Σκόρπιες σκέψεις...

Αυτή η κατάσταση σε βαλτώνει, παίρνεις λίγο τα πάνω σου σε πείσμα όλων και μετά πάλι και μετά ξανά... Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός... Η ζωή που ήξερα τελείωσε... Τώρα ζω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο. Όχι απαραίτητα κακό... Σκιές έρχονται με τον τρόπο τους και πάλι για να μου θυμίζουν το χθες. Μάλλον δεν είμαι έτοιμη να τις αφήσω ακόμα να με αφήσουν. Ο νέος έρωτας, παράξενος, απαιτητικός, κάποιες φορές παιδιάστικος, με λίγο εγωισμό, λίγο ζήλια... Τα έχει όλα και τίποτα μαζί. Πλέον την αγαπάω την θλίψη μου. Έμαθα να ζω μαζί της. Και το χαμόγελο μου αγαπάω όταν αυτό με τιμά και εμφανίζεται.... Σπάνια, αλλά εμφανίζεται.... Τις νύχτες, αυτές οι νύχτες... γράφω γράμματα που δεν θα δώσω ποτέ. Προσπαθώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου και να μάθω να χαμογελώ πιο συχνά. Ένα μικρό πληγωμένο παιδί και μια γυναίκα στην πρώτη της ωριμότητα παλεύουν στο κορμί μου... Ποιος θα υπερισχύσει δεν το γνωρίζω... Προσπαθώ να συμβιβάσω αυτούς τους δύο κόσμους... Και οταν πάω να απελπιστώ ξέρω πως όλα είναι φάση και θα περάσουν.
Ξέρω πως είμαι ακόμα εδω..Ότι και να έγινε. Και θα συνεχίσω να είμαι στο πείσμα πολλών. Ξέρω πως κάποια μέρα η αλήθεια θα φανεί.
Και εγώ θα είμαι εκεί. Τότε θα χαμογελάω....