Χρόνια στο σκοτάδι και στην σιωπή. Να παρατηρώ την ζωή μου να περνάει. Ένας παρατηρητής ήμουν πάντα. ακόμα και σήμερα, παρατηρώ ανθρώπους, καταστάσεις, την μέρα να αλλάζει, να γίνεται νύχτα γεμάτη αστέρια και ευχές και όνειρα. Παρατηρώ μάτια γεμάτα με όλα τα συναισθήματα Που ζωγραφίζουν τα θέλω τους. Είναι στιγμές που νομίζω πως παίζω σε κάποια ταινία, το θέμα της ποικίλει, ανάλογα τα δικά μου συναισθήματα Ο σιωπηλός παρατηρητής που στέκεται πλάι στην θάλασσα και χαζεύει τους ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω του. Αυτός ήταν ο ρόλος μου για αρκετό καιρό. Παρατηρούσα, σκεφτόμουν και έλιωνα μέσα μου αργά αργά κάθε μέρα από λίγο. Γιατί αυτό που ήθελα δεν μπορούσα να το έχω... Γιατί έτσι ξαφνικά ότι αγαπούσα στην ζωή μου το έχασα. Ότι συνήθισα να λέω ζωή αναγκάστηκα να το αλλάξω. Όχι γιατί ήθελα αλλά γιατί έτσι έπρεπε. Είναι άσχημο να χάνεις από την ζωή σου ανθρώπους που αγάπησες, που πίστεψες ότι και αυτοί σε αγάπησαν. Είναι δύσκολο να γυρνάς την πλάτη στην ζωή... Και αυτό γιατί πρέπει να μαζεψεις τα κομμάτια σου. Πρέπει να ενώσεις ξανά το παζλ.
Ένα κομμάτι έλειπε... Και δεν θα το βρούμε ποτέ... Γιατί έτσι ήταν γραφτό, απλά! Ίσως δεν προσπαθήσαμε αρκετά, κανείς από τους δυο μας. Ίσως γιατί βάλαμε πιο πάνω άλλα πράγματα και θάψαμε την φιλία μας. Ή μήπως και αυτό ήταν ένα ψέμα? Μια ψευδαίσθηση? Πάτωμα με φαγωμένα δοκάρια? Μπορεί... Και τώρα? Σιωπή...Ότι είχες να πεις και να πω το είπαμε. Και είπες πολλά! Πολλά και άδικα! Με εκτίμησες λάθος! Και θα έρθει η μέρα που θα το καταλάβεις. Έχω κρύψει καιρό τώρα ότι σε θυμίζει. Και απόψε δεν ξέρω τι με έπιασε και γράφω αυτό το κείμενο... Αφού και την σκιά σου πλέον έχω μάθει να την σβήνω όταν έρχεται προς το μέρος μου. Αρκετά έζησα με φαντάσματα. Αρκετά πόνεσα και έκλαψα... Ήταν δύσκολα μακριά σου όπως και να έχει. Όμως το συνήθισα ξέρεις... Μέσα από πολλές δύσκολες νύχτες. Μέσα από πολλές άυπνες νύχτες. Παρέα με ανεκπλήρωτους έρωτες που δεν είχα την συντροφιά σου για να το συζητήσω. Για να πάρεις την στεναχώρια μου. Αντίθετα αυτή την φορά η στεναχώρια ήταν διπλή. Και αυτό που γράφω τώρα τι είναι? Ο επικήδειος? Μπορεί... Τόσο καιρό κλαίω γι'αυτή την ιστορία... Τώρα πιά νιώθω πιο ήρεμη με όλα εκείνα που.... Που δεν πρόκειται να με ξαναπονέσουν ούτε να τα ξανασκεφτώ ούτε να με ξαναεπειρεάσουν ούτε να κάνουν άνω κάτω την ζωή μου! Γιατί αρκετό καιρό το επέτρεψα. Και μπορεί να σε αγαπούσα και ίσως να σε αγαπάω ακόμα κατά βάθος αλλά δεν θα επιτρέψω να το ξαναζήσω όλο αυτό!
Τώρα εδώ και λίγες μέρες νιώθω ήρεμη, δυνατή για ένα νέο ξεκίνημα... Αλλάζω σελίδα στην ζωή μου... Τώρα ξεκινάω απο την αρχή. Τώρα κοιτάω τον εαυτό μου και θα αρχίσω να τον αγαπάω λίγο περισσότερο επιτέλους. Και τώρα? Τώρα ξεκινάω!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου