Έχει αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει η άνοιξη, ανοίγει ο καιρός και είναι όμορφα. Αυτό όμως δεν με αφήνει να ξεχάσω ότι πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα απο το συμβάν με τα γατούλια μας και προσπαθούμε να συνεχίσουμε με τους καθημερινούς ρυθμούς. Βέβαια κάθε φορά που βρίσκομαι στο πίσω μπαλκόνι ακόμα νομίζω πως απο κάπου θα πεταχτεί ο Μηνάς με την Μπουμπού και θα αρχίσουν να νιαουρίζουν και να τρίβονται στα πόδια μου. Είναι περίεργο καμια φορά νιώθω σαν να μην έγινε, άλλες πάλι νιώθω παγωμένη απο την στεναχώρια και με πιάνουν κλάματα σαν το μικρό παιδι....
Το οτι ανοίγει ο καιρός και όλα μοιάζουν ήρεμα και όμορφα και φωτεινά έκει εξώ απο το παραθυρό μου δεν με αφήνει να ξεχάσω ότι για ακόμα μια φορά πιάστηκα κορόιδο απο φίλη-φίδι. Και οτι για μια ακόμα φορά δεν μπορώ να πιστέψω οτι υπάρχουν "άνθρωποι" που δαγκώνουν το χέρι που τους ταίζει! Αλλά ξέρετε? Όταν γυρίσει ο τροχός ο φτωχός θα είμαι εγώ!!!! Στεναχωριέμαι πολύ με τέτοιες καταστάσεις........
Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει και κάτι όμορφο, που με κάνει να ξεχνιέμαι λίγο απο όλα τα υπόλοιπα... Που με κάνει να χαμογελώ, να είμαι αισιόδοξη...
Είσαι εσύ.... Ήρθες και έμεινες! Και θα μείνεις για πάντα, να μου κρατάς το χέρι στα όμορφα και στα δύσκολα. Και γιαυτο το λόγο σ'αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου