Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Πες μου ένα ψέμα....




Είναι κάτι μέρες, μέρες σαν και αυτή που ακούω τα λόγια σου
μεσα στο μυαλό μου, τρέχουν σαν ατελείωτη στροφή
Είναι μέρες βυθισμένες στην σιωπή και νιώθω σαν ποτάμι
που ξεβράζει πόνο και οργή...

Είναι κάτι μέρες παράξενες ατέλειωτες
παλεύω με τον εαυτό μου
μέρες ανεκπλήρωτες
Είναι μέρες πεταμένες στην φωτιά
το ξέρω είσαι εδώ κοντά μου μα τόσο μακριά....

Πές μου ένα ψέμα
μιλησε μου....
Πές μου ένα ψέμα

Είναι νύχτες που δεν έχω απο
που να κρατηθώ, να στηριχθώ
για λίγο κάπου.
Ειναι νύχτες που παγώνει ο χρόνος
νύχτες σε βλέπω εδω κοντά μου να γελάς
και τι δεν θα έδινα να με αγαπάς....

Και φοβάμαι όλα αυτά θα έρθουν
σίγουρα θα ρθούν
φοβάμαι θα 'με εκεί
θα καίνε θα πονούν
θα με προδώσουν
Τα δυο χέρια σου φοβάμαι
να μην γίνουνε φτερά
να μην ανοίξουνε και φύγεις...μακριά

Πες μου ένα ψέμα μιλησέ μου
Πές μου ένα ψέμα....
Μίλα μου....

Είχα εσένα
Ένα δάκρυ
Να νιώσω την αγάπη
Έλα απόψε σαν βροχή
στα ονειρά μου μια στιγμή
θα περιμένω να έρθεις
θα κάνω υπομονή....

Πες μου ένα ψέμα
Μιλησε μου....

Όταν έχω εσένα!

Ένα τραγούδι που μιλαει στην καρδιά. Ένα τραγούδι που γράφτηκε για την παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου "Βιοπαλαιστής στη στέγη". Το τραγούδι ηχογραφήθηκε με μια κιθάρα και σε μία δεύτερη εκτέλεση με ερμηνευτή, ένα νέο παιδί από τη Θεσσαλονίκη, τον Ιωάννη Λάκη. Προσωπικά είχα πολύ καιρό να χαμογελάσω ακούγοντας ενα τραγούδι και να με ταξιδέψει τόσο γλυκά.



"Όταν έχω εσένα"

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης & Λάκης Λαζόπουλους
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Όταν έχω εσένα
μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά
και πιάνω μες στα χέρια μου
τον κόσμο να τον φτιάξω

Όταν έχω εσένα
μπορώ να μη βυθίζομαι αργά
τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά
και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω

Κάνε ένα βήμα
να κάνω το επόμενο
αίμα μου και σχήμα
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο

Όταν έχω εσένα
κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
δεν φοβού κανένα
Εγώ κι εσύ στον κόσμο
τον απάνθρωπο

Εσύ κι εγώ
Όταν έχω εσένα
μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά
μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά
να πιάσω με τα χέρια μου
τους δράκους να σκοτώσω

Όταν έχω εσένα
αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό
το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ
κοντά μου έναν άνθρωπο
τα χρόνια μου να ενώσω

ΑΝ ΣΕ ΧΑΣΩ..



ΑΝ ΣΕ ΧΑΣΩ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΠΟΥ ΜΕΝΩ ΚΑΙ ΠΩΣ
ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΒΑΦΤΙΣΜΕΝΟ
ΠΟΙΟΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΛΟΓΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΝΑΣΑΙΝΩ
ΒΓΑΙΝΩ, ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΞΕΝΥΧΤΩ...

ΘΑ ΤΟΝΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΟΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΡΟΣΕΞΕΙΣ
ΛΑΘΟΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΘΑ ΑΡΧΙΝΑΩ ΚΑΙ
ΜΑΥΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΤΡΕΞΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΕΞΕΙΣ ΝΑ'ΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑΥΤΟ...

ΑΝ ΣΕ ΧΑΣΩ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ
ΠΩΣ ΜΟΙΑΖΩ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΦΩΝΗ
ΦΩΝΑΖΩ, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ
ΑΝΑΤΕΛΛΩ ΚΑΙ ΒΡΑΔΙΑΖΩ
ΒΑΖΩ ΚΑΙ ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΑΣΤΡΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...

Αποχαιρετιστήρια επιστολή Του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στους φίλους του

Το κείμενο που ακολουθεί θεωρώ οτι πλέον δεν υπάρχει κάποιος που να μην το έχει έστω ακουστά...Είναι ένα έξοχο γράμμα, κρυφες σκέψεις που όλοι κάνουμε κ φοβόμαστε να πράξουμε, μια ανάσα για να συνεχίσεις, ένα χαμόγελο και .....μια ηλιαχτίδα.... Απο τον υπέροχο Γκαμπριελ Γκαρσία Μαρκές.

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που
κλείνουμε τα μάτια , χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν
οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν
οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτας.

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα
μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή
μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος στον πάγο και θα περίμενα να
βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα
ποίημα του Μπενεντεκι κι ένα τραγούδι του Σερρατ θα ήταν η σερενάτα που
θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για
να νοιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των
πετάλων τους....

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωής ...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια
μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα
κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα
ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να
ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν
παύουν να ερωτεύονται. Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να
μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γερατειά αλλά η λήθη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην
κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται
στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγία. Έμαθα πως όταν το
νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του
πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν
πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που
μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν χρησιμεύουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα
με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθάνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να
γίνω ο φύλακας άγγελος της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η
τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και
θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν
ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα την φωνή σου, θα
ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να την ακούω ξανά και ξανά. Αν
ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σε έβλεπα, θα έλεγα
σ΄ αγαπώ και δεν θα υπέθετα, νοητά, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να
κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και
μας μένει μόνο το σήμερα, θα θελα να σου πω πόσο σ΄ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν
θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα
μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει
ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για την μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα
χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να
κάνεις πράξη μια τελευταία σου επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου,
πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου
τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συχώρεσε με, σε
παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις, Ζήτα από τον Κύριο
τη δύναμη και την σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι
σημαίνουν για σένα...

ΠΕΡΑΣΑ-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ



Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ.....


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ.....

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ "Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"..........

Σου γράφω γιατί σε ποθώ,όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο.'Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ' άλλο αλλά για να σ' αγγίξω με τον ήχο μου και να μ' αγγίξεις με τον δικό σου,για να κυλιστώ στην ανάσα σου,στο γέλιο σου,μέσα στις σιωπές σου.Βαθιά στο λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου απλωνόταν ξέστρωτη η πιο ηδονική κλίνη.Γι' αυτό κολλούσα στο τηλέφωνο,γι' αυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ...

Σε ήθελα τόσο που προσπάθησα να βρω κι άλλη.Για αντιπερισπασμό στην αβάσταχτη λαχτάρα μου για σένα,να τη μειώσω,να την ανακουφίσω....Πιο πολύ για να περιορίσω τη φοβερή ανασφάλεια πως, ίσως μ' αφήσεις και να μετριάσω τον όλεθρο του πιθανού χωρισμού μας με μια ρεζέρβα.
Από ανασφάλεια.'Οπως από παιδί που κουβαλούσα στην σάκα μου ένα σωρό όμοια στυλό από κάποιον αόριστο πανικό μην τελειώσουν και ξεμείνω στο διαγώνισμα.
'Ετσι και τώρα ήθελα να μαζέψω πλήθος γυναίκες άλλες, από πανικό μην ξεμείνω από σένα.Και μετά το 'βλεπα!Είναι μες στις συμφορές του έρωτα να σου εξατομικεύει τον άλλον σε βαθμό παράλογο.Εσύ λοιπόν δεν είχες όμοιό σου όπως τα στυλό.Εσύ δεν είχες ρεζέρβα.Κι απελπιζόμουνα από τον τρόμο μου.
Ο καλύτερος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον τρόμο είναι ίσως ν' αφεθείς στα νύχια του.Δεν ξέρω δηλαδή κι αν έχεις άλλη επιλογή ν' ακολουθήσεις...

Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου.Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου.Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει,κανένας άνεμος να σε σβήσει...

'Ο,τι κι αν σου πω,δε θα μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε ΘΕΛΩ έτσι.Το απέραντο είναι άπιαστο,απερίγραπτο,ακαθόριστο.Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.Για μια τέτοια κίνηση,κάποιες ώρες,ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω...

Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψιθυρισμοί,όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι.'Ετσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή, που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;

Τις νύχτες και τους ύπνους σου πίσω απ' τα κλειστά σου βλέφαρα τους μίσησα.Με σφαλιχτά τα μάτια,προφυλαγμένη,μπορούσες να ξεγλιστράς εκεί που δεν μπορούσα να σε παρακολουθήσω και με πρόδιδες...

Κι έχει συννεφιά βαριά κι ετοιμάζεται πάλι να βρέξει.
Καταλαβαίνω τώρα τους Κινέζους που αφιερώνουν μια ζωή στο να μάθουν να ζωγραφίζουν μια σταγόνα βροχής ή μια πευκοβελόνα.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος φαίνεται.Δε σου ανοίγεται αλλιώς ο κόσμος...

Και μόνο για τη θάλασσα δεν κρατιέμαι να μη σου πω, πως σήμερα έχει το χρώμα του λιωμένου μέταλλου.Πυκνή,παχύρρευστη,με μια μεταλλική δύναμη στα έγκατά της που την αναδεύει αργά.Νομίζεις πως μπορείς να περπατήσεις πάνω της, χωρίς να βυθιστείς...

Και στα σύννεφα,παιδί,έψαχνα να βρω γνώριμα σχήματα,όμως στα σύννεφα τα σχήματα διατηρούνται λίγο,αλλάζουν συνέχεια,με μπερδεύουν.Το σχήμα του βράχου είναι ακλόνητο.Λαχταρώ το ακλόνητο τώρα,όπως ο ναυαγός τη σανίδα στο αναστατωμένο πέλαγο που τον απειλεί...

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι,με τους δείχτες του ρολογιού μ' έριχνε σε ασθματικά κυνηγητά.Οι ώρες,τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδη κυλιόμενη κορδέλα.Να σε προλάβει,να σε συλλάβει,να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα...

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές.Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο κάτι το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δε μ' αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα...

Ο καιρός καλεί δεν καλείται.Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό...

Τώρα που το σώμα μου έμαθε το σώμα σου, του έγινε νόμος η επαφή μας...

Στο ΧΑΔΙ σου το αίμα μου θυμήθηκε την αιτία και τον προορισμό του...

Νιώθω φορτωμένος,ξέχειλος από άχρηστες αποσκευές που μου είχαν καταπνίξει τον ωφέλιμο χώρο.Πώς ν' απαλλάξω τη σκέψη μου απ' τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω "σ' αγαπώ",γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες,τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;Να σου λέω "Σ' ΑΓΑΠΩ",γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,πρωτοφανές,άγνωστο και λέει έτσι...

Ζαλίζομαι πάλι,ξεχνώ όλα τ' άλλα,τις αποφάσεις μου όλες,απλώνω τα χέρια μου και σε πείσμα όλης της λογικής του κόσμου,όλης της φρόνησης,υπνωτισμένος απ' τη γιγαντοαφίσα σου ορμώ να σε χαϊδέψω.Σε πείσμα όλων σε θέλω σα μανιακός και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη:ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΠΩΛΕΣΘΩ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΩΘΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ...

Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου...

Το ΠΑΘΟΣ που το σώμα σου και το σώμα μου ύφαναν σφιχτά έκανε καλά τη δουλειά του.Με ηδονή και οδύνη μ' έκαψε,μ' έλιωσε και μ' έχυσε σε καλούπι νέο.Μετά από σένα έχω γίνει άλλος...

Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ.Είμαι πιο αδύναμος απ' αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο.Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.Είμαι αδύναμος σαν ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ.Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα...

Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ' τον στόχο που με διάλεξε.Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου,η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο...

Να σ' αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια,στο κορμί σου που πιάνεται,στο φιλί σου που τρώγεται,στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ' του Παράδεισου το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ όλα τα παραπετώ,τα καταπατώ,τα περιφρονώ και τα μισώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ' αγκαλιάσω.Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ' τη μήτρα.Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου...

'Οχι λοιπόν δεν γίνεται να τελειώσεις εσύ για μένα,εγώ θα τελειώσω για σένα και πάνω σου.Σαν ηλεκτρικός λαμπτήρας που θα λάμψει όλη του τη λάμψη και θα καεί.Αυτός είναι ο ρόλος μου στο σχέδιο του κόσμου,ο μόνος,γι' αυτό τον αποζητώ έτσι επιτακτικά...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ όλα μου τα φουκαριάρικα κατορθώματα εδώ ευχαρίστως τα θυσιάζω.Υπομονές,πρακτικές,προσευχές,ασκητικές,ησυχασμούς,εγκράτειες,ανακαλύψεις και αποκαλύψεις,τα βράζω.Χειροπιαστός είναι ο κόσμος μάτια μου.Χειροπιαστός σαν το γλυκό σου δέρμα και κανείς δε στέκεται πάνω σε νεφέλες,κανείς δεν περπατά πάνω σε νερά...

Κι αν πάλι δε συμφωνήσεις μ' όλα τούτα,θα πέσω και θα σε ΙΚΕΤΕΨΩ, για μια νύχτα άφησέ με να σ' αποκτήσω ξανά,να ενωθώ μαζί σου κι ύστερα άλλο τίποτα δε θα ζητήσω...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΡΩΤΑ κι ύστερα ας χαθώ στη σκοτεινιά του τίποτα,του χωρίς εσένα.Θ' αναπαυθώ εν ειρήνη μια κι όλα θα τ' αποκτήσω και θα τα ζήσω σε μια νύχτα...

Σ' ΑΓΑΠΩ κι αγαπώντας σε σε περιέχω,σε έχω αφού είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι...
Είμαστε στο ΠΑΝΤΟΥ και στο ΠΑΝΤΑ τώρα που σ' αγάπησα κι η αγάπη μας κάνει αδιαίρετους....

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Δέν ξέρω γιατί σε θέλω....




Είναι στιγμές που νιώθω αυτό το θέλω να με σκεπάζει, να με πνίγει σχεδόν, είτε απο χαρά είτε απο θλίψη... Λόγια που έχω σκεφτεί πολλές φορες... Παρέα με ένα τεράστιο γιατί... Κουράστικα μακριά σου. Άνοιξε τα χέρια σου να ξεκουραστώ πάνω στην καρδιά σου...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ο δρόμος και η μαύρη σελίδα.....



Έρχεται πάντα μια στιγμή της ζωής σου που κάθεσαι και σκέφτεσαι. Τι έχεις κάνει, τι θα έπρεπε να είχες κάνει ή τι θα ξαναέκανες με οποιοδήποτε κόστος. Πολλές φορές οι τύψεις, οι Ερυνιές ή όπως αλλιως ονομάζεις αυτόν τον δυνάστη δεν σε αφήνουν ούτε στην πιο δική σου στιγμή, εκεί που μένεις μόνος με τον εαυτό σου και την ψυχή σου. Στον ύπνο σου.... Αν δεν γύριζαμε την μαύρη σελίδα μαζί δεν θα φτάναμε εδω τώρα.... Και το κομμάτι του πάζλ εγώ το κρατάω μα δεν στο δίνω. Αυτό θα μείνει για πάντα δικό μου. Όπως εσυ θα υποκρίνεσαι οτι δεν με αγαπάς πλέον.... Όπως εγώ θα υποκρίνομαι πως τίποτε δεν συνέβει ποτέ.... Μαύρη σελίδα, μαύρη κουρτίνα σε ένα παρελθόν που χάραξε μια για πάντα τον δρόμο μας.... Αν μπορούσα... αν είχα μόνο μια ευχή αυτή θα ήταν να μήν γινόταν τίποτα απο όλα αυτα και να είμαστε καλά! Καλα!! Έχασα το μισό μου.... Έχασα το άλλο μου μισό... Έχασα τα μάτια μου... την αφή μου απο την ημέρα που έχασα εσένα.... Έμεινε μόνο η μυρωδιά σου να σε θυμίζει... Ένα χαμόγελο πικρό που ξεθωριάζει. Αυτό το χαμόγελο ψάχνω κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Και πάνω που πάει να φανεί αλυσίδες με τυλίγουν ξανά... Πέφτω στον βυθό σου και πνίγομαι χωρίς να ζητάω βοήθεια. Ξέρω πως έφταιξα. Πίστευες πως έφταιξες και εσύ.... Μα... πως....
Είχες δίκιο, το έχασα το μέσα μου. Με τον ήχο της πόρτας να κλείνει πίσω μου. Έχτισα μόνη μου τον πιο όμορφο γκρεμό και χάθηκα στην αγκαλιά του. Καταδίκασα τον εαυτό μου να μην ξανακούσω την φωνή σου, το γέλιο σου, να μην ξαναζητήσω την βοηθεια σου. Αν με ρωτήσεις ναι μετανοιώνω.... Γιατί το μέσα μου ήσουν εσύ πάντα. Και τώρα πως ζεις χωρίς αυτό αναρωτιέμαι κάθε μέρα..... Περπατάω στον δρόμο και ο αέρας φυσάει το προσωπό μου... Κλείνω τα μάτι και για λίγο σε φέρνω δίπλα μου. Μάταιος κόπος. Ξέρω πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Ο άνεμος μας σκόρπισε. Μας διέλεισε... Κομμάτια. Και εγώ έμεινα πίσω να τα μαζεύω.... Μα το βάζο δεν κολλάει.... Ποτε δεν θα είναι το ίδιο. Πάντα θα λείπουν μικρά μικρά θραύσματα.... Το κομμάτι του πάζλ... Βρίσκομαι εδώ για να μοιραστώ την ιστορία μας.... Αφού δεν μπορώ να μιλήσω σε εσένα..... Ίσως κάποια μέρα τα μάτια σου να πέσουν στις γράμμες μου.... Πολλές φορές ζήτησα λύτρωση.... Το καθαρτήριο είναι δύσκολη υπόθεση τελικά..... ΚΑι η ισορροπία μεγάλη μαγκιά. Ένα δευτερόλεπτο και όλα αλλάζουν! Παίρνεις την στροφή και.... αυτο είναι. Ο δρόμος γεμίζει στροφές και εμπόδια.... Πολλά να πεις... Ο χρόνος ατελείωτος σαν την σιωπή. Σαν τον ορίζοντα που σου άρεσε να χαζεύεις οταν καθόμασταν στην θάλασσα. ΚΑι η θάλασσα πάντα οδηγός. Εκείνη μας έφερε κοντά εκείνη μας χώρισε....
Κάθε βράδυ κρυφά στην προσευχή μου ευχομαι ενα πραγμα να χαμογελάς... Γιατί εγώ στο πήρα το χαμογελό σου.... Και εσείς το δικό μου.....