Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Florence + The Machine - Rabbit Heart (Raise It Up)



The looking glass, so shiny and new
How quickly the glamour fades
I start spinning, slipping out of time
Was that the wrong pill to take? (Raise it up)

You made a deal, and now it seems you have to offer up
But will it ever be enough? (Raise it up, raise it up)
It's not enough (Raise it up, raise it up)

Here I am, a rabbit hearted girl
Frozen in the headlights
It seems I've made the final sacrifice

We raise it up, this offering
We raise it up

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife?
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

I look around, but I can't find you (raise it up)
If only I could see your face (raise it up)
Instead of rushing towards the skyline (raise it up)
I wish that I could just be brave

I must become a lion hearted girl
Ready for a fight
Before I make the final sacrifice

We raise it up, this offering
We raise it up

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife?
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

Raise it up, raise it up
Raise it up, raise it up

And in the spring I shed my skin
And it blows away with the changing wind
The waters turn from blue to red
As towards the sky I offer it

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife?
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife?
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife?
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

This is a gift

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Σκόρπιες σκέψεις...

Αυτή η κατάσταση σε βαλτώνει, παίρνεις λίγο τα πάνω σου σε πείσμα όλων και μετά πάλι και μετά ξανά... Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός... Η ζωή που ήξερα τελείωσε... Τώρα ζω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο. Όχι απαραίτητα κακό... Σκιές έρχονται με τον τρόπο τους και πάλι για να μου θυμίζουν το χθες. Μάλλον δεν είμαι έτοιμη να τις αφήσω ακόμα να με αφήσουν. Ο νέος έρωτας, παράξενος, απαιτητικός, κάποιες φορές παιδιάστικος, με λίγο εγωισμό, λίγο ζήλια... Τα έχει όλα και τίποτα μαζί. Πλέον την αγαπάω την θλίψη μου. Έμαθα να ζω μαζί της. Και το χαμόγελο μου αγαπάω όταν αυτό με τιμά και εμφανίζεται.... Σπάνια, αλλά εμφανίζεται.... Τις νύχτες, αυτές οι νύχτες... γράφω γράμματα που δεν θα δώσω ποτέ. Προσπαθώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου και να μάθω να χαμογελώ πιο συχνά. Ένα μικρό πληγωμένο παιδί και μια γυναίκα στην πρώτη της ωριμότητα παλεύουν στο κορμί μου... Ποιος θα υπερισχύσει δεν το γνωρίζω... Προσπαθώ να συμβιβάσω αυτούς τους δύο κόσμους... Και οταν πάω να απελπιστώ ξέρω πως όλα είναι φάση και θα περάσουν.
Ξέρω πως είμαι ακόμα εδω..Ότι και να έγινε. Και θα συνεχίσω να είμαι στο πείσμα πολλών. Ξέρω πως κάποια μέρα η αλήθεια θα φανεί.
Και εγώ θα είμαι εκεί. Τότε θα χαμογελάω....

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ....

Και επειδή κάποια στιγμή όλα τελειώνουν (ή τουλαχιστον τα περισσότερα) ετσι και εγώ ήρθα ξανα στο ήρεμο σπιτάκι μου απο την κοσμοπολίτικη και φασαριόζα Μύκονο. Δεν θέλω να επεκταθώ για το μαύρο χάλι που ζούμε. Παιδεία χωρίς βιβλία, οικονομία σε κατασταση πανικού και ανεργία στο κόκκινο.... Προσπαθώ να προσαρμοστώ, δεν εχω εντοπίσει ακόμα σε τι ακριβώς αλλα το παλεύω....
Καλό σας απόγευμα και καλή συνέχεια να έχουμε...

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Μικρές δόσεις εθισμού....

Λίγο οξύμωρος ο τίτλος ναι... Αλλά με την κατάσταση που βρίσκομαι ισχύει!
Θα σας το αναλύσω. Όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ βρίσκομαι στην Μύκονο για εργασία (και χαρά όπως πολλοί θα μου πείτε). Όμως η επαφή με τον υπολογιστή μου είναι πλέον εξ αποστάσεως. Βρισκόμαστε μια άντε δυο φορές τον μήνα, μαθαίνω νέα του αρκετά σπάνια και συνήθως όλα μαζί σε σημείο να νιώθω λίγο περίεργα. Είμαι σε μια απεξάρτηση απο το διαδίκτιο (μπορει να μην την επέλεξα αλλα δεν είναι και άσχημα!! Αλλα όταν εχεις εθιστεί με την καθημερινότητα και τα social media μεχρι σήμερα σου κακοφαίνεται λιγουλάκιιιιι, γιαυτό και αναζητάς έστω μικρές δόσεις απο τον εθισμό σου....
Το νησί καίγεται εδώ και 3 μέρες, το θερμόμετρο έφτασε τους 40 βαθμούς! ανυπομονώ κάθε μέρα να πετάξω την στολή και να τρέξω στην πιο κοντινή παραλία να δροσιστώ.... Μικρές στιγμές απόλαυσης.... Μετρώ μέρες επιστροφής... Κατεβαίνω συχνά στην χώρα για βόλτα και χαζεύω τον κόσμο, οι τουρίστες τρελαμένοι! Την έχω συνηθίσει πλέον αυτή την τρέλα, καμια φορά συμμετέχω και εγώ, οι πελάτες μας γελάνε δυνατά και απολαμβάνουν τον ήλιο.. Κάνει κάτι χρώματα ο ήλιος όταν κατεβαίνει να ξεκουραστεί που μαγεύεσαι.... Ότα επιστρέψω θα ανεβάσω και φωτογραφικό υλικό. Την Μύκονο με τα δικά μου μάτια... Σε λίγο πιο χαλαρους ρυθμούς....
Καλο μεσημέρι σε όλους και καλές βουτιές σε όσους τα καταφέρουν να απολαύσουν την θαλασσίτσα.
Ηλιόλουστα φιλιάαααααααα!

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ.. ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣ

Να 'μαι λοιπόν εδώ και ενάμιση μήνα στο νησί των ανέμων και της τρέλας! Στην ζωή μου έχω ταξιδέψει αρκετά αλλά αυτό το πράγμα πρώτη φορά το συναντάω.. Ο καθενας κάνει οτι θέλει, είναι απίστευτο! Ίσως λίγο εκνευριστικό θα έλεγα και λίγο επικίνδυνο κάποιες φορές καθώς δεν υπάρχει ούτε ο κ.ο.κ. στο νησί. Ενάμιση μήνα αποτοξίνοση απο κάθε μ.μ.ε. και κυρίως απο το διαδίκτιο. Πολύ δουλειά, πολύ τρέξιμο (το καλό της υπόθεσης έχασα κάποια κιλά που με δυσκολευόμουν να ξεφορτωθώ! χιχιχι)
Σήμερα όπως και τις περισσότερες ημέρες φυσάει τόσο δυνατά που δεν ο αέρας σε σηκώνει κυριολεκτικά! Ο Αίολος έχει τρελά κέφια και σήμερα... Η ζέστη οστόσο είναι απελπιστική...
Το νησί δεν με έχει ενθουσιάσει ιδιαίτερα τολμώ να πω κόντρα στο κατεστημένο που θέλει να παρουσιάζει την Μύκονο σαν το πιο κοσμοπολίτικο νησί της Ελλάδας. Οι πελάτες μας, άνθρωποι του εξωτερικού όλοι ενθουσιάζονται με την απελευθέρωση των Ελλήνων, την τρελή ζωή, το απέραντο γαλάζιο (που πραγματικά είναι κάτι που αξίζει τον κόπο στην όλη ιστορία) και φωνάζουν με ένα στόμα "ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ" Είναι στιγμές που νιώθω οτι ζω σε άλλο πλανήτη, σε άλλη χώρα. Νιώθω οτι η κρίση δεν έχει αγγίξει το νησί.... Ο χρόνος έχει άλλη διάσταση εδώ... Η ώρα περνάει με τον δικό της ρυθμό και εγώ κοιτάω το ημερολόγιο που έχει κολλήσει... Σαν άλλος Οδυσσέας νοσταλγώ το σπιτάκι μου και την ηρεμία του( οι συνάδελφοι- συγκάτοικοι είναι σκέτα τρελοκομεία) και προσπαθώ να φέρω αγαπημένα πρόσωπα όσο πιο κοντά μπορώ με την σκέψη. Η δουλειά μου απαιτητική αρκετά αλλά όταν αγαπάς κάτι το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, αυτό κάνω κ εγώ λοιπόν...
Σας αφήνω τώρα, να περνάτε όμορφα οτι κάνετε και καλές βουτιές σε όλους εύχομαι!

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Κλειστό λόγω εργασίας!


Αγαπητοί φίλοι bloggers για τους προσεχείς μήνες του καλοκαιριού θα πρέπει να αποχωριστώ την παρέα σας.. Παίρνω τα κουβαδάκια μου (στην προκείμενη περίπτωση τα εργαλεία της δουλειάς) και αποχωρώ, το καθήκον με καλέι!!!! Εύχομαι να περάσετε όλοι ξεχωριστά όπως ονειρεύεστε αυτό το καλοκαίρι ή όσο καλύτερα θα μπορούσατε τουλάχιστον! Εγώ εργασία και χαρα! (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!) Σας φιλώ, να είστε όλοι καλά! Τα λέμε πάλι απο Σεπτέμβρη! Σας αφήνω με μια όμορφη παραλία...Για να ταξιδεύει ο νούς....

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ


Δηλώνουμε ειρηνικά την αγανάκτησή μας κατά της κρίσης. Κατά όλων αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Αυθόρμητα, χωρίς κόμματα, ομάδες και ιδεολογίες.

Τετάρτη, 25 Μάιος · 6:00 μ.μ. - 11.30 μ.μ

http://www.facebook.com/?ref=home#!/event.php?eid=206334352736094

Μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

Μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.... Κάπως έτσι θα συνεχίσω... Προσπαθώ, απογοητεύομαι, πέφτω τρώω τα μούτρα μου, ξανασηκώνομαι και συνεχίζω, πάλι από την αρχή. Χαμογελάω, ελπίζω, ονειρεύομαι, σκέφτομαι ατελείωτες ώρες, δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια, αγχώνομαι Καπνίζω..πολύ. Και ξαναονειρεύομαι, και τα όνειρα μου ταξιδεύουν μέσα στον καπνό της απελπισίας και του τσιγάρου αλλά και μιας κρυφής ελπίδας. Είναι αυτό το "γαμώτο" που λέει και ο πατέρας μου. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Θέλει μάχη η ζωή... Ψάχνω, ξανά και ξανά μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση και επιτέλους να απολαύσω τους καρπούς της προσπάθειας μου, των κόπων τόσων χρόνων.... Δεν μπορεί δικαιούμαι και εγώ ένα κομματάκι ουρανό.... Τα μικρά και ταπεινά μου όνειρα μόλις πάρουν σάρκα και οστά γιγαντώνονται αυτόματα, πλημμυρίζει η καρδιά μου και ο κόσμος ολόκληρος φως και ελπίδα.... Και αν κάποια στιγμή πέφτω και τα γόνατα μου γεμίζουν γρατσουνιές λέω.. θα περάσει και αυτό όπως τόσα και τόσα.... Θα κλάψω, θα στεναχωρεθώ μέχρι να βρω το κομματάκι από τον ουρανό μου. Και όταν περάσουν όλα αυτά θα ανάψω πάλι ενα τσιγάρο και θα κάνω τον απολογισμό μου. Θα μετρήσω τα λάθη μου... Η ζωή είναι στιγμές, είναι εμπειρίες. Ποτέ μην πεις "εγω τα ξέρω όλα!" όσο χρονών και φτάσεις πάντα μαθαίνεις, πάντα κάποιος θα σου δώσει κάτι. Έτσι και εγώ μαθαίνω απο τα λάθη μου, μαζεύω στιγμές και προχωράω... Ένα είναι το σίγουρο... Δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι...



Προχωράω φεύγω μπροστά
κι από το μηδέν ξεκινάω
όνειρα έχω τόσα πολλά
σε κανένα δε τα χρωστάω
Δεν κοιτάζω πίσω ξανά
ξημερώνει καινούρια μέρα
Προχωράω φεύγω μπροστά
τώρα ζω μονάχα για μένα

Λάθη πολλά έκανα κι όμως
ήταν κι αυτό δικός μου δρόμος
Είμαι εδώ και τα κοιτάω
χαμογελώ και προχωράω

Προχωράω φεύγω μπροστά
τη ζωή μου εγώ καθορίζω
σε κανέναν και πουθενά
ούτε μια στιγμή δε χαρίζω

Δεν κοιτάζω πίσω ξανά
δύναμή μου το παρελθόν μου
προχωράω φεύγω μπροστά
το χρωστάω στον εαυτό μου

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

I've gained the world then lost my soul....





I heard I lost it
On the grapevine
I must admit
I had a great time
There are words for people like me
But I don't think there's very many

I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls

There's no persuasion that I'm into
I've made some sense of
what we've been through
We should form a new foundation
If we could find the right location

Is it prey
On display
I'm feeling weak

I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls
I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η ΔΟΥΛΕΙΑ




Όλοι αγωνιούμε, ψάχνουμε, κάθε μέρα τρέχουμε για αυτή την δουλειά, γι' αυτη την ρουτίνα που μας ρουφάει λίγο λιγο, χρόνο τον χρόνο και ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα, ξεχνάμε να ζήσουμε, ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι, έχουμε συναισθήματα, αγαπάμε, ποναμέ, μοιραζόμαστε την ζωή μας.... Και πόσοι απο εμάς κάνουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε? Αυτό που σπουδάσαμε, αυτό που ονειρευτήκαμε? Και έρχεται κάποια στιγμή, καθώς ετοιμάζεσαι να φύγεις για ακόμα μια μέρα, ακόμα μια Δευτέρα και ακούς ή θέλεις να φωνάξεις... "Μην πας...Μείνε εδώ μαζί μου..."

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Μην πας μια μέρα στη δουλειά σου- μη πας
Δεν ζούμε, να δούμε αν αγαπιόμαστε- μην πας
Το σπίτι αυτό αν το πρωί θα τ' ανεχτούμε
να συγυρίζω, να γελάω, να μου μιλάς

Από μακριά πως αγαπιόμαστε το ξέρω
πιστός πως είσαι και στα πάντα συνεπής
Να με ρωτήσεις τι χρειάζεται να φέρω
κι αν βρήκα κάποιο σινεμά της προκοπής
Μην πας

Τα ίδια έκανε, θυμάμαι, κι ο μπαμπάς
μα εμένα ετούτη η διαδοχή μ' έχει τρομάξει
Ποιος ξέρει άραγε
μ' αυτό που μ' αγαπάς
πιο άλλο όνειρο ζωής έχεις ξεγράψει

Μην πας
να δούμε αν αγαπιόμαστε να δούμε
Μην πας μια μέρα στη δουλειά μην πας

ΗΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ




Στίχοι: Μάνος Αχαλινωτόπουλος

Μουσική: Μάνος Αχαλινωτόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Αλέξανδρος Παρχαρίδης


Είδα ενα όνειρο μικρό
που γλύκανε η καρδιά μου
Είχα φτερά πνοή γιορτή
Ψηλό το πέταγμά μου

Κι έψαχνα λέει στα σύννεφα
στην αγκαλιά του αγέρα
να βρώ την ηλιογέννητη
του ήλιου θυγατέρα
στο πέταγμα μου

ΡΕΦΡΑΙΝ

Του ανέμου άστρο κι εγώ
το πιο μικρό
μες το φως της αυγής ανατολής
Μες το μπλε τ' ουρανού
του γιορτινού
η ματιά μου δροσιά σταλαγματιά
με το φόβο γελά αχ πως πετώ
του ανέμου ψυχή κι εγώ
πως να σωθώ
να μάθω που πηγαίνω

Βρίσκω την ηλιογέννητη
στου σύννεφου την άκρη
φλόγα φωτιά στα μάτια της
χρυσή ειν' η θωριά
αααχ η θωριά της

Αν θες να μάθεις που θα πας
και να σωθείς γυρεύεις
παιδί να γίνεις μάτια μου
στο μύθο να πιστεύεις

Παιδί να γίνεις μάτια μου
στο μύθο να πιστεύεις

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Της ωραίας Ελένης απ' το Νότο



Της ωραίας Ελένης απ' το Νότο
Μουσική -- Στίχοι: Βασίλης Δρογκάρης
Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας
Τίτλος cd: «Αιγαίο»
2003

Θα καίει πάντα ένα κερί σε τούτο το ξωκκλήσι
ό,τι κι αν φέρουν οι καιροί να 'σαι στον κόσμο τυχερή
όπου η καρδιά σ' ορίσει...

Και 'γω θα στέκω εδώ να μικρό δεντρί μονάχο
και συ πουλί μου στα βουνά σαν τον αητό περήφανα
στον πιο ψηλό το βράχο...

Στέκεις ψηλά και δε θωρείς πετάς και θα σε χάσω
έχω μονάχα μια ζωή αχ, μια ζωή
και πώς να σε προφτάσω...

Γραίγος σου παίρνει τα μαλλιά μαΐστρος σε χαϊδεύει
και στης νυχτιάς τη σιγαλιά των άστρων η φεγγοβολιά
κάθε ψυχή πλανεύει...

Πώς να σ' αντέξω ομορφιά και πώς να σ' αποκτήσω
στα χέρια μου τα καθαρά αχ, ας μπορούσα μια φορά
σφιχτά να σε κρατήσω...

Τα τοπαζένια σου μαλλιά εγώ να σου τα λύσω
κι ας είχα νιάτα δυο φορές αχ, δυο φορές
πάλι να στα χαρίσω...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ.

Έφυγε και η είδηση έσκασε σαν βόμβα... Όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά και κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει, όλοι πιστεύουν ότι είναι κάποιο κακόγουστο αστείο...Εγώ το μόνο που έχω να πώ είναι ευχαριστώ για το έργο που άφησε πίσω του και καλό ταξίδι...





Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΤΟ ΧΡΥΣΑΛΙΦΟΥΡΦΟΥΡΟ

Μέσα σε ένα διάλειμμα από την μαυρίλα που με διακατέχει αυτές τις ημέρες θυμήθηκα ένα παιδικό τραγουδάκι που μου έβαζε ο μπαμπάς μου να ακούω... Είναι απο την Λιλιπούπολη και λέγεται "Το χρυσαλιφούρφουρο" (το -φουρφουρο- με βαρύ ρο όπως το προφέρει και ο Μπιξ- Μπίξ κατά κόσμον Σταμάτης Φασουλής και πάντα γελούσα σαν παιδάκι... )
Εύχομαι καλή Άνοιξη σε όλους και να φέρει ένα παιδικό χαμόγελο στο πρόσωπο σας αυτό το τραγουδάκι...

Το "Χρυσαλιφούρφουρο", σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή, μουσική Νίκου Κυπουργού, από τη Σαββίνα Γιαννάτου

Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα το την ανοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σα φτερό και πούπουλο,
κάποιος σ' αγαπάει και δεν το ξέρεις.

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του.
Και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

HELP!

Έχει μπλοκάρει το μυαλό μου και όπως θα έλεγε και μια φίλη μου τα νεύρα μου πλέον είναι.... ζαρτιέρες!Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος πως γίνεται πάντα όταν λες "οκ! βλέπω φως στο τούνελ" κάτι να γίνεται και να έρχονται τα ίσια ανάποδα??????????? Δεν έχω διάθεση για τίποτα, μαλώνω με όλο τον κόσμο με το παραμικρό κ ιδιαίτερα με τον φίλο μου, είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!Η ανεργία με έχει βαρέσει κατα κούτελα!
ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΩΜΌΤΗΣΕ ΛΙΓΑΚΙ ΕΕΕΕΕΕΛΑΑΑΑΑ!

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Η Yasmin Levy στο Principal Theater!

Η Yasmin Levy, γνωστή και ως ιέρεια των σεφαραδίτικων τραγουδιών, έρχεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη για μία και μοναδική συναυλία στο Principal Club Theater, στις 11 Απριλίου. Οι παραστάσεις της, προσεγμένες και ατμοσφαιρικές αφήνουν στο κοινό της την καλύτερη αίσθηση. Με κάθε εμφάνιση της παρασύρει τους ακροατές σε ένα εσωτερικό και απολαυστικό ταξίδι. Η αισθαντικότητα της φωνής της αγκαλιάζει το κοινό της και κάνει τον κάθε ακροατή να αισθάνεται ότι αυτή η μεγάλη ερμηνεύτρια μιλάει ξεχωριστά στον καθένα και περιγράφει κάτι από τη δική του προσωπική εμπειρία.

H Yasmin Levy, έρχεται στη χώρα μας στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας της με τίτλο “Sentir” που χαρακτηρίζεται από κοινό και δημοσιογράφους ως θριαμβευτική. Έχει ήδη ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Τουρκία, το Ισραήλ, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρασύροντας το κοινό σε ένα ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι, σε ένα ξεχωριστό είδος μουσικής, τη σεφαραδίτικη, που μετρά περισσότερα από 500 χρόνια ιστορίας.

Η μοναδική ερμηνεύτρια θα παρουσιάσει στη χώρα μας το τελευταίο άλμπουμ της «Sentir», μέσα από το οποίο επανασυστήνει γνωστά ladino (Ισπανό-εβραϊκή μουσική) και flamenco κομμάτια, ενώ δεν λείπουν και καινούρια τραγούδια, καθώς επίσης και μια εξαιρετική διασκευή του «Hallelujah» του Leonard Cohen.

Yasmin Levy στις 11 Απριλίου, ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε μία μεγάλη ερμηνεύτρια.

Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.30
(πηγή: http://www.artandlife.gr)










Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Στιγμές Κυριακής...

Έχει αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει η άνοιξη, ανοίγει ο καιρός και είναι όμορφα. Αυτό όμως δεν με αφήνει να ξεχάσω ότι πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα απο το συμβάν με τα γατούλια μας και προσπαθούμε να συνεχίσουμε με τους καθημερινούς ρυθμούς. Βέβαια κάθε φορά που βρίσκομαι στο πίσω μπαλκόνι ακόμα νομίζω πως απο κάπου θα πεταχτεί ο Μηνάς με την Μπουμπού και θα αρχίσουν να νιαουρίζουν και να τρίβονται στα πόδια μου. Είναι περίεργο καμια φορά νιώθω σαν να μην έγινε, άλλες πάλι νιώθω παγωμένη απο την στεναχώρια και με πιάνουν κλάματα σαν το μικρό παιδι....
Το οτι ανοίγει ο καιρός και όλα μοιάζουν ήρεμα και όμορφα και φωτεινά έκει εξώ απο το παραθυρό μου δεν με αφήνει να ξεχάσω ότι για ακόμα μια φορά πιάστηκα κορόιδο απο φίλη-φίδι. Και οτι για μια ακόμα φορά δεν μπορώ να πιστέψω οτι υπάρχουν "άνθρωποι" που δαγκώνουν το χέρι που τους ταίζει! Αλλά ξέρετε? Όταν γυρίσει ο τροχός ο φτωχός θα είμαι εγώ!!!! Στεναχωριέμαι πολύ με τέτοιες καταστάσεις........

Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει και κάτι όμορφο, που με κάνει να ξεχνιέμαι λίγο απο όλα τα υπόλοιπα... Που με κάνει να χαμογελώ, να είμαι αισιόδοξη...
Είσαι εσύ.... Ήρθες και έμεινες! Και θα μείνεις για πάντα, να μου κρατάς το χέρι στα όμορφα και στα δύσκολα. Και γιαυτο το λόγο σ'αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ....

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Καλό ταξίδι μικρά μου....

Σε όλη μου την ζωή έχω δει τον πατέρα μου να κλαίει ελάχιστες φορές, σχεδόν όσες τα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Η χθεσινή ήταν μια από αυτές... Δυστυχώς μας συνέβη κάτι πολύ άσχημο...
Κάποιος τον οποίο δεν μπορώ να χαρακτηρίσω, στέρησε την ζωή από εφτά ψυχούλες. Στην πίσω αυλή του σπιτιού μας φιλοξενούσαμε μερικές γατούλες. Τις αγαπούσαμε πολύ, τις ταίζαμε, μάλιστα κάποιες από αυτές τις μεγαλώσαμε καθώς γεννήθηκαν στο μπαλκόνι μας. Εχθές το πρωί η μητέρα μου είδε κάτι περίεργα πράγματα στο μπαλκόνι μας. Οι γάτούλες μας αν και αδεσποτάκια ήταν πεντακάθαρες και ποτέ δεν λέρωναν απο εδώ κ εκεί και επίσης κάθε φορά με το που ανοίγαμε το παράθυρο περιμένανε ανυπόμονα για να τις ταίσουμε. Εχθές όλες οι γατούλες εξαφανίστηκαν... Βγήκα με την μητέρα μου να καθαρίσουμε την αυλή όταν πρόσεξα στην διπλανή αυλή μια ύποπτη σακούλα μισοανοιγμένη. Φαινόντουσαν κάτι μαύρα πράγματα και κάτι σαν ψαροκόκαλο. Η μητέρα μου είχε ήδη κατέβει στην αυλή να σκουπίσει όταν εγώ σκέφτηκα "κάνε πλάκα να είχε τίποτα η σακούλα!" και αυτό διότι πριν απο περίπου δεκα χρόνια μας είχαν κάνει το ίδιο μόνο που τότε τα θύματα ήταν πολλά περισσότερα... Πριν καλά καλά ολοκληρώσω την σκέψη μου είδα εναν απο τους γάτους που σουλατσάραν στον μπαλκόνι να προσπαθεί να ακροβατήσει και απο τοίχο σε τοίχο να έρθει προς το μέρος μας. Δεν τα κατάφερε..... Η συνέχεια είναι ακόμα πιο οδυνηρή και δεν θα συνεχίσω....
Είμαι όμως εξοργισμένη με αυτούς τους τύπους!!!!! Για ποιό λόγο ρε φίλε το κάνεις αυτό? Δικαιωμά σου να μην θέλεις για οποιοδήποτε λόγο κάποιο ζωάκι στο σπίτι σου, να μην τα συμπαθείς γενικώς, οκ! ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟ!! Γιατί? Αυτές οι ψυχούλες το μόνο που ζητάνε είναι λίγο φαγάκι και ενα χάδι. Έχετε κοιτάξει σκύλο στα μάτια? Θα δείτε όλη την ευγνωμοσύνη του κόσμου σε ένα βλέμμα. Αγνές ψυχούλες που δεν φταίνε σε τίποτα! Και κάποια τέρατα τις καταδικάζουν! Αμα τον πιάσω στα χέρια μου θα τον ταίσω ότι έμεινε απο τον μεζέ που πάσαρε στις γατούλες μου!!!

Παράκληση! Φροντίστε ενα αδεσποτάκι, βάλτε ενα μπωλ με νεράκι έξω απο την πόρτα σας. Αγαπήστε τα ζωάκια, θα πάρετε πίσω πολύ περισσότερη αγάπη.... Αν βοήθησουμε όσο περισσότεροι μπορούμε κάποια καθάρματα σαν αυτό που μας έκανε αυτό το κακό εχθές θα εξαφανιστούν....

Καλό ταξίδι μικρά μου.....

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Je veux...


Μαζί με τους στίχους στα γαλλικά και στα ελληνικά. (http://lyricstranslate.com)

French

Je veux

Donnez-moi une suite au Ritz, je n'en veux pas
Des bijoux de chez Chanel, je n'en veux pas
Donnez-moi une limousine, j'en ferais quoi ?
Offrez-moi du personnel, j'en ferais quoi ?
Un manoir à Neufchatel, ce n'est pas pour moi
Offrez-moi la Tour Eiffel, j'en ferais quoi ?

Je veux de l'amour, de la joie, de la bonne humeur
Ce n'est pas votre argent qui fera mon bonheur
Moi je veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble, découvrir ma liberté
Oubliez donc tous vos clichés
Bienvenue dans ma réalité

J'en ai marre de vos bonnes manières, c'est trop pour moi
Moi je mange avec les mains et je suis comme ça
Je parle fort et je suis franche, excusez-moi
Finie l'hypocrisie, moi je me casse de là
J'en ai marre des langues de bois
Regardez-moi, de toute manière je vous en veux pas et je suis comme ça !

Je veux de l'amour, de la joie, de la bonne humeur
Ce n'est pas votre argent qui fera mon bonheur
Moi je veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble, découvrir ma liberté
Oubliez donc tous vos clichés
Bienvenue dans ma réalite

Θέλω

Χάρισε μου μια σουίτα στο ξενοδοχείο Ritz, δεν την θέλω

Τα Chanel κοσμήματα, δεν τα θέλω

Χάρισε μου μια λιμουζίνα, τι να την κάνω;

Πρόσφερε μου προσωπικό, τι να το κάνω;

Μια έπαυλη στο Neufchatel, δεν είναι για ’μένα

Πρόσφερε μου τον πύργο του Eiffel, τι να τον κάνω;

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση

Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη

Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά

Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία

Ξέχνα όλα τα στερεότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα

Κουράστηκα με τους καλούς σου τρόπους· είναι υπερβολικοί για ’μένα

Τρώω με τα χέρια μου, έτσι είμαι

Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής, συγγνώμη

Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, εγώ σταματάω

Κουράστηκα με τα διφορούμενα λόγια

Κοίταξε με, δεν έχω θυμώσει καν μαζί σου, απλώς έτσι είμαι

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση

Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη

Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά

Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία

Ξέχνα όλες τα στερότυπα σου,
καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ......




Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης
Μουσική: Δημήτρης Κοντόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Ηρώ


Είσαι για μένα το πεπρωμένο μου
το πρώτο φιλί μου
και τελευταίο μου
Το κόσμο μαθαίνω
στ'ανήσυχο βλέμμα σου
ζω και πεθαίνω
κρυμμένη πια μέσα σου

Νιώθω γεμάτη αγάπη για σένα
και τίποτα δε μ'ενδιαφέρει
νιώθω πως είσαι το φως στη ζωή μου
το τυχερό μου αστέρι

Είσαι για μένα το πεπρωμένο μου
φιλμ της ζωής μου
το αγαπημένο μου
Μ' αρέσει να γίνω
το μέλλον, το κάρμα σου
της νύχτες να πίνω
ζεστή την ανάσα σου

Νιώθω γεμάτη αγάπη για σένα
και τίποτα δε μ'ενδιαφέρει
νιώθω πως είσαι το φως στη ζωή μου
το τυχερό μου αστέρι

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Thessaloniki 2014 (European Youth Capital- Candidate City)


Την προσοχή σας παρακαλώ! Κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στην Θεσσαλονίκη! Έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για να διεκδικήσει η Θεσσαλονίκη την Πρωτεύουσα Νεολαίας,δηλαδή έναν χρόνο εκδηλώσεων όπου πρωταγωνιστές και θεματική θα είναι η νέοι και η πόλη μας. Για να επιτευχθεί 'όμως ο στόχος πρέπει να βοηθήσουμε ΌΛΟΙ!! Πώς? Καταρχάς ενημερωνόμαστε για το τρέχον project,στην συνέχεια ενημερώνουμε τους φίλους μας, όσοι επιθυμούν μπορούν να πάρουν μέρος στις διάφορες δράσεις στην προσπάθεια να κερδίσουμε αυτόν τον στόχο και στην συνέχεια στην υλοποίηση κάποιων δρώμενων μέσα στην πόλη. Λοιπόν νεολαίοι από κάθε γωνιά τι λέτε? Πάμε για κάτι όμορφο και δυναμικό για την πόλη μας? Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να ενημερωθούν στην παρακάτω διεύθυνση.
http://www.thessaloniki2014.eu/

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

DALIDA - HISTOIRE D'UN AMOUR



Mon histoire, c'est l'histoire d'un amour
Ma complainte c'est la plainte de deux cœurs
Un roman comme tant d'autres qui pourrait être le vôtre
Gens d'ici ou bien d'ailleurs
C'est la flamme qui enflamme sans brûler
C'est le rêve que l'on rêve sans dormir
Un grand arbre qui se dresse
Plein de force et de tendresse
Vers le jour qui va venir

C'est l'histoire d'un amour éternel et banal
Qui apporte chaque jour tout le bien tout le mal
Avec l'heure où l'on s'enlace, celle où l'on se dit adieu
Avec les soirées d'angoisse et les matins merveilleux

Mon histoire, c'est l'histoire qu'on connaît
Ceux qui s'aiment jouent la même je le sais
Mais naïve ou bien profonde
C'est la seule chanson du monde
Qui ne finira jamais

C'est l'histoire d'un amour
Qui apporte chaque jour tout le bien, tout le mal
Avec l'heure ou l'on s'enlace celle où l'on se dit adieu
Avec les soirées d'angoisse et les matins merveilleux

Mon histoire c'est l'histoire qu'on connaît
Ceux qui s'aiment jouent la même je le sais
Mais naïve ou bien profonde
C'est la seule chanson du monde
Qui ne finira jamais
C'est l'histoire d'un amour.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

AND NOTHING ELSE MATTERS....



Νομίζω ότι θέλω να κλαίω κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι... Για εμένα είναι κορυφαίο..
Γεμάτο μνήμες απο τα φοιτητικά μου χρόνια, τον πρώτο έρωτα, απο φίλους που πέρασαν και έμειναν, βράδια αξημέρωτα στα πεζούλια δίπλα στην θάλασσα στην φοιτητούπολη μας....
Σαν ενας χωρισμός να ξυπνάει ξανα στην μνήμη μου... Εικόνες αργές σαν ταινία. Γλυκιά θλίψη... Και στο τέλος του παίρνεις δύναμη, αποφάσεις, και προχωράς....

And nothing else matters my friend.....

Καληνύχτα όπου και αν είσαι...

Έχω... 7 μυστικά!!!

Λοιποοοον! Τι κάνετε? Καλό μήνα είπαμε? Δεν είπαμε.... Που να πούμε αφού είμαι στον κόσμο μου τις τελευταίες μέρες και έχω εξαφανιστεί! Καλό μήνα λοιπόν, χαρωπός και ηλιόλουστος। Φοράσετε τον Μάρτη σας? Εγώ μπορεί να έχω φτάσει 27 Μαίων αλλάααααα τον Μάρτη μου θα τον φορέσω ότι και να γίνει! Ωραία... Έλαβα προσκλησούλα για παιχνιδάκι απο την sweety! ευχαριστώ κοριτσάκι :) και έτσι θα μοιραστώ 7 μυστικούλια δικά μου. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού να αποκαλύψουμε 7 μυστικά για εμάς και μετά να καλέσουμε 7 άτομα να συνεχίσουν την παιχνιδοαλυσίδα. Για να δούμε.....

1) Δεν μπορώ ΚΑΘΟΛΟΥ να σταθώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο για πολύ ώρα... Από μικρό παιδί έχω αγοραφοβία. Χώροι με πολύ κόσμο με αρρωσταίνουν. Οπότε πρέπει να ετοιμάζομαι ψυχολογικά για να κάποια πιθανή έξοδο σε ενα τέτοιο μέρος πχ εμπορικό κέντρο.

2) Όπου και να βρίσκομαι, ότι και να κάνω (ακόμα και όταν πέφτω για ύπνο) απαραίτητα πρέπει να έχω μουσική. Με χαλαρώνει, με ξεκουράζει, με βοηθάει να σκεφτώ, να γράψω, να ονειρευτώ.

3) Είναι στιγμές που νιώθω σαν τον Ντεντέκτιβ Μόνκ. Και αυτό γιατί όλα μου τα πράγματα είναι σε μια περίεργη ισσοροπία, δεν μπορώ βιβλία ανακατεμένα, φύλλα μπερδεμένα, ανακατεμένα σκέυη στην κουζίνα κτλ κτλ...

4) Στην ηλικία των 5 ετών απέκτησα ευαισθησία στα αφτάκια μου οπότε κάθε χειμώνα τρέμω μην συναχωθώ και ταλαιπωρηθώ πάλι απο μια "υπέροχη ωτίτιδα"

5) Από μικρή μου άρεσε να κάνω μιμίσεις με στους φίλους μου. Την είχα απο μικρή την σφυριά με το θέατρο και με θυμάμαι πάντα να στήνω ολόκληρους κόσμους. Ακόμα και ΄τωρα καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να μιμούμαι κάποιους φίλους για να τους πειράξω... :-p

6) Γενικά με χαρακτηρίζουν ήρεμο άνθρωπο. Αλλά!!!! Αν κάνεις κάτι το οποίο με προσβάλει, με πειράζει, πιθανών με βλάπτει και ενώ εχω προειδοποιήσει τότε καλύτερα να κρυφτείς.... Αυτό συμβαίνει συνήθως με τους ήρεμους ανθρώπους, μέχρι να τους πατήσεις τον κάλο κοινώς!

7) Ο επόμενος Master chef είμαι εγώ!!!!! χιχιχιχι, θα ήθελα! Αγαπάω την δουλειά μου σε βαθμό τρέλας! Θεωρώ την μαγειρική απο τα πιο δημιουργικά επαγγέλματα. Μπορείς να προσφέρεις στους άλλους χαμόγελο με κάτι τόσο απλό και καθημερινό, το φαγάκι δηλαδή. Πηγή ζωής και ενέργειας.

Αυτά ήταν κάποια μυστικούλια... Τώρα πρέπει να δώσω και εγώ την σκυτάλη ε?
Καλώ τον γλυκό Σκρουτζάκο, τον μυστηριώδη Δραπέτη, την Coula και τα κουλά της, τον Vassilio με τις ιστορίες του, την Κ απο την γλυκειά ονειρούπολή της και την Silena.
Φυσικά υπάρχει και ανοιχτή πρόσκληση για όσους θέλουν πέρασαν και θέλουν και αυτοί να συμμετάσχουν το παιχνιδάκι μας.

Φιλιά φίλοι μου και να περνάτε όμορφα!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

ΟΙ ΠΡΩΗΝ .....

Σε εκείνους.... Γι' αυτές τις στιγμές που πάντα θα θυμάμαι.





Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Όλοι οι πρώην μου
πάνω στα χείλη μου αφήναν
μια γεύση πρώιμου,
κι οι συγκινήσεις που μου δίναν
άντε να κρατήσαν μονάχα δυο στιγμές
με το ρολόι μου.

Όλα τ' αγόρια μου
μικρά φωτάκια από πλοία
στη στεναχώρια μου
βόλτα αργή στην παραλία
λίγο πιο κει του φθινοπώρου οι βροχές
πέφτουν στα πόδια μου.

Έφευγαν νωρίς, θυμάμαι τ΄αμάξια τους
το "με συγχωρείς" βαθιά μες τα μάτια τους
κι εμενα εγώ με τόσα ενδεχόμενα
να παρατηρώ για πολύ καιρό
τ' αμάξια τα ερχόμενα.

Όλες οι σχέσεις μου
μια φωτεινή ρετροσπεκτίβα
για τις εκθέσεις μου
λόγια και πρόσωπα σε στίβα,
που έχουν φύγει μα μπερδεύονται συχνά
στις υποθέσεις μου.

Έφευγαν νωρίς, θυμάμαι τ΄αμάξια τους
το "με συγχωρείς" βαθιά μες τα μάτια τους
κι εμενα εγώ με τόσα ενδεχόμενα
να παρατηρώ για πολύ καιρό
τ' αγόρια τα επόμενα...

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Τάνια Τσανακλίδου - Μόνη μου



Όμορφη η νύχτα που έρχεται
κι ο κόσμος γύρω μου
έτοιμος μου μοιάζει για γιορτή
μα δε συμμετέχω από παιδί

Γίνομαι κομμάτια χίλια-δυό
σε γλέντι αν βρεθώ
θλίψη μου σερβίρει, με μεθάει
είμαι γυαλί, ραγίζω και με σπάει
τις σκέψεις μου το χάος απορροφά

Μόνη μου θα μείνω
τόσα χρόνια τώρα πιά το έχω μάθει
τόπος κανείς δεν με χωρά.
Μόνη μου θα σβήνω
και το κέφι όλων γύρω θα ανάβει
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά

Όμορφη η νύχτα που έρχεται
ακόμα κι η βροχή
όλα έχουν νόημα μ' από δω
πάντα λείπεις νόημα πως να βρω

Δίκοπο μαχαίρι η ομορφιά
στα μάτια μου μπροστά
βλέπω τη γαλήνη γύρω γύρω
θέλω κι εγώ επάνω της να γύρω
γιατί είμαι μέσα μου άνω-κάτω πιά

Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
γίνομαι στάχτη και να μη με δείς
Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
αφού δε λιώνεις ίσως να καείς

Μόνη μου θα μείνω
τόπος κανείς δε με χωρά...
Μόνη μου θα σβήνω
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά...

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

360 Χλμ.



Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα
CD: Διάφανος - 2006 (Lyra)


Τα δάχτυλά μου σαν κισσός τύλιξαν το τιμόνι·
η πέτρα του δαχτυλιδιού χάθηκε στο σκοτάδι.
Τα εκκλησάκια στις στροφές κουνάν λευκό μαντήλι
κι από τα μάτια τους κυλά το ταγκισμένο λάδι.

Πρώτα ο Καραβόμυλος, ύστερα η Στυλίδα
κι ύστερα την Ιεριχώ μπροστά στα μάτια μου είδα.
Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω.
Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω.

Έξω απ' τα τείχη, αγάλματα με στυλωμένα πόδια,
ο Νύσης δίνει στο Μηνά* το μέτρημα του χρόνου.
Yψώνονται τα χάλκινα, βουλιάζουν τα διόδια,
χάνονται και τα ξωτικά, τα δόκανα του δρόμου.

Το άσπρο βαμβάκι που έριξε η τρέλα του αχθοφόρου,
Kρατάει το θόρυβο μακριά απ' τ' αυτιά του φθινοπώρου.
Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω.
Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Άσε με... Επιτέλους άσε με....

Ότι και αν κάνω ψέμμα... Όπου και αν πάω εσύ... Άσε με να "φύγω" επιτέλους...



Θέλω χρόνο να ξεχάσω
από σένα ν’ αποδράσω, μήπως και σωθώ.
Θέλω πάλι ν’ αγαπήσω
ένα χέρι να κρατήσω, και να σηκωθώ.
Να ‘ταν το δικό σου χέρι
που το ξέρω και με ξέρει, όνειρο τρελό…
Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.

Άσε με να σε μισήσω μήπως και σωθώ.

Άσε με να σε μισήσω
κάθε ίχνος σου να σβήσω
κάθε λέξη, κάθε σου ψευτιά.
Κι αν ποτέ σε συναντήσω
απ’ την άλλη θα γυρίσω
πριν φουντώσει πάλι η φωτιά.
Μέσα στο βαθύ σου βλέμμα
η αλήθεια και το ψέμα
έστησαν και πάλι το χορό.
Άσε με να σ’ αγαπήσω
πριν στον άνεμο σκορπίσω
πριν να γίνω φύλλο και φτερό.

Θέλω χρόνο να ξεχάσω
από σένα ν’ αποδράσω, μήπως και σωθώ.
Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.

Άσε με να σε μισήσω μήπως και σωθώ.

Άσε με να σε μισήσω…

Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.
Θέλω πάλι ν’ αγαπήσω
να πιστέψω, να ελπίσω και ν’ αγαπηθώ.

Λόγια αγάπης!



Λόγια αγάπης διαλεγμένα
Λόγια τέλεια ειπωμένα
Δε το κρύβω πως με έπειθαν τη κατάλληλη στιγμή
Είναι όλα περασμένα ξεχασμένα
Μα θυμάμαι πως δεν γίναν όπως τα ‘λεγες εσύ.

Είπες μένω μα σε ένιωσα να φεύγεις
Είπες φεύγω μα σε νιώθω ακόμα εδώ
Είπες σπάω μα σε είδα να αντέχεις
Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ.

Λόγια αγάπης σαν φορτίο
Λέξη-λέξη τ’ αναλύω
Λέμε πως καταλαβαίνουμε μ’ άκρη δεν μπορεί να βγει
Είναι όλα περασμένα ξεχασμένα
Μα θυμάμαι πως δεν γίναν όπως τα ‘λεγες εσύ.

Είπες μένω μα σε ένιωσα να φεύγεις
Είπες φεύγω μα σε νιώθω ακόμα εδώ
Είπες σπάω μα σε είδα να αντέχεις
Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ. (x2)

Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ...

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Πως να αγαπήσεις με φως και μελάνι?



Κλεισε τα ματια σου μη με κοιταξεις
Βγαζω τη μασκα μου και θα τρομαξεις
Εχω περασει απο χρονια το τερμα
Κι εκρυψα μια ευχη σε ενα κερμα
Που επεσε μες στα βαθια τα νερα
μηπως και γινω εγω στα ονειρα σου
κατι μικρο μα δικο σου...
Μεσα στο δασος σου γινομαι ηχος,
στις μελωδιες σου αψυχος στιχος
Ειμαι το φως που τρυπα τις περσιδες
ενα αστέρι που πάλι δεν είδες
κι ομως για σενα θα λαμπω τη νυχτα
κι ας μου χρωστας αλλη μια καληνυχτα
Ασε με μονο να δω πως κοιμασαι
και θα 'μαι πλαι σου να μη φοβασαι...

Πως ν'αγαπησεις με φως και μελανι
Πως να επιβαλεις στη σκεψη να χανει
κυκνειο ασμα τον γελιο σου αποψε
παρε λυμενο μαχαιρι και κοψε...

Στο μαξιλαρι σου πανω κι αν σκυψω
δεν εχω δακρια αλλα ριξω
εχουν στεγνωσει κι αυτα σαν κι εμενα
και οσα ειχα τα ειχα για σενα
Να πεφτουν πανω σου να σε δροσιζουν
καθως κυλανε να σε νανουριζουν
Ετσι απλα για να νιωθεις γαληνη
μολις ο υπνος την πορτα σου κλεινει..

Πως ν'αγαπησεις με φως και μελανι
Πως να επιβαλλεις στη σκεψη να χανει
κυκνειο σαμα το γελιο σου αποψε
παρε λυμμενο μαχαιρι και κοψε...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Όνειρα, χρώματα και αισθήσεις. Σκέψεις που χάνονται με την αυγή.

Όλα αλλάζουν, εγώ οι φίλοι μου, οι καθηγητές, τα θέματα στις εξετάσεις, οι γονείς μου, οι παππούδες, οι γάτες μου, ο διαδικτυακός μου κόσμος, ο αδερφός μου, οι άνθρωποι γύρω μου, η μέρα που ξημερώνει και βραδιάζει. Όλα αλλάζουν... Η γεύση τους είναι διαφορετική. Η εικόνα τους άλλοτε φωτεινή και άλλοτε θολή. Τα πάντα με μουσική υπόκρουση.. Ο κόσμος μου περίεργος και θαμπός. Και θολός, γεμάτος υγρασία. Γεμάτος περίεργα όνειρα, σκιές, τύψεις. Τα βράδια με επισκέπτονται ολοζώντανες... Εκείνες.. Εκείνη... Πότε γελάει, πότε κλαίει... Μου απλώνει το χέρι, με ρωτάει γιατί... Στέκει μπροστά στην θάλασσα ήρεμη και χαμογελάει σαν καλοκαιρινό όνειρο, όπως την ήξερα πάντα με τα σγουρά πυκνά μαλλιά της, τα βυσσινή χείλη, και το λευκό χαμόγελο... Τα μάτια της αμύγδαλα μισόκλειστα από τον ήλιο... Και σαν κάνω πως πλησιάζω χάνεται... Πάντα θεατής. Από εδώ και πέρα θεατής. Δεν θα σε ξαναπλησιάσω φίλη μου. Ούτε εσύ.... Βάλαμε γραμμές και όρια.... Παίζουμε στα κύματα κάποιες στιγμές, είμαστε και πάλι παιδιά. Φοράω το μαγιό μου το παιδικό, έχω πλεξιδάκια στα μαλλιά, κοκαλάκια και ενα σπασμένο δόντι. Εκείνη μια μεγάλη μπάλα. Μου τη πετάει και γελάει... Μετά φως. Άμμος ξανθή, κυμα γαλάζιο με αφρό λευκό. Ενα κοράλι, μια πετρούλα, μια καρδιά... Μεγαλώνουμε πάλι. Καπνίζω. Σε εναν κήπο. Πράσινο παντού και κόκκινα λουλούδια. Προσπαθώ να τα κόψω για εκείνη. Αίματα στα χέρια μου. Κλαίω. Εκείνη με κοιτάει βουβά. Δεν μιλάει, δεν γελάει, δεν κλαίει. Μου απλώνει το χέρι. Την ακολουθώ σε εναν περίεργο λαβύρινθο.
Γαλάζιο και κόκκινο και μαύρο μετά.... Φως δυνατό και έρχεται εκείνος ξανά... Να με φάει αργά... Η ζωή προχωράει και οι κρυφές πληγές δεν φεύγουν, δεν κρύβονται, δεν καλύπτονται... Με την πρώτη ευκαιρία ξανά εκεί στο προσκήνιο. Και εγώ εκεί στην μέση ενός ατέλειωτου κύκλου να γυρνάω σαν την χρυσόμυγα... Βζζζζζζζζζζζζ.........








Καλοκαιριάζει. Φοράω μια μπλούζα χρωματιστή, σαγιονάρες, τα μαλλιά μου σγουρά αφημένα στους ώμους. Προχωράω. Κάνει ζέστη. Δεν με νοιάζει, Είμαι ευτυχισμένη. Κρατώ στα χέρια μια σακούλα. Μέσα έχει θησαυρό... Τα βήματα μου αργά με μια βιασύνη. Λαχταρώ να φτάσω στον προορισμό μου μα φοβάμαι... Κόβεται η ανάσα... Σκέφτομαι... Σκέφτομαι και προχωρώ. Στο μυαλό μου μια μουσική ασταμάτητη. Μουδιάζω ολόκληρη όλο και περισσότερο... Τα βήματα μου πετάνε.... Η καρδιά μου είναι ακόμα ψύχραιμη. Κλείνω τα μάτια, κατεβαίνω από το λεωφορείο. Στην τελική ευθεία. Σε λίγο η ζωή θα παίξει την καρδιά μου στα χαρτιά.... Η καρδιά μου Άσσος στο μανίκι του. Η φωνή του στα αφτιά μου. Σκάλες... Πολλές σκάλες και ξαφνικά μια αγκαλιά. Ονειρεύομαι. Μπορώ να μείνω εκεί μέσα για πάντα? Μπορώ να χαθώ αυτή την στιγμή? Λίγα δευτερόλεπτα μπορούν να γίνουν ξαφνικά ώρες? Βρίσκομαι εκεί στον χώρο σου. Τα μάτια μου σαν κάμερα. Προσπαθώ να σε χορτάσω. Κοιτάω. Δεν το πιστεύω. Μόνο να ήξερες τι σημαίνεις για εμένα.... Καπνίζω. Φυσάει ξαφνικά ένα δροσερό αεράκι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η θάλασσα μου κλείνει το μάτι. Ξέρουμε και οι δυο την συνέχεια. Καπνίζω. Μιλάω. Δική μου είναι αυτή η φωνή? Εγώ είμαι αυτή που μιλάω και εσύ με ακούς? Και χάνομαι. Χακί, μπεζ, λευκό, πράσινο, λίγο μαύρο και πάλι μπεζ... Ριγέ ασπρόμαυρο και έρχεσαι πιο κοντά μου... Τα χέρια ταξιδεύουν. Αφή, γεύση. Φιλί κόκκινο και βαθύ. Τα χείλια σου στα μάτια μου, στον λαιμό. Τα μάτια κλειστά. Αγκαλιά. Ακοή, όσφρηση, όραση.... Όλες οι αισθήσεις σε τέλεια εναρμόνιση... Αγκαλιά. Δεν θέλω να φύγω. Δεν θα φύγω ποτέ από αυτή την αγκαλιά. Γίνεται να περιμένεις 27 χρόνια για να ζήσεις 27 χρόνια ολόκληρα σε ένα απόγευμα? Φως Λευκό ξανά. Εκείνος στο φως Εκείνος απλώνει το χέρι του, κλείνει το παραθυρόφυλλο. Αφή... Οι αισθήσεις μου αχόρταγες. Τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν, ψάχνουν, νιώθουν. Καπνίζω για να κρύψω πίσω απο τους καπνούς την καρδιά μου. Κλείνω τα μάτια για να μην φανούν τα δακρυά μου... Γυρνάω την πλάτη. Αγκαλιά. της παρηγοριάς. Δεν θα φύγω ποτέ απο αυτη την αγκαλιά. Ένα χάδι ξανά. Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη ή εκείνη την στιγμή σταμάτησε η καρδιά μου. Να αγαπάει, να νιώθει, να ακούσει, να αντιλαμβάνεται.
Πως γίνεται όμως? Γιατί γίνεται? Στέκομαι και κοιτώ. Εκείνος φεύγει. Πάλι μόνη. Και η σκηνές επαναλαμβάνονται. Κάθε βράδυ ατελειώτο μαρτύριο. Κάθε βράδυ το παραθυρόφυλλο κλείνει. Κάθε βράδυ κρύβομαι σε εκείνη την αγκαλιά. Κάθε βράδυ παίζω στα κύματα. Κάθε βράδυ ζώ σιωπηλά με αυτούς που αγάπησα. Κάθε βράδυ ζω με κλειστά μάτια για να μην βλέπω αυτους που αγάπησα και με πόνεσαν. Και ο τοίχος μεγαλώνει. Και τελικά αλλάζω και εγώ!Γιατί η καρδιά μου "έφυγε" εκείνο το απόγευμα. Κρύφτηκε σε ενα πράσινο μανίκι, σε ενα μάυρο αυτοκίνητο, ταξίδεψε μακριά μου. Η καρδιά μου έμεινε πίσω σε κάποιο νησί και κάθε βράδυ παίζει δίπλα στα κύματα. Ακούει τραγούδια ροκ και μπαλάντες για χαμένες αγάπες. Δεν κοιμάται τα βράδια.Όχι πια.... Δεν αφήνει κανέναν να την πλησιάσει.. Φοβάται... Κρύβεται σε μια αγκαλιά σφιχτή μα φτιαγμένη απο το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα και ο ύπνος. Κρύβεται σε ένα χαμόγελο λευκό σαν τα σύννεφα. Πικρό χαμόγελο.....
Και όταν χαράζει... Ψάχνει χαραμάδα να ξεγλυστρίσει απο εκείνη την αγκαλιά. Θέλω να πάρω σκούπα κα φαράσι και να εξαφανίσω κάθε κόκκο άμμου. Και οταν τα κύματα έρχονται κοντά εγώ τσιρίζω σαν παιδάκι και τρέχω μακριά να σωθώ. Και ξαφνικά γαλάζιο και λευκό. Πετάω!!!

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ο κόσμος σου να ειμαι εγώ...



Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
πάει μια κρυφά, μια φανερά
ποτέ δεν πάει στρωτά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κλειστόν Λόγω γρίπης!



Ξεκίνησε σαν έναν απλός πονόλαιμος. Η αλλαγή κλίματος μου την έφερε και βρέθηκα να κάνω ασκήσεις φωνητικής στο μπάνιο αγκαλιά με ενα πράσινο μπουκάλι για γαργάρες. Στην συνέχεια ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μου κάνει παρέα... Αααααααψουουουουουου!!!!!!!!! Να και η καταροή.... Και τωρα εδώ και τρείς ημέρες ανασαίνω σαν τον σκύλο του γείτονα.... Φέρτε αντιβιώσεις, φέρτε σιρόπια δεν μπορώ άλλο!!!!!!

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Γυμνές χωρίς ενοχές!


Από τις: Κική Τριανταφύλλη, Γεωργία Γεωργακαράκου, Διονυσία Μαρίνου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011


Οι γυναίκες γδύνονται μπροστά στον φωτογραφικό ή κινηματογραφικό φακό. Το κάνουν με άνεση ή με δυσκολία; Μόνο για επαγγελματικούς λόγους ή και από ναρκισσισμό; Σίγουρα πάντως σημαντικό ρόλο παίζουν η ηλικία, η αυτοπεποίθηση και η συμφιλίωση με το σώμα τους.

Με το που βγαίνουν από την κούνια τους, τα μωρά μπαίνουν στο παιχνίδι του γυμνού. Η παιδική γύμνια άλλωστε θεωρείται απόλυτα «χαριτωμένη» και «αξιολάτρευτη». Κι όμως, όταν γίνονται 3-4 ετών τα κοριτσάκια αρχίζουν ξαφνικά να ντρέπονται. Ανακαλύπτουν την έννοια της αιδούς, υπακούοντας στις πρώτες επιταγές της κοινωνίας. Η σχέση των γυναικών με το σώμα τους αλλάζει μαζί με αυτό.

Η εφηβεία – όπως και τα γηρατειά αργότερα – είναι η πιο δύσκολη ηλικία όσον αφορά την έκθεση του γυμνού σώματος στο βλέμμα των άλλων. Είναι περίοδος που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, παρ’ όλα αυτά όμως και παρά τη δυσφορία που αισθάνονται, τα νεαρά κορίτσια ντύνονται προκλητικά. Γιατί;

Σύμφωνα με τον Ζαν - Κλοντ Κάουφμαν, κοινωνιολόγο και ερευνητή στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών της Γαλλίας, «τις οδηγεί κάτι πολύ ακαθόριστο, εσωτερικό, προσωπικό, που συνδέεται με την άνεση και την αυτοεπιβεβαίωση του ολοκαίνουργιου “εγώ”, το οποίο μέσα από αυτή τη διαδικασία ισχυροποιείται».

Ανάμεσα στα 30 και τα 40 εμφανίζεται μια καινούργια ανησυχία για το τέλος της νιότης και της λάμψης της ομορφιάς. Η γυναίκα νιώθει πως γερνάει, πράγμα που θα ήταν ανυπόφορο αν δεν υπήρχε η χειροπιαστή απόδειξη μιας νεότητας που είναι ακόμα ζωντανή και εξαιρετικά πολύτιμη για να μένει κρυφή. Γδύνεται με μεγαλύτερη ευκολία και το χαίρεται. Μέσα σ’ αυτή τη «γιορτινή» ατμόσφαιρα κυριαρχεί φυσικά το παιχνίδι της γοητείας. Ενα παιχνίδι κυρίως για τις ίδιες, αφού το βλέμμα των άλλων είναι ένας τρόπος για να βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
-Κ. Τρι.

ΜΕ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ
Πώς νιώθει μία γυναίκα όταν φωτογραφίζεται γυμνή; Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζέιν Σίλινγκ το έκανε δύο φορές για τις ανάγκες ενός άρθρου με αυτό το θέμα αλλά και για το εξώφυλλο του τελευταίου βιβλίου της.


Περπατάει νωχελικά πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες της , σκεπάζει τους γοφούς της με τη διάφανη κουρτίνα, κοιτάζει με λάγνο βλέμμα τον φακό. Μια δυνατή βότκα από το μίνι μπαρ τη βοηθάει να ξεχάσει ερωτήματα του τύπου «τι στον διάολο κάνω τώρα εγώ εδώ πέρα», όπως και ότι είναι θεόγυμνη μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Την ώρα που ανάβουν τα φλας και αρχίζει να βγάζει παιχνιδιάρικα το πανάκριβο γαλλικό σλιπάκι της, η Τζέιν σκέφτεται μόνο ότι είναι η πιο σέξι γυναίκα του πλανήτη.

Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Oι καλλιτεχνικές φωτογραφίες όμως θυμίζουν στην Τζέιν Σίλινγκ εκείνο το συναρπαστικό πρωινό που γυμνώθηκε μπροστά στον φακό. Μερικοί συνάδελφοί της την είχαν προειδοποιήσει ότι η γυμνή έκθεσή της θα μπορούσε να τη βλάψει επαγγελματικά, τώρα πια όμως η αγγλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας ξέρει ότι είχαν άδικο. Αλλωστε δεν ήταν η πρώτη που το έκανε.

Η φεμινίστρια συγγραφέας Ζερμέν Γκριρ – που πόζαρε μόνο με τα εσώρουχα το 1974 – ήταν από τις πρώτες γυναίκες εκτός καλλιτεχνικού χώρου που έβγαλε τα ρούχα της μπροστά στον φακό. Στις μέρες μας εξάλλου είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει σελέμπριτι που δεν έχει ποζάρει γυμνή ή ημίγυμνη ενώ όλο και περισσότερες κοινές θνητές μπαίνουν καθημερινά στο παιχνίδι.

«Γιατί άραγε τόσο πολλές γυναίκες γδύνονται μπροστά στην κάμερα; Για μερικές υπάρχει το κίνητρο ότι έχουν κάτι να πουλήσουν, τι είναι αυτό όμως που γοητεύει όλες εμάς τις υπόλοιπες;», αναρωτιέται η Σίλινγκ. Την απάντηση της την έδωσε η Κλέαρ Παρκ που τη φωτογράφισε: «Συχνά επιθυμούν να κρατήσουν μια φευγαλέα στιγμή, όπως όταν είναι έγκυοι ή θέλουν να θυμούνται το σώμα τους στα πιο ωραία του. Ενώ πολλές γοητεύονται απλώς και μόνο από το γεγονός ότι θα σταθούν γυμνές μπροστά στην κάμερα», λέει η βραβευμένη φωτογράφος.

Συμφιλίωση με το σώμα
Αφού άκουσαν τις περιγραφές της για την εμπειρία της, πολλές γνωστές της Σίλινγκ αποφάσισαν να τη μιμηθούν. Η Ρέιτσελ Τζόνσον, συντάκτρια του περιοδικού «The lady» και αδελφή του συντηρητικού δημάρχου του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, η οποία παραδέχεται ότι της αρέσει να επιδεικνύει το σώμα της, έχει φωτογραφηθεί δύο φορές γυμνή, τη μία φορά μάλιστα από την Παρκ όταν ήταν έγκυος. Αυτή εξάλλου ήταν και η εμπειρία που της προσέφερε μεγάλη ικανοποίηση.

Στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Σώματα» η ψυχαναλύτρια Σούζι Oρμπαχ περιγράφει την τυραννία της δυτικής κουλτούρας, που μας πιέζει να είμαστε τόσο body conscious ώστε να κινδυνεύουμε να χάσουμε την επαφή μας με το σώμα μας στη φυσική του μορφή. Κατά τη γνώμη της,η γυμνή φωτογράφιση είναι «μια απόπειρα των γυναικών να βιώσουν το κληρονομικό τους δικαίωμα, να νιώσουν δηλαδή εντάξει μέσα στο σώμα τους».

Αυτό παραδέχεται και η Πέλινγκ, ένα εικοσάχρονο βουλιμικό κορίτσι. Λέει ότι ένιωσε πως ήταν σε ειρήνη με το σώμα της όταν φωτογραφήθηκε γυμνή από την Κίρκι Χάμιλτον. Γιατί το έκανε; «Ηθελα να γιορτάσω το γεγονός ότι δεν μισώ το σώμα μου».

Για την Ντανιέλα Μπέρναμ οι γυμνές πόζες της, οι «φωτογραφίες του μπουντουάρ» όπως τις ονομάζει η Σίλινγκ στο άρθρο της στους «Tάιμς» του Λονδίνου, ήταν ένα γαμήλιο δώρο στον άνδρα της. Ηταν μία απόφαση πάθους: «Ημουν 27 χρονών και καιγόμουν από έρωτα», λέει, «Ποζάροντας γυμνή ένιωσα σέξι με έναν άλλον τρόπο. Oταν πιέσεις τον εαυτό σου να αυτοαποκαλυφθεί, συνειδητοποιείς πράγματα για σένα την ίδια που σε εκπλήσσουν».

Σημαντικά τα κομπλιμέντα
Η Χάμιλτον, η οποία φωτογράφισε στη Νέα Υόρκη διακόσιες γυμνές γυναίκες ηλικίας μεταξύ 20 και 60 ετών, λέει ότι στην αρχή έχουν πολλές αναστολές, που περνάνε όμως όταν δείξουν τις φωτογραφίες τους σε φίλους και συγγενείς. Μόλις αρχίζουν τα κομπλιμέντα βλέπουν τον εαυτό τους με άλλη οπτική. Η Ρέιτσελ Τζόνσον ωστόσο έκρυψε τις φωτογραφίες της στο συρτάρι (δημοσιεύτηκαν τελικά στο περιοδικό «Easy living») για λόγους οικογενειακούς, όπως ομολογεί.

Η Σίλινγκ όμως που ζει με τον γιο της δεν έχει τέτοια προβλήματα. Ετσι όταν πέρυσι την άνοιξη τη ρώτησε η εκδότριά της αν έχει κάποια ιδέα για το εξώφυλλο του καινούργιου της βιβλίου – σχετικά με τη μέση ηλικία – απάντησε ναι: «Νομίζω πως πρέπει να είμαι εγώ χωρίς ρούχα». Η έμπνευσή της δεν ήταν ουρανοκατέβατη.

Η Σίλινγκ έκανε πέντε χρόνια για να γράψει το βιβλίο της «Η άγνωστη στον καθρέφτη» που μόλις κυκλοφόρησε στην Αγγλία και το πώς θα είναι το εξώφυλλο την απασχόλησε τουλάχιστον τα τρία από αυτά. Η ιδέα τής ήρθε όταν είδε μια φωτογραφία της Σιμόν ντε Μποβουάρ – στον «Nouvel Observateur».

Τελικά τη μεγάλη ημέρα της φωτογράφισης πρώτη έφτασε η φωτογράφος Όντρεϊ Μπαρντού. Εξαιρετικά σοβαρή και πολύ καλά προετοιμασμένη είχε καταλάβει ακριβώς τι είχε στο μυαλό της η Σίλινγκ, πράγμα που καθησύχασε απολύτως τη συγγραφέα. Ηξερε ότι όλα θα πάνε καλά.

Μέχρι τότε νόμιζε ότι η στιγμή που θα έπρεπε να σταματήσει να μιλάει και να βγάλει τα ρούχα της θα ήταν πολύ δύσκολη και αμήχανη. Στην πραγματικότητα όμως όλοι ήταν απασχολημένοι με αυτή καθαυτή τη διαδικασία της φωτογράφισης. Ετσι το μοντέλο ξέχασε ότι επί πέντε ώρες δεν φορούσε απολύτως τίποτα.

Παρ’ όλο που όσοι ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα – ο καλλιτεχνικός διευθυντής του εκδοτικού οίκου, ο βοηθός της φωτογράφου, ο διερμηνέας – ήταν όλοι άνδρες. «Νιώθεις ένα σοκ όταν βλέπεις την εικόνα του εαυτού σου» γράφει αργότερα στους «Τάιμς» του Λονδίνου περιγράφοντας τη φωτογράφιση: «Το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου μπορεί να είναι τεράστιο».

Τελικά όταν το τυπωμένο βιβλίο έφτασε στα χέρια της ένιωσε αγωνία. Αναρωτήθηκε μήπως είχε κάνει λάθος όταν ξαφνικά άκουσε τον γιο να λέει: «Πωπώ, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είσαι τόσο αδύνατη. Φαίνονται όλα σου τα κόκαλα». Είπε δηλαδή αυτό ακριβώς που θα ήθελε να ακούσει μια μεσόκοπη γυναίκα και με το οποίο συμφωνούν αναμφισβήτητα οι γυναίκες κάθε ηλικίας. - Κική Τριανταφύλλη

Η γνώμη της ψυχολόγου

Δρ Τσαμπίκα Μπαφίτη,
κλινική ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
Με την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας καλλιεργήθηκαν οι σεξουαλικές αναστολές, ενώ στη ρωμαϊκή εποχή υπήρχε μεγάλη απελευθέρωση που έφτανε συχνά σε υπερβολές και ακρότητες. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο άρχισε να υιοθετείται ως κοινωνικός κανόνας το ότι είναι ντροπή να εκτίθενται τα γεννητικά όργανα.

Αυτή η πεποίθηση επί αιώνες καλλιέργησε την αίσθηση της ντροπής. Γι’ αυτό για πολλούς το γυμνό είναι ταμπού. Επίσης, σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που δίνεται μεγάλη έμφαση στην εικόνα και στο να είναι τέλειο και αψεγάδιαστο το σώμα μας, οι γυναίκες που αισθάνονται ότι έχουν κάποιες ατέλειες έχουν μεγαλύτερη συστολή στο να γδυθούν απ’ ό,τι οι γυναίκες που αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια για το σώμα τους.

Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει και το κατά πόσο διαπαιδαγωγήθηκαν με μεγαλύτερη έμφαση στην κοινωνική εικόνα τους και με αυστηρότητα ως προς το ήθος τους. Γι’ αυτό και για άλλες γυναίκες είναι πιο εύκολο να αποκαλύπτουν ορισμένα σημεία του σώματός τους παρά να μένουν εντελώς γυμνές.

Το κατά πόσο μια γυναίκα θα αποφασίσει να ποζάρει γυμνή έχει να κάνει με το πόσο ισχυρές είναι οι ηθικές της αναστολές, με το πόσο εκτεθειμένη θα αισθανθεί και με το πόσο σίγουρη είναι για το σώμα της. Αυτές που αρέσκονται στο να ποζάρουν γυμνές διαθέτουν περισσότερα ναρκισσιστικά στοιχεία, θέλουν να βρίσκονται στο επίκεντρο και να προκαλούν την προσοχή, αφού θεωρούν ότι το δικαιούνται. Στην ουσία, έχουν εσωτερικά μεγάλη ανασφάλεια και έχουν ανάγκη την προσοχή και να νιώσουν ότι είναι σημαντικές για τους άλλους. - Δ.Μ.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΔΥΘΗΚΑΝ!

Αν και στην εποχή μας μια γυμνή φωτογράφηση είναι για αρκετές γυναίκες το διαβατήριο για τη δημοσιότητα, οι περισσότερες έχουν τις αναστολές και τις επιφυλάξεις τους. Ακόμη κι αυτές όμως μπορεί να πεισθούν από έναν καλό φωτογράφο να βγάλουν τα ρούχα τους μπροστά στον φακό του. πως αισθάνθηκαν όταν το έκαναν και τι λένε οι φωτογράφοι που στάθηκαν απέναντι τους.
Kείμενα: Διονυσία Μαρίνου, Γεωργία Γεωργακαράκου

ΤΑΚΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, φωτογράφος
«Ντροπαλές και αμήχανες είναι όλες οι γυναίκες»
Καμιά γυναίκα δεν έχει αρνηθεί να τη φωτογραφίσω γυμνή. Oλες τους ήξεραν ότι θα βγουν μια πολύ ωραία φωτογραφία . Δεν είχαν να φοβηθούν το χυδαίο. Χυδαία άλλωστε δεν είναι ποτέ μια φωτογραφία από μόνη της. Αυτό εξαρτάται από το πώς χρησιμοποιούνται και από το περιοδικό όπου φιλοξενούνται. Τη δεκαετία του ’90, για παράδειγμα, που τα ανδρικά περιοδικά έπρεπε να βάζουν στις σελίδες τους γυμνά μοντέλα, όπως η Ναόμι Κάμπελ και η Σίντι Κρόφορντ, ο κόσμος δεν εντυπωσιαζόταν. Ηταν μια εικόνα οικεία για τους περισσότερους, αφού έβλεπαν ξανά και ξανά τα ίδια μοντέλα.

Προσωπικά δεν αντιμετωπίζω καμιά δυσκολία όταν φωτογραφίζω μια γυμνή γυναίκα. Είναι το ίδιο ακριβώς με το να κάνω ένα πορτρέτο. Δεν ακολουθώ μάλιστα κανέναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως ίσως κάποιοι φαντάζονται, για να χαλαρώνω τα μοντέλα. Για την ακρίβεια, δεν λέω τίποτα. Δεν λέω, για παράδειγμα, αν είναι λάθος ή σωστό κάτι που κάνουν. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος. Αυτόν ακολουθούσα από μικρός, που δεν μιλούσα γιατί δεν ήξερα πώς να καθοδηγήσω κάποιον, αυτόν ακολουθώ και τώρα συνειδητά.

Η τελειότητα του σώματος δεν παίζει κανέναν ρόλο στη φωτογραφία. Ισα ίσα. Ενα σώμα με ατέλειες μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρον αισθητικά και να βγάλει μια τέλεια φωτογραφία, αρκεί ο φωτογράφος να προσέξει εξίσου όλα τα σημεία του. Ντροπαλές και αμήχανες είναι όλες οι γυναίκες που φωτογραφίζω. Ακόμα και στα πορτρέτα. Πόσω μάλλον όταν είναι γυμνές. Μέχρι στιγμής όμως δεν μου έχει τύχει καμιά τόσο συντηρητική που να με δυσκολέψει στη δουλειά μου.

Υπάρχουν μοντέλα που είναι δεκτικά σε αυτό που έχω σκεφτεί, υπάρχουν όμως και κάποια πιο δύσκολα. Το μόνο σίγουρο είναι πως, εάν καταλάβει αυτή που φωτογραφίζεται ότι θα προκύψει καλό αποτέλεσμα – πράγμα που πάντα τους δίνω να καταλάβουν – ανοίγεται και δίνει αυτά που πρέπει να δώσει στη φωτογραφία.

Ρεβέκκα Καμχή, γκαλερίστα
Οταν πόζαρα γυμνή για το βιβλίο του Τάκη Διαμαντόπουλου, δεν ντράπηκα καθόλου. Αλλωστε, υπάρχουν τόσα χειρότερα πράγματα στον κόσμο για τα οποία μπορεί να ντραπεί κάποιος παρά για το να ποζάρει γυμνός. Κράτησε κυριολεκτικά ένα λεπτό η όλη διαδικασία και δεν πρόλαβα να αισθανθώ κάτι.

Γωγώ Μπρέμπου, ηθοποιός, δημ. σύμβουλος
Το 2003 έκανα την ταινία «Ενα τραγούδι δεν φτάνει» της Ελισάβετ Χρονοπούλου και υποδυόμουν την Ειρήνη. Σε κάποια σκηνή, έρχεται στο σπίτι η καλύτερή της φίλη και η Ειρήνη ανοίγει την πόρτα με τα εσώρουχα. Αργότερα διάφορες XXX σελίδες πήραν το απόσπασμα αυτό και το ονόμασαν sex video. Κατά τα άλλα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω γυμνό αν το απαιτεί ο ρόλος. Συνδέουμε συνήθως το γυμνό με το σεξ και το αγοραίο και έτσι το αποδυναμώνουμε. Το γυμνό έχει μια δύναμη αισθητική, βίαιη πολλές φορές. Εξαρτάται από το πώς θα το χρησιμοποιήσεις.

Κόρα Καρβούνη, ηθοποιός
O Τάκης Διαμαντόπουλος με έχει φωτογραφίσει πολλές φορές. Ετσι, όταν μου ζήτησε να φωτογραφηθώ γυμνή για το βιβλίο τον εμπιστεύτηκα. Ενώ στην αρχή αισθανόμουν άβολα, όσο περνούσε η ώρα αισθανόμουν όλο και πιο άνετα. Ακριβώς επειδή ένιωθα περίεργα, η φωτογραφία μου δεν είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Θεώρησα ότι ήταν σωστό να δείξω αυτό που αισθανόμουν. Πολύ πιο δύσκολη ήταν η γυμνή σκηνή στην παράσταση «Oι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας» το 2005. Επί επτά λεπτά ο Λαέρτης Mαλκότσης και εγώ ήμασταν ολόγυμνοι. Βέβαια, το ότι έπαιζα ένα καθυστερημένο κορίτσι δεν σκανδάλιζε. Πιστεύω πως και οι περισσότεροι θεατές σήμερα δεν θα θυμούνται το γυμνό από αυτό το έργο.

Οι Ρ. Καμχή, Γ. Μπρέμπου και Κ. Καρβούνη φωτογραφήθηκαν γυμνές για το λεύκωμα με τα γυμνά πορτρέτα του Τάκη Διαμαντοπουλου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΥΡΗΣ, φωτογράφος
«Αν δεν αισθάνονται άνετα να μην το επιχειρήσουν»
Υπάρχει το πορνoγραφικό γυμνό, υπάρχει και το καλλιτεχνικό. Γι’ αυτό και προτιμώ το μαυρόασπρο – το χρώμα της σάρκας παραπέμπει σε σεξουαλική επιθυμία... Oι γυναίκες ήταν πιο δύσκολο να φωτογραφηθούν γυμνές, ίσως και γιατί έχουν περισσότερα σημεία να κρύψουν, ενώ οι ηθοποιοί ήταν πιο άνετοι αφού είναι πιο εξοικειωμένοι με το σώμα τους.

Τις γυναίκες σε μια γυμνή φωτογράφηση τις προτιμώ σχεδόν άβαφες. Θεωρώ γελοίο να είναι μια γυμνή γυναίκα καραβαμμένη και καλοχτενισμένη. Oι δυσκολίες σε μια γυμνή φωτογράφηση έχουν να κάνουν συνήθως με το πόσο προετοιμασμένη είναι η γυναίκα, πόση άνεση έχει με το σώμα της και τον λόγο για τον οποίο την κάνει.

Πάρα πολλές έχουν μεγάλη ανασφάλεια, γι’ αυτό και είναι προτιμότερο, εφόσον δεν αισθάνονται άνετα, να μην φωτογραφηθούν χωρίς ρούχα. Και είμαι της γνώμης πως, αν κάνει κάποιος γυμνό, πρέπει να είναι γυμνό. Το να δείξει κανείς έναν ώμο ή μια πλάτη δεν είναι κάτι, ο καθένας μπορεί να το κάνει.

Η πρόκληση είναι το εντελώς γυμνό. Επειδή στο περιοδικό – για το οποίο φωτογραφίζω τα τελευταία πέντε χρόνια 120 άτομα κάθε χρόνο για ένα αφιέρωμα στον αγώνα κατά του ΑIDS – δεν μπορούν να μπουν ολόγυμνα σώματα, είχα πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ότι θέλω να κάνω ένα βιβλίο με όλες αυτές τις φωτογραφίες που «κόπηκαν». Τους ενημέρωνα τη στιγμή της φωτογράφησης και αρκετοί (άντρες και γυναίκες) δεν είχαν πρόβλημα να ποζάρουν εντελώς γυμνοί.

Παναγιώτα Βλαντή, Μπέσυ Μάλφα, ηθοποιοί
Π. Β.: Δέχτηκα να πάρω μέρος στη φωτογράφηση για την ετήσια καμπάνια κατά του AIDS με την προϋπόθεση να φαίνεται γυμνή μόνο η πλάτη μου. Σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να ποζάρεις έστω και με την πλάτη σου μόνο γυμνή. Φοβάσαι το αποτέλεσμα. Eγώ είχα τις εγγυήσεις του φωτογράφου, τις οποίες επιβεβαίωσαν και τα θετικά σχόλια που δέχτηκα.
Μπ. Μ.: Η φωτογράφηση έγινε για έναν καλό σκοπό (κατά του AIDS) μαζί με τη φίλη μου Παναγιώτα Βλαντή και η αισθητική της με αντιπροσώπευε. Εχω κάποιες αναστολές για το εντελώς γυμνό. Αυτό δεν με ενόχλησε γιατί δεν ήταν πολύ αποκαλυπτικό. Στο στούντιο ήμασταν μόνο εμείς και ο φωτογράφος και κρατούσαμε τα εσώρουχά μας στα χέρια μας μέχρι να πετύχει η πόζα. Γενικά, όταν το γυμνό είναι τέχνη, το αποτέλεσμα είναι καλό.

Οι Παναγιώτα Βλαντή και Μπέσυ Μάλφα πόζαραν γυμνές στον Βαγγέλη Κύρη και η φωτογραφία τους για την εκστρατεία ενάντια στο aids δημοσιεύτηκε στο περιοδικό down town.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΥΜΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Η Μαίρη Σαμαρά πόζαρε από τα 17 της χρόνια ολόγυμνη μπροστά σε σπουδαίους ζωγράφους. Και μάλιστα σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν έκαναν καλά καλά μπάνιο στη θάλασσα.

Έπειτα από 60 χρόνια η κ. Μαίρη Σαμαρά ζει ξανά τις πρώτες της εμπειρίες ως μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών, γυρνώντας το βλέμμα της στους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους του διαμερίσματός της στα Πατήσια. Oλοι έχουν την υπογραφή σπουδαίων ελλήνων ζωγράφων. Εκείνο όμως που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά είναι ότι στους περισσότερους από αυτούς απεικονίζεται η ίδια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 76 χρόνια και ξεκίνησε το επάγγελμα του μοντέλου το 1948, σε ηλικία 13 ετών. «Εμαθα μια μέρα ότι χρειάζονταν ένα κοριτσίστικο πρόσωπο για να ποζάρει. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να μαθαίνω να ράβω. Πήγαινα σε κάποια μοδίστρα, η μητέρα της οποίας ήταν επιστάτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω για μοντέλο. Πήγα δοκιμαστικά και έμεινα περισσότερο από μισό αιώνα».

O πρώτος άνθρωπος που είδε όταν πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν ο Μόραλης. Το 1948 ήταν καθηγητής στο προκαταρκτικό τμήμα και οι πρώτοι μαθητές του ήταν ο Τσόκλης, ο Κανιάρης, ο Κοντός κ.ά. «Είχαν ανάγκη από ένα νέο κορίτσι, ένα νεανικό κεφάλι... Θυμάμαι, την πρώτη μέρα ο Μόραλης με έβαλε να καθήσω σε μια βάση για να έχουν οι φοιτητές οπτική επαφή. Είχαν τα παιδιά μια καλτσοβελόνα για να μετρούν τις αποστάσεις. Φοβόμουνα μη μου βγάλουν κανένα μάτι. Μου έλεγαν “θα κοιτάς σε ένα μέρος και θα μένεις σταθερή”. Δύσκολο πράγμα.

Ημουν μικρό παιδί, ανήσυχο και όλα ήταν καινούργια και περίεργα. Από τη ραπτομηχανή βρέθηκα σε ένα περιβάλλον όπου έβλεπες να γεννιέται η τέχνη, και πληρωνόμουν μάλιστα γι’ αυτό. Το μεροκάματο ήταν τότε τέσσερις δραχμές».

Η πρώτη της επαφή ήταν ανώδυνη. «Πόζαρα για πρώτη φορά στα 13 μου χρόνια, αλλά δεν ξεκίνησα αμέσως γυμνό. Στην αρχή πόζαρα με κομπινεζόν. Στα 17 μου ο Κρις Γεωργιάδης μου είπε “κατέβασε τις τιράντες”. Κάποια στιγμή έρχεται και μου τις κατεβάζει περισσότερο. Καταχείμωνο έξω, τσουχτερό κρύο, αλλά άρχισα να νιώθω τον ιδρώτα να κυλάει πάνω μου. Oλο το βράδυ σκεφτόμουν πώς θα πάω να ξανακάνω το ίδιο πράγμα. Και δεν ήταν καν γυμνό. Αυτό ήρθε μετά».

Σύντομα η κ. Μαίρη Σαμαρά άρχισε να νιώθει άνετα με τη βοήθεια των καλλιτεχνών. Το γυμνό ξεκίνησε με τον Παύλο Διονυσόπουλο. Ηταν μαθητής τότε και άρχισε να την παροτρύνει να κάνει γυμνό. «Ελα, βρε Μαίρη, συνέχεια ποζάρεις με το κομπινεζόν», της έλεγε. «Το πρώτο γυμνό λοιπόν το έκανα για τον Παύλο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ντροπή μου και την αγωνία μου όταν έκανα γυμνό στον καθηγητή Ανδρέα Γεωργιάδη».

Η κ. Μαίρη Σαμαρά έζησε όλη τη νεώτερη ιστορία της τέχνης στην Ελλάδα και αισθάνεται τυχερή γι’ αυτό. «Εχω ποζάρει για τους περισσότερους. Για αρκετά μεγάλο διάστημα δούλευα στο εργαστήριο του Τέτση. Με αυτόν ανέπτυξα μεγαλύτερη σχέση, όπως επίσης και με τον Σωτήρη Σόρογκα. Βγαίναμε έξω, διασκεδάζαμε. Είμαστε όλοι σαν μια οικογένεια. Θυμάμαι τον Μιχάλη Τόμπρο που με έλεγε “καναρινάκι” επειδή ήμουν μικροκαμωμένη! Ξέρετε πόσοι έχουν περάσει από τη σχολή ως μοντέλα και σήμερα είναι διάσημοι; O Σαββόπουλος, για παράδειγμα. Νομίζω, ήταν στην τάξη του Γιώργου Μαυροΐδη». - Ζωή Λιάκα

Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ
Τα σώματα των γυναικών που πόζαραν γυμνές για τους μεγάλους ζωγράφους έμειναν στην αιωνιότητα, όχι όμως και τα ονόματα τους αφού το έκαναν για τα χρήματα και ντρέπονταν γι’ αυτό. Η πρώτη που αποθέωσε τη γύμνια της ήταν η Κικί του ονπαρνασ και η τέχνη αποθέωσε το κορμί της.

Αν και το γυμνό έδινε πάντοτε το «παρών» στην τέχνη, η σπουδή του άλλωστε ήταν ανέκαθεν επιβεβλημένη, οι γυναίκες που πόζαραν γυμνές δεν ήταν αποδεκτές. Τα μοντέλα των καλλιτεχνών ήταν άσημες, ανώνυμες και φτωχές γυναίκες, συνήθως χορεύτριες, τραγουδίστριες, πόρνες και αρτίστες, που πέρασαν όμως, έστω και ανώνυμα, στην αθανασία χάρη στην τέχνη αυτών που τις επέλεξαν, όπως ο Τουλούζ-Λοτρέκ, ο χωλός ζωγράφος της Μπελ Επόκ που απεικόνισε αμέτρητα κορίτσια της νύχτας.

Δεν ήταν ο μόνος. Από τον Ρούμπενς, τον Τιτσιάνο και τον Μποτιτσέλι μέχρι τον Μοντιλιάνι, οι μεγάλοι όλων των εποχών ύμνησαν το γυμνό γυναικείο σώμα, χωρίς όμως να αποκαλύπτεται το όνομα των μοντέλων τους.

Η Κικί του Μονπαρνάς ήταν το πρώτο διάσημο γυμνό μοντέλο που δόξασε το σώμα της χωρίς προκαταλήψεις. Η Αλίς Ερνεστίν Πρεν, όπως ήταν το πραγματικό όνομά της, έφτασε στο Παρίσι από τη Βουργουνδία πριν καλά καλά γίνει 12 ετών. Δούλεψε σε ένα φουρνάρικο αλλά τσακώθηκε με τη φουρνάρισα και άρχισε να ποζάρει γυμνή για έναν γέρο γλύπτη. Ετσι κατάλαβε ότι από οποιαδήποτε άλλη δουλειά, το πιο εύκολο και αποδοτικό οικονομικά ήταν να ποζάρει. Γρήγορα έγινε το αγαπημένο μοντέλο καλλιτεχνών που έμελλαν να γίνουν διάσημοι όπως και η μούσα τους.

Ανάμεσά τους ο εξπρεσιονιστής Χαΐμ Σουτίν που τη βάφτισε «Κικί» αλλά και οι Oυτριλό, Μοντιλιάνι, Πικαμπία, Μόις Κίσλινγκ, Κοκτό, Μπρέκερ, Καλντέρ, Σουμάνοβιτς, με λίγα λόγια σύσσωμη η καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής – είδαν το σώμα της Αλίς Πρεν ως έργο τέχνης. Η προκλητική, ατίθαση και αυθόρμητη «Κικί του Μονπαρνάς» ανακηρύχθηκε τελικά βασίλισσα των μποέμ στην άσωτη πλην όμως λαμπερή Πόλη του Φωτός στην ακμή του μοντερνισμού και το πιο διάσημο γυμνό μοντέλο όλων των εποχών.

O πρωτογενής ερωτισμός της αποτυπώθηκε σε πάρα πολλά έργα τέχνης, η πιο αξιομνημόνευτη εικόνα της όμως είναι η φωτογραφία του Μαν Ρέι «Το βιολί του Ενγκρ», που την παρουσιάζει γυμνή με γυρισμένη την πλάτη και δύο f πάνω της. Είναι ένα εγκώμιο στις καμπύλες της που μοιάζουν με εκείνες του βιολιού και μια ομολογία ότι το μοντέλο είναι όργανο για τη δημιουργία τέχνης. – Κ. Τρ.

ΜΟΝΤΕΛΑ ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ»
Δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί το εργασιακό καθεστώς για όσες και όσους ποζάρουν στην ΑΣΚΤ.
Τις τελευταίες ημέρες τα μοντέλα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι για το έργο τους αλλά για τη διαδικασία πρόσληψής τους.

Μέχρι σήμερα οι υπουργοί Παιδείας, Εσωτερικών και Oικονομικών με κοινή απόφαση ενέκριναν τις προσλήψεις οκταμήνου που ζητούσε η Σχολή για ωρομίσθιους άντρες και γυναίκες που κάλυπταν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των φοιτητών. Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι προσλήψεις των μοντέλων θα γίνονται πλέον μέσω ΑΣΕΠ.

O Νίκος Ανδριανάκης όμως, προϊστάμενος Γραφείου Πληροφόρησης Πολιτών και Δημοσίων Σχέσεων του ΑΣΕΠ, το διαψεύδει: «Υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ του προέδρου μας και του πρύτανη της Σχολής που τον ενημερώνει για την αναρμοδιότητα της Αρχής στις προσλήψεις των μοντέλων», λέει. Την ίδια άποψη εξέφρασαν και εκπρόσωποι του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Παιδείας που σε τηλεφωνική επικοινωνία μάς διαβεβαίωσαν ότι για τη διαδικασία πρόσληψης των μοντέλων ουδέποτε προέκυψε η ανάμειξη του ΑΣΕΠ.

Από την πλευρά του, το σωματείο των μοντέλων της ΑΣΚΤ ζητά την άμεση επίλυση και μόνιμη διαμόρφωση του εργασιακού καθεστώτος με σταθερή δουλειά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα . Θύματα αυτής της διαφωνίας των αρμοδίων είναι και οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών. – Δ.Μ.

Τα Νεα, Ταχυδρόμος, 5/02/211

Μέσα απο εσένα...



Στίχοι: Μιχάλης Τζουγανάκης
Μουσική: Μιχάλης Τζουγανάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Τζουγανάκης


Νιώθω να πέφτω μη μ’ αφήσεις
στο σώμα σου να με κοιμήσεις να ζεσταθώ
βραδιάζει πάλι και κρυώνω
τον εαυτό μου ξεγυμνώνω σ’ ότι αγαπώ.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
τώρα μαζί σου στο βυθό τα χω χαμένα
από το φως σου θα πιαστώ να αγγίξω λίγο ουρανό
μέσα από σένα μέσα από σένα μέσα από σένα.

Κομμένη ανάσα στο σκοτάδι
απ’ το φιλί σου ανάσας χάδι θα γεννηθώ
να βγει ξανά απ’ την ρωγμή μου
η ξεχασμένη δύναμη μου να σ’ αγαπώ.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
τώρα μαζί σου στο βυθό τα χω χαμένα
από το φως σου θα πιαστώ να αγγίξω λίγο ουρανό
μέσα από σένα μέσα από σένα μέσα από σένα.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Επίθεση στο Θέατρο Τέχνης απο οπαδούς Ολυμπιακών!!!

Την Παρασκευή 4/2 επρόκειτο να γίνει η πρεμιέρα της θεατρική παράστασης "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ" όπου μετά το τέλος αγώνα ΟΣΦΠ - ΠΑΟΚ ο υποδυόμενος τον Ολυμπιακό Αργ. Μπακιρτζής γνωρίζει της ΠΑΟΚτσού Μυρτώ Αλικάκη που έχει έχρθει να τον παρακολουθήσει Όμως η βεντέτα που αναζωπυρώθηκε μεταξύ οπαδών Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ "οδήγησε" περίπου 30 χούλιγκαν των "ερυθρόλευκων" να επιτεθούν με μολότοφ στο θέατρο και να αναβάλλουν την παράσταση!

Γης μαδιάμ τα έκαναν το βράδυ της Παρασκευής οπαδοί του Ολυμπιακού χωρίς διακριτικά στο Θέατρο Τέχνης, όπου είχε πρεμιέρα η παράσταση «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης».

Οι χούλιγκανς προκάλεσαν σημαντικές καταστροφές στο θέατρο, ενώ υπήρξε και ένας τραυματισμός υπαλλήλου! Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήταν περίπου 40 άτομα οι οποίοι φώναζαν συνθήματα υπέρ του Ολυμπιακού!

Μάλιστα δεν δίστασαν να πετάξουν μολότοφ και να τα σπάσουν όλα! Και όλα αυτά λίγη ώρα πριν την έναρξη της παράστασης, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ!

Έδειραν τον φροντιστή γιατί φορούσε ασπρόμαυρα!

Όπως έγινε γνωστό, οι οπαδοί κατά την είσοδό τους στο θέατρο έδειραν τον φροντιστή, επειδή φόραγε ασπρόμαυρη φόρμα! Ο συγκεκριμένος κύριος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο λίγο αργότερα, ευτυχώς με ελαφρά τραύματα, ενώ το ίδιο συνέβη με ακόμα έναν που βρισκόταν από νωρίς στο θέατρο για την παράσταση.

«Εδώ είναι Πειραιάς»

Από κει και πέρα, η κ. Αποστολοπούλου που είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του θεάτρου μιλώντας στον NovaSport Fm, είπε: «Τα άτομα δεν είχαν διακριτικά επάνω τους, αλλά ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού. Έσπαγαν τα πάντα και φώναζαν… ‘’εδώ είναι Πειραιάς. Εδώ είναι λιμάνι».

"Ήθελαν να κάψουν το θέατρο"

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης, Διαγόρας Χρονόπουλος, μίλησε στον 'Sentra 103,3' για το ίδιο περιστατικό.

Για την παράσταση είπε:

Δεν είναι οπαδικό το έργο. Είναι ο τίτλος μόνο ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ. Πρωταγωνιστούν δύο κοπέλες που ταξιδεύουν με το τρένο και απλά έχουν συνεπιβάτες οπαδούς του ΠΑΟΚ. Στο τέλος οι δύο κοπέλες μένουν στο σταθμό Λαρίσης.

Για το επεισόδιο τόνισε:

Γύρω στις οκτώ και μισή, 25 με 30 άτομα, που εμφανίστηκαν με κράνη και κουκούλες, επιτέθηκαν μαζικά στο θέατρο, έσπασαν τα τζάμια, άναψαν φωτιές με μολότοφ και προκάλεσαν πολλές ζημιές. Επρόκειτο σίγουρα για οργανωμένο σχέδιο. Μάλιστα, οι ηθοποιοί φοβήθηκαν και κρύφτηκαν στο ηλεκτρολογείο. Μετά από περίπου τέσσερα ή πέντε λεπτά αποχώρησαν συντεταγμένα προς την Πλάκα. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων φώναζαν συνθήματα, όπως: 'Εδώ είναι Πειραιάς, κάτω οι ΠΑΟΚτζήδες, θα πεθάνετε όλοι'.

Εκτός αυτών τραυμάτισαν και έναν δικό μας, ελαφρά και ακόμα έναν θεατή. Τώρα περιμένουμε την αστυνομία για αποτυπώματα, καθώς άφησαν ένα σουγιά πίσω τους. Είναι φανερό ότι ήθελαν να κάψουν το θέατρο, με τις μολότοφ που πέταξαν. Ήταν η πρεμιέρα του έργου και είχαν έρθει 200-300 άνθρωποι για να παρακολουθήσουν την παράσταση, οι οποίοι μ' αυτήν την αναστάτωση βγήκαν στο δρόμο έντρομοι. Αυτοί οι άγνωστοι τα έσπασαν και έφυγαν, με αποτέλεσμα να προκληθεί μεγάλη ζημιά στο θέατρο και οι ηθοποιοί πλέον να φοβούνται.

Καπελώνης: Ήταν οργανωμένο "ντου"

Όσον αφορά στον σκηνοθέτη του έργου, Κώστα Καπελώνη, δήλωσε στον Nova Sport FM 94,6: «Σωματικά είμαστε καλά, ψυχολογικά, όμως, όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι ενεργούν έτσι, επειδή στον τίτλο ενός έργου υπάρχει κάτι που δεν τους αρέσει. Η υπόθεση δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, κανένα απολύτως σχόλιο και το όλο θέμα δημιουργήθηκε με τον τίτλο.

Ήρθαν περίπου 30 οργανωμένοι με κράνη και πολεμοφόδια -κάποιοι ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι. Φώναζαν 'εδώ είναι Πειραιάς' και άρχισαν τις ζημιές. Έσπασαν τα τζάμια του θεάτρου, πέταξαν μέσα καπνογόνα… Ευτυχώς δεν έπιασε φωτιά το θέατρο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει, με τις αρκετές ξύλινες κατασκευές.

Ευτυχώς δεν χτυπήθηκε κάποιος σοβαρά. Πάντως ένας εργαζόμενος του θεάτρου που είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους καθώς και 1-2 άνθρωποι που στέκονταν απέξω και οι οποίοι δέχθηκαν κάποια χτυπήματα.

Ένα κομμάτι του σκηνικού έχει καταστραφεί, υπάρχουν εξωτερικές ζημιές αλλά ελπίζουμε πως η πρεμιέρα να γίνει κανονικά αύριο. Δυστυχώς όταν ήρθε η αστυνομία, είχαν εξαφανιστεί. Ούτως ή άλλως, το περιστατικό κράτησε 2-3 λεπτά. Ήταν ένα οργανωμένο «ντου» και ήταν προφανές πως ήθελαν να κάνουν τις ζημιές και να φύγουν».

http://www.soccerplus.gr/article/epesan-molotof-sto-theatro-texnis


Το δικό μου σχόλιο? Δεν ντρέπονται καθόλου πλέον? Θα ισοπεδώσουμε τα πάντα πλέον? Έλεος!!! Επίθεση που? Και για ποιο λόγο? Για την μπάλα? Όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι βγήκαν στους δρόμους να τα σπάσουν που μας πίνουν το αίμα καθημερινά? Που χάνουμε τις δουλειές μας και άλλοι δεν βρίσκουμε? Που κάθε μέρα βλέπεις κόσμο στο δρόμο σκυφτό και προβληματισμένο? Που δεν ξέρουμε που ακόμα θα φτάσουμε με τα καθημερινά μέτρα... Όχι! Βγήκαν και τα σπάσανε γιατί το κασκόλ ήταν ασπρόμαυρο και όχι ερυθρόλευκο. Και κατέστρεψαν ένα κομμάτι αυτού του πολιτισμού... Ντροπή πραγματικά ντροπή..... Ντρέπομαι γιατί ανήκω σε αυτή την νέα γενιά και με παίρνει και εμένα η μπάλα και τόσα άλλα παιδιά που προσπαθώντας να κρατήσουμε ένα επίπεδο έρχονται ανεγκέφαλοι (δυστυχώς περισσότεροι από τους υπόλοιπους εμάς) και τα διαλύουν όλα με τον αδικαιολόγητο θυμό τους...
Καλημέρα σας....

Όλα λίγο με πειράζουν...αν δεν μ'αγαπάς!



Των ματιών σου το φως με ζαλίζει
και τα λόγια μου μένουν μισά,
Τα δυο χέρια σου έγιναν ρίζες
που με δέσαν στη γη σου βαθειά.

Κι όλα χάρτινα φαντάζουν,
όλα λίγο με πειράζουν
αν δεν μ αγαπάς.
Ο χορός είναι αγγαρεία,
το τραγούδι φασαρία,
αν δεν με κοιτάς,
αχ, φως μου,
Αν δεν μ αγαπάς...

Κάθε μέρα που ξημερώνει
τη μισώ αν δεν σ εχω εδώ.
Σε κοιτώ και ξεχνάω τον πόνο,
σε ζητώ σαν ψωμί σαν νερό.