Νομίζω οτι κουράστικα. Να περιμένω, να ελπίζω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι. Πλέον φοβάμαι. Φοβάμαι να σκεφτώ. Φοβάμαι ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει για να καταστρέψει αυτό που θέλω και όχι για να το φέρει κοντά μου όποτε φοβάμαι καν να μπω στην διαδικασια της σκέψης. Που αυτοματα σημαίνει ότι κλείνομαι στον εαυτό μου και υψώνω τοίχους γιατι βαρέθηκα να πληγώνομαι! Έχω χάσει την ικανοτητά μου να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, το σωστό απ' το λάθος. Έχω μπερδέψει την καρδιά μου τόσο πολύ και στον αγώνα μου να την προστατέψω δεν αφήνω πλέον τίποτα να την διαπεράσει... Αυτη την στιγμή αυτό σκέφτομαι. Αυτό νιώθω και δεν ξέρω γιατί αλλά πολύ σκοτεινά είναι εδώ μέσα στο μυαλό μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου