Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

HAPPY BIRTHDAY MR.LENNON


«Κύριε Λένον!» φώναξε και μετά πυροβόλησε πέντε φορές...

H αλήθεια είναι πως ακόμη και αυτοί που υποτίθεται ότι γνώριζαν τον Τζον και τον ήξεραν καλά- και δεν ήταν μόνο η Γιόκοδεν έπαψαν να αναρωτιούνται «τι άνθρωπος ήταν ακριβώς». Ηταν ο Λένον των τραγουδιών του; Αυτό ακριβώς λέει πάντα η Γιόκο. Ηταν ο άνθρωπος που πίστευε σε εκείνα που τραγουδούσε. Που δεν πετούσε στα σύννεφα. Είχε απόλυτα συνείδηση των πράξεών του. Ηξερε πως έκανε πολιτική διαμαρτυρία και ότι η φωνή του επηρέαζε πολύ κόσμο. Πολύ συχνά- είναι γνωστό- ο Λένον στεκόταν απέναντι στον εαυτό του και μετρούσε τα λάθη του. Πάνω από όλα, λένε, ο Λένον ήταν ανασφαλής χαρακτήρας. Εκανε συχνά την αυτοκριτική του και άκουγε τους άλλους προσεκτικά.
Από την άλλη έλεγε απλώς «all you need is love» (ό,τι χρειάζεσαι είναι αγάπη), κάτι που φρέναρε κάθε κριτική. Και συνεχίζουν να ρωτούν. Για τη δυναμική της σχέσης με τον ΜακΚάρτνεϊ. Για το δημιουργικό ύφος του ενός και του άλλου. Για το αν ο Πολ ήταν αυτός που βρισκόταν πίσω από τα πιο σύνθετα μουσικά κομμάτια και ο Τζον πίσω από τις παρορμητικές μελωδίες και τα πιο ροκ τραγούδια τους. Για τον καθένα, τελικά, ο Λένον μπορεί και να ήταν κάτι διαφορετικό.
Για τον Μαρκ Τσάπμαν, ο Λένον ήταν η απόλυτη διασημότητα και εκείνος το απόλυτο τίποτε που όμως είχε τη δύναμη να εξαφανίσει το μεγάλο είδωλο. Γι΄ αυτόν ο Λένον ήταν ένας ψεύτης και ένας σατανάς και εκείνο το βράδυ, στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, ο Τσάπμαν είχε αποφασίσει να κάνει πράξη την παράνοιά του. Σχεδιάζει να περιμένει έξω από το κτίριο Ντακότα και να τον συναντήσει. Κρατάει στα χέρια του τον δίσκο «Double fantasy». Ο Τζον στο πρόσωπό του βλέπει έναν φαν, παίρνει τον δίσκο από τα χέρια του 25χρονου και τον υπογράφει. Ο Τσάπμαν κοντοστέκεται. Παίρνει λίγο θάρρος και ρωτάει μήπως υπάρχει καμιά θέση για να δουλέψει στο γραφείο και ο Τζον του λέει να στείλει ένα βιογραφικό και φεύγει για το στούντιο. Ο Τσάπμαν όμως δεν φεύγει, περιμένει.
Εχει πάει αργά, αλλά δεν φεύγει. Κατά τις 11 βλέπει μια λιμουζίνα να πλησιάζει.
Ξέρει ποιος είναι μέσα. «Κύριε Λένον», φωνάζει. Μετά ρίχνει πέντε φορές.
(Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010 ΤΑ ΝΕΑ on-line)



Φαντάσου να ζούσε ο Τζόν Λέννον

Το «Δώσε- επιτέλους- μια ευκαιρία στην ειρήνη» μπορεί να ήταν μια φράση στο twitter του Τζον Λένον.
Αν ζούσε, θα γινόταν σήμερα 70 χρόνων, θα αφουγκραζόταν τον κόσμο και θα απαντούσε στα ερεθίσματα
με αυτά που πάντα τον χαρακτήριζαν- πνεύμα και ειλικρίνεια
Θα ήταν προφανώς ένα μεγάλο πάρτι. Η Γιόκο θα είχε καλέσει τους φίλους στο σπίτι και ο Τζον τους δικούς του. Τα παιδιά θα είχαν έρθει από νωρίς και ο Πολ θα ήταν σίγουρα εκεί. Το δώρο που θα έκανε στον Τζον μπορεί να ήταν ένα τραγούδι. Ενα τραγούδι για τα γενέθλιά του. Τα 70 χρόνια είναι κάτι που θέλεις να το γιορτάσεις. Ολο το σκηνικό θα θύμιζε και λίγο από Βeatles, αφού o Τζον και ο Πολ- Lennon & ΜcCartney- θα έβρισκαν μια γωνιά για να προβάρουν το τραγούδι. Το οποίο μπορεί κάποια στιγμή να το ακούγαμε κι εμείς. Τι λες τώρα! Σπουδαία σκηνή. Και φέτος ήταν- ας μην ξεχνιόμαστε- μια πολύ καλή χρονιά. Οι επανεκδόσεις των Βeatles έσκισαν, έδωσαν στη δισκογραφία λόγους για να γιορτάζει και αυτή, μέσα στην παραζάλη των παλιών-νέων κυκλοφοριών της. Την ίδια στιγμή το παιχνίδι Βeatles Rock Βand βγάζει φωτιές στην κονσόλα. Με άλλα λόγια, «Τζον, θα έλεγε ο Πολ, Ιt΄s just like starting over». Σα να αρχίζουμε από την αρχή.
Το συγκεκριμένο κομμάτι- και ένα από τα πιο αγαπημένα μου του Λένον - μπορεί και να σε ανατριχιάζει λίγο. Είναι σαν το θρίλερ που τελειώνει και νομίζεις ότι ο παρανοϊκός δολοφόνος είναι πια κάτω από το νερό και ψήνεται στην κόλαση, αλλά εκεί που περιμένεις το happy end να ανθήσει σαν την ωραία κάθαρση, πετάγεται ο δαίμονας και ξανά προς τη δόξα τραβά. Ιt΄s just like starting over. Αλίμονό μας. Και η επέτειος (σήμερα ο Τζον Λένον θα γινόταν 70 χρονών) κολλητά με την άλλη- στις 8 Δεκεμβρίου θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από τον θάνατό του- είναι just like starting over τρομακτική. Στο ροκ, στην ποπ και στο Lost άλλωστε δεν πεθαίνει κανείς τελείως, παραμένει μάλλον για πάντααλλά δεν θα είμαι εδώ για να σας το πω- στην ενδιάμεση φάση, «ζωντανός» και επαγγελματικά πολύ επιτυχημένος .
Αν ο Τζον γινόταν 70 θα είχε προφανώς προλάβει να βγάλει μερικούς κακούς δίσκους, να κάνει μια περιοδεία με τους Βeatles (μαζί ξανά), θα ήταν αμερικανός πολίτης, θα τραγουδούσε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν για τον Μπαράκ Ομπάμα, θα έκανε ντουέτο με τον Μπόνο, αφού εκείνος πρώτα είχε διατυπώσει τη σκέψη του πολύ καθαρά πάνω στο θέμα- «είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε και κλόουν αν χρειαστεί να διαδώσουμε το μήνυμα της ειρήνης». Φαντάσου, ή αν θέλεις Ιmagine, όλα αυτά τα πράγματα. Σε αυτό θα βοηθήσουν σημαντικά οι εκδηλώσεις, οι γιορτές, τα πικνίκ και τα σοβαρά αφιερώματα μαζί με επιμελημένες «νέες» κυκλοφορίες και λοιπές δραστηριότητες που μπορεί το κοινό να περιμένει για να συναντήσει, ανακαλύψει ή προσπεράσει τον Τζον Λένον- ακόμη μια φορά. Δηλαδή, αν καταλάβατε, η Γιόκο Ονο θα τραβήξει πάλι το κουπί.
Με τόσο πολλά χαμογελαστά πρόσωπα γύρω του, ο Τζον Λένον θα πρέπει να ήταν ευτυχισμένος. Τα κατάφερε και πάλι. Αυτός ο τυπάκος, που από το Λίβερπουλ βρέθηκε στο κέντρο της προσοχής του κόσμου και έμεινε εκεί ακόμη και όταν έφυγε από τον κόσμο. Αν δεν είχε δώσει το μοιραίο αυτόγραφο για να εισπράξει σφαίρες από τον δολοφόνο του, ο Λένον θα γιόρταζε σήμερα τα 70 χρόνια του. Επέτειος από αυτές που κάνουν τη δισκογραφία να πηδάει από τη χαρά της ώς το ταβάνι. Λένον σε ολική επαναφορά. Η Γιόκο περίμενε υπομονετικά τη στιγμή και είναι έτοιμη να μοιραστεί τις σκέψεις της. Τι θα έγραφε ο Τζον στο twitter του; «Δώσε- επιτέλους- μια ευκαιρία στην ειρήνη» ή «Η μακαρονάδα του Τζο είναι χάλια». Δεν μπορείς να ξέρεις- μπορείς να υποθέσεις (και πάλι να «Φανταστείς») ότι η τεχνολογία θα είχε γοητεύσει τον Τζον για να στείλει το μήνυμά του όσο πιο μακριά γίνεται. Πώς έκαναν παλιά τα ραδιόφωνα; Ετσι. Μια λεπτομέρεια όμως αν θέλουμε να είμαστε έστω και λίγο στο πνεύμα του: Νοσταλγικός τύπος δεν ήταν και τόσο. Δεν του άρεσε να κοιτάει πίσω, ενώ τον αφορούσε πάρα πολύ η επόμενη κίνηση. Γι΄ αυτήν παθιαζόταν και το επόμενο βήμα τον πάθιαζε για να δημιουργήσει. «Οι Βeatles δεν μπορεί να ξαναγίνουν», έλεγε. «Ολα τα καλά πράγματα τελειώνουν, λένε οι άνθρωποι, σαν να τελειώνει η ζωή. Αλλά δεν είναι έτσι. Εγώ γίνομαι 40 ετών, ο Πολ είναι 38. Ο Ελτον Τζον, ο Μπομπ Ντίλαν, είμαστε όλοι σχετικά νέοι. Εχουμε άλλα 40 δημιουργικά χρόνια μπροστά μας». Και αν ήταν εδώ, μπορεί να ετοίμαζε τώρα καινούργιο άλμπουμ. Ή να ηχογραφούσε στο στούντιο ένα απρόσμενο ντουέτο με τον Jay-Ζ. Κανείς δεν ξέρει. Ο Τσάπμαν είχε άλλα σχέδια για τον Τζον. Τώρα, πάλι, όπως δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής και του θεάματος, κανείς δεν αιφνιδιάζεται όταν βλέπει τα άλμπουμ του να κυκλοφορούν σε remastered εκδόσεις με τέλεια επεξεργασμένο ήχο, νέες συλλογές, νέα πακέτα, νέες συναυλίες. Η Γιόκο master of ceremony. Αφού προηγουμένως έχει επιμεληθεί προσεκτικά την επιστροφή του Τζον στον πλανήτη «2010», όπου όλα είναι καινούργια, πρωτάκουστα, φρέσκα σαν το «Α Day in the Life» να ξεκινάει μια καινούργια ζωή. «Αφήστε τον ήσυχο» και «Καλύτερα να τον ξεχάσετε» γράφουν τα σχόλια στο Ιντερνετ. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι με το παγκόσμιο πάρτι. Θα ήταν, αν ο Λένον ήταν ακόμη ζωντανός. Η φήμη σκοτώνει. Ετσι, η Γιόκο Ονο συναντά δημοσιογράφους γιατί η περίσταση το επιβάλλει και εξηγεί γιατί εκείνη συνεχίζει να έχει τον πλήρη έλεγχο. Αν μερικοί εξακολουθούν να τη βλέπουν σαν «εχθρό», μάλλον είναι δικό τους το πρόβλημα. Εκείνη δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη. Δεν είναι μια απρόσωπη εταιρεία και πάντα- μα πάνταθα έχει κάποιο κομμάτι κρυμμένο στο συρτάρι.
Να τι εννοεί: «Ηταν πολύ σημαντικό το ότι ασχολήθηκα εγώ προσωπικά, γιατί πάντα ήμουν στο πλευρό του Τζον όταν έγραφε τα τραγούδια του. Ξέρω ακριβώς πώς ήθελε να ακούγονται». Οσο τυπικό Γιόκο είναι αυτό, από την άλλη είναι αλήθεια. Επίσης η κυρία (που εμφανίστηκε και με την Gaga στη σκηνή) ετοίμασε μια διαφορετική έκδοση του «Double Fantasy». Το οποίο βέβαια σε πολλά αυτιά θα είναι εντελώς καινούργιο. «Βάζοντας στην άκρη μερικά όργανα, βοηθάει να ακούσεις καλύτερα τη φωνή του Τζον. Και ο Τζον ήταν απίστευτος τραγουδιστής, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχε η τάση να σκεπάζουν τη φωνή», είπε η Γιόκο με αφορμή τη «νέα» κυκλοφορία. Φώναξε μάλιστα και τον ορίτζιναλ παραγωγό Τζακ Ντάγκλας. Αλλά δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο που είπε η Γιόκο στις συνεντεύξεις της. Οταν τη ρώτησαν, τελικά ποια ήταν η μεγαλύτερη προσφορά του Τζον στη μουσική, απάντησε: «Ηταν η μεγάλη ικανότητά του να λέει την αλήθεια, συχνά με σκληρό τρόπο, κάτι που του στοίχιζε αρκετές φορές... Δεν υπάρχει όμως ειρήνη χωρίς την αλήθεια».


