Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

ΟΙ ΠΡΩΗΝ .....

Σε εκείνους.... Γι' αυτές τις στιγμές που πάντα θα θυμάμαι.





Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Όλοι οι πρώην μου
πάνω στα χείλη μου αφήναν
μια γεύση πρώιμου,
κι οι συγκινήσεις που μου δίναν
άντε να κρατήσαν μονάχα δυο στιγμές
με το ρολόι μου.

Όλα τ' αγόρια μου
μικρά φωτάκια από πλοία
στη στεναχώρια μου
βόλτα αργή στην παραλία
λίγο πιο κει του φθινοπώρου οι βροχές
πέφτουν στα πόδια μου.

Έφευγαν νωρίς, θυμάμαι τ΄αμάξια τους
το "με συγχωρείς" βαθιά μες τα μάτια τους
κι εμενα εγώ με τόσα ενδεχόμενα
να παρατηρώ για πολύ καιρό
τ' αμάξια τα ερχόμενα.

Όλες οι σχέσεις μου
μια φωτεινή ρετροσπεκτίβα
για τις εκθέσεις μου
λόγια και πρόσωπα σε στίβα,
που έχουν φύγει μα μπερδεύονται συχνά
στις υποθέσεις μου.

Έφευγαν νωρίς, θυμάμαι τ΄αμάξια τους
το "με συγχωρείς" βαθιά μες τα μάτια τους
κι εμενα εγώ με τόσα ενδεχόμενα
να παρατηρώ για πολύ καιρό
τ' αγόρια τα επόμενα...

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Τάνια Τσανακλίδου - Μόνη μου



Όμορφη η νύχτα που έρχεται
κι ο κόσμος γύρω μου
έτοιμος μου μοιάζει για γιορτή
μα δε συμμετέχω από παιδί

Γίνομαι κομμάτια χίλια-δυό
σε γλέντι αν βρεθώ
θλίψη μου σερβίρει, με μεθάει
είμαι γυαλί, ραγίζω και με σπάει
τις σκέψεις μου το χάος απορροφά

Μόνη μου θα μείνω
τόσα χρόνια τώρα πιά το έχω μάθει
τόπος κανείς δεν με χωρά.
Μόνη μου θα σβήνω
και το κέφι όλων γύρω θα ανάβει
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά

Όμορφη η νύχτα που έρχεται
ακόμα κι η βροχή
όλα έχουν νόημα μ' από δω
πάντα λείπεις νόημα πως να βρω

Δίκοπο μαχαίρι η ομορφιά
στα μάτια μου μπροστά
βλέπω τη γαλήνη γύρω γύρω
θέλω κι εγώ επάνω της να γύρω
γιατί είμαι μέσα μου άνω-κάτω πιά

Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
γίνομαι στάχτη και να μη με δείς
Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
αφού δε λιώνεις ίσως να καείς

Μόνη μου θα μείνω
τόπος κανείς δε με χωρά...
Μόνη μου θα σβήνω
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά...

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

360 Χλμ.



Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα
CD: Διάφανος - 2006 (Lyra)


Τα δάχτυλά μου σαν κισσός τύλιξαν το τιμόνι·
η πέτρα του δαχτυλιδιού χάθηκε στο σκοτάδι.
Τα εκκλησάκια στις στροφές κουνάν λευκό μαντήλι
κι από τα μάτια τους κυλά το ταγκισμένο λάδι.

Πρώτα ο Καραβόμυλος, ύστερα η Στυλίδα
κι ύστερα την Ιεριχώ μπροστά στα μάτια μου είδα.
Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω.
Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω.

Έξω απ' τα τείχη, αγάλματα με στυλωμένα πόδια,
ο Νύσης δίνει στο Μηνά* το μέτρημα του χρόνου.
Yψώνονται τα χάλκινα, βουλιάζουν τα διόδια,
χάνονται και τα ξωτικά, τα δόκανα του δρόμου.

Το άσπρο βαμβάκι που έριξε η τρέλα του αχθοφόρου,
Kρατάει το θόρυβο μακριά απ' τ' αυτιά του φθινοπώρου.
Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω.
Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Άσε με... Επιτέλους άσε με....

Ότι και αν κάνω ψέμμα... Όπου και αν πάω εσύ... Άσε με να "φύγω" επιτέλους...



Θέλω χρόνο να ξεχάσω
από σένα ν’ αποδράσω, μήπως και σωθώ.
Θέλω πάλι ν’ αγαπήσω
ένα χέρι να κρατήσω, και να σηκωθώ.
Να ‘ταν το δικό σου χέρι
που το ξέρω και με ξέρει, όνειρο τρελό…
Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.

Άσε με να σε μισήσω μήπως και σωθώ.

Άσε με να σε μισήσω
κάθε ίχνος σου να σβήσω
κάθε λέξη, κάθε σου ψευτιά.
Κι αν ποτέ σε συναντήσω
απ’ την άλλη θα γυρίσω
πριν φουντώσει πάλι η φωτιά.
Μέσα στο βαθύ σου βλέμμα
η αλήθεια και το ψέμα
έστησαν και πάλι το χορό.
Άσε με να σ’ αγαπήσω
πριν στον άνεμο σκορπίσω
πριν να γίνω φύλλο και φτερό.

Θέλω χρόνο να ξεχάσω
από σένα ν’ αποδράσω, μήπως και σωθώ.
Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.

Άσε με να σε μισήσω μήπως και σωθώ.

Άσε με να σε μισήσω…

Αν με νοιάζεσαι λιγάκι
τώρα γύρνα μου την πλάτη, τώρα που μπορώ.
Θέλω πάλι ν’ αγαπήσω
να πιστέψω, να ελπίσω και ν’ αγαπηθώ.

Λόγια αγάπης!



Λόγια αγάπης διαλεγμένα
Λόγια τέλεια ειπωμένα
Δε το κρύβω πως με έπειθαν τη κατάλληλη στιγμή
Είναι όλα περασμένα ξεχασμένα
Μα θυμάμαι πως δεν γίναν όπως τα ‘λεγες εσύ.

Είπες μένω μα σε ένιωσα να φεύγεις
Είπες φεύγω μα σε νιώθω ακόμα εδώ
Είπες σπάω μα σε είδα να αντέχεις
Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ.

Λόγια αγάπης σαν φορτίο
Λέξη-λέξη τ’ αναλύω
Λέμε πως καταλαβαίνουμε μ’ άκρη δεν μπορεί να βγει
Είναι όλα περασμένα ξεχασμένα
Μα θυμάμαι πως δεν γίναν όπως τα ‘λεγες εσύ.

Είπες μένω μα σε ένιωσα να φεύγεις
Είπες φεύγω μα σε νιώθω ακόμα εδώ
Είπες σπάω μα σε είδα να αντέχεις
Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ. (x2)

Είπες τέλος μα ακούω σ’ αγαπώ...

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Πως να αγαπήσεις με φως και μελάνι?



Κλεισε τα ματια σου μη με κοιταξεις
Βγαζω τη μασκα μου και θα τρομαξεις
Εχω περασει απο χρονια το τερμα
Κι εκρυψα μια ευχη σε ενα κερμα
Που επεσε μες στα βαθια τα νερα
μηπως και γινω εγω στα ονειρα σου
κατι μικρο μα δικο σου...
Μεσα στο δασος σου γινομαι ηχος,
στις μελωδιες σου αψυχος στιχος
Ειμαι το φως που τρυπα τις περσιδες
ενα αστέρι που πάλι δεν είδες
κι ομως για σενα θα λαμπω τη νυχτα
κι ας μου χρωστας αλλη μια καληνυχτα
Ασε με μονο να δω πως κοιμασαι
και θα 'μαι πλαι σου να μη φοβασαι...

Πως ν'αγαπησεις με φως και μελανι
Πως να επιβαλεις στη σκεψη να χανει
κυκνειο ασμα τον γελιο σου αποψε
παρε λυμενο μαχαιρι και κοψε...

Στο μαξιλαρι σου πανω κι αν σκυψω
δεν εχω δακρια αλλα ριξω
εχουν στεγνωσει κι αυτα σαν κι εμενα
και οσα ειχα τα ειχα για σενα
Να πεφτουν πανω σου να σε δροσιζουν
καθως κυλανε να σε νανουριζουν
Ετσι απλα για να νιωθεις γαληνη
μολις ο υπνος την πορτα σου κλεινει..

Πως ν'αγαπησεις με φως και μελανι
Πως να επιβαλλεις στη σκεψη να χανει
κυκνειο σαμα το γελιο σου αποψε
παρε λυμμενο μαχαιρι και κοψε...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Όνειρα, χρώματα και αισθήσεις. Σκέψεις που χάνονται με την αυγή.

Όλα αλλάζουν, εγώ οι φίλοι μου, οι καθηγητές, τα θέματα στις εξετάσεις, οι γονείς μου, οι παππούδες, οι γάτες μου, ο διαδικτυακός μου κόσμος, ο αδερφός μου, οι άνθρωποι γύρω μου, η μέρα που ξημερώνει και βραδιάζει. Όλα αλλάζουν... Η γεύση τους είναι διαφορετική. Η εικόνα τους άλλοτε φωτεινή και άλλοτε θολή. Τα πάντα με μουσική υπόκρουση.. Ο κόσμος μου περίεργος και θαμπός. Και θολός, γεμάτος υγρασία. Γεμάτος περίεργα όνειρα, σκιές, τύψεις. Τα βράδια με επισκέπτονται ολοζώντανες... Εκείνες.. Εκείνη... Πότε γελάει, πότε κλαίει... Μου απλώνει το χέρι, με ρωτάει γιατί... Στέκει μπροστά στην θάλασσα ήρεμη και χαμογελάει σαν καλοκαιρινό όνειρο, όπως την ήξερα πάντα με τα σγουρά πυκνά μαλλιά της, τα βυσσινή χείλη, και το λευκό χαμόγελο... Τα μάτια της αμύγδαλα μισόκλειστα από τον ήλιο... Και σαν κάνω πως πλησιάζω χάνεται... Πάντα θεατής. Από εδώ και πέρα θεατής. Δεν θα σε ξαναπλησιάσω φίλη μου. Ούτε εσύ.... Βάλαμε γραμμές και όρια.... Παίζουμε στα κύματα κάποιες στιγμές, είμαστε και πάλι παιδιά. Φοράω το μαγιό μου το παιδικό, έχω πλεξιδάκια στα μαλλιά, κοκαλάκια και ενα σπασμένο δόντι. Εκείνη μια μεγάλη μπάλα. Μου τη πετάει και γελάει... Μετά φως. Άμμος ξανθή, κυμα γαλάζιο με αφρό λευκό. Ενα κοράλι, μια πετρούλα, μια καρδιά... Μεγαλώνουμε πάλι. Καπνίζω. Σε εναν κήπο. Πράσινο παντού και κόκκινα λουλούδια. Προσπαθώ να τα κόψω για εκείνη. Αίματα στα χέρια μου. Κλαίω. Εκείνη με κοιτάει βουβά. Δεν μιλάει, δεν γελάει, δεν κλαίει. Μου απλώνει το χέρι. Την ακολουθώ σε εναν περίεργο λαβύρινθο.
Γαλάζιο και κόκκινο και μαύρο μετά.... Φως δυνατό και έρχεται εκείνος ξανά... Να με φάει αργά... Η ζωή προχωράει και οι κρυφές πληγές δεν φεύγουν, δεν κρύβονται, δεν καλύπτονται... Με την πρώτη ευκαιρία ξανά εκεί στο προσκήνιο. Και εγώ εκεί στην μέση ενός ατέλειωτου κύκλου να γυρνάω σαν την χρυσόμυγα... Βζζζζζζζζζζζζ.........








Καλοκαιριάζει. Φοράω μια μπλούζα χρωματιστή, σαγιονάρες, τα μαλλιά μου σγουρά αφημένα στους ώμους. Προχωράω. Κάνει ζέστη. Δεν με νοιάζει, Είμαι ευτυχισμένη. Κρατώ στα χέρια μια σακούλα. Μέσα έχει θησαυρό... Τα βήματα μου αργά με μια βιασύνη. Λαχταρώ να φτάσω στον προορισμό μου μα φοβάμαι... Κόβεται η ανάσα... Σκέφτομαι... Σκέφτομαι και προχωρώ. Στο μυαλό μου μια μουσική ασταμάτητη. Μουδιάζω ολόκληρη όλο και περισσότερο... Τα βήματα μου πετάνε.... Η καρδιά μου είναι ακόμα ψύχραιμη. Κλείνω τα μάτια, κατεβαίνω από το λεωφορείο. Στην τελική ευθεία. Σε λίγο η ζωή θα παίξει την καρδιά μου στα χαρτιά.... Η καρδιά μου Άσσος στο μανίκι του. Η φωνή του στα αφτιά μου. Σκάλες... Πολλές σκάλες και ξαφνικά μια αγκαλιά. Ονειρεύομαι. Μπορώ να μείνω εκεί μέσα για πάντα? Μπορώ να χαθώ αυτή την στιγμή? Λίγα δευτερόλεπτα μπορούν να γίνουν ξαφνικά ώρες? Βρίσκομαι εκεί στον χώρο σου. Τα μάτια μου σαν κάμερα. Προσπαθώ να σε χορτάσω. Κοιτάω. Δεν το πιστεύω. Μόνο να ήξερες τι σημαίνεις για εμένα.... Καπνίζω. Φυσάει ξαφνικά ένα δροσερό αεράκι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η θάλασσα μου κλείνει το μάτι. Ξέρουμε και οι δυο την συνέχεια. Καπνίζω. Μιλάω. Δική μου είναι αυτή η φωνή? Εγώ είμαι αυτή που μιλάω και εσύ με ακούς? Και χάνομαι. Χακί, μπεζ, λευκό, πράσινο, λίγο μαύρο και πάλι μπεζ... Ριγέ ασπρόμαυρο και έρχεσαι πιο κοντά μου... Τα χέρια ταξιδεύουν. Αφή, γεύση. Φιλί κόκκινο και βαθύ. Τα χείλια σου στα μάτια μου, στον λαιμό. Τα μάτια κλειστά. Αγκαλιά. Ακοή, όσφρηση, όραση.... Όλες οι αισθήσεις σε τέλεια εναρμόνιση... Αγκαλιά. Δεν θέλω να φύγω. Δεν θα φύγω ποτέ από αυτή την αγκαλιά. Γίνεται να περιμένεις 27 χρόνια για να ζήσεις 27 χρόνια ολόκληρα σε ένα απόγευμα? Φως Λευκό ξανά. Εκείνος στο φως Εκείνος απλώνει το χέρι του, κλείνει το παραθυρόφυλλο. Αφή... Οι αισθήσεις μου αχόρταγες. Τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν, ψάχνουν, νιώθουν. Καπνίζω για να κρύψω πίσω απο τους καπνούς την καρδιά μου. Κλείνω τα μάτια για να μην φανούν τα δακρυά μου... Γυρνάω την πλάτη. Αγκαλιά. της παρηγοριάς. Δεν θα φύγω ποτέ απο αυτη την αγκαλιά. Ένα χάδι ξανά. Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη ή εκείνη την στιγμή σταμάτησε η καρδιά μου. Να αγαπάει, να νιώθει, να ακούσει, να αντιλαμβάνεται.
Πως γίνεται όμως? Γιατί γίνεται? Στέκομαι και κοιτώ. Εκείνος φεύγει. Πάλι μόνη. Και η σκηνές επαναλαμβάνονται. Κάθε βράδυ ατελειώτο μαρτύριο. Κάθε βράδυ το παραθυρόφυλλο κλείνει. Κάθε βράδυ κρύβομαι σε εκείνη την αγκαλιά. Κάθε βράδυ παίζω στα κύματα. Κάθε βράδυ ζώ σιωπηλά με αυτούς που αγάπησα. Κάθε βράδυ ζω με κλειστά μάτια για να μην βλέπω αυτους που αγάπησα και με πόνεσαν. Και ο τοίχος μεγαλώνει. Και τελικά αλλάζω και εγώ!Γιατί η καρδιά μου "έφυγε" εκείνο το απόγευμα. Κρύφτηκε σε ενα πράσινο μανίκι, σε ενα μάυρο αυτοκίνητο, ταξίδεψε μακριά μου. Η καρδιά μου έμεινε πίσω σε κάποιο νησί και κάθε βράδυ παίζει δίπλα στα κύματα. Ακούει τραγούδια ροκ και μπαλάντες για χαμένες αγάπες. Δεν κοιμάται τα βράδια.Όχι πια.... Δεν αφήνει κανέναν να την πλησιάσει.. Φοβάται... Κρύβεται σε μια αγκαλιά σφιχτή μα φτιαγμένη απο το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα και ο ύπνος. Κρύβεται σε ένα χαμόγελο λευκό σαν τα σύννεφα. Πικρό χαμόγελο.....
Και όταν χαράζει... Ψάχνει χαραμάδα να ξεγλυστρίσει απο εκείνη την αγκαλιά. Θέλω να πάρω σκούπα κα φαράσι και να εξαφανίσω κάθε κόκκο άμμου. Και οταν τα κύματα έρχονται κοντά εγώ τσιρίζω σαν παιδάκι και τρέχω μακριά να σωθώ. Και ξαφνικά γαλάζιο και λευκό. Πετάω!!!

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ο κόσμος σου να ειμαι εγώ...



Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
πάει μια κρυφά, μια φανερά
ποτέ δεν πάει στρωτά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κλειστόν Λόγω γρίπης!



Ξεκίνησε σαν έναν απλός πονόλαιμος. Η αλλαγή κλίματος μου την έφερε και βρέθηκα να κάνω ασκήσεις φωνητικής στο μπάνιο αγκαλιά με ενα πράσινο μπουκάλι για γαργάρες. Στην συνέχεια ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μου κάνει παρέα... Αααααααψουουουουουου!!!!!!!!! Να και η καταροή.... Και τωρα εδώ και τρείς ημέρες ανασαίνω σαν τον σκύλο του γείτονα.... Φέρτε αντιβιώσεις, φέρτε σιρόπια δεν μπορώ άλλο!!!!!!

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Γυμνές χωρίς ενοχές!


Από τις: Κική Τριανταφύλλη, Γεωργία Γεωργακαράκου, Διονυσία Μαρίνου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011


Οι γυναίκες γδύνονται μπροστά στον φωτογραφικό ή κινηματογραφικό φακό. Το κάνουν με άνεση ή με δυσκολία; Μόνο για επαγγελματικούς λόγους ή και από ναρκισσισμό; Σίγουρα πάντως σημαντικό ρόλο παίζουν η ηλικία, η αυτοπεποίθηση και η συμφιλίωση με το σώμα τους.

Με το που βγαίνουν από την κούνια τους, τα μωρά μπαίνουν στο παιχνίδι του γυμνού. Η παιδική γύμνια άλλωστε θεωρείται απόλυτα «χαριτωμένη» και «αξιολάτρευτη». Κι όμως, όταν γίνονται 3-4 ετών τα κοριτσάκια αρχίζουν ξαφνικά να ντρέπονται. Ανακαλύπτουν την έννοια της αιδούς, υπακούοντας στις πρώτες επιταγές της κοινωνίας. Η σχέση των γυναικών με το σώμα τους αλλάζει μαζί με αυτό.

Η εφηβεία – όπως και τα γηρατειά αργότερα – είναι η πιο δύσκολη ηλικία όσον αφορά την έκθεση του γυμνού σώματος στο βλέμμα των άλλων. Είναι περίοδος που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, παρ’ όλα αυτά όμως και παρά τη δυσφορία που αισθάνονται, τα νεαρά κορίτσια ντύνονται προκλητικά. Γιατί;

Σύμφωνα με τον Ζαν - Κλοντ Κάουφμαν, κοινωνιολόγο και ερευνητή στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών της Γαλλίας, «τις οδηγεί κάτι πολύ ακαθόριστο, εσωτερικό, προσωπικό, που συνδέεται με την άνεση και την αυτοεπιβεβαίωση του ολοκαίνουργιου “εγώ”, το οποίο μέσα από αυτή τη διαδικασία ισχυροποιείται».

Ανάμεσα στα 30 και τα 40 εμφανίζεται μια καινούργια ανησυχία για το τέλος της νιότης και της λάμψης της ομορφιάς. Η γυναίκα νιώθει πως γερνάει, πράγμα που θα ήταν ανυπόφορο αν δεν υπήρχε η χειροπιαστή απόδειξη μιας νεότητας που είναι ακόμα ζωντανή και εξαιρετικά πολύτιμη για να μένει κρυφή. Γδύνεται με μεγαλύτερη ευκολία και το χαίρεται. Μέσα σ’ αυτή τη «γιορτινή» ατμόσφαιρα κυριαρχεί φυσικά το παιχνίδι της γοητείας. Ενα παιχνίδι κυρίως για τις ίδιες, αφού το βλέμμα των άλλων είναι ένας τρόπος για να βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
-Κ. Τρι.

ΜΕ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ
Πώς νιώθει μία γυναίκα όταν φωτογραφίζεται γυμνή; Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζέιν Σίλινγκ το έκανε δύο φορές για τις ανάγκες ενός άρθρου με αυτό το θέμα αλλά και για το εξώφυλλο του τελευταίου βιβλίου της.


Περπατάει νωχελικά πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες της , σκεπάζει τους γοφούς της με τη διάφανη κουρτίνα, κοιτάζει με λάγνο βλέμμα τον φακό. Μια δυνατή βότκα από το μίνι μπαρ τη βοηθάει να ξεχάσει ερωτήματα του τύπου «τι στον διάολο κάνω τώρα εγώ εδώ πέρα», όπως και ότι είναι θεόγυμνη μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Την ώρα που ανάβουν τα φλας και αρχίζει να βγάζει παιχνιδιάρικα το πανάκριβο γαλλικό σλιπάκι της, η Τζέιν σκέφτεται μόνο ότι είναι η πιο σέξι γυναίκα του πλανήτη.

Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Oι καλλιτεχνικές φωτογραφίες όμως θυμίζουν στην Τζέιν Σίλινγκ εκείνο το συναρπαστικό πρωινό που γυμνώθηκε μπροστά στον φακό. Μερικοί συνάδελφοί της την είχαν προειδοποιήσει ότι η γυμνή έκθεσή της θα μπορούσε να τη βλάψει επαγγελματικά, τώρα πια όμως η αγγλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας ξέρει ότι είχαν άδικο. Αλλωστε δεν ήταν η πρώτη που το έκανε.

Η φεμινίστρια συγγραφέας Ζερμέν Γκριρ – που πόζαρε μόνο με τα εσώρουχα το 1974 – ήταν από τις πρώτες γυναίκες εκτός καλλιτεχνικού χώρου που έβγαλε τα ρούχα της μπροστά στον φακό. Στις μέρες μας εξάλλου είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει σελέμπριτι που δεν έχει ποζάρει γυμνή ή ημίγυμνη ενώ όλο και περισσότερες κοινές θνητές μπαίνουν καθημερινά στο παιχνίδι.

«Γιατί άραγε τόσο πολλές γυναίκες γδύνονται μπροστά στην κάμερα; Για μερικές υπάρχει το κίνητρο ότι έχουν κάτι να πουλήσουν, τι είναι αυτό όμως που γοητεύει όλες εμάς τις υπόλοιπες;», αναρωτιέται η Σίλινγκ. Την απάντηση της την έδωσε η Κλέαρ Παρκ που τη φωτογράφισε: «Συχνά επιθυμούν να κρατήσουν μια φευγαλέα στιγμή, όπως όταν είναι έγκυοι ή θέλουν να θυμούνται το σώμα τους στα πιο ωραία του. Ενώ πολλές γοητεύονται απλώς και μόνο από το γεγονός ότι θα σταθούν γυμνές μπροστά στην κάμερα», λέει η βραβευμένη φωτογράφος.

Συμφιλίωση με το σώμα
Αφού άκουσαν τις περιγραφές της για την εμπειρία της, πολλές γνωστές της Σίλινγκ αποφάσισαν να τη μιμηθούν. Η Ρέιτσελ Τζόνσον, συντάκτρια του περιοδικού «The lady» και αδελφή του συντηρητικού δημάρχου του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, η οποία παραδέχεται ότι της αρέσει να επιδεικνύει το σώμα της, έχει φωτογραφηθεί δύο φορές γυμνή, τη μία φορά μάλιστα από την Παρκ όταν ήταν έγκυος. Αυτή εξάλλου ήταν και η εμπειρία που της προσέφερε μεγάλη ικανοποίηση.

Στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Σώματα» η ψυχαναλύτρια Σούζι Oρμπαχ περιγράφει την τυραννία της δυτικής κουλτούρας, που μας πιέζει να είμαστε τόσο body conscious ώστε να κινδυνεύουμε να χάσουμε την επαφή μας με το σώμα μας στη φυσική του μορφή. Κατά τη γνώμη της,η γυμνή φωτογράφιση είναι «μια απόπειρα των γυναικών να βιώσουν το κληρονομικό τους δικαίωμα, να νιώσουν δηλαδή εντάξει μέσα στο σώμα τους».

Αυτό παραδέχεται και η Πέλινγκ, ένα εικοσάχρονο βουλιμικό κορίτσι. Λέει ότι ένιωσε πως ήταν σε ειρήνη με το σώμα της όταν φωτογραφήθηκε γυμνή από την Κίρκι Χάμιλτον. Γιατί το έκανε; «Ηθελα να γιορτάσω το γεγονός ότι δεν μισώ το σώμα μου».

Για την Ντανιέλα Μπέρναμ οι γυμνές πόζες της, οι «φωτογραφίες του μπουντουάρ» όπως τις ονομάζει η Σίλινγκ στο άρθρο της στους «Tάιμς» του Λονδίνου, ήταν ένα γαμήλιο δώρο στον άνδρα της. Ηταν μία απόφαση πάθους: «Ημουν 27 χρονών και καιγόμουν από έρωτα», λέει, «Ποζάροντας γυμνή ένιωσα σέξι με έναν άλλον τρόπο. Oταν πιέσεις τον εαυτό σου να αυτοαποκαλυφθεί, συνειδητοποιείς πράγματα για σένα την ίδια που σε εκπλήσσουν».

Σημαντικά τα κομπλιμέντα
Η Χάμιλτον, η οποία φωτογράφισε στη Νέα Υόρκη διακόσιες γυμνές γυναίκες ηλικίας μεταξύ 20 και 60 ετών, λέει ότι στην αρχή έχουν πολλές αναστολές, που περνάνε όμως όταν δείξουν τις φωτογραφίες τους σε φίλους και συγγενείς. Μόλις αρχίζουν τα κομπλιμέντα βλέπουν τον εαυτό τους με άλλη οπτική. Η Ρέιτσελ Τζόνσον ωστόσο έκρυψε τις φωτογραφίες της στο συρτάρι (δημοσιεύτηκαν τελικά στο περιοδικό «Easy living») για λόγους οικογενειακούς, όπως ομολογεί.

Η Σίλινγκ όμως που ζει με τον γιο της δεν έχει τέτοια προβλήματα. Ετσι όταν πέρυσι την άνοιξη τη ρώτησε η εκδότριά της αν έχει κάποια ιδέα για το εξώφυλλο του καινούργιου της βιβλίου – σχετικά με τη μέση ηλικία – απάντησε ναι: «Νομίζω πως πρέπει να είμαι εγώ χωρίς ρούχα». Η έμπνευσή της δεν ήταν ουρανοκατέβατη.

Η Σίλινγκ έκανε πέντε χρόνια για να γράψει το βιβλίο της «Η άγνωστη στον καθρέφτη» που μόλις κυκλοφόρησε στην Αγγλία και το πώς θα είναι το εξώφυλλο την απασχόλησε τουλάχιστον τα τρία από αυτά. Η ιδέα τής ήρθε όταν είδε μια φωτογραφία της Σιμόν ντε Μποβουάρ – στον «Nouvel Observateur».

Τελικά τη μεγάλη ημέρα της φωτογράφισης πρώτη έφτασε η φωτογράφος Όντρεϊ Μπαρντού. Εξαιρετικά σοβαρή και πολύ καλά προετοιμασμένη είχε καταλάβει ακριβώς τι είχε στο μυαλό της η Σίλινγκ, πράγμα που καθησύχασε απολύτως τη συγγραφέα. Ηξερε ότι όλα θα πάνε καλά.

Μέχρι τότε νόμιζε ότι η στιγμή που θα έπρεπε να σταματήσει να μιλάει και να βγάλει τα ρούχα της θα ήταν πολύ δύσκολη και αμήχανη. Στην πραγματικότητα όμως όλοι ήταν απασχολημένοι με αυτή καθαυτή τη διαδικασία της φωτογράφισης. Ετσι το μοντέλο ξέχασε ότι επί πέντε ώρες δεν φορούσε απολύτως τίποτα.

Παρ’ όλο που όσοι ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα – ο καλλιτεχνικός διευθυντής του εκδοτικού οίκου, ο βοηθός της φωτογράφου, ο διερμηνέας – ήταν όλοι άνδρες. «Νιώθεις ένα σοκ όταν βλέπεις την εικόνα του εαυτού σου» γράφει αργότερα στους «Τάιμς» του Λονδίνου περιγράφοντας τη φωτογράφιση: «Το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου μπορεί να είναι τεράστιο».

Τελικά όταν το τυπωμένο βιβλίο έφτασε στα χέρια της ένιωσε αγωνία. Αναρωτήθηκε μήπως είχε κάνει λάθος όταν ξαφνικά άκουσε τον γιο να λέει: «Πωπώ, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είσαι τόσο αδύνατη. Φαίνονται όλα σου τα κόκαλα». Είπε δηλαδή αυτό ακριβώς που θα ήθελε να ακούσει μια μεσόκοπη γυναίκα και με το οποίο συμφωνούν αναμφισβήτητα οι γυναίκες κάθε ηλικίας. - Κική Τριανταφύλλη

Η γνώμη της ψυχολόγου

Δρ Τσαμπίκα Μπαφίτη,
κλινική ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
Με την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας καλλιεργήθηκαν οι σεξουαλικές αναστολές, ενώ στη ρωμαϊκή εποχή υπήρχε μεγάλη απελευθέρωση που έφτανε συχνά σε υπερβολές και ακρότητες. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο άρχισε να υιοθετείται ως κοινωνικός κανόνας το ότι είναι ντροπή να εκτίθενται τα γεννητικά όργανα.

Αυτή η πεποίθηση επί αιώνες καλλιέργησε την αίσθηση της ντροπής. Γι’ αυτό για πολλούς το γυμνό είναι ταμπού. Επίσης, σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που δίνεται μεγάλη έμφαση στην εικόνα και στο να είναι τέλειο και αψεγάδιαστο το σώμα μας, οι γυναίκες που αισθάνονται ότι έχουν κάποιες ατέλειες έχουν μεγαλύτερη συστολή στο να γδυθούν απ’ ό,τι οι γυναίκες που αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια για το σώμα τους.

Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει και το κατά πόσο διαπαιδαγωγήθηκαν με μεγαλύτερη έμφαση στην κοινωνική εικόνα τους και με αυστηρότητα ως προς το ήθος τους. Γι’ αυτό και για άλλες γυναίκες είναι πιο εύκολο να αποκαλύπτουν ορισμένα σημεία του σώματός τους παρά να μένουν εντελώς γυμνές.

Το κατά πόσο μια γυναίκα θα αποφασίσει να ποζάρει γυμνή έχει να κάνει με το πόσο ισχυρές είναι οι ηθικές της αναστολές, με το πόσο εκτεθειμένη θα αισθανθεί και με το πόσο σίγουρη είναι για το σώμα της. Αυτές που αρέσκονται στο να ποζάρουν γυμνές διαθέτουν περισσότερα ναρκισσιστικά στοιχεία, θέλουν να βρίσκονται στο επίκεντρο και να προκαλούν την προσοχή, αφού θεωρούν ότι το δικαιούνται. Στην ουσία, έχουν εσωτερικά μεγάλη ανασφάλεια και έχουν ανάγκη την προσοχή και να νιώσουν ότι είναι σημαντικές για τους άλλους. - Δ.Μ.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΔΥΘΗΚΑΝ!

Αν και στην εποχή μας μια γυμνή φωτογράφηση είναι για αρκετές γυναίκες το διαβατήριο για τη δημοσιότητα, οι περισσότερες έχουν τις αναστολές και τις επιφυλάξεις τους. Ακόμη κι αυτές όμως μπορεί να πεισθούν από έναν καλό φωτογράφο να βγάλουν τα ρούχα τους μπροστά στον φακό του. πως αισθάνθηκαν όταν το έκαναν και τι λένε οι φωτογράφοι που στάθηκαν απέναντι τους.
Kείμενα: Διονυσία Μαρίνου, Γεωργία Γεωργακαράκου

ΤΑΚΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, φωτογράφος
«Ντροπαλές και αμήχανες είναι όλες οι γυναίκες»
Καμιά γυναίκα δεν έχει αρνηθεί να τη φωτογραφίσω γυμνή. Oλες τους ήξεραν ότι θα βγουν μια πολύ ωραία φωτογραφία . Δεν είχαν να φοβηθούν το χυδαίο. Χυδαία άλλωστε δεν είναι ποτέ μια φωτογραφία από μόνη της. Αυτό εξαρτάται από το πώς χρησιμοποιούνται και από το περιοδικό όπου φιλοξενούνται. Τη δεκαετία του ’90, για παράδειγμα, που τα ανδρικά περιοδικά έπρεπε να βάζουν στις σελίδες τους γυμνά μοντέλα, όπως η Ναόμι Κάμπελ και η Σίντι Κρόφορντ, ο κόσμος δεν εντυπωσιαζόταν. Ηταν μια εικόνα οικεία για τους περισσότερους, αφού έβλεπαν ξανά και ξανά τα ίδια μοντέλα.

Προσωπικά δεν αντιμετωπίζω καμιά δυσκολία όταν φωτογραφίζω μια γυμνή γυναίκα. Είναι το ίδιο ακριβώς με το να κάνω ένα πορτρέτο. Δεν ακολουθώ μάλιστα κανέναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως ίσως κάποιοι φαντάζονται, για να χαλαρώνω τα μοντέλα. Για την ακρίβεια, δεν λέω τίποτα. Δεν λέω, για παράδειγμα, αν είναι λάθος ή σωστό κάτι που κάνουν. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος. Αυτόν ακολουθούσα από μικρός, που δεν μιλούσα γιατί δεν ήξερα πώς να καθοδηγήσω κάποιον, αυτόν ακολουθώ και τώρα συνειδητά.

Η τελειότητα του σώματος δεν παίζει κανέναν ρόλο στη φωτογραφία. Ισα ίσα. Ενα σώμα με ατέλειες μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρον αισθητικά και να βγάλει μια τέλεια φωτογραφία, αρκεί ο φωτογράφος να προσέξει εξίσου όλα τα σημεία του. Ντροπαλές και αμήχανες είναι όλες οι γυναίκες που φωτογραφίζω. Ακόμα και στα πορτρέτα. Πόσω μάλλον όταν είναι γυμνές. Μέχρι στιγμής όμως δεν μου έχει τύχει καμιά τόσο συντηρητική που να με δυσκολέψει στη δουλειά μου.

Υπάρχουν μοντέλα που είναι δεκτικά σε αυτό που έχω σκεφτεί, υπάρχουν όμως και κάποια πιο δύσκολα. Το μόνο σίγουρο είναι πως, εάν καταλάβει αυτή που φωτογραφίζεται ότι θα προκύψει καλό αποτέλεσμα – πράγμα που πάντα τους δίνω να καταλάβουν – ανοίγεται και δίνει αυτά που πρέπει να δώσει στη φωτογραφία.

Ρεβέκκα Καμχή, γκαλερίστα
Οταν πόζαρα γυμνή για το βιβλίο του Τάκη Διαμαντόπουλου, δεν ντράπηκα καθόλου. Αλλωστε, υπάρχουν τόσα χειρότερα πράγματα στον κόσμο για τα οποία μπορεί να ντραπεί κάποιος παρά για το να ποζάρει γυμνός. Κράτησε κυριολεκτικά ένα λεπτό η όλη διαδικασία και δεν πρόλαβα να αισθανθώ κάτι.

Γωγώ Μπρέμπου, ηθοποιός, δημ. σύμβουλος
Το 2003 έκανα την ταινία «Ενα τραγούδι δεν φτάνει» της Ελισάβετ Χρονοπούλου και υποδυόμουν την Ειρήνη. Σε κάποια σκηνή, έρχεται στο σπίτι η καλύτερή της φίλη και η Ειρήνη ανοίγει την πόρτα με τα εσώρουχα. Αργότερα διάφορες XXX σελίδες πήραν το απόσπασμα αυτό και το ονόμασαν sex video. Κατά τα άλλα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω γυμνό αν το απαιτεί ο ρόλος. Συνδέουμε συνήθως το γυμνό με το σεξ και το αγοραίο και έτσι το αποδυναμώνουμε. Το γυμνό έχει μια δύναμη αισθητική, βίαιη πολλές φορές. Εξαρτάται από το πώς θα το χρησιμοποιήσεις.

Κόρα Καρβούνη, ηθοποιός
O Τάκης Διαμαντόπουλος με έχει φωτογραφίσει πολλές φορές. Ετσι, όταν μου ζήτησε να φωτογραφηθώ γυμνή για το βιβλίο τον εμπιστεύτηκα. Ενώ στην αρχή αισθανόμουν άβολα, όσο περνούσε η ώρα αισθανόμουν όλο και πιο άνετα. Ακριβώς επειδή ένιωθα περίεργα, η φωτογραφία μου δεν είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Θεώρησα ότι ήταν σωστό να δείξω αυτό που αισθανόμουν. Πολύ πιο δύσκολη ήταν η γυμνή σκηνή στην παράσταση «Oι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας» το 2005. Επί επτά λεπτά ο Λαέρτης Mαλκότσης και εγώ ήμασταν ολόγυμνοι. Βέβαια, το ότι έπαιζα ένα καθυστερημένο κορίτσι δεν σκανδάλιζε. Πιστεύω πως και οι περισσότεροι θεατές σήμερα δεν θα θυμούνται το γυμνό από αυτό το έργο.

Οι Ρ. Καμχή, Γ. Μπρέμπου και Κ. Καρβούνη φωτογραφήθηκαν γυμνές για το λεύκωμα με τα γυμνά πορτρέτα του Τάκη Διαμαντοπουλου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΥΡΗΣ, φωτογράφος
«Αν δεν αισθάνονται άνετα να μην το επιχειρήσουν»
Υπάρχει το πορνoγραφικό γυμνό, υπάρχει και το καλλιτεχνικό. Γι’ αυτό και προτιμώ το μαυρόασπρο – το χρώμα της σάρκας παραπέμπει σε σεξουαλική επιθυμία... Oι γυναίκες ήταν πιο δύσκολο να φωτογραφηθούν γυμνές, ίσως και γιατί έχουν περισσότερα σημεία να κρύψουν, ενώ οι ηθοποιοί ήταν πιο άνετοι αφού είναι πιο εξοικειωμένοι με το σώμα τους.

Τις γυναίκες σε μια γυμνή φωτογράφηση τις προτιμώ σχεδόν άβαφες. Θεωρώ γελοίο να είναι μια γυμνή γυναίκα καραβαμμένη και καλοχτενισμένη. Oι δυσκολίες σε μια γυμνή φωτογράφηση έχουν να κάνουν συνήθως με το πόσο προετοιμασμένη είναι η γυναίκα, πόση άνεση έχει με το σώμα της και τον λόγο για τον οποίο την κάνει.

Πάρα πολλές έχουν μεγάλη ανασφάλεια, γι’ αυτό και είναι προτιμότερο, εφόσον δεν αισθάνονται άνετα, να μην φωτογραφηθούν χωρίς ρούχα. Και είμαι της γνώμης πως, αν κάνει κάποιος γυμνό, πρέπει να είναι γυμνό. Το να δείξει κανείς έναν ώμο ή μια πλάτη δεν είναι κάτι, ο καθένας μπορεί να το κάνει.

Η πρόκληση είναι το εντελώς γυμνό. Επειδή στο περιοδικό – για το οποίο φωτογραφίζω τα τελευταία πέντε χρόνια 120 άτομα κάθε χρόνο για ένα αφιέρωμα στον αγώνα κατά του ΑIDS – δεν μπορούν να μπουν ολόγυμνα σώματα, είχα πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ότι θέλω να κάνω ένα βιβλίο με όλες αυτές τις φωτογραφίες που «κόπηκαν». Τους ενημέρωνα τη στιγμή της φωτογράφησης και αρκετοί (άντρες και γυναίκες) δεν είχαν πρόβλημα να ποζάρουν εντελώς γυμνοί.

Παναγιώτα Βλαντή, Μπέσυ Μάλφα, ηθοποιοί
Π. Β.: Δέχτηκα να πάρω μέρος στη φωτογράφηση για την ετήσια καμπάνια κατά του AIDS με την προϋπόθεση να φαίνεται γυμνή μόνο η πλάτη μου. Σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να ποζάρεις έστω και με την πλάτη σου μόνο γυμνή. Φοβάσαι το αποτέλεσμα. Eγώ είχα τις εγγυήσεις του φωτογράφου, τις οποίες επιβεβαίωσαν και τα θετικά σχόλια που δέχτηκα.
Μπ. Μ.: Η φωτογράφηση έγινε για έναν καλό σκοπό (κατά του AIDS) μαζί με τη φίλη μου Παναγιώτα Βλαντή και η αισθητική της με αντιπροσώπευε. Εχω κάποιες αναστολές για το εντελώς γυμνό. Αυτό δεν με ενόχλησε γιατί δεν ήταν πολύ αποκαλυπτικό. Στο στούντιο ήμασταν μόνο εμείς και ο φωτογράφος και κρατούσαμε τα εσώρουχά μας στα χέρια μας μέχρι να πετύχει η πόζα. Γενικά, όταν το γυμνό είναι τέχνη, το αποτέλεσμα είναι καλό.

Οι Παναγιώτα Βλαντή και Μπέσυ Μάλφα πόζαραν γυμνές στον Βαγγέλη Κύρη και η φωτογραφία τους για την εκστρατεία ενάντια στο aids δημοσιεύτηκε στο περιοδικό down town.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΥΜΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Η Μαίρη Σαμαρά πόζαρε από τα 17 της χρόνια ολόγυμνη μπροστά σε σπουδαίους ζωγράφους. Και μάλιστα σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν έκαναν καλά καλά μπάνιο στη θάλασσα.

Έπειτα από 60 χρόνια η κ. Μαίρη Σαμαρά ζει ξανά τις πρώτες της εμπειρίες ως μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών, γυρνώντας το βλέμμα της στους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους του διαμερίσματός της στα Πατήσια. Oλοι έχουν την υπογραφή σπουδαίων ελλήνων ζωγράφων. Εκείνο όμως που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά είναι ότι στους περισσότερους από αυτούς απεικονίζεται η ίδια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 76 χρόνια και ξεκίνησε το επάγγελμα του μοντέλου το 1948, σε ηλικία 13 ετών. «Εμαθα μια μέρα ότι χρειάζονταν ένα κοριτσίστικο πρόσωπο για να ποζάρει. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να μαθαίνω να ράβω. Πήγαινα σε κάποια μοδίστρα, η μητέρα της οποίας ήταν επιστάτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω για μοντέλο. Πήγα δοκιμαστικά και έμεινα περισσότερο από μισό αιώνα».

O πρώτος άνθρωπος που είδε όταν πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν ο Μόραλης. Το 1948 ήταν καθηγητής στο προκαταρκτικό τμήμα και οι πρώτοι μαθητές του ήταν ο Τσόκλης, ο Κανιάρης, ο Κοντός κ.ά. «Είχαν ανάγκη από ένα νέο κορίτσι, ένα νεανικό κεφάλι... Θυμάμαι, την πρώτη μέρα ο Μόραλης με έβαλε να καθήσω σε μια βάση για να έχουν οι φοιτητές οπτική επαφή. Είχαν τα παιδιά μια καλτσοβελόνα για να μετρούν τις αποστάσεις. Φοβόμουνα μη μου βγάλουν κανένα μάτι. Μου έλεγαν “θα κοιτάς σε ένα μέρος και θα μένεις σταθερή”. Δύσκολο πράγμα.

Ημουν μικρό παιδί, ανήσυχο και όλα ήταν καινούργια και περίεργα. Από τη ραπτομηχανή βρέθηκα σε ένα περιβάλλον όπου έβλεπες να γεννιέται η τέχνη, και πληρωνόμουν μάλιστα γι’ αυτό. Το μεροκάματο ήταν τότε τέσσερις δραχμές».

Η πρώτη της επαφή ήταν ανώδυνη. «Πόζαρα για πρώτη φορά στα 13 μου χρόνια, αλλά δεν ξεκίνησα αμέσως γυμνό. Στην αρχή πόζαρα με κομπινεζόν. Στα 17 μου ο Κρις Γεωργιάδης μου είπε “κατέβασε τις τιράντες”. Κάποια στιγμή έρχεται και μου τις κατεβάζει περισσότερο. Καταχείμωνο έξω, τσουχτερό κρύο, αλλά άρχισα να νιώθω τον ιδρώτα να κυλάει πάνω μου. Oλο το βράδυ σκεφτόμουν πώς θα πάω να ξανακάνω το ίδιο πράγμα. Και δεν ήταν καν γυμνό. Αυτό ήρθε μετά».

Σύντομα η κ. Μαίρη Σαμαρά άρχισε να νιώθει άνετα με τη βοήθεια των καλλιτεχνών. Το γυμνό ξεκίνησε με τον Παύλο Διονυσόπουλο. Ηταν μαθητής τότε και άρχισε να την παροτρύνει να κάνει γυμνό. «Ελα, βρε Μαίρη, συνέχεια ποζάρεις με το κομπινεζόν», της έλεγε. «Το πρώτο γυμνό λοιπόν το έκανα για τον Παύλο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ντροπή μου και την αγωνία μου όταν έκανα γυμνό στον καθηγητή Ανδρέα Γεωργιάδη».

Η κ. Μαίρη Σαμαρά έζησε όλη τη νεώτερη ιστορία της τέχνης στην Ελλάδα και αισθάνεται τυχερή γι’ αυτό. «Εχω ποζάρει για τους περισσότερους. Για αρκετά μεγάλο διάστημα δούλευα στο εργαστήριο του Τέτση. Με αυτόν ανέπτυξα μεγαλύτερη σχέση, όπως επίσης και με τον Σωτήρη Σόρογκα. Βγαίναμε έξω, διασκεδάζαμε. Είμαστε όλοι σαν μια οικογένεια. Θυμάμαι τον Μιχάλη Τόμπρο που με έλεγε “καναρινάκι” επειδή ήμουν μικροκαμωμένη! Ξέρετε πόσοι έχουν περάσει από τη σχολή ως μοντέλα και σήμερα είναι διάσημοι; O Σαββόπουλος, για παράδειγμα. Νομίζω, ήταν στην τάξη του Γιώργου Μαυροΐδη». - Ζωή Λιάκα

Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ
Τα σώματα των γυναικών που πόζαραν γυμνές για τους μεγάλους ζωγράφους έμειναν στην αιωνιότητα, όχι όμως και τα ονόματα τους αφού το έκαναν για τα χρήματα και ντρέπονταν γι’ αυτό. Η πρώτη που αποθέωσε τη γύμνια της ήταν η Κικί του ονπαρνασ και η τέχνη αποθέωσε το κορμί της.

Αν και το γυμνό έδινε πάντοτε το «παρών» στην τέχνη, η σπουδή του άλλωστε ήταν ανέκαθεν επιβεβλημένη, οι γυναίκες που πόζαραν γυμνές δεν ήταν αποδεκτές. Τα μοντέλα των καλλιτεχνών ήταν άσημες, ανώνυμες και φτωχές γυναίκες, συνήθως χορεύτριες, τραγουδίστριες, πόρνες και αρτίστες, που πέρασαν όμως, έστω και ανώνυμα, στην αθανασία χάρη στην τέχνη αυτών που τις επέλεξαν, όπως ο Τουλούζ-Λοτρέκ, ο χωλός ζωγράφος της Μπελ Επόκ που απεικόνισε αμέτρητα κορίτσια της νύχτας.

Δεν ήταν ο μόνος. Από τον Ρούμπενς, τον Τιτσιάνο και τον Μποτιτσέλι μέχρι τον Μοντιλιάνι, οι μεγάλοι όλων των εποχών ύμνησαν το γυμνό γυναικείο σώμα, χωρίς όμως να αποκαλύπτεται το όνομα των μοντέλων τους.

Η Κικί του Μονπαρνάς ήταν το πρώτο διάσημο γυμνό μοντέλο που δόξασε το σώμα της χωρίς προκαταλήψεις. Η Αλίς Ερνεστίν Πρεν, όπως ήταν το πραγματικό όνομά της, έφτασε στο Παρίσι από τη Βουργουνδία πριν καλά καλά γίνει 12 ετών. Δούλεψε σε ένα φουρνάρικο αλλά τσακώθηκε με τη φουρνάρισα και άρχισε να ποζάρει γυμνή για έναν γέρο γλύπτη. Ετσι κατάλαβε ότι από οποιαδήποτε άλλη δουλειά, το πιο εύκολο και αποδοτικό οικονομικά ήταν να ποζάρει. Γρήγορα έγινε το αγαπημένο μοντέλο καλλιτεχνών που έμελλαν να γίνουν διάσημοι όπως και η μούσα τους.

Ανάμεσά τους ο εξπρεσιονιστής Χαΐμ Σουτίν που τη βάφτισε «Κικί» αλλά και οι Oυτριλό, Μοντιλιάνι, Πικαμπία, Μόις Κίσλινγκ, Κοκτό, Μπρέκερ, Καλντέρ, Σουμάνοβιτς, με λίγα λόγια σύσσωμη η καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής – είδαν το σώμα της Αλίς Πρεν ως έργο τέχνης. Η προκλητική, ατίθαση και αυθόρμητη «Κικί του Μονπαρνάς» ανακηρύχθηκε τελικά βασίλισσα των μποέμ στην άσωτη πλην όμως λαμπερή Πόλη του Φωτός στην ακμή του μοντερνισμού και το πιο διάσημο γυμνό μοντέλο όλων των εποχών.

O πρωτογενής ερωτισμός της αποτυπώθηκε σε πάρα πολλά έργα τέχνης, η πιο αξιομνημόνευτη εικόνα της όμως είναι η φωτογραφία του Μαν Ρέι «Το βιολί του Ενγκρ», που την παρουσιάζει γυμνή με γυρισμένη την πλάτη και δύο f πάνω της. Είναι ένα εγκώμιο στις καμπύλες της που μοιάζουν με εκείνες του βιολιού και μια ομολογία ότι το μοντέλο είναι όργανο για τη δημιουργία τέχνης. – Κ. Τρ.

ΜΟΝΤΕΛΑ ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ»
Δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί το εργασιακό καθεστώς για όσες και όσους ποζάρουν στην ΑΣΚΤ.
Τις τελευταίες ημέρες τα μοντέλα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι για το έργο τους αλλά για τη διαδικασία πρόσληψής τους.

Μέχρι σήμερα οι υπουργοί Παιδείας, Εσωτερικών και Oικονομικών με κοινή απόφαση ενέκριναν τις προσλήψεις οκταμήνου που ζητούσε η Σχολή για ωρομίσθιους άντρες και γυναίκες που κάλυπταν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των φοιτητών. Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι προσλήψεις των μοντέλων θα γίνονται πλέον μέσω ΑΣΕΠ.

O Νίκος Ανδριανάκης όμως, προϊστάμενος Γραφείου Πληροφόρησης Πολιτών και Δημοσίων Σχέσεων του ΑΣΕΠ, το διαψεύδει: «Υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ του προέδρου μας και του πρύτανη της Σχολής που τον ενημερώνει για την αναρμοδιότητα της Αρχής στις προσλήψεις των μοντέλων», λέει. Την ίδια άποψη εξέφρασαν και εκπρόσωποι του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Παιδείας που σε τηλεφωνική επικοινωνία μάς διαβεβαίωσαν ότι για τη διαδικασία πρόσληψης των μοντέλων ουδέποτε προέκυψε η ανάμειξη του ΑΣΕΠ.

Από την πλευρά του, το σωματείο των μοντέλων της ΑΣΚΤ ζητά την άμεση επίλυση και μόνιμη διαμόρφωση του εργασιακού καθεστώτος με σταθερή δουλειά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα . Θύματα αυτής της διαφωνίας των αρμοδίων είναι και οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών. – Δ.Μ.

Τα Νεα, Ταχυδρόμος, 5/02/211

Μέσα απο εσένα...



Στίχοι: Μιχάλης Τζουγανάκης
Μουσική: Μιχάλης Τζουγανάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Τζουγανάκης


Νιώθω να πέφτω μη μ’ αφήσεις
στο σώμα σου να με κοιμήσεις να ζεσταθώ
βραδιάζει πάλι και κρυώνω
τον εαυτό μου ξεγυμνώνω σ’ ότι αγαπώ.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
τώρα μαζί σου στο βυθό τα χω χαμένα
από το φως σου θα πιαστώ να αγγίξω λίγο ουρανό
μέσα από σένα μέσα από σένα μέσα από σένα.

Κομμένη ανάσα στο σκοτάδι
απ’ το φιλί σου ανάσας χάδι θα γεννηθώ
να βγει ξανά απ’ την ρωγμή μου
η ξεχασμένη δύναμη μου να σ’ αγαπώ.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
τώρα μαζί σου στο βυθό τα χω χαμένα
από το φως σου θα πιαστώ να αγγίξω λίγο ουρανό
μέσα από σένα μέσα από σένα μέσα από σένα.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Επίθεση στο Θέατρο Τέχνης απο οπαδούς Ολυμπιακών!!!

Την Παρασκευή 4/2 επρόκειτο να γίνει η πρεμιέρα της θεατρική παράστασης "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ" όπου μετά το τέλος αγώνα ΟΣΦΠ - ΠΑΟΚ ο υποδυόμενος τον Ολυμπιακό Αργ. Μπακιρτζής γνωρίζει της ΠΑΟΚτσού Μυρτώ Αλικάκη που έχει έχρθει να τον παρακολουθήσει Όμως η βεντέτα που αναζωπυρώθηκε μεταξύ οπαδών Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ "οδήγησε" περίπου 30 χούλιγκαν των "ερυθρόλευκων" να επιτεθούν με μολότοφ στο θέατρο και να αναβάλλουν την παράσταση!

Γης μαδιάμ τα έκαναν το βράδυ της Παρασκευής οπαδοί του Ολυμπιακού χωρίς διακριτικά στο Θέατρο Τέχνης, όπου είχε πρεμιέρα η παράσταση «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης».

Οι χούλιγκανς προκάλεσαν σημαντικές καταστροφές στο θέατρο, ενώ υπήρξε και ένας τραυματισμός υπαλλήλου! Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήταν περίπου 40 άτομα οι οποίοι φώναζαν συνθήματα υπέρ του Ολυμπιακού!

Μάλιστα δεν δίστασαν να πετάξουν μολότοφ και να τα σπάσουν όλα! Και όλα αυτά λίγη ώρα πριν την έναρξη της παράστασης, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ!

Έδειραν τον φροντιστή γιατί φορούσε ασπρόμαυρα!

Όπως έγινε γνωστό, οι οπαδοί κατά την είσοδό τους στο θέατρο έδειραν τον φροντιστή, επειδή φόραγε ασπρόμαυρη φόρμα! Ο συγκεκριμένος κύριος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο λίγο αργότερα, ευτυχώς με ελαφρά τραύματα, ενώ το ίδιο συνέβη με ακόμα έναν που βρισκόταν από νωρίς στο θέατρο για την παράσταση.

«Εδώ είναι Πειραιάς»

Από κει και πέρα, η κ. Αποστολοπούλου που είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του θεάτρου μιλώντας στον NovaSport Fm, είπε: «Τα άτομα δεν είχαν διακριτικά επάνω τους, αλλά ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού. Έσπαγαν τα πάντα και φώναζαν… ‘’εδώ είναι Πειραιάς. Εδώ είναι λιμάνι».

"Ήθελαν να κάψουν το θέατρο"

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης, Διαγόρας Χρονόπουλος, μίλησε στον 'Sentra 103,3' για το ίδιο περιστατικό.

Για την παράσταση είπε:

Δεν είναι οπαδικό το έργο. Είναι ο τίτλος μόνο ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ. Πρωταγωνιστούν δύο κοπέλες που ταξιδεύουν με το τρένο και απλά έχουν συνεπιβάτες οπαδούς του ΠΑΟΚ. Στο τέλος οι δύο κοπέλες μένουν στο σταθμό Λαρίσης.

Για το επεισόδιο τόνισε:

Γύρω στις οκτώ και μισή, 25 με 30 άτομα, που εμφανίστηκαν με κράνη και κουκούλες, επιτέθηκαν μαζικά στο θέατρο, έσπασαν τα τζάμια, άναψαν φωτιές με μολότοφ και προκάλεσαν πολλές ζημιές. Επρόκειτο σίγουρα για οργανωμένο σχέδιο. Μάλιστα, οι ηθοποιοί φοβήθηκαν και κρύφτηκαν στο ηλεκτρολογείο. Μετά από περίπου τέσσερα ή πέντε λεπτά αποχώρησαν συντεταγμένα προς την Πλάκα. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων φώναζαν συνθήματα, όπως: 'Εδώ είναι Πειραιάς, κάτω οι ΠΑΟΚτζήδες, θα πεθάνετε όλοι'.

Εκτός αυτών τραυμάτισαν και έναν δικό μας, ελαφρά και ακόμα έναν θεατή. Τώρα περιμένουμε την αστυνομία για αποτυπώματα, καθώς άφησαν ένα σουγιά πίσω τους. Είναι φανερό ότι ήθελαν να κάψουν το θέατρο, με τις μολότοφ που πέταξαν. Ήταν η πρεμιέρα του έργου και είχαν έρθει 200-300 άνθρωποι για να παρακολουθήσουν την παράσταση, οι οποίοι μ' αυτήν την αναστάτωση βγήκαν στο δρόμο έντρομοι. Αυτοί οι άγνωστοι τα έσπασαν και έφυγαν, με αποτέλεσμα να προκληθεί μεγάλη ζημιά στο θέατρο και οι ηθοποιοί πλέον να φοβούνται.

Καπελώνης: Ήταν οργανωμένο "ντου"

Όσον αφορά στον σκηνοθέτη του έργου, Κώστα Καπελώνη, δήλωσε στον Nova Sport FM 94,6: «Σωματικά είμαστε καλά, ψυχολογικά, όμως, όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι ενεργούν έτσι, επειδή στον τίτλο ενός έργου υπάρχει κάτι που δεν τους αρέσει. Η υπόθεση δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, κανένα απολύτως σχόλιο και το όλο θέμα δημιουργήθηκε με τον τίτλο.

Ήρθαν περίπου 30 οργανωμένοι με κράνη και πολεμοφόδια -κάποιοι ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι. Φώναζαν 'εδώ είναι Πειραιάς' και άρχισαν τις ζημιές. Έσπασαν τα τζάμια του θεάτρου, πέταξαν μέσα καπνογόνα… Ευτυχώς δεν έπιασε φωτιά το θέατρο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει, με τις αρκετές ξύλινες κατασκευές.

Ευτυχώς δεν χτυπήθηκε κάποιος σοβαρά. Πάντως ένας εργαζόμενος του θεάτρου που είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους καθώς και 1-2 άνθρωποι που στέκονταν απέξω και οι οποίοι δέχθηκαν κάποια χτυπήματα.

Ένα κομμάτι του σκηνικού έχει καταστραφεί, υπάρχουν εξωτερικές ζημιές αλλά ελπίζουμε πως η πρεμιέρα να γίνει κανονικά αύριο. Δυστυχώς όταν ήρθε η αστυνομία, είχαν εξαφανιστεί. Ούτως ή άλλως, το περιστατικό κράτησε 2-3 λεπτά. Ήταν ένα οργανωμένο «ντου» και ήταν προφανές πως ήθελαν να κάνουν τις ζημιές και να φύγουν».

http://www.soccerplus.gr/article/epesan-molotof-sto-theatro-texnis


Το δικό μου σχόλιο? Δεν ντρέπονται καθόλου πλέον? Θα ισοπεδώσουμε τα πάντα πλέον? Έλεος!!! Επίθεση που? Και για ποιο λόγο? Για την μπάλα? Όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι βγήκαν στους δρόμους να τα σπάσουν που μας πίνουν το αίμα καθημερινά? Που χάνουμε τις δουλειές μας και άλλοι δεν βρίσκουμε? Που κάθε μέρα βλέπεις κόσμο στο δρόμο σκυφτό και προβληματισμένο? Που δεν ξέρουμε που ακόμα θα φτάσουμε με τα καθημερινά μέτρα... Όχι! Βγήκαν και τα σπάσανε γιατί το κασκόλ ήταν ασπρόμαυρο και όχι ερυθρόλευκο. Και κατέστρεψαν ένα κομμάτι αυτού του πολιτισμού... Ντροπή πραγματικά ντροπή..... Ντρέπομαι γιατί ανήκω σε αυτή την νέα γενιά και με παίρνει και εμένα η μπάλα και τόσα άλλα παιδιά που προσπαθώντας να κρατήσουμε ένα επίπεδο έρχονται ανεγκέφαλοι (δυστυχώς περισσότεροι από τους υπόλοιπους εμάς) και τα διαλύουν όλα με τον αδικαιολόγητο θυμό τους...
Καλημέρα σας....

Όλα λίγο με πειράζουν...αν δεν μ'αγαπάς!



Των ματιών σου το φως με ζαλίζει
και τα λόγια μου μένουν μισά,
Τα δυο χέρια σου έγιναν ρίζες
που με δέσαν στη γη σου βαθειά.

Κι όλα χάρτινα φαντάζουν,
όλα λίγο με πειράζουν
αν δεν μ αγαπάς.
Ο χορός είναι αγγαρεία,
το τραγούδι φασαρία,
αν δεν με κοιτάς,
αχ, φως μου,
Αν δεν μ αγαπάς...

Κάθε μέρα που ξημερώνει
τη μισώ αν δεν σ εχω εδώ.
Σε κοιτώ και ξεχνάω τον πόνο,
σε ζητώ σαν ψωμί σαν νερό.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Otherwise....



They wanted me here
Just to show you my face
But when it comes to the crunch
I just hide in disgrace
You're calling me mad
But i know you're the same
Cause you got to be seen to be playing the game
Yes we got to be seen to be playing, the game

It ain't gonna hurt now
If you open up your eyes
You're making it worse now
Everytime you criticise
I'm under your curse now
But I call it compromise
I thought that you were wise
But you were otherwise

A specimen like you
I would love to obtain
I asked a tedious guy if he'd tell me your name
I'd love to impress you
With a back sumersault
I wanna take up your love
But it's locked in a vault
I wanna take up your love
But it's locked in a vault

It ain't gonna hurt now
If you open up your eyes
You're making it worse now
Find More lyrics at www.sweetslyrics.com
Everytime you criticise
I'm under your curse now
But I call it compromise
I thought that you were wise
But you were otherwise

When i open my mouth
thoughts are brutally honest
And i can't expect that kind of love from you
When you open your mouth
Your teeth are beautifully polished
And i can't extract the pain you're going through
No i can't explain
The pain you're going through

It ain't gonna hurt now
If you open up your eyes
You're making it worse now
Everytime you womanise
I'm under your curse now
But I call it compromise
I'm under your curse

It ain't gonna hurt now
If you open up your eyes
You're making it worse now
Everytime you criticise
I'm under your curse now
But I call it compromise
I thought that you were wise
But you were otherwise

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

..............

Φεβρουάριος. Ένας μήνας με πολλά πρόσωπα...

Ο Φεβρουάριος ή Φλεβάρης είναι ο δεύτερος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο. Έχει 28 ημέρες, ενώ όταν το έτος είναι δίσεκτο έχει 29.

Δεν είναι τυχαία η λαϊκή μας παρετυμολογία του λατινικού Februarius, που σήμαινε το μήνα των καθαρμών (η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε στους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς και ο Φέβρουος ο θεός των νεκρών), επειδή ήταν ο τελευταίος του Ρωμαϊκού έτους και επομένως «διαβατήριος» και αποκαθαρτικός. Τον παρετυμολογήσαμε, από τις βροχές και τα πολλά νερά του, και είπαμε (λαϊκά) Φλεβάρης, επειδή ανοίγει «τις φλέβες του» και γεμίζει τον κόσμο νερά.

Το περιεχόμενο του Φεβρουαρίου είναι
πρώτ'απ'όλα -και αυτό είναι κοινό για όλους τους ελληνικούς τόπους- το μήκος του. Είναι ο μήνας ο Κουτσός, ο Κούντουρος και Κούτσουρος (δηλαδή με κομμένη ουρά, όπως τον λένε στον Πόντο), ο Κουτσούκης, ή Μικρός ή Κούτσουλος (όπως τον λένε στην Κύπρο) και φυσικά ο Κουτσοφλέβαρος.

Είναι επίσης ο μήνας με τον πιο άστατο καιρό, όπως και ο Μάρτης:

Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει
μα αν τύχει και θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.


Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

Στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Γι'αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης ονομάζεται σε ορισμένα μέρη, όπου είναι βέβαια ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.

Ο Φεβρουάριος αρχίζει με τρεις γιορτές που μ'ένα κοινό όνομα λέγονται Συμόγιορτα και τιμώνται πολύ από τον λαό. Αυτές είναι: του αγίου Τρύφωνα (1), της Υπαπαντής (2) και του αγίου Συμεών (3).

Η πρώτη είναι κατ'εξοχήν αγροτική γιορτή. Ο άγιος Τρύφωνας (1) θεωρείται φύλακας των αμπελιών και προστάτης των αγρών, της βλάστησης και της καλλιέργειας.
Κατά το συναξάρι του, ο φτωχός χηνοβοσκός ζούσε στη Μ. Ασία (κοντά στη Νίκαια) στα τελευταία χρόνια των χριστιανικών διωγμών. Νέος είχε προσχωρήσει στη νέα θρησκεία, μαρτύρησε με βασανιστήρια και τελικά αποκεφαλίστηκε.
Μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό όνομα του αγίου καθώς και η νεαρή ηλικία του συσχετίστηκαν με τη λέξη «τρυφερός».

Η Υπαπαντή (2) γιορτάζεται σε ανάμνηση της συνάντησης του Συμεών με τον μικρό Ιησού, αλλά στη γλώσσα του λαού έγινε Αποπαντή και τέλος Πακουή ή Πακού, δηλαδή η αγία που ακούει, η Παναγία. Λέγεται και Παναγία η Μυλιαργούσα, επειδή οι μύλοι αργούν.

Οι γεωργοί τιμούσαν τη γιορτή και έκαναν προβλέψεις σχετικά με τον καιρό:
Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

Και με τη σοδειά:
Παπαντούλα χιονισμένη, και τ'αμπάρια γιομισμένα!
Παπαντή καλοβρεμένη, η κοφίνα γεμισμένη.

Ο άγιος Συμεών (3) που έδωσε το όνομά του και στις δύο προηγούμενες γιορτές, εξαιτίας της παρετυμολογίας του ονόματός του (από το «σημειώνω» = κάνω σημάδι) τιμάται κατ'εξοχήν από τις έγκυες, που την ημέρα αυτή απέχουν από κάθε εργασία και παίρνουν μύριες προφυλάξεις από φόβο μη γεννηθεί το παιδί «σημειωμένο».

«Είχε, θυμάμαι, εδωνά πάνω στο μπούτι, και μια καφεδιά βούλα.
Η μάνα της, μούπε, τότες που την είχε στην κοιλιά,
έπιασε τηγάνι ανήμερα τ' Αγιού Συμνιού,
και σαν το θυμήθηκε σκουπίστηκε τρομαγμένη στο μερί της.
Και το κορίτσι γεννήθηκε "σημνιωμένο" μ'αυτή τη δαχτυλιά.»


(Η ζωή εν τάφω, Στρατή Μυριβήλη)


Μια λαϊκή παροιμία λέει: η Παπαντή διώχνει τις γιορτές με τ'αντί.
Αυτό σημαίνει ότι στις αρχές του Φεβρουαρίου σταματούν οι γιορτές, που από τα Χριστούγεννα διαδέχονται η μία την άλλη. Σταματά η αργία και η σχόλη. Όμως δύο ακόμη γιορτές του αγίου Χαραλάμπη (10) και του αγίου Βλάση (11) γιορτάζονταν με μεγάλες τιμές και σεβασμό, προπάντων από τους αγρότες.

Τέλος, ο Φλεβάρης είναι και μήνας χορευταράς και ξένοιαστος, γιατί μέσα στο Φλεβάρη πέφτουν συνήθως οι Απόκριες:


Το τριβδόμαδο γλέντι -με την Προφωνήσιμη, την Κρεατινή και την Τυρινή Εβδομάδα- μέχρι το επιστέγασμα της Καθαρής Δευτέρας.

Ο Άγιος Κασσιανός γιορτή στο μήνα Φεβρουάριο

Κάθε τέσσερα χρόνια που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Άγιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και περιπαίγματα.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: « του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί (οι τεμπέληδες)».
Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι οι εξής:
Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
_ Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
_ Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
_ Εγώ τι θέλεις να κάνω;
_ Αμ' το κλαδευτήρι το'χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας ,ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
_ Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του 'πε:
_ Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά , κάτσε απ' όξω.

Γεωργικές εργασίες το μήνα Φεβρουάριο

Φυτεύουν πατάτες.
Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά και
ενισχύουν τα φθινοπωρινά λιπαίνοντάς τα.
Κλαδεύουν αμπέλια και δέντρα.
Καθαρίζουν τα μαντριά.
Συντηρούν την κοπριά σε λάκκους.
Σβαρνίζουν τα χωράφια.

Πηγή: http://nostou-algos.pblogs.gr




Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός
Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα
την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα
μια άλλη χρόνους τέσσερις χαμένη
σαν άσωτη επιστρέφει μα δε μένει.

Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι
κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι
Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει
στα σπίτια των αρχόντων φτερουγίζει

Μάρωνος και Νικηφόρου
και Ανθούσης, Τελεσφόρου
Χαραλάμπους και Βλασίου
Κασσιανού και θαλασσίου
Τρύφωνος και Παγκρατίου
ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει
της Υπαπαντής το χιόνι
Τη νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου
αθώος ξένου αίματος και φόνου
ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια
και τα παλιά διαβάζει συναξάρια