Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Βόλτα στην παραλία

Καλοκαιράκι... Η ζέστη απίστευτη! Φόρεσα τα πέδιλα μου και βούρ για μια βόλτα στην όμορφη παραλία μας... Αυτός ο χώρος αν και δημόσιος αποτελέι το "καταφύγιο" για πολύ κόσμο. Τώρα το καλοκαίρι ιδιαίτερα προτιμάται ως μια ανάπαυλα απο το διάβασμα της εξεταστικής, μια συνάντηση για να ονειρευτείς αγκαλιά με το έταιρον ήμιση, να αναπολίσεις όμορφες στιγμές, να πίεις έναν δροσερό σπαστό φραπέ ή μια πορτοκαλάδα απο το περίπτερο με την παρέα εκεί στα σκαλάκια του Μακεδονία....





Είναι απο εκέινες τις στιγμές που ο ήλιος κατεβαίνει και γεμίζει χρώματα ο ουρανός και η θάλασσα και εσύ για κάποιο λόγο αισθάνεσαι μια μελαγχολική χαρά...






Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η παραλία ανοίγει την αγκαλιά της στην καθιερωμένη έκθεση βιβλίου. Πολλοί επισκέπτες, πολύς κόσμος και εγώ κάπου εκεί αναμεσά τους... Πως με τόσο κόσμο νιώθω μόνη? Νοσταλγία γεμίζει ξανά η καρδιά μου και ένα αχ... Στρέφω το βλέμμα στην θάλασσα, στα κύματακια που σκάνε στην προβλήτα. Χαμογελάω σε μια φευγαλαία σκέψη.


Ποιά σκέψη θα μου φέρει κοντά μου όσους αγάπησα? Για μια βόλτα πλάι στην μαβιά θάλασσα, δίπλα στα κυματάκια που σκάνε στην προβλήτα... Ένας κύριος μοιράζει τριαντάφυλλα στις κοπέλες.. Χαμογελάει πλατιά... Τα καραβάκια-καφετέριες σαλπάρουν με δυνατή μουσική χαρίζοντας στους επιβάτες τους μια ώρα χαλάρωσης...



Μια κοπέλα φορώντας καπέλο οδηγού τράμ σε προτρέπει να ανεβείς στο τρενάκι για μια βόλτα στην Νέα Παραλία, πλάνοδιοι πωλητές περιφέρονται με την πραμάτεια τους, μπαλόνια και διάφορα παιχνιδάκια για τους μικρούς επισκέπτες της έκθεσης. Ο αέρας μυρίζει ψητό καλαμπόκι και έχει μια γλύκα απο τους φρεσκοψημένους ζεστούς λουκουμάδες... Κάθε χρόνο αυτό το πανηγύρι... Κάθε χρόνο εκεί, πιστή στο ραντεβού.. Κάθε χρόνο με διαφορετική παρέα. Ψάχνω μέσα στον κόσμο μήπως βρω κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, ξεγελάω τον εαυτό μου ξανα... Χαμογελάω. Ναι η ζωή καμιά φορά μπορεί να θυμίζει σίριαλ αλλά το σίγουρο είναι πως είναι ωραία και γιαυτό το λόγο θα συνεχίσουμε να βολτάρουμε, να ταξιδεύουμε, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να χαμογελάμε, να θλιβόμαστε και να ξαναρχίζουμε απο την αρχή! Τις κυριακές πάντα θα μαζευόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα γύρω απο κάποιο τραπέζι και τα καλοκαιρινά απογεύματα θα την βγάζουμε στην παραλία εκεί στα σκαλάκια του ΜΑκεδονία με σπαστό καφέ η κάποια προτοκαλάδα απο το περίπτερο... Να περνάτε όμορφα ότι και αν κάνετε...

Μουσικό διάλειμμα! ;)

2 σχόλια:

  1. ωραιες εικονες και ομορφες σκεψεις..

    "πως με τοσο κοσμο ,νιωθω μονη.."
    ξερεις η αληθεια ειναι οτι οταν ο κοσμος γυρω ειναι πολυς δε γεμιζει ουτε η καρδια,ουτε το μυαλο.. απεναντιας ερχονται στο φως φοβιες..

    υπηρξαν στιγμες που στο φαναρι στο Συνταγμα περιμενοντας να περασω απεναντι στην Ερμου, με αλλους 50-100 ανθρωπους ενιωσα σαν να ειχα την απιστευτη παρεα.. ολες τις αλλες ομως.. ενιωθα να πνιγομαι.. τοσοι ανθρωποι..οι περισσοτεροι μονοι.. τρεχουν να προλαβουν..τι;;.. γιατι;;.. γιατι τοση μοναξια;;.. πως εχουμε γινει ετσι;;..

    λοιπον ..δε σε κουραζω αλλο.. ενα ομορφο απογευμα σου ευχομαι.. και να χαμογελας!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λοιπόν αυτό το έχω νιώσει τόσες πολλές φορές και έκανα την ίδια ακριβώς σκέψη. Τρέχουμε να προλάβουμε τι? Χάνουμε τις απλές στιγμές που είναι και η ομορφιά αυτής της ζωής... Παρατηρώ τους ανθρώπους και αναρωτιέμαι "γιατί" αυτό ή εκείνο.... Φιλοσοφικές αναζητήσεις....

    Να περνάς όμορφα και εσύ ότι και αν κάνεις!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή