Κρυμμένη αγάπη....

Είχα πεί στον εαυτό μου οτι δεν θα το έκανα.... Είχα πει οτι δεν θα μιλούσα... Δεν θα έβγαζα κρυμμένα μυστικά μου... Δεν τα κατάφερα... Αυτός ο τυφώνας σκέψεων και συναισθημάτων με πήρε μαζί του και τώρα είμαι παραδωμένη στην δίνη του. Πως να το αποφύγω? Τώρα πια βγαίνω στους δρόμους μήπως σε βρω τυχαία κάπου... Η ελπίδα μου. Αναμνήσεις. Εγώ τις έφτιαξα, αυτές με καταστρέφουν, αργά αργά σαν να ακούω την φωνή σου... Αργή, χαλαρή σαν χάδι πριν να κοιμηθώ μέσα στα αυτιά μου... Και δεν ξέρω αν πλέον αυτές οι θύμησες είναι ευχή, δώρο ή κατάρα! Φεύγεις! Που πάς? Ήρθες ξαφνικά, απρόβλεπτα.. Βράδυ ήταν, καλοκαίρι, Χμ ναι ναι! Βράδυ ήταν χειμώνας όταν αποφάσισες να φύγεις. Όταν αποφάσισες να κλέισεις τον κύκλο. Μα ο κύκλος μάτια μου δεν κλείνει... Γυρνάει γύρω γύρω μου και με ζαλίζει... Εγώ δεν μπορώ να φύγω... Εσύ βρήκες την χαραμάδα σου και γλύτωσες και άφησες εμένα φύλακα των ονείρων σου.... Οσα έμαθα πλάι σου είναι μπροστά μου κάθε μέρα κάθε λεπτό... Σαν τύψεις έγινε η αγάπη σου πλέον... Γιατί? Ρώτησες.... Απλά χαμογέλασα.... Φεύγεις.... Που πάς? Γιατί? ρωτάω.... Μονότονες σκέψεις... Κρύβω τα μάτια μου να μην βλέπω... Εμένα να μην βλέπω οχι εσένα. Τις σκέψεις μου να μην βλέπω όχι εσένα.. Εσένα λαχταράω να σε δω μα αυτό μου το στέρησες... Πόσο κουτός μπορεί να γίνει ένας ερωτευμένος άνθρωπος? Πόσο? Πρέπει να συνεχίσω να κρύβω την καρδιά μου? Να μου λέω ψέμματα? Εκεί έφτασα? Σκόρπιες σκέψεις..Σκόρπια ψυχή... Να ήμουν σύννεφο λέει να ταξίδευα μαζί σου κάθε λεπτό... ΝΑ σε χάζευα συνέχεια... Να ήμουν κύμα δροσερό το καλοκαίρι να σε χαιδευα... Και αυτή η μουσική... Ησουν πάντα πιο ήρεμος. Και αυτή σου η ηρεμία πως μου άρεσε. Η αργή φωνή σου και το χαμηλόφωνο γέλιο σου. Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται έτσι? γιατί πάντα πρέπει να έρχονται οι όμορφες στιγμες σαν γιγαντοαφίσες και να σε πλακώνουν? Στον βυθό σου κολυμπάω χωρίς ανάσα.. Μήνες τώρα. Και φοβόσουν να βουτήξεις μαζί μου. Εσύ πάντα ήθελες χώμα, γή, έδαφος. Να ψάξεις, να νιώθεις, να εξερευνείς, να ανακαλύπτεις. Εγώ έψαχνα κρυψώνες, μέσα στα κύματα. Τα φοβήθηκες τα κύματα μου... Φυσάει τόσο δυνατά. Ένιωθα οτι θα μέ σήκωνε ψηλά ο αέρας. Είχε καθαρό ουρανό και η θάλασσα λαμπύριζε. Μην φεύγεις. Πως το αντέχεις να φύγεις? Ξέρεις κάθε βράδυ κρύβομαι κάτω απο τα σκεπάσματα σαν το μικρό παιδι. Και μετά κλέινω τα μάτια. Περιμένω. Ξέρω οτι θα έρθεις. Εκεί θα έρθεις. Εκέι δεν θα φοβάσαι. Και τότε κλαίω. Με πονάς. Δεν το θέλω αυτό. Πως γίνεται να μην είσαι εδώ και να περπατάς μαζί μου στο δρόμο? Πως γίνεται πάντα οταν πάω να κάνω κάτι να εμφανίζεσαι με κάποιον τρόπο? Απών παρών. Μακριά μου. Δεν θέλω.. Ακούς? Κλέινω τα μάτια. Κρύβω την αγάπη μου. Και τώρα σιωπή...