Σκιές, απουσία και προδοσία

Στίχοι: Νεκτάριος Τυράκης
Μουσική: A. Amati
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Λιανός

Δες ο έρωτάς σου ήταν μια απάτη
μαχαίρι που μου κάρφωσες στην πλάτη
ποτέ δε το ξεχνάω εγώ να σ΄αγαπάω
κι εσύ να με πονάς
Πώς μπορείς κι αντέχεις τη συνείδησή σου
ίσως γιατί είναι άδεια η ψυχή σου
σ΄έμαθα καλά σε πλήρωσα ακριβά
με δάκρυα πολλά

Πάντα θα πονάει η προδοσία δε περνάει
δε το περίμενα τόσο ψέμα από σένα
Πάντα θα πονάει και το μυαλό δε το χωράει
δεν εμπιστεύομαι τώρα πια εγώ κανέναν

Για τον εαυτό σου μόνο σ΄ενδιαφέρει
και κάνεις πάντα ό,τι σε συμφέρει
με πνίγει το γιατί και μέσα μου η πληγή
παραμένει ανοιχτή

Πάντα θα πονάει η προδοσία δε περνάει
δε το περίμενα τόσο ψέμα από σένα
Πάντα θα πονάει και το μυαλό δε το χωράει
δεν εμπιστεύομαι τώρα πια εγώ κανέναν

Δεν μπορώ να πω ότι σε μισώ. Είναι μεγάλη λέξη αυτή και πολύ βαριά.. Ακούγεται σχεδόν σαν αμαρτία που την παίρνεις επάνω σου, και μου έχεις κάνει αρκετό κακό για να φορτωθώ και αυτό επιπλέον. Αλλά μπορώ να πω οτι εξαιτίας σου έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους ακόμα περισσότερο. Ξέχασα να αγαπάω η μάλλον φοβάμαι να αγαπήσω ξανά. Και αυτό είναι το χειρότερο κακό που θα μπορούσες να μου κάνεις άσχετα απο όλα τα υπόλοιπα. Θέλω να πάρεις ότι απέμεινε απο την σκιά σου και να φύγεις πια! Και εσύ και όλοι σας! Θέλω να με αφήσετε ήρεμη επιτέλους να προχωρήσω... Φύγε...

(Παραθέτω ένα κείμενο-ποίημα της Καλυψώς Διακίδη, μπορείτε να επισκευτείτε και το blogg της http://logiaanemoy.blogspot.com/ (για όσους δεν το γνωρίζουν) το οποίο διάβασα εχθές και με συγκλόνισε! Την ευχαριστώ και απο εδώ που μου επέτρεψε να το χρησιμοποιήσω)

Ότι με πονάει..Είναι αυτός εδώ ο τόπος..Δεν ζω εγώ εδώ.Εκείνοι ζουν ανάμεσα
στις σκιές μου..Δεν μιλούν Εκείνοι..Εγώ τους ακούω..Και δεν με σκοτώνει
κανείς..Παρά μοναχά η απουσία.Τόσο βάναυση..Σαν την θυσία ενός
βρέφους,στο σκοτάδι..Ότι με πονάει,δεν υπάρχει.Εγώ υπάρχω μέσα σε
αυτό..Παραδομένη μες την άγνοια μου.Μέχρι να θυμηθώ....τι με
εξουσιάζει..