Είμαστε άνεργοι!

Σκέψεις για το πως να επιβιώσεις χωρίς να σου στρίψει!
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ 11.01.2011
Πηγή: http://www.doctv.gr

Η ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ, έγραφε πρόσφατα σε ένα φύλλο της κυριακάτικης Καθημερινής, για το πόσο αλλάζει η γενικότερη ισορροπία των σχέσεων γύρω σου όταν υπάρχει τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Έλεγε και για τη συνάρτηση ευτυχίας και χρημάτων -γιατί τώρα γίνονται και τέτοιες έρευνες: πες μου πόσα χρήματα βγάζεις, να σου πω πόσο ευτυχισμένος είσαι. Δεν αστειεύομαι, έτσι θα μετράμε σε λίγο την ευτυχία και δυστυχώς είναι κάτι που πολύς κόσμος δεν περίμενε ποτέ ότι, σε ένα βαθμό (προς Θεού κιόλας) θα συνέβαινε και στον ίδιο. Θα ένιωθε δηλαδή, λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένος σε σχέση με τον τραπεζικό του λογαριασμό, τον τραπεζικό λογαριασμό του συντρόφου του και των γονιών του (καλά να ‘ναι και να έχουν για να βοηθούν όπως στις παλιές δεκαετίες).

ΓΙΑΤΙ, ΝΑΙ, ΕΤΥΧΕ Κ ΣΤΡΑΒΗ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ. Είναι πολύς ο κόσμος που έμεινε άνεργος και πολύς γύρω μου, κόσμος που δεν το είχε ποτέ διανοηθεί.­­­

ΎΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ, με μεγάλη εμπειρία και γνωρίζοντας το σύστημα, ο Χ είχε πάντα τη βεβαιότητα ότι εκείνος και μόνο εκείνος θα επέλεγε στη ζωή του για το πού και πώς θα δούλευε και όχι οι άλλοι. «Έντιμος/η και δουλευταράς/ού είσαι», έλεγε, «προσπαθείς, ακούς, προχωράς προσεκτικά, σταθερά χωρίς ματαιοδοξία. Πώς να μείνεις στην απέξω;». Και όμως, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες (όχι ότι δουλειά έχουν οι πραγματικά καλύτεροι σήμερα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που δεν θα το πιάσουμε και αυτό, είναι γνωστή η αναξιοκρατία σε αυτή τη χώρα και δοκιμασμένο το «ότι δηλώσεις, είσαι»). Ειδικά, στον χώρο της δημοσιογραφίας που γνωρίζω καλά, δεν είναι λίγοι οι απολυμένοι.

ΈΝΑΣ ΜΗΝΑΣ, ΔΥΟ, ΤΡΕΙΣ… ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ. Ραντεβού, μπες-βγες, συζητήσεις, υποσχέσεις, συμβουλές και τίποτα. Χρήματα λοιπόν, σε ένα σπίτι ανέργων, φέρνουν κυρίως οι γονείς - για να πιάσουμε την πρώτη ντροπή: να είσαι 30 ή 40 και να σε ταΐζουν οι γονείς σου, είναι κάπως θλιβερό. Ειδικά αν έχεις ανεξαρτητοποιηθεί στα 18 σου ακριβώς, μόλις έπιασες το δίπλωμα αυτοκινήτου στα χέρια, μπήκες στο Πανεπιστήμιο και άκουσες το πρώτο «ναι» για δουλειά.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΟ ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΕΙ Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΑΓΚΙΑ, πόσες αλληλεπιδράσεις δημιουργούνται που δεν είχες φανταστεί και πώς, αυτό το φαινόμενο-ντόμινο δεν σταματά την αλματώδη εξέλιξή του. Οι σκέψεις δεν σταματούν, οι φόβοι επιβεβαιώνονται, οι παρεξηγήσεις δεν λείπουν.

• Ο εφιάλτης του σπάταλου -πού έχεις ξοδέψει τόσο λεφτά τα προηγούμενα χρόνια;- έρχεται κάθε μέρα στον ύπνο σου. Τρύπιες τσέπες και μια γαλαντομία άνευ όρων. Ανευθυνότητα παρέα με μια αίσθηση παντοκρατορίας: εγώ πάντα θα έχω με κάποιον τρόπο.
• Όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη ζωή των φίλων σου, που τυχαίνει να έχουν οικονομική άνεση, αλλάζουν όλα. Θα δεις κατ’ ιδίαν τους πολύ δικούς σου, αλλά τέρμα οι βραδινές έξοδοι, τέρμα οι ξαφνικές βόλτες, ούτε λόγος για σαββατοκύριακα. Δε μοιράζεσαι λοιπόν, και οι -όχι τόσο κοντινοί σου αλλά απαραίτητοι για την κοινωνική σου θέση-, γνωστοί αρχίζουν σταδιακά να μη σε καλούν. Όταν δεν σε καλούν πουθενά και δε βγαίνεις, δε συναντάς και αυτόν που μπορεί να σου δώσει δουλειά.
• Όσο δεν σου δίνει κάποιος δουλειά και όσο περισσότερους γνωστούς έχεις που το ξέρουν αυτό, τόσο περισσότεροι σκέφτονται ότι μπορεί και να μην αξίζεις τελικά. Και εσύ, όλο και περισσότερο βυθίζεσαι στην κρυψώνα που σε προστατεύει από τα μάτια που σε κρίνουν, ή από εκείνα που νομίζεις ότι σε κοιτούν κριτικά.
• Διότι σε τέτοιες περιόδους, εκπέμπεις την απελπισία και την απογοήτευση ακόμη και όταν υποκρίνεσαι. Είναι σα τη μυρωδιά του φόβου: πώς να κρύψεις κάτι που σε κατατρέχει ολόκληρο, που σε κρατάει ξύπνιο τις νύχτες, που παλεύεις με νύχια και δόντια όλη μέρα για να μη τους χάσεις όλους γύρω σου.
• Ξέρεις πια ότι κανείς δε θέλει δίπλα του τον χαμένο. Δε θέλει να βλέπει και να νιώθει αγωνίες, δε θέλει να του υπενθυμίζεις ότι μπορεί να βρεθεί και αυτός σε αυτή τη θέση, δε θέλει να βλέπει κατήφεια –αρκετά προβληματισμένος είναι από μόνος του. Εσύ του έλειπες.
• Ασχημαίνεις. Παχαίνεις. Δεν κινείσαι. Χαλάς τον ύπνο σου. Έχεις μεταπτώσεις συνεχώς, ξεσπάς στον σύντροφό σου, το μετανιώνεις, στενοχωριέσαι και πάλι από την αρχή. Τύψεις και αγωνία γιγαντώνονται. Η απραξία, αυτή που σε καθηλώνει και σε υποχρεώνει στην εσωστρέφεια, αυτή η ίδια είναι το μικρόβιο που καλείσαι να γιατρέψεις.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ πως πρέπει να είσαι αισιόδοξος και να χαίρεσαι που έχεις την υγεία σου. Και φυσικά, αυτή είναι η αλήθεια και τώρα, τόση ώρα, μιλάμε και πάλι για μια σχετική πολυτέλεια μέσα στην κρίση. Υπάρχουν δηλαδή άλλοι πολλοί άνθρωποι σε τρις χειρότερη θέση, που δεν μπορούν ούτε να θρέψουν τα παιδιά τους. Όμως το κείμενο αφορά κάθε έναν που βγαίνει από τη θέση ισορροπίας του, ξαφνικά και απροειδοποίητα, τον κάθε έναν που δεν είχε σε καμία εκτίμηση το χρήμα και τώρα, δυστυχώς, πρέπει να αναθεωρήσει. Αφορά όλους όσοι έχουν κατεβάσει το κεφάλι και πρέπει να το ανεβάσουν και πάλι. Γιατί, παρά τα παραπάνω, ΘΥΜΗΣΟΥ

• Ότι έχεις την υγεία σου. Και αυτή πραγματικά δεν ξαναβρίσκεται, αν χαθεί.
• Διότι, έχει αποδειχθεί πως πράγματι, κάθε εμπόδιο είναι για καλό.
• Διότι, γίνεσαι πιο εφευρετικός και ίσως πιο ουσιαστικός.
• Διότι ξεσκαρτάρεις κόσμο και κοσμάκη και ξεκαθαρίζεις μια ώρα αρχύτερα σχέσεις που κάποτε θα τελείωναν ούτως ή άλλως.
• Διότι, αλήθεια, ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό και ξέρεις ότι αφού τα κατάφερες τώρα, δε θα ξαναμασήσεις ποτέ.
• Διότι, αναπόφευκτα θα ανοίξεις το σπίτι. Αν δεν έχεις λεφτά για έξω, θα καλείς περισσότερους ανθρώπους στον χώρο σου και τα χαμόγελα στο σπίτι θα πληθαίνουν. Το ίδιο και η θετική ενέργεια.
• Διότι, όταν θα ξαναέχεις λεφτά, θα ξέρεις να κάνεις οικονομία.
• Και τότε θα απολαμβάνεις πιο πολύ ότι σου προσφέρεται.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.


*Μοιράζομαι το κείμενο όπως ακριβώς το διάβασα στην ιστοσελίδα που αναφέρω επάνω. Το κείμενο δεν μου ανήκει!