Αγαπητοί φίλοι Bloggers καλημέρα! γκουχ γκουχ γκουχ! Εδώ και λίγες ημέρες με βασανίζει ενα κρύωμα (μάλιστα ένας φίλος μου ευχήθηκε να μην είναι η καινούργια φονική γρίπη!) και ο βήχας πάει σύννεφο! Μην φταίνε οι Αλκυωνίδες που έληξαν απότομα και ο Γενάρης τα πήρε πάλι και μας πάγωσε? Μην φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη? Ναι, ναι βρεθήκαμε με την σχολή για εκπαιδευτικούς λόγους στην Αθήνα! Πέρασα την ημέρα της γιορτής μου στο λεωφορείο με τους "αξιαγάπητους" συμμαθητές μου.... Η αλήθεια είναι οτι δεν ειναι η πρώτη φορά που βρέθηκα στην πρωτεύουσα. Αλλα οφείλω να ομολογήσω οτι αυτή ηταν η πιο αγχώδης όλων.... Βασικά είχε ανάμικτά συναισθήματα τα οποία κατέληξαν σε 3ημερο τζετ-λαγκ μολις επέστρεψα σπίτι μου, γιατί κάπως έτσι νιώθω και όχι τίποτα άλλο πλησιάζει και η εξεταστική και αν δεν συνέρθω αμέσως δεν με βλέπω καλά.... Από μικρή με θυμάμαι πάντα μπροστά σε ένα τζάμι παρέα με την αγαπημένη μου μουσική...
Τρένο, λεωφορείο, καράβι (εντάξει εκει έχει κουπαστή!), αεροπλάνο κάθε φορά, καθε ταξίδι μια εμπειρία για εμένα... Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω τουριστικά, να μάθω οσα περισσότερα μπορώ για τα ταξίδια... Πάντα έφευγα... Δεν ηταν λύση αυτό βεβαια ίσως και γιαυτο να πληρώνω ότι πληρώνω σήμερα αλλα αυτό ειναι μια άλλη ιστορία... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και παντα έψαχνα αφορμές για να πραγματοποιήσω κάποιο... Όταν λοιπόν μας ανακοινώθηκε οτι θα κατεβούμε στην Αθήνα για την εκπαιδευτική ήμουν απο τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή και η μοναδική ίσως που το μετάνοιωσα που πήγα.... Το πρόγραμμα της εκδρομής ανακοινώθηκε μια εβδομάδα μετά την ενημέρωση που μας έγινε και ηταν σαφές,πρώτη στάση καθ'οδον για Αθήνα σε ενα απο τα μεγαλύτερα catering, επίσκεψη σε 5 μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Αθήνας, επίσκεψη στην μεγαλύτερη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής, και την τελευταία μέρα βόλτα στο Μοναστηράκι για να επισκευτούμε κάποιο γνωστό εργαστήρι μαγειρικής το οποίο εξάγει και είδη μαγειρικής και ρουχισμό με την υπογραφή του. Το ξενοδοχείο που θα μέναμε βρίσκεται στις στήλες του Ολυμπίου Διός... Όλα ωραία και καλά μεχρι εδώ... Ενημέρωσα περιχαρής τους φίλους μου στην Αθήνα οτι κατεβαίνω και περίμενα την ημέρα εκείνη... Η φίλη μου απο την σχολή επέλεξε να μην έρθει καθως είχε άλλες υποχρεώσεις κάτι που με στεναχώρεσε βεβαια αλλα με παρηγορούσε το γεγονός οτι θα δω παλιούς μου συμφοιτητές και αγαπημένους φίλους απο την εποχή του ΤΕΙ καθώς και έναν άνθρωπο πολυ ξεχωριστό για εμένα... Ο καλός μου βρίσκεται με το ενα πόδι στην Αθήνα και το άλλο στην Αθήνα λόγο δουλειάς οπότε οι στιγμές που είμαστε μαζί είναι ελάχιστες....
Τρένο, λεωφορείο, καράβι (εντάξει εκει έχει κουπαστή!), αεροπλάνο κάθε φορά, καθε ταξίδι μια εμπειρία για εμένα... Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω τουριστικά, να μάθω οσα περισσότερα μπορώ για τα ταξίδια... Πάντα έφευγα... Δεν ηταν λύση αυτό βεβαια ίσως και γιαυτο να πληρώνω ότι πληρώνω σήμερα αλλα αυτό ειναι μια άλλη ιστορία... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και παντα έψαχνα αφορμές για να πραγματοποιήσω κάποιο... Όταν λοιπόν μας ανακοινώθηκε οτι θα κατεβούμε στην Αθήνα για την εκπαιδευτική ήμουν απο τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή και η μοναδική ίσως που το μετάνοιωσα που πήγα.... Το πρόγραμμα της εκδρομής ανακοινώθηκε μια εβδομάδα μετά την ενημέρωση που μας έγινε και ηταν σαφές,πρώτη στάση καθ'οδον για Αθήνα σε ενα απο τα μεγαλύτερα catering, επίσκεψη σε 5 μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Αθήνας, επίσκεψη στην μεγαλύτερη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής, και την τελευταία μέρα βόλτα στο Μοναστηράκι για να επισκευτούμε κάποιο γνωστό εργαστήρι μαγειρικής το οποίο εξάγει και είδη μαγειρικής και ρουχισμό με την υπογραφή του. Το ξενοδοχείο που θα μέναμε βρίσκεται στις στήλες του Ολυμπίου Διός... Όλα ωραία και καλά μεχρι εδώ... Ενημέρωσα περιχαρής τους φίλους μου στην Αθήνα οτι κατεβαίνω και περίμενα την ημέρα εκείνη... Η φίλη μου απο την σχολή επέλεξε να μην έρθει καθως είχε άλλες υποχρεώσεις κάτι που με στεναχώρεσε βεβαια αλλα με παρηγορούσε το γεγονός οτι θα δω παλιούς μου συμφοιτητές και αγαπημένους φίλους απο την εποχή του ΤΕΙ καθώς και έναν άνθρωπο πολυ ξεχωριστό για εμένα... Ο καλός μου βρίσκεται με το ενα πόδι στην Αθήνα και το άλλο στην Αθήνα λόγο δουλειάς οπότε οι στιγμές που είμαστε μαζί είναι ελάχιστες....Ξεκινάμε λοιπόν... Μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη στάση μετά απο περίπου 9 ωρες ταξιδιού (μαζί με τις στάσεις 3 στο σύνολο) είχα ενα κεφάλι καζάνι και μια απεγνωσμένη αίσθηση να κατέβω απο το λεωφορείο και να συνεχίσω για Αθήνα με τα πόδια! Η κυρία που αναγκαστικα συμφώνησα να μείνω μαζί της 9 ώρες μιλούσε ακατάπαυστα και για ότι θεμα μπορείτε να φανταστείτε! Μου ανέλυσε όλη την Σωκρατική φιλοσοφία, το Κεφάλαιο του Μάρξ και ακόμα περισσότερα... Προσπαθώντας να μην φανώ αγενής της είπα πως θα ήθελα να κοιμηθώ λιγάκι... Δεν πτοήθηκε καθόλου, μόλις ξύπνησα συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό... Ήταν η μέρα της γιορτής μου και το τηλεφωνό μου χτυπούσε συνεχώς για ευχές καθως επίσης είχα και επικοινωνία με τον φίλο μου που με περίμενε εδώ και ώρες.. Το κακεντρέχες σχόλιο της με ενόχλησε αφάνταστα.. "Συγνώμη εσύ όλη την ημέρα με ένα κινητό στο χέρι είσαι? Πόσες κάρτες χαλάς όλη την ημέρα???" την κοίταξα με ενα βλέμμα που έλεγε "να μην σε νοιάζει!" και απάντησα "Είναι η γιορτή μου σήμερα...." κάπως έτσι συνεχίστηκε η μέρα μέχρι που επιτέλους φτάσαμε στην Αθήνα και εκεί μας περίμενε μια έκπληξη... Ο τομεάρχης μας ανακοίνωσε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και γενικά της εκδρομής... ΟΛΟ ΜΑ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΙΧΕ ΑΛΛΑΞΕΙ!!!!! Τα ξενοδοχεία απο 5 έγιναν 3 και αυτα με το ζορι, αποφασίσαμε να πάμε σε μια άλλη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής, την 3η μερα θα πηγαίναμε ημερίσια στο Ναυπλιο την τελυταία ημέρα θα πηγαίναμε στο Αττικο ζωολογικό πάρκο και το κορυφαίο... το ξενοδοχείο άλλαξε και τελικά απο τις στήλες του ολυμπίου Διός καταλήξαμε στην ΟΜΟΝΟΙΑ!!!!!!!! Κρύος ιδρώτας με έπιασε... Όλο αυτό έγινε επειδή οι συνάδελφοι Ξενοδοχουπάλληλοι (εμείς είμαστε Μάγειροι και Ζαχαροπλάστες) δεν συμπληρώσαν άτομα για την δική τους εκδρομή οπότε η σχολή έκανε τις δύο εκδρομές σε μια και θεώρησε πρέπων να μας ενημερώσουν 5 λεπτά πριν κατεβούμε απο το πούλμαν... Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ηρεμίσω! Σκέφτηκα οτι εντάξει μπορεί να άλλαξε το πρόγραμμα, μπορεί να μας κρέμασαν και πάνε να μας χρυσώσουν το χάπι όπως όπως αλλα δεν μπορεί καλά θα περάσουμε.... Κατέβηκά απο το λεωφορείο, ανέβηκα στο δωμάτιο τρέχοντας η κυρία δεν με άφησε λεπτό μόνη μου, είχε κολλήσει σαν το στρείδι πάνω μου.... "Θέλω να ανασάνω γλυκιά μου δεν το βλέπεις?????????" μου ηρθε να της φωνάξω. Κοιτούσα το δωμάτιο του ξενοδοχείου, αξιοπρεπές δεν μπορώ να πω... Βγήκα στο μπαλκόνι. Μέτρησα τουλάχιστον 30 αλλοδαπούς και 10 Έλληνες. Δεν το λέω με ρατσισμό αλλά με φόβο.... Έχω ακούσει διάφορα για την περιοχή που πήγαν και μας έχωσαν και εκείνη την στιγμή αγχώθηκα πάρα πολύ! Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Ήταν ο φίλος μου!
"Έλα μάτια μου! Φτάσατε?"
"Έλα να με πάρεις τώρα απο εδώ!"
"Τι έπαθες? Τι έγινε?"
"Θα σου τα πω απο κοντά... Σε παρακάλω έλα γρήγορα... Α, και ξέχασα να σου πω.. Όμόνοια θα έρθεις τελικά!"
"Που??????????"
Καθώς ετοιμάστηκα να φύγω ακούω μια φωνή απο πίσω μου... "Δεν θα κάτσεις να ξεκουραστείς? Θα φύγεις αμέσως δεν ήρθαμε?" Δηλαδή συγνώμη αγαπητοί αναγνώστες... Είμαι παράλογη? Ή μηπως πήγα εκδρομή με τηνμητέρα μου η οποία είναι και πιο διαλλάκτική σε αυτά τα θέματα! Την κα
ληνύχτησα και έφυγα. ο φίλος μου με περίμενε στην πόρτα του ξενοδοχείου... Περάσαμε ενα βράδυ το οποίο θύμιζε κωμωδία Ρέππα-Παπαθανασίου με εμάς να μπαινοβγαίνουμε στα δωμάτια του σπιτιού και τα τηλεφωνά μας να χτυπάνε και να ακολουθούν οι πιο άκυροι διάλογοι σε αυτές τις περιπτώσεις! Είχε πολύ γέλιο!
Την επόμενη ημέρα πιο κουρασμένη ξύπνησα για το πρώτο σετ επισκέψεων στις ξενοδοχειακές μονάδες... Ακολούθησε η Μεγάλη Βρετανία, το Χιλτον και ο Αστέρας Βουλιαγμένης, Η πολυτέλεια και ο πλούτος διάχυτοι στους χώρους..Ένοιωσα λίγο
περίεργα μέσα σε τόση πολυτέλεια. Η θέα όμως ήταν εξαιρετική! Αποζημιώθηκα! Μετά πήγαμε στο εργοστάσιο Ζαχαροπλαστικής για το σεμινάριο που είχεμα κανονισμένο και επιστρέψαμε αργά το βράδυ σαν τα κοτόπουλα... Ο φίλος μου θα έφευγε εκτάκτως απο Αθήνα οπότε βρέθηκα με μια πολύ καλή φίλη που είχαμε να τα πούμε μήνες! Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η καλή μου με περίμενε με το φως ανοιχτό! "Μπα γύρισες?" Εκεί δεν άντεξα οπότε επιτόπου το λύσαμε το θεματάκι το οποίο βέβαια ξεχάστηκε το πρωί καθώς η καλή μου συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό.... Ήταν η μέρα που θα πηγαίναμε Ναύπλιο. Δήλωσα στον τομεάρχη οτι δεν θα πάω μαζί τους και θα προτιμούσα να μεινω Αθήνα. Επιτέλους λίγες ώρες ηρεμίας! Βρέθηκα με τους φίλους μου, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε πολύ ήταν μια υπέροχη ημέρα και νύχτα καθως τα παιδιά μου δεν με αφήσαν να επιστρέψω παρα μόνο λίγη ωρα πριν το πρωινό! Μπήκα στο δωμάτιο, ετοίμασα την βαλίτσα μου, κατέβηκα για πρωινό και μετά στο πούλμαν για την επιστροφή. Η ψηφοφορία απεφάνθει Αττικό Ζωολογικό πάρκο... Δεν ξετρελάθηκα με την ιδέα, άλλωστε ψυχοπλακόμαι με τους ζωολογικούς κήπους, ενα παραπάνω εκεί. Δεν είναι δυνατόν να φυλακίζεις Τσιτάχ και λιοντάρια! Καμια ψυχούλα δεν ειναι δυνατόν να φυλακίζεται.... Όταν έφτασα στο κλουβι με τις αρκουδίτσες πραγματικά μου ηρθε να κλαίω... Το
βλέμμα της αρκούδας δεν πρόκειτε να το ξεχάσω ποτέ... Η αρκουδίτσα ξαπλωμένη με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφαλάκι της επάνω είχε ενα βλέμμα απογοητευμένου ανθρώπου που περνάει κατάθλιψη! Τα κακόμοιρα τα Τσιταχ βογγούσαν σαν αν παρακαλάνε να ανοίξουν τα σίδερα και να τρέξουν ξανά σαν τον άνεμο....
Και κάποια στιγμή έφτασε η ωρα της επιστροφής... Για πρώτη μου φορά σε ταξίδι κοιμήθηκα σε όλη σχεδόν την διαδρομή.... Αργά το βράδυ είδα τα φώτα της Θεσσαλονίκης και ένιωσα μετά απο μέρες ξανα μια ανακούφιση... Τελικά όπου και να πάω, ότι και να κάνω την πόλη μου δεν την αλλάζω με τίποτα! Αχ Θεσσαλονίκη μου....
"Έλα μάτια μου! Φτάσατε?"
"Έλα να με πάρεις τώρα απο εδώ!"
"Τι έπαθες? Τι έγινε?"
"Θα σου τα πω απο κοντά... Σε παρακάλω έλα γρήγορα... Α, και ξέχασα να σου πω.. Όμόνοια θα έρθεις τελικά!"
"Που??????????"
Καθώς ετοιμάστηκα να φύγω ακούω μια φωνή απο πίσω μου... "Δεν θα κάτσεις να ξεκουραστείς? Θα φύγεις αμέσως δεν ήρθαμε?" Δηλαδή συγνώμη αγαπητοί αναγνώστες... Είμαι παράλογη? Ή μηπως πήγα εκδρομή με τηνμητέρα μου η οποία είναι και πιο διαλλάκτική σε αυτά τα θέματα! Την κα
ληνύχτησα και έφυγα. ο φίλος μου με περίμενε στην πόρτα του ξενοδοχείου... Περάσαμε ενα βράδυ το οποίο θύμιζε κωμωδία Ρέππα-Παπαθανασίου με εμάς να μπαινοβγαίνουμε στα δωμάτια του σπιτιού και τα τηλεφωνά μας να χτυπάνε και να ακολουθούν οι πιο άκυροι διάλογοι σε αυτές τις περιπτώσεις! Είχε πολύ γέλιο!Την επόμενη ημέρα πιο κουρασμένη ξύπνησα για το πρώτο σετ επισκέψεων στις ξενοδοχειακές μονάδες... Ακολούθησε η Μεγάλη Βρετανία, το Χιλτον και ο Αστέρας Βουλιαγμένης, Η πολυτέλεια και ο πλούτος διάχυτοι στους χώρους..Ένοιωσα λίγο
περίεργα μέσα σε τόση πολυτέλεια. Η θέα όμως ήταν εξαιρετική! Αποζημιώθηκα! Μετά πήγαμε στο εργοστάσιο Ζαχαροπλαστικής για το σεμινάριο που είχεμα κανονισμένο και επιστρέψαμε αργά το βράδυ σαν τα κοτόπουλα... Ο φίλος μου θα έφευγε εκτάκτως απο Αθήνα οπότε βρέθηκα με μια πολύ καλή φίλη που είχαμε να τα πούμε μήνες! Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η καλή μου με περίμενε με το φως ανοιχτό! "Μπα γύρισες?" Εκεί δεν άντεξα οπότε επιτόπου το λύσαμε το θεματάκι το οποίο βέβαια ξεχάστηκε το πρωί καθώς η καλή μου συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό.... Ήταν η μέρα που θα πηγαίναμε Ναύπλιο. Δήλωσα στον τομεάρχη οτι δεν θα πάω μαζί τους και θα προτιμούσα να μεινω Αθήνα. Επιτέλους λίγες ώρες ηρεμίας! Βρέθηκα με τους φίλους μου, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε πολύ ήταν μια υπέροχη ημέρα και νύχτα καθως τα παιδιά μου δεν με αφήσαν να επιστρέψω παρα μόνο λίγη ωρα πριν το πρωινό! Μπήκα στο δωμάτιο, ετοίμασα την βαλίτσα μου, κατέβηκα για πρωινό και μετά στο πούλμαν για την επιστροφή. Η ψηφοφορία απεφάνθει Αττικό Ζωολογικό πάρκο... Δεν ξετρελάθηκα με την ιδέα, άλλωστε ψυχοπλακόμαι με τους ζωολογικούς κήπους, ενα παραπάνω εκεί. Δεν είναι δυνατόν να φυλακίζεις Τσιτάχ και λιοντάρια! Καμια ψυχούλα δεν ειναι δυνατόν να φυλακίζεται.... Όταν έφτασα στο κλουβι με τις αρκουδίτσες πραγματικά μου ηρθε να κλαίω... Το
βλέμμα της αρκούδας δεν πρόκειτε να το ξεχάσω ποτέ... Η αρκουδίτσα ξαπλωμένη με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφαλάκι της επάνω είχε ενα βλέμμα απογοητευμένου ανθρώπου που περνάει κατάθλιψη! Τα κακόμοιρα τα Τσιταχ βογγούσαν σαν αν παρακαλάνε να ανοίξουν τα σίδερα και να τρέξουν ξανά σαν τον άνεμο....Και κάποια στιγμή έφτασε η ωρα της επιστροφής... Για πρώτη μου φορά σε ταξίδι κοιμήθηκα σε όλη σχεδόν την διαδρομή.... Αργά το βράδυ είδα τα φώτα της Θεσσαλονίκης και ένιωσα μετά απο μέρες ξανα μια ανακούφιση... Τελικά όπου και να πάω, ότι και να κάνω την πόλη μου δεν την αλλάζω με τίποτα! Αχ Θεσσαλονίκη μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου