Κάπως έτσι πάει η ιστορία το τελευταίο διάστημα.. Όχι τόσο επειδή "εσύ" δεν είσαι εδώ. Αυτό το έχω συνηθίσει πλέον. Και είναι η πρώτη φορά που μπορώ να αντιμετωπίσω μια απουσία τόσο δυναμικά. Ζω περιμένοντας να ζήσω την νέα μου ζωή. Γιατί "εσύ" ήσουν το κερασάκι στην τούρτα, ήσουν η αποτοξίνωση μου από την κατάθλιψη που βρισκόμουν τόσο καιρό. Μια ανάσα. Όσο κρατάει ένα φιλί. Τόσο κράτησες... Ίσως έτσι έπρεπε. Αλλά είναι εντάξει. Όπως και εγώ πλέον είμαι εντάξει. Απλά κάθομαι λίγο στο ράφι μου, νιώθω σαν να είμαι σε αίθουσα αναμονής και σε λίγο κάποιος θα βγει να με φωνάξει για να ξεκινήσω.... Ίσως το τραγούδι που διάλεξα να μην είναι τόσο αντιπροσωπευτικό με αυτό που νιώθω πραγματικά αυτή την στιγμή όμως ο τίτλος είναι!
Περνάει αδιάφορα ο καιρός
κι η σκέψη μου είναι σε σένα διαρκώς
με μνήμες ζω και αναμνήσεις
κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις!
Ακόμα και η μοναξιά
κουράστηκε να μου κρατάει συντροφιά
παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω
ζω περιμένοντας να ζήσω!
Μ' απόψε που δεν είσαι εδώ
τ' όνομά σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από που να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ!
Όπου το βλέμμα μου γυρίσω
όπου σταθώ, ό,τι κι αν πω
όλα εσένα μου θυμίζουν
κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ!
Ακόμα και η μοναξιά
κουράστηκε να μου κρατάει συντροφιά
παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω
ζω περιμένοντας να ζήσω!
Μ' απόψε που δεν είσαι εδώ
τ' όνομά σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από που να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου