Περασμένα καλοκαίρια

Με πιάνει η νοσταλγία και αναζητάω άλλα καλοκαίρια. Τότε που ήμουν παιδάκι και όλα έμοιαζαν πιο εύκολα.. Τότε που το μόνο μας πρόβλημα ήταν ποσες βουτιές θα κάνουμε, πόσα παγωτά θα φάμε φέτος "εγώ κατάφερα 50 εσύ? χαχα, εγώ 70!", "Θα πάρουμε καραμπόλα ή πατούσα? όχι εγώ θέλω γρανίτα!" . Τότε που οι γονείς μας επέλεγαν που θα πάμε διακοπές αλλα δεν μας πολυένοιαζε κιόλας μιας και όπου και αν πηγαίναμε πάντα βρίσκαμε καινούργιους φίλους για να χτύσουμε καινούργια όνειρα στην αμμουδιά. Μου λείπουν εκείνα τα μακροβούτια όπου πάντα με ανοιχτά τα μάτια(και συνήθως μετά πάντα κατακκόκινα...) ανακάλυπτα κρυμένους θησαυρούς, χαμένες πολιτείες, γοργόνες και άλλα παράξενα πλάσματα, εκεί που το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα της θάλασσας και η καρδιά μου. Έχω καιρό να νιώσω την καυτή άμμο ανάμεσα στα δαχτυλά μου, όπως επίσης και να περπατήσω πάνω στα ζεστά πλακάκια της παραλίας κατευθυνόμενη προς το σπίτι για την μεσημεριανή σιέστα....
Καλοκαιρινοί παιδικοί έρωτες που σβήναν κάθε σεπτέμβρη... Χάνονταν μαζί με την σκόνη που άφηνε πίσω του το λεωφορείο της επιστροφής, η ο αφρός καθώς το πλοίο χάιδευε την θάλασσα. Ήταν αθώοι, ήταν όμορφοι, είχαν μια γλύκα σαν το δροσερό υποβρύχειο που μου έδινε η γιαγιά κάθε καλοκαίρι. Τα καλοκαίρια της αθωώτητας και της ανεμελιάς. Πόσες φορές σαν παιδάκι δεν διάβασα "Τα στενά παπούτσια" ή "Τον θησαυρό της Βαγίας". Καμιά φορά κλείνω τα μάτια μου όταν περνάω απο την παλιά μου γειτονιά και άκόμα ακούω τις φωνές και τα γέλια των φίλων μου στα στενά και στις εναπομείναντες τελευταίες αλάνες πριν σηκωθούν πολυκατοικίες και υπερμάρκετ.... Θυμάμαι τα καινούργια πέδιλα κάθε φορά στα γεννεθλιά μου και πιο μετά τα λατρεμένα μου σταράκια... Θυμάμαι βραδιές θεατρικές στο Δάσος. Με τα παιδικά μου μάτια ήταν ένας κόσμος μαγικός... Όλες οι κυρίες με τα καλοκαιρινά τους φουστάνια, μοσχοβολούσε ο αέρας αρώματα και γέμιζε ο τόπος χρώματα... Όλα ήταν σαν ένα παιχνίδι... Θυμάμαι μου άρεσε να κάθομαι στην ταράτσα που είχε δροσιά το βράδυ και να κοιτάω τα φώτα της πόλης. Σκεφτόμουν "τώρα τι μπορεί να κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου?"
θυμάμαι τα απογεύματα που άραζα στην παραλία και ο άνεμος τραγουδούσε στα αφτιά μου και με φιλούσε γλυκά στο πρόσωπο. Και όλα τώρα είναι μια φωτογραφία στο μυαλό μου.... Λίγο θολή, λίγο ξεθωριασμένη...