«Αφήστε τον ήσυχο» και «Καλύτερα να τον ξεχάσετε» γράφουν τα σχόλια στο Ιντερνετ. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι με το παγκόσμιο πάρτι για την επέτειο

Aναδημοσιευση Απο τα Νεα (Δανεισμένο απο το blog του MOLEMOU)

2 σχόλια:

  1. μεγαλο προτυπο και για μενα ο κυριος John..
    ειδωλο για αλλους πολλους,μουσικους και μη..
    οπως και να'χει ηρθε,ειπε οσα ειχε να πει κι εφυγε πριν καν το καταλαβουμε..

    ας ειναι καλα,αν οντως υπαρχει κατι μετα απο αυτο τον κοσμο!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταρχάς ευχαριστώ για την επίσκεψη,
    Επίσης χαίρομαι που σε βλέπω μετά απο αρκετό καιρό!

    Πράγματι ο John σημάδεψε πολύ κόσμο με την μουσική του, το έργο του και τις πράξεις του. Μια συγκλονιστική προσωπικότητα. Το μόνο που δεν έχω καταλάβει μέχρι σήμερα είναι τι τον γοήτευσε στην συμβία του.... :-P

    Όπως και να έχει εχθές "γιορτάσαμε" τα γεννεθλιά του και τιμήσαμε την μνήμη του με σεβασμό σε έναν άνθρωπο που έδωσε πολλά, ακόμα και την ζωή του...

    Καλό απόγευμα!
    Φιλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή