Να με χτυπάει αέρας
Να 'χω το νου μου αδειανό
Να 'χω και πρίμο τον καιρό

Δεν θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια
Το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να 'ρθεις και να με βρεις
Να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δεν θέλω να πικραίνεσαι
Τις Κυριακές τα βράδυα
Χωρίς αυτήν τη σκοτεινιά
Τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς
Να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή
Ποιος ήσουν και πως μοιάζεις
Κι έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σαν μια γυναίκα μακρινή
Π' αγάπησα πριν φύγω

Δεν θέλω να πικραίνεσαι
Τις Κυριακές τα βράδυα
Χωρίς αυτήν τη σκοτεινιά
Τα χρόνια μένουν άδεια